Fleshtones @ Gagarin 205, 06/09/08

"Why Don't We Do It In The Road" τραγουδούσαν οι Beatles και μάλλον οι Fleshtones το πήραν κυριολεκτικά. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι η Σαββατιάτικη συναυλία τους κατέληξε με αυτούς στη Λιοσίων, έξω από το Gagarin, να παίζουν και να τραγουδάνε a cappella, περικυκλωμένοι από τους θεατές;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη χρονικά πρέπουσα σειρά. Ο κόσμος που τελικά συγκεντρώθηκε στο γνωστό χώρο δεν ξεπερνούσε τα 200-250 άτομα, νούμερο σαφώς απογοητευτικό όχι μόνο αναφορικά με την αξία του συγκροτήματος, αλλά και σε σχέση με την προσέλευση στις προηγούμενες εμφανίσεις τους. Επίσης κάποιες φορές η γκρίνια για τις τιμές των εισιτηρίων θα πρέπει να τεθεί σε πιο σωστή βάση όταν αποδεικνύεται ότι δε στηρίζουμε συναυλίες με πραγματικά χαμηλό εισιτήριο (20 ευρώ στη συγκεκριμένη περίπτωση). Από την άλλη, κάτι το καλοκαίρι, κάτι η προβληματική προώθηση της συναυλίας, μιας και είναι ουσιαστικά η πρώτη της χειμερινής σεζόν, και περισσότερο ίσως ότι έχουμε καλομάθει να τους βλέπουμε σχεδόν κάθε χρόνο, δικαιολογούν κάπως το γεγονός.

Ακόμα και αυτοί οι λίγοι παρευρισκόμενοι, όμως, δοκιμάστηκαν, καθώς από τις 9 που άνοιξαν οι πόρτες για να μπουν οι πρώτοι και πιο ανυπόμονοι, χρειάστηκε να πάει 11.30 για να ακουστούν οι πρώτες νότες από τους Fleshtones, οι οποίοι πάντως μέχρι τότε κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο κοινό, δίνοντας την ευκαιρία να δημιουργηθούν ορισμένα πηγαδάκια.

Οι προϋποθέσεις λοιπόν ήταν μάλλον δυσμενείς αλλά ο Pete Zaremba και η παρέα του μας έχουν δείξει ότι δε σκαμπάζουν από τέτοια. Εισβάλλοντας, κυριολεκτικά, στη σκηνή υπό το feedback της κιθάρας του Keith Streng και με τον Zaremba να φοράει το ίδιο λαμέ πουκάμισο όπως σε κάθε συναυλία, ξεκίνησαν με το "Bigger And Better". Το κοινό άρχισε διστακτικά να χορεύει και να συμμετέχει για να αυξήσει την έντασή του σταδιακά, αλλά με γεωμετρική πρόοδο. Τα "Feels Good To Feel" και "Going Back To School" από το φετινό τους δίσκο ανέβασαν το κέφι και έτυχαν της υποδοχής που τους αρμόζει, μιας και όπως έχουμε ξαναπεί ( www.rocking.gr/review1894.php) συγκαταλέγεται στις καλύτερες δουλειές τους ανέκαθεν.

Χωρίς δισταγμό, και κατά τη συνήθη τακτική του, ο Zaremba κατέβηκε από το τρίτο κιόλας κομμάτι στο κοινό, τοποθετώντας το μικρόφωνο ακριβώς στο μέσο της σκηνής και στην πρώτη σειρά των θεατών, προτρέποντας τον κόσμο να χορέψει γύρω του. Συνέχισαν με "Serious", "Right On Woman" και "Pretty Pretty Pretty", επιμένοντας στις τρεις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους, με τις οποίες έχουν κάνει ένα δυναμικό comeback στη δισκογραφία. Σε όλη αυτή τη διάρκεια ο χρόνος τους μοιραζόταν ανάμεσα σε σκηνή και ακροατήριο, με τις πόζες και τις «χορογραφίες» να είναι αμέτρητες, ακατάπαυστες και πολύ ιδιαίτερες για να περιγραφούν με λόγια. Το κυριότερο όμως είναι ότι ήταν πολύ αποτελεσματικές στο να ξεσηκώσουν το κοινό και να μας κάνουν να ξεβιδωθούμε κι εμείς χωρίς ντροπές και καθωσπρεπισμούς.



Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο χωρίς διακοπή αλλά με πολλά απρόοπτα, όπως η εκτέλεση του "Push Up Man", όπου στη σκηνή ανέβηκαν δύο μέλη των θρυλικών Last Drive για να αναλάβουν μπάσο και κιθάρα και να τζαμάρουν με τον drummer, όσο οι υπόλοιποι Fleshtones ψάρευαν κόσμο από το κοινό για να κάνει push ups μαζί τους. Σε άλλο σημείο της συναυλίας, μετά την εκτέλεση του "Communication Breakdown" των Zeppelin, που έχουν διασκευάσει στο "Do You Swing?" του 2003, συνέχισαν με ένα απόσπασμα από το "Whole Lotta Love" παιγμένο σα να έχεις βάλει το δίσκο στις 45 στροφές.

Όταν στη μισή χρονική διάρκεια της συναυλίας τουλάχιστον ένα μέλος των Fleshtones ήταν ανάμεσα στο κοινό δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο στο encore. Κι επειδή ότι αξίζει να κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις, αυτή τη φορά όλοι οι Fleshtones μαζί με τον drummer και το τομ του μεταφέρθηκαν στην πλατεία του Gagarin, δίνοντας το μικρόφωνο στο κοινό για να τραγουδήσει "I'm Not A Sissy Anymore". Ο drummer επέστρεψε στη θέση του για να δώσει εκ νέου το ρυθμό και οι υπόλοιποι τρεις τραγουδώντας "sha la la la la" και αφήνοντας το μικρόφωνο στο κέντρο του Gagarin, κατευθύνθηκαν προς την έξοδο όπου και έστησαν το δικό τους πανηγύρι στο πεζοδρόμιο, με τον Zaremba και τη φυσαρμόνικά του να έχουν τον πρώτο λόγο.

Είναι μάλλον δύσκολο να προσδιορίσει κανείς πότε ακριβώς έληξε η συναυλία, το σίγουρο είναι όμως ότι βρήκε τους Fleshtones ανάμεσα στους ακροατές τους και με κατεύθυνση προς το μπαρ και εμάς με εντυπώσεις που συνοψίστηκαν σε φράσεις «αυτή είναι γκρουπάρα ρε!» ή «μα πώς γίνεται να το κάνουν ΚΑΘΕ φορά» που ακούγονταν δεξιά και αριστερά. Ένα live των Fleshtones είναι μία εμπειρία που κανένας φίλος της rock δεν πρέπει να στερήσει από τον εαυτό του, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του.

Μέσα στην παραζάλη της μουσικής και του χορού, η συγκράτηση του ακριβούς setlist ήταν αδύνατη, αλλά μία καλή προσέγγιση είναι η ακόλουθη:

Bigger And Better / Feels Good To Feel / Going Back To School / Serious / Right On Woman / Pretty Pretty Pretty / Way Down South / Love Yourself / Inside Looking Out / Communication Breakdown / Whole Lotta Love / Burning Hell / First Date (Are You Coming On To Me?) / Push Up Man / Never Grew Old / Hitsburg U.S.A. / The Dreg / Theme From The Vindicators / I'm Not A Sissy Anymore