Johnny Winter, Down & Out @ Gagarin 205, 17/05/08

Είχα πραγματικά πολύ καιρό να δω το Gagarin κατάμεστο. Φαίνεται ότι το όνομα του Johnny Winter έκανε πραγματικά «κλικ» στο ελληνικό κοινό, που εξάλλου δεν έχει σταματήσει να αποδεικνύει την αγάπη του στα blues ή έστω στους μεγάλους κλασικούς bluesmen. Και ο κύριος Winter είναι σαφώς ένας από αυτούς.



Η αργοπορημένη άφιξή μου (ελέω παρκαρίσματος) στο χώρο σήμαινε ότι το support group των Ελλήνων Down & Out ήταν ήδη στη σκηνή σε πλήρη φόρμα και είχε αρπάξει το κοινό από το γιακά με το αδυσώπητο hard rockin' blues του. Με πολύ κέφι (βοήθησε φυσικά και η ανταπόκριση του κοινού) έπαιξαν δυναμικά το set τους που αποτελούταν κατά κύριο λόγο από δικές τους συνθέσεις, με τα blues και το rock 'n' roll να κυριαρχούν, αλλά και αρκετές (ουχί μόνον ενδυματολογικές) αναφορές στο southern. Σπάνια συναντά κανείς support σχήμα να χειροκροτείται με τόσο ενθουσιασμό, ενώ η αποχαιρετιστήρια διασκευή στο "Shakin' All Over" έδωσε την ευκαιρία στο κοινό να συμμετάσχει τραγουδώντας, ανεβάζοντας έτσι κι άλλο τη θερμοκρασία εν όψει της εμφάνισης του Winter. Συγχαρητήρια και μακάρι να έχει την ίδια επιτυχία και το επερχόμενο άλμπουμ τους.



Όταν η σκηνή ξαναστήθηκε για να υποδεχτεί τον Τεξανό κιθαρίστα, ο ενθουσιασμός του κοινού έφτασε στα ύψη, αλλά θα χρειαζόταν να περάσουν μερικά ακόμα λεπτά για να εκτονωθεί η συσσωρευμένη ένταση, καθώς αρχικά στη σκηνή ανέβηκαν οι Scott Spray (μπάσο), Tony Beard (drums) και Paul Nelson (κιθάρα), αναλαμβάνοντας να ζεστάνουν τον κόσμο με ένα ορχηστρικό blues κομμάτι που χρησίμευε ως εισαγωγή. Ο Winter εμφανίστηκε υποβασταζόμενος στη μέση του κομματιού και πήρε τη θέση του στο κάθισμα στο μπροστά μέρος της σκηνής. Βλέποντάς τον σε αυτήν την κατάσταση, εμφανώς καταβεβλημένο και μισότυφλο, δε μπορούσες να μην αναρωτιέσαι τι ακριβώς απαιτήσεις δικαιούσαι να έχεις. Μόνο στην αρχή όμως, γιατί μόλις τα δάχτυλά του άγγιξαν την κιθάρα φάνηκε η ζωογόνος δύναμη της μουσικής να ανασταίνει το γερασμένο του σώμα.



Φυσικά το να πούμε ότι ήταν σαρωτικός και θύμισε τις παλιές καλές εποχές είναι, πέρα από ανακριβές, και προσβολή προς το παρελθόν και την αξία του. Μέρος της κιθαριστικής ευφυΐας του είδαμε το Σάββατο, αλλά και αυτό από μόνο του ήταν αρκετό για να μείνουμε υπερ-ικανοποιημένοι.



Οι εκπληκτικές εκτελέσεις των "Black Jack" (του Ray Charles), "Red House" (του Jimi Hendrix), "Mojo Boogie" (του J.B.Lenoir) και "Highway 61 Revisited" (του Bob Dylan που με τον καιρό έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του και έκλεισε τη βραδιά) πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Καθ' όλη τη διάρκεια του set δεν ήταν λίγες οι φορές που το χειροκρότημα προέκυπτε αβίαστα από το κοινό, επιβραβεύοντας το συναίσθημα που ξεχείλιζε από το παίξιμό του (ειδικά στα slide περάσματά του προκαλούσε ανατριχίλες) αλλά και την, σπασμένη πια, φωνή του. Από τις ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς και η διασκευή στο "(I Used To Love Her But) It's All Over Now" που έκαναν γνωστό οι Rolling Stones και ήταν μόλις το δεύτερο που περιελάμβανε τη συμμετοχή του δεύτερου κιθαρίστα αλλά και αυτό που έδειξε να διασκεδάζει περισσότερο η μπάντα παίζοντας στη σκηνή.



Αξίζει εδώ να σημειωθεί η αγάπη και ο σεβασμός με τον οποίο έδειχναν οι υπόλοιποι τρεις να αντιμετωπίζουν τον Johnny Winter, περιορίζοντας το ρόλο τους σε καθαρά συνοδευτικό, αν και έχουν την ποιότητα να πρωταγωνιστήσουν.

Εν τέλει οι παρευρισκόμενοι βιώσαμε μία συναισθηματική αλλά και ουσιαστική συναυλία από έναν πραγματικά σπουδαίο μπλουζίστα, ίσως τον μόνο λευκό κιθαρίστα που δικαιούται να οικειοποιηθεί τόσο πολύ τα blues.

Tracklist:

Instrumental Blues Intro
Hideaway
Sugar Coated Love
She Likes To Boogie Real Low
Miss Ann
Black Jack
Torn Down
Lone Wolf
Red House
Johnny Guitar
It’s All Over Now
------------------
Mojo Boogie
Highway 61 Revisited