Goatsnake, Omega Monolith @ An Club, 07/06/15

Βλέποντας κάποιος την ανακοίνωση των θρυλικών Goatsnake, μήνες πριν, είμαι σίγουρος πως ακολούθησε την παρακάτω διαδικασία: Κατέβασε από την δισκοθήκη το "Flower Of Disease", θυμήθηκε γιατί οι συγκεκριμένοι τύποι είναι από τα σημαντικότερα κεφάλαια στο heavy metal, μετά μία περατζάδα από το "Vol I" και αφού έχει ολοκληρωθεί η ακρόαση με "Dog Days" θα σκέφτηκε «ρε αυτοί έχουν και καινούργιο δίσκο». Και καλά θα έκανε να το σκεφτεί γιατί το "Black Age Blues" είναι ένας από τους καλύτερους doom δίσκους των τελευταίων ετών και μέσα στα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα την χρονιά που διανύουμε.

Λίγο μετά τις 21:30 πήραν θέσεις μάχης οι ντόπιοι Omega Monolith, οι οποίοι κάθε φορά που τους βλέπω ζωντανά σκέφτομαι διάφορα κλισέ περί εγχώριας σκηνής και τι ποιότητα παίζει δύο βήματα από το μαγαζί που πίνουμε το ποτό μας ή το σπίτι μας. Δεν θα πέσω στη λούμπα να ενδώσω σε αυτά τα κλισέ που κατέκλυζαν το κεφάλι μου κατά τη διάρκεια του σετ τους. Το συγκρότημα είναι δυο-τρεις σκάλες πάνω από οτιδήποτε παίζει αυτή τη στιγμή σε αυτό το ταραγμένο υποείδος της ακραίας μουσικής. Μπορεί πλέον τα layers που ηχογραφούνται το ένα πάνω από το άλλο να είναι πάρα πολλά και να χάνουμε τη συγκέντρωση, αλλά με ένα ήχο εκκωφαντικό που ήθελε να συνθλίψει, δείχνουν πως  η εξυπνάδα και η τραχύτητα της μπάντας έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο.



Τα καινούργια κομμάτια είναι λιγότερο straight forward από αυτά του "Black Campaign" και σε σημεία έχουν μία έντονη industrial λογική (κυρίως στα τύμπανα). Από την άλλη έχουν βγάλει θέματα τα οποία είναι αρκούντως λυρικά και σου μεταδίδουν μία μελαγχολία η οποία καθώς επαναλαμβάνεται το riff και στήνεται κομμάτι κομμάτι το κάθε τραγούδι σε κάνουν να χαζεύεις.



Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα που περιέγραψα παραπάνω καταλήγω πως οι Omega Monolith (φυσικά μέσα από την μοναδικότητά τους) θυμίζουν έντονα τους Uneartly Trance και δεν ακολουθούν τα black metal ψήγματα που άφησαν να αιωρούνται στην πρώτη τους δουλειά.

Έντεκα παρά κάτι που βγήκαν οι Goatsnake στη σκηνή είχαμε ήδη σιγοψηθεί από το soundchek τους, παίρνοντας μία μικρή γεύση του τι θα δούμε. Μπροστά σε αρκετό κόσμο (τηρουμένων πολλών μεταβλητών), απλοί χωρίς φιοριτούρες έδωσαν ένα heavy metal σόου που η πλειονότητα των παρευρισκομένων έδειξε να περίμενε χρόνια. Και γι' αυτό οι τράγοι ήταν καταιγιστικοί.



Το βασικό που έπρεπε να συνειδητοποιήσει κάποιος ήταν πως μπροστά του καταθέτουν την ψυχή τους τέσσερις παλαίουρες της μουσικής που ακούμε, ακομπλεξάριστοι, χαρούμενοι (λιγάκι περίεργο αν σκεφτεί κανείς τα υπόλοιπα σχήματα που συμμετέχουν...) και πωρωμένοι που παίζουν σε μία σκατότρυπα του πλανήτη μπροστά σε κόσμο που τραγούδαγε τους στίχους των τραγουδιών τους. Μουσικοί που πραγματικά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. The Obsessed, Burning Witch, Beaver, Wool, Sunn 0))), Thorr's Hammer κτλ. Άπαξ και γινόταν αυτή η συνειδητοποίηση όλα κύλαγαν νερό.



Πέρασαν σχεδόν από όλη τους την δισκογραφία με τον σεβασμό που της αξίζει παρουσιάζοντας ύμνους όπως τα "Flower Of Disease", "The Dealer", "Innocent", "The Orphan" με απίστευτο όγκο και τσαμπουκά. Ο Greg Anderson ήταν αυτός που έπρεπε και φανταζόταν ο οποιοσδήποτε (ίσως λίγο πιο γραφικός απ' ότι τον περίμενα), ο Pete Stahl έχει ακόμα μία από τις πιο εμβληματικές heavy φωνές, ενώ οι Greg Rogers και Scott Renner (τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα) απλά τράβαγαν τα βλέμματα με την απλότητα και τη σταθερότητα που έβγαζαν, ενώ τα θέματα που έπαιζαν δεν ήταν καθόλου απλά.



Τα καινούργια κομμάτια ζωντανά έχουν ακόμα περισσότερο τσαγανό μιας και η live αισθητική τούς ταιριάζει. Το "Black Age Blues" είναι από τους πιο up tempo δίσκους τους και φυσικά σε ζωντανές συνθήκες το στοιχείο αυτό υπερτονίστηκε. Προσωπικά αγαπημένα το "Elevated Man" και το "A Killing Blues".



Είπαμε και τα χρόνια πολλά στον Anderson και πήγαμε για ένα κρασί. Εντάξει ψέματα, για μπύρα.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis