Iggy Pop & The Stooges, Madrugada, Stellastarr*

Αφού πλήρωσα το ταξί, ανηφόρισα σιγά-σιγά για το Θέατρο Πέτρας. Περπατώντας αναρωτιόμουνα (όπως κάθε φορά που πηγαίνω σε live) αν κι αυτή η βραδιά θα ήταν μέσα στις προσδοκίες μου... Τα ονόματα αποτελούσαν εγγύηση, αλλά you never know... Το εισιτήριο έγραφε «οι πόρτες ανοίγουν στις 19:00 μ.μ.» κι εγώ συνεπής, όπως πάντα, είχα ήδη φτάσει στις 18:45 μ.μ.... Μαζί με μένα και μερικές εκατοντάδες άλλων, μάλλον με την ίδια δίψα και αγωνία για «καλή μουσική». Πηγαδάκια πολλά, συζητήσεις και αναμονή... Και αναμονή... Και αναμονή...

Ακριβώς όπως εμείς αλλά στο αντίθετo του οι διοργανωτές, ασυνεπείς όπως πάντα, εδέησαν να ανοίξουν τις πόρτες κατά τις 20:15 μ.μ. και ενώ οι Stellastarr* είχαν ήδη αρχίσει να παίζουν! Κάποιος που περπατούσε δίπλα μου είπε στην παρέα του: «έλα μωρέ, δεν πειράζει... Μήπως ήρθαμε γι’ αυτούς;». Φαντάζομαι όμως πως θα το μετάνιωσε, αν έδωσε καθόλου σημασία, γιατί τα παιδιά έπαιξαν πολύ ωραία, δίνοντας ρυθμό -στο μέτρο της δυναμικότητάς τους- και -τολμώ να πω- ενθουσιάζοντας κάποιους από εμάς, που δεν τους ξέραμε... Έπαιξαν περίπου 45-50 λεπτά με καθαρό ήχο, όμορφα φωνητικά και κλείνοντας μας ευχαρίστησαν...

Το θέατρο γέμιζε και κόσμος συνέχιζε να έρχεται όταν ανέβηκαν στην σκηνή οι Madrugada. Η επόμενη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς. Αν με ρωτούσαν πριν την συναυλία και με δεδομένο ότι στα ακούσματά μου υπήρχαν 2-3 τραγούδια τους, τα οποία άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο και όχι κατ’ επιλογή, θα έλεγα κάτι σαν αυτό που είπε το παιδί στην είσοδο: μήπως ήρθα γι’ αυτούς; Έλα όμως που συνέλαβα τον εαυτό μου στο τέλος της εμφάνισης τους να σκέφτεται: άλλο ένα κομμάτι ρε γαμώτο... Αψεγάδιαστο παίξιμο, καταπληκτικά φωνητικά από τον Sivert Hoyem, με μια απαράμιλλη ατμοσφαιρικότητα, συνδυασμένα με εναλλαγή γρήγορων και αργών ρυθμών, το group από την Σουηδία κατάφερε να «ζεστάνει» τον κόσμο και να τον «αναγκάσει» σε παρατεταμένο και έντονο χειροκρότημα. Ένας μουσικός κύκλος που μέσα του εμπεριέχονται ρυθμοί από punk, ψυχεδέλεια και rock’n’roll. Αν δεν τους ξέρετε φανταστείτε τους Inxs με τους Birthday Party, φωνητικά από τον Nick Cave σε ένα tribute στους Doors. Καταπληκτικοί!

Τα φώτα άναψαν και έριξα μια ματιά γύρω... Το θέατρο ήταν πια ασφυκτικά γεμάτο. Στο μεγαλύτερο ποσοστό οι ηλικίες ήταν «μικρές» πράγμα που μου φάνηκε παράξενο αλλά και ωραίο γιατί ήταν άλλη μια απόδειξη σ’αυτό που πιστεύω: «οι Έλληνες ακούμε καλή μουσική... και μάλιστα από τα μικρά μας χρόνια». Γύρω μου όλες οι συζητήσεις ήταν για το play list, αδιάφορο για μένα, μιας και ότι και να έπαιζε Iggy με τους Stooges (και μάλιστα τους original -εκτός του εκλιπόντος Dave Alexander-) θα ήταν ΟΚ!

Γύρω στις 22:15 μ.μ. τα φώτα έσβησαν και ξεκίνησε ένας χείμαρρος μουσικής... Οι Stooges on stage, 30 χρόνια μετά και ένας σίφουνας, ο James Osterberg -ευρέως γνωστός ως Iggy Pop- να οργώνει από άκρη σε άκρη την σκηνή, παρασύροντάς μας όλους σε ντελίριο. Τα κομμάτια διαδέχονταν ασταμάτητα το ένα το άλλο, στο «No Fun» απαίτησε από τους security να αφήσουν τον κόσμο να ανέβει στην σκηνή για να χορέψει μαζί του τραγουδώντας... «No fun being alone - no fun» (βάζετε στοίχημα;). Όταν ξεκίνησε το "I Wanna Be Your Dog" έγινε πραγματικά σεισμός. Μια θάλασσα ανθρώπων που χόρευε στον ρυθμό που έδινε η μουσική των Stooges και η ασυνήθιστη φωνή του Iggy. Σε όλη την διάρκεια της συναυλίας ο Iggy, αεικίνητος, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή.

«Τι πίνει;» σκέφτηκα, ξανά και ξανά. Ήταν εκεί, ζωντανός, κοντά μας, λέγοντας συνεχώς: «είμαι εσείς - είμαι εσείς». Το πλήθος να πάλλεται και ένα «δάσος» από χέρια, όλα σηκωμένα να μοιάζουν σαν να θέλουν να τους αγκαλιάσουν να τους ευχαριστήσουν, να χειροκροτούν ασταμάτητα... Ο Scott “Rock Action” Asheton στα τύμπανα, ο μπασίστας Mike Watt να τα δίνει όλα και ο Ron Asheton με καταπληκτικά solos έδιναν σε όλους μας ένα χέρι να πάμε όλο και πιο «ψηλά». Για όποιον ήταν η πρώτη φορά, σίγουρα γινόταν άμεσα κατανοητή η δύναμη αυτού του συγκροτήματος. Αυτοί οι τύποι δεν είναι απλώς επινοητές της punk - είναι φιλόσοφοι, βασιλιάδες... Θα τους έλεγα προφήτες, αλλά η λέξη έχει χάσει την σημασία της από τότε που αποκαλέστηκε έτσι ο Jim Morrisson, σε ότι αφορά την rock μουσική. Τι κι αν κράτησε μόνο 1 ώρα και 10 λέπτα; Τι κι αν δεν υπήρξε encore; Ήταν μια Μαγική Βραδιά. O άνθρωπος τίμησε τα λεφτά του εισιτηρίου σε αντίθεση με άλλους κάποια χιλιόμετρα μακριά...

Ναι, Iggy! Και ‘μείς είμαστε εσύ... Δυνατοί - Ζωντανοί - Για πάντα ασυμβίβαστοι - Για πάντα μοναδικοί!

Θοδωρής Μηνιάτης