Fly Beeyond Festival: James, Air, Tori Amos, Matisse @ Ολυμπιακό Στάδιο, 18/07/07

Απευθυνόμενη σε σαφώς πιο "art" και εναλλακτικό κοινό από τις υπόλοιπες, η δεύτερη μέρα του Fly Beeyond festival ήταν η μόνη για την οποία η προσέλευση του κόσμου δεν αποτελούσε γρίφο, τουλάχιστον για μένα. Οι James είναι αποδεδειγμένα πολύ αγαπητοί στη χώρα μας, άλλωστε η μουσική τους αγγίζει σε μεγάλο βαθμό την ιδιοσυγκρασία μας ως κοινό, οι Air έχουν τους δικούς τους πολυπληθείς "lounge" φίλους, ενώ η εμφάνιση της Tori Amos, μίας εκ των κορυφαίων σύγχρονων θηλυκών παρουσιών στο χώρο της pop-rock, μόνο απαρατήρητη δε θα μπορούσε να περάσει. Εξ' ου λοιπόν και η παρουσία 15.000 ατόμων στον προαύλιο χώρο του τιμημένου Ολυμπιακού Σταδίου.

Μπορεί από τη μία η παρουσία τόσων πολλών να προμηνύει αυτό που για ουκ ολίγους λόγους όλοι ευχόμαστε, τη συνέχιση δηλαδή του φεστιβάλ και του χρόνου, όμως από την άλλη ήταν ικανή να οδηγήσει σε τραγικές καθυστερήσεις, τόσο στην είσοδο, όσο κυρίως στις τουαλέτες και στις καντίνες. Συγγνώμη, αλλά μιάμιση ώρα (χωρίς υπερβολή - και λίγο λέω) αναμονή για μία μπύρα είναι πρωτάκουστο. Ας δεχτώ όμως το ελαφρυντικό της «πρώτης φοράς». Ελπίζω του χρόνου οι ουρές, που σε μήκος έφταναν πάνω από το μισό του πλάτους της αρένας, να έχουν εξαλειφθεί.

Οι δικοί μας Matisse ήταν αυτοί που ανέλαβαν τον -ανέκαθεν άχαρο- ρόλο του να ανοίξουν το φεστιβάλ. Αν και δεν έδειξαν να έχουν την καλύτερη των διαθέσεων (ο άχαρος ρόλος που λέγαμε), ήταν αισθητά καλύτεροι σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είχα δει (το Δεκέμβριο με τους Kaiser Chiefs), είχαν πολύ καλό ήχο και κατάφεραν εν τέλει να αφήσουν μια ευχάριστη αύρα με το alternative/ indie πέρασμα τους.



«Άτιμη κοινωνία», θα πρέπει να σκέφτηκε ακόμα και η ίδια η Tori Amos όταν συνειδητοποίησε πως πρέπει να εμφανιστεί πριν τους "παίζουμε το πολύ 3 νότες ανά κομμάτι" Air (οι οποίοι ήταν πιο βαρετοί και από την αναμονή για τη μπύρα!), μέσα στο λιοπύρι, και ενώ οι περισσότεροι δεν είχαν καλά καλά εισέλθει στον Ηλεκτρικό που θα τους οδηγούσε στο Ο.Α.Κ.Α..

Υποδυόμενη τη μελαχρινή Pip, τον πιο ατίθασο χαρακτήρα του τελευταίου της (εξαιρετικού) δίσκου, η Tori Amos ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 19:05, επιβεβαιώνοντας τους χαρακτηρισμούς που τη συνοδεύουν: Μοναδική ερμηνεύτρια / εκπληκτική φωνή. Βγάζοντας τη wild / sexy πλευρά της πολυσύνθετης προσωπικότητάς της, τα πρώτα 20 λεπτά πέρασαν με την Tori να προκαλεί με τις κινήσεις της, να εντυπωσιάζει με τη φωνή της και να αφήνει εμάς τους από κάτω με ανοιχτό το στόμα στο άκουσμα των πιο «σκοτεινών» της κομματιών!

Αφού μας ύψωσε περήφανα το μεσαίο δάκτυλο, γνωρίζοντας την αποθέωση, η Pip χάθηκε στα παρασκήνια. Λίγες στιγμές μετά, η original Tori, με το χαρακτηριστικό κόκκινο μαλλί, θα έπαιρνε τη θέση της πίσω από το πιάνο.

Η προκλητική Pip έδωσε λοιπόν τη σκυτάλη στην εξίσου sexy, αλλά πολύ πιο προσιτή, γλυκιά και χαμογελαστή Tori, η οποία αφού τόνισε ότι είναι για την ίδια μεγάλο προνόμιο το να παίζει για μας, αφοσιώθηκε στο πιάνο της, παρουσιάζοντας μία μίξη των πιο γνωστών στιγμών της καριέρας της ("Cornflake Girl", "Bliss", "God", "Precious Things") και των δυναμικότερων του τελευταίου της άλμπουμ ("Big Wheel", "Bouncing Off Clouds", "Secret Spell").



«Τυράννησε» το πιάνο της, έφτασε τη φωνή της στα όριά της, «έπαιξε» μαζί μας και μας άφησε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Με μία λέξη: Συγκλονιστική.



Τι καλά που θα ήταν αν τη βλέπαμε μόνη της...
Τι καλά που θα ήταν αν ήξεραν περισσότερα άτομα τα κομμάτια της...
 

Η δύση του ηλίου και οι πρώτες ριπές του ανέμου ταίριαξαν ιδανικά με τους ήχους των Air στη σκηνή του Fly Beeyond festival, συνθέτοντας την απόλυτα δροσερή κατάληξη μιας ακόμα πολύ ζεστής μέρας του καλοκαιριού.



Το ντουέτο από τη Γαλλία έχοντας τοποθετήσει στα ράφια των δισκοπωλείων την καινούργια του δουλειά -"Pocket Symphony"- και έχοντας κατά νου το αξιοζήλευτο παρελθόν του, έσμιξε, με γαλλική φινέτσα, την κινηματογραφική pop του Bart Bacharach της δεκαετίας του '60 με τους lounge ηλεκτρονικούς ήχους του μέλλοντος.



Το ονειρικό "Talisman" σαγήνεψε το κοινό με τους νωχελικούς ρυθμούς του, ενώ το "Κelly Watch The Stars" έφερε στο νου την "άγουρη" electronica των Kraftwerk. Ο ήλιος είχε, πλέον, κρύψει τις αχτίδες του όταν το αξιομνημόνευτο "Playground Love", βγαλμένο από το "Virgin Suicide" της Sophia Coppola, άπλωσε τις μελωδικές του γραμμές, δημιουργώντας την απόλυτη αντίθεση με το εκκωφαντικό -και απολύτως αναμενόμενο- "Sexy Boy" που ακολούθησε και συνέφερε το κοινό από την easy listening αλληλουχία των γεγονότων.



Η δεκάλεπτη -και πλέον- απόδοση του "La Femme D' Argent" με τον εκπληκτικής ποιότητας ήχο και την εξωπραγματική κορύφωσή του συνόψισε όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους οι Air έγιναν αγαπητοί στο ευρύ κοινό με ταχύτητα αστραπής, ευθύς αμέσως μετά την κυκλοφορία του οριακού "Moon Safari".



Πολύ καλή εμφάνιση -ιδανικό opening act για τους James-, έστω και αν το περιεχόμενο του τελευταίου δίσκου δεν κατάφερε να πλησιάσει τα επίπεδα του παρελθόντος.



Η υποδοχή που επεφύλαξε το κοινό στους James άγγιξε τη λατρεία, πράγμα που άφησε έκπληκτο ακόμα και τον ανανεωμένο Tim Booth, ο οποίος για κάποια δευτερόλεπτα στεκόταν ακίνητος πάνω στη σκηνή με ζωγραφισμένη την έκπληξη στα ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου του.



Με τις πρώτες νότες του "Say Something" οι James προσγειώθηκαν στη μουσική τους πραγματικότητα και το κοινό ξεκίνησε το χορό, κάτι που κράτησε περίπου ένα ασταμάτητο δίωρο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Booth ξετύλιξε όλες τις ιστορίες του παρελθόντος, τις σκοτεινές -"Walzing Alone", "Born On Frustration"- αλλά, φυσικά, και τις πολύχρωμες -"Laid", "She's A Star", "Sit Down"-.



Κατά τη διάρκεια του παραληρήματος, επίσης, τα πράγματα κορυφώθηκαν στο "Sometimes" -πως μπορεί, άραγε, να λείψει το εν λόγω κομμάτι από οποιοδήποτε setlist της μπάντας από το Manchester-, εκτροχιάστηκαν στο "Getting Away With Ot (All Messed Up)" -δυστυχώς μόνο αυτό από το εκπληκτικό "Pleased To Meet You"-, ημέρεψαν στο χαμηλών τόνων "Out To Get You" με τις εκπληκτικές κιθάρες και το βιολί σε πρώτο πλάνο.



Εκτός εαυτού η σκηνική παρουσία του Tim Booth, ο οποίος χόρευε με τον οποιοδήποτε εξωφρενικό τρόπο του ερχόταν στο μυαλό -κάποια στιγμή ζήτησε λίγη παρέα από το κοινό, που φυσικά δεν του αρνήθηκε τη "χάρη" και περίπου 10 άτομα "πάτησαν" τη σκηνή του Fly Beeyond-, μοίραζε πονηρά χαμόγελα στα κορίτσια των μπροστινών "καθισμάτων", έβγαζε άναρθρες κραυγές -"Come Home"- και εν ολίγοις το χαιρόταν με την ψυχή του - κάτι μου λέει πως η ιδέα της επαναδραστηριοποίησης των James ήταν δική του.



Tο τέλος βρήκε χαμογελαστούς αλλά και αποκαμωμένους τους πάντες. Σημασία βέβαια έχει η φράση του Booth κάπου στη διάρκεια του set "...this is not a reunion of James, this is a rebirth...", πράγμα που επισημοποιήθηκε με το άκουσμα δυο καινούργιων κομματιών, τα οποία, όπως πληροφορηθήκαμε, οι James δουλεύουν αυτή την εποχή μεταξύ άλλων. Όπως και να 'χει, ό,τι και να συμβεί, πιστέψτε με θα είμαστε οι πρώτοι που θα το μάθουμε, γιατί δύσκολα οι φίλοι μας από το Manchester βρίσκουν τέτοια υποδοχή σε άλλες πολιτείες...