Fuzztones, Rockin' Bones, Monovine @ Gagarin 205, 12/11/10

Καλώς τους κι ας άργησαν. Πάνε 5 χρόνια από εκείνη την ημέρα του Απριλίου που, όσοι τυχεροί ήμασταν παρόντες, είχαμε γίνει μάρτυρες μίας από τις καλύτερες βραδιές που έχει φιλοξενήσει ποτέ το Gagarin. Τότε οι Fuzztones είχαν βέβαια και εκλεκτή παρέα τους Bellrays και τους Nashville Pussy που έκλεψαν μέρος της δόξας τους. Τώρα το line-up συμπλήρωναν δύο ελληνικά συγκροτήματα, οι Monovine και οι Rockin' Bones.

Ο κόσμος ακόμα συνέχιζε την αθρόα προσέλευσή του όταν οι Monovine επί σκηνής έκαναν επίδειξη των δυνατοτήτων τους. Κινούνται στον ευρύτερο χώρο του punk και του grunge, με το φάντασμα του Cobain να δείχνει ότι έχει φιλοξενηθεί αρκετές φορές σπίτι τους. Έβγαλαν πάθος και οι συνθέσεις τους έδειχναν δουλεμένες και ευχάριστες, ακόμα και για εμάς που τις ακούγαμε για πρώτη φορά. Ομολογώ ότι η μουσική τους δεν ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω ως έναρξη μιας συναυλίας των Fuzztones. Παρ' όλα αυτά, κατάφεραν να με βάλουν σιγά-σιγά στο κλίμα της μουσικής τους και αυτό σίγουρα τους πιστώνεται.



Η συνέχεια ήθελε το γνωστό τρίο των Rockin' Bones να καταλαμβάνει τη σκηνή, με τον αέρα που η εμπειρία τους τούς επιτρέπει. Το έχω δηλώσει και στο παρελθόν ότι δεν αποτελούν ένα support όνομα με την τρέχουσα έννοια. Το να «ζεστάνουν» το κοινό δεν είναι το ζητούμενο με αυτούς, μπορούν και καταφέρνουν πολύ περισσότερα. Δεν ξέρω ποιος είναι ακριβώς ο ορισμός της μουσικής τους, για όσους δεν τους έχουν ακούσει. Μπορείς να τους πεις punk ή garage και θα είσαι μέσα, για μένα όμως η καλύτερη περιγραφή είναι ότι παίζουν rock 'n' roll όπως μπορεί να παιχτεί σήμερα και να μην ακούγεται παρωχημένο. Ως αναμενόμενο, χειροκροτήθηκαν ζεστά και οι διασκευές σε Ramones ("I Just Wanna Have Something To Do"), Stooges ("I Wanna Be Your Dog") και η καταδικιά τους γρήγορη εκτέλεση του "Changes" των Sabbath τραγουδήθηκαν από πολλούς.



Στις 12 ακριβώς το Gagarin είχε πλέον γεμίσει σε βαθμό που δεν ήταν εύκολο καν να χορέψεις, που ήταν και το ζητούμενο όταν βγήκε η παρέα του Rudi Protrudi. Ορμώντας στη σκηνή με τη φυσαρμόνικα ανά χείρας επιδόθηκαν σε ένα ξεσαλωμένο "1-2-5" με τέτοια ενέργεια όπως δεν έχει αποτυπωθεί ποτέ στο βινύλιο. Κάπως έτσι θα συνέχιζε και η υπόλοιπη βραδιά, με τον Rudi όμως να αναλαμβάνει πλέον την κιθάρα και το κοινό τα φωνητικά, τουλάχιστον στα γνώριμά του τραγούδια. "Bad News Travel Fast", "Action Speaks Louder Than Words" και "Ward 81" παίχτηκαν σχεδόν χωρίς διακοπή και τα ρεφρέν τους πρέπει να αντηχούν ακόμα στους τοίχους του Gagarin, όπως τα τραγούδησαν κάμποσα στόματα με συνοδεία υψωμένων γροθιών.



Κάπου εκεί ξεκίνησε η παρουσίση του φετινού τους δίσκου που συμπίπτει με την επέτειο των 30ων τους γενεθλίων. Το "Preaching To The Perverted", όπως ακούστηκε στη σκηνή, δείχνει αρκετά πιο αδύναμο σε σχέση με το κλασικό τους υλικό. Ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε από την πτώση στο κέφι που διαπιστώθηκε όσο ακούγονταν τα "This Game Called Girl", "Flirt, Hurt & Desert", "Set Me Straight", "Don't Speak Ill Of The Dead", "My Black Cloud", "Invisible", "Between The Lines", που κατέλαβαν όλο το μεσαίο κομμάτι της συναυλίας με παρεμβολές μόνο από τα "Highway 69" και "Romilar D" που προσωρινά ξανανέβασαν το κέφι.



Η συναυλία έμελλε να κλείσει ελαφρώς επεισοδιακά, με το "She's Wicked" να προκαλεί ξανά τον αρχικό ενθουσιασμό στο κοινό αλλά και τον Rudi να ανοίγει διάλογο με μαστουρωμένο / πιωμένο / ηλίθιο / προθέστε-ό,τι-θέλετε θεατή, ο οποίος δεν έπαψε σε όλη τη συναυλία να φωνάζει, να πετάει αντικείμενα και να υψώνει το μεσαίο του δάχτυλο, για να λάβει την απάντηση που του άξιζε - αν και αμφιβάλλω αν την κατάλαβε ή θα τη θυμάται καν. Στη διάρκειά του παρουσιάστηκε και το συγκρότημα. Ξεχώρισαν και χειροκροτήθηκαν ο μπασίστας Fez Wrecker, που μαζί με τον Rudi κρατούσε όλο το show, και η Lana Loveland που προσφωνήθηκε ως fox on the vox (vox είναι τα πλήκτρα της) και ήταν σαγηνευτικά νωχελική στον τρόπο που έπαιζε και χόρευε.



Παρόλο που μόλις μία ώρα είχε συμπληρωθεί, το σγκρότημα αποχώρησε προσωρινά για να επανέλθει για δύο ακόμα encore. Βέβαια, ομολογουμένως, το κοινό ήταν μαλθακό και καλομαθημένο στις αντιδράσεις τους και δε μπορεί να ειπωθεί ότι έκανε τη δέουσα σε τέτοιες περιπτώσεις φασαρία ζητώντας την επιστροφή τους. Γι' αυτό και έλαβε το ειρωνικό σχόλιο ότι οι Θεσσαλονικείς υπήρξαν πιο εκδηλωτικοί. Η δεύτερη αποχώρησή τους αντιμετωπίστηκε πιο δυναμικά, καθώς ήρθε η ώρα των Sonics που αναμενόταν από την αρχή της συναυλίας. Στα "Cinderella" και "Strychnine" έγινε πανζουρλισμός, crowd surfing και τα συναφή, για να κλείσει με τυπικό Fuzztones τρόπο η βραδιά.



Είναι, βλέπετε, κάποια συγκροτήματα που είναι συνώνυμα με τη διασκέδαση. Δεν πα' να τους έχουμε δει δεκάδες φορές; Δεν πα' να είναι μία 30χρονη μπάντα που παίζει 50χρονη μουσική; Είναι ικανοί να γεμίζουν το Gagarin και να αφήνουν κάθε σώμα όχι απλώς εξουθενωμένο και ικανοποιημένο, αλλά και έτοιμο όταν ξαναέρθουν να τους ξανατιμήσει. Αν αυτό δεν είναι rock 'n' roll...

Setlist:

1-2-5
Bad News Travel Fast
Action Speaks Louder Than Words
Ward 81
This Game Called Girl
Flirt, Hurt & Desert
Set Me Straight
Highway 69
Don’t Speak Ill Of The Dead
My Black Cloud
Romilar D
Invisible
Between The Lines
Gotta Get Some/Journey To Thyme
She's Wicked
-----------------------
Caught You Red Handed
-----------------------
Cinderella
Strychnine

Κώστα Σακκαλής

Περισσότερες φωτογραφίες:

Fuzztones:






Rockin' Bones: