Grails, Afformance @ Σφεντόνα, 09/05/10

Μόνο μερικές πετσετούλες μας έλειπαν, ν' απλώσουμε κάτω και να ξαπλώσουμε. Ούτε εκατό φίλοι της μουσικής δεν μαζευτήκαμε και απορώ πως γίνεται μια τόσο όμορφη μπάντα, με παρουσία σε φεστιβάλ όπως το Roadburn και το All Tomorrow' s Party (που ζηλεύουμε στην Ελλάδα), με αρκετό κοινό που την γνωρίζει και στην χώρα μας, με πέντε ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλείες και τρία τέσσερα EP και μουσική που δεν χαρακτηρίζεται ούτε ακραία αλλά ούτε και δύσβατη, να δυσκολεύεται να μαζέψει εκατό άτομα στην πρώτη της συναυλία στην Αθηνά. Τι να πω, κρίμα σε όσους το έχασαν.


Οι Afformance λοιπόν που άνοιξαν τη βραδιά, ξεσήκωσαν και σιγά σιγά προσπάθησαν να σηκώσουν από την «αμμουδιά» της Σφεντόνας και τα τελευταία άτομα που έκαναν την ηλιοθεραπεία τους. Έτσι λοιπόν τραβήξαμε τα κουρασμένα και ηλιοκαμένα κορμιά μας και τεντώσαμε τ’ αυτιά μας για ν’ ακούσουμε την κιθαριστικη καταιγίδα των Αθηναίων post rockers. Δυνατές συνθέσεις με γνώμονα την συνταγή του είδους. Μεγάλα κομμάτια, φτιαγμένα έτσι που τα σκαμπανεβάσματα φαντάζουν φυσιολογικά, δυνατές εντάσεις με εμπνευσμένους θορύβους και εκρηκτικά ξεσπάσματα μέχρι τέλους. Δεν υστερούν σε κάτι και φτιάχνουν μουσική που θυμίζει μεγάλες μπάντες του μοντέρνου rock. Δημιούργησαν ατμόσφαιρα και μας έκαναν τουλάχιστον να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε συναυλιακο χώρο και αυτό πέραν ότι επιβαλλόταν ήταν αρκετό.

Αρκετό μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί με το που ανέβηκαν στη σκηνή οι Grails το συναίσθημα άλλαξε ριζικά. Η ατμόσφαιρα πήρε ένα διαστημικό χρώμα και η τέχνη απλώθηκε στ’ αυτιά μας. Και οι τελευταίοι καθήμενοι από τον κόσμο, πλησίασαν την σκηνή και γίναμε όλοι μια μικρή παρέα. Η παρουσία της πεντάδας επί σκηνής και το παίξιμο τους άκρως επαγγελματικό παρότι μεθυσμένοι, η εναλλαγή των οργάνων συχνή και ο κόσμος αρκετά συνεπαρμένος από το ύφος τους και την δημιουργικότητα τους. Ένα συγκρότημα που βγάζει τέτοια ψυχεδελεια και δένει τόσο όμορφα το post rock με φολκλορικά στοιχεία και progressive ιδιώματα, δεν χρειάζεται και πολλούς επαίνους. Είναι πανάξιοι, το απέδειξαν επί το έργω και έφεραν μπροστά μας μια πλειάδα από κρουστά, έγχορδα και πνευστά όργανα και δημιούργησαν την πιο μαγική εικόνα των τελευταίων χρόνων σε σκηνή στην Ελλάδα.



Ο ήχος μπορεί να μην βοήθησε πάρα πολύ, κάτι που πλέον είναι σύνηθες μιας και η Σφεντόνα δεν χρειάζεται βελτίωση στον ήχο, αλλά πλήρη αλλαγή των ηχείων του χώρου, αλλά αυτό δεν έδειξε να «χαλάει» ούτε καν τους ίδιους τους μουσικούς... πολύ... Μυρωδιές από ανατολή, ήχοι από Βόρεια Αφρική, σκόνη από την έρημο, νότες από την Ασία και χρώμα στον ήχο από την Αμερική. Ένα παγκόσμιο δεμάτι στο καλάθι των Grails. Μια απίστευτη ψυχεδελική απόδοση στις κιθάρες, ένας τεράστιος drummer που δίνει μαθήματα τέχνης και τεχνικής και μοιάζει να απολαμβάνει ακόμα και τα προβλήματα του. Ένα χαμόγελο και ένα κλείσιμο στα μάτια που έδιναν στο κόσμο πνοή και αύρα διαφορετικότητας.



Η συναυλία που διαδραματίστηκε μπροστά μας ήταν κάτι διαφορετικό. Η ουσία είναι ότι περάσαμε καλά και ευχαριστηθήκαμε, αλλά το αποτέλεσμα λέει ότι χαράχθηκαν στη μνήμη μου στιγμές που δεν περίμενα να χαραχθούν. Δεν μπορώ να μοιραστώ κάποια από αυτές και είμαι σίγουρος ότι ο καθένας «κέρδισε» τις δικές του και τις βίωσε όπως αυτός ήθελε. Δεν ένιωθες μόνος αλλά χανόσουν στις νότες τους και έψαχνες να βρεις μια λάμψη από ένα φως να σε τυφλώσει και να χαζέψεις στην θαμπάδα λίγο παραπάνω.



Όλα ξεκίνησαν με τα "...Blues" κι αμέσως έδειξαν τις διαθέσεις τους. Ο Amos έπιασε όπως συνηθίζει στην μπάντα και κιθάρες πριν λάβει βασικό ρόλο στα κρουστά και η μελόντικα, το πιάνο και λοιπά κρουστά από τον κύριο στα πλήκτρα έδεναν τέλεια με το σύνολο. Στην συνέχεια ήρθε ο «άμεσος σύντροφος» για να μας χαλαρώσει. Χαλάρωμα που κατέληξε σε παραισθήσεις ξανά και μέσω «όξινης βροχής» και πειραματισμών σε κιθάρες, μπάσο και πληκτρά, μας έριξε στο τεράστιο κομμάτι "Take Refuge" που «ξέφυγε» τελείως.



Ο William Slater  στο μπάσο έμοιαζε αρχηγικός αλλά τα εύσημα πρέπει να πάνε στις κιθάρες που Zak και Alex έδωσαν και την ψυχή τους. Για να μας πάρουν τα μυαλά μέχρι το κλείσιμο και την παράνοια που προκάλεσαν με τους jazz πειραματισμούς που όμοιοι τους ατμοσφαιρικά δεν υπήρξαν όλο το βράδυ. Στην επάνοδο τους έκλεισαν την εμφάνιση τους με το φανταστικό και άκρως ψυχεδελικό "Silk Rd" και έδεσαν τέλεια το γλυκό. Ανατριχίλα και εντάσεις που δημιουργούσαν εσωτερικές εκρήξεις. Απολαυστικό όσο λίγα και μια λαμπρή εμφάνιση που άφησε τα ίχνη της πάνω μας. Έτσι λοιπόν, πέραν κάποιων κομματιών τα οποία δέχτηκαν τεράστια δόση «πειράγματος» από το συγκρότημα και δύσκολα μπορούν να διακριθούν και κάποιων μουσικών γεφυρών μεταξύ των συνθέσεων ακούσαμε σίγουρα τα "Reincarnation Blues", "Immediate Mate", "Acid Rain", "Take Refuge", "Origin-Ing" και "Silk Rd".