Deep Purple, Βασίλης Παπακωνσταντίνου @ Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού, 20/05/11

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 23/05/2011 @ 12:01
Η έκφανση της κρίσης που οδηγεί σε συμπράξεις καλλιτεχνών και μείωση του πολιτιστικού μας μπάτζετ είναι σίγουρα καλοδεχούμενη. Η έκπτωση στην καλλιτεχνική στάθμη, από την άλλη, αποτελεί λάθος τακτική που θα οδηγήσει είτε στην απομάκρυνση του κοινού από τους συναυλιακούς χώρους, είτε στην απευκταία απώλεια του καλλιτεχνικού αισθητηρίου του.

Για αυτό και ως κοινό πρέπει να συνεχίσουμε να απαιτούμε τη συνέπεια του καλλιτέχνη, θυμίζοντάς του τις υποχρεώσεις που έχει δημιουργήσει το ίδιο το καλλιτεχνικό του μέγεθος.

Ο Βασίλης, που έκανε περιττή την αναφορά του επωνύμου του, ανήκει στην κατηγορία των μεγάλων, αν όχι των τεράστιων. Εκπληκτικός ερμηνευτής με ζηλευτό ρεπερτόριο και πολλά παράσημα, όπως τη δημιουργία συναυλιακής παιδείας, πάνω στην οποία έφαγαν ψωμάκι πολλοί έντεχνοι και ροκ καλλιτέχνες.



Για αυτό και στη μία ώρα και κάτι της εμφάνισής του θα ήθελα να ακούσω τα υπέροχα τραγούδια του, εκτελεσμένα με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Αντ' αυτού ακούσαμε τον «Γουίλι»  χωρίς ηλεκτρική κιθάρα, χάσαμε τη φωνή του στο "Μαύρο Γάτο" (δε χρειάζεται να τραγουδάμε μόνοι μας όλο το τραγούδι), ενώ γενικά η εμφάνιση έβγαζε προς τα έξω μια προχειρότητα στην καλύτερη περίπτωση. Λαθάκια στους στίχους του "Στρατιώτη", κιθάρες που αργούσαν να εμφανιστούν ("Άσε Με Να Κάνω Λάθος"), ενώ η προσθήκη στο πρόγραμμα των "Thunderstruck" και "Nightmare", τραγουδισμένα από την Κικίδη, απλά αφαίρεσε από την ήδη περιορισμένη διάρκεια της εμφάνισής του περισσότερα δικά του τραγούδια.



Μπορώ να δεχτώ ότι τα παραπάνω αποτελούν πταίσματα και ίσως δικές μου υπερβολές, αλλά ποιος θα διαφωνήσει ότι τα συνεχή ποτ-πουρί όχι μόνο φέρνουν μυρωδιά από γαρδένιες, αλλά κυρίως τσακίζουν τη μεγαλοπρέπεια των συνθέσεων; Χρόνια έχω να ακούσω τη φοβερή εισαγωγή από τα "Χαιρετίσματα", ενώ από την άλλη έχω βαρεθεί το κουτσουρεμένο "Ελλάς", το οποίο συνήθως παίζεται σε άλλο ρυθμό από το original.

Λατρεύω τον Βασίλη, αλλά το Σάββατο αυτό που παρακολούθησα -εκτός της εκπληκτικής του φωνής, που έχει νικήσει το χρόνο- ήταν κατώτερο των προσδοκιών που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.  

Set list:

Σφεντόνα
Φοβάμαι
Καμπαρντίνα
Πόρτο Ρίκο
Βικτώρια
Οι Ψυχές Και Οι Αγάπες
Άσε Με Να Κάνω Λάθος
Ο Μαύρος Γάτος
Ένας Νέγρος Θερμαστής Από Το Τζιμπουτί
Thunderstruck
Nightmare
Σεμπάστιαν
Σ' ακολουθώ / Στέλλα / Να κοιμηθούμε Aγκαλιά / Πριν Το τέλος
Δεν υπάρχω
Ο Στρατιώτης
Έφηβα Γεράκια / Χαιρετίσματα
-------------------------
Ελλάς / Για Μένα Τραγουδώ / Από Μένα Τον Βασίλη / Το παιχνίδι Παίζεται Ακόμα

H απουσία του Roger Glover ήταν γνωστή στα λαγωνικά του internet αρκετές μέρες πριν την εμφάνιση των Deep Purple στην Αθήνα, αφού ο Nick Fyffe (πρώην μέλος των Jamiroquai) είχε ήδη εμφανιστεί σε Ηράκλειο, Ισραήλ και Τουρκία. Δε θα πω ότι το κοινό στο γεμάτο κλειστό του Ελληνικού βίωσε τη μεγάλη απογοήτευση λόγω της απουσίας του, μιας και οι Purple μας έχουν συνηθίσει στις αλλαγές μελών, ενώ για τους όχι και τόσο φανατικούς ο πόλος έλξης είναι κυρίως ο Ian Gillan. Στην ουσία του πράγματος χάθηκε το φοβερό δέσιμο μεταξύ Paice και Glover, οι οποίοι συνήθως οδηγούν τη μωβ αμαξοστοιχία, ενώ η παρουσία μόνο δύο μελών της θρυλικής ΜΚ2 σύνθεσης σε μια 5μελή μπάντα χαλάει την αίσθηση του γνήσιου, όπως και να το κάνουμε.



Κατά τα άλλα, τα πράγματα ήταν λίγο ως πολύ γνωστά όσο αναφορά την απόδοση, με τον ήχο να παρουσιάζει τα γνωστά μειονεκτήματα του κλειστού χώρου.

Ο Gillan είχε μια σχετικά καλή μέρα (καλύτερος από την εμφάνιση στη Μαλακάσα πριν δύο χρόνια), αλλά στερείται του νεανικού του εύρους και αδυνατεί να χρωματίσει σωστά όλους τους στίχους, ενώ η συνεχής απουσία του από τη σκηνή στα σημεία που δεν τραγουδούσε έκανε αντιληπτό ότι αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας. Η υπόλοιπη μπάντα τζάμαρε ελεγχόμενα σε ασφαλή και γνωστά μονοπάτια και ο -κατά τα άλλα σπουδαίος κιθαρίστας- Steve Morse συνεχίζει να δίνει πάτημα στους Blackmoreικούς, μένοντας στάσιμος στην προσφορά του στη μπάντα, παρουσιάζοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα εδώ και χρόνια.



Το set list, που ξεκίνησε με το "Highway Star", στηρίχθηκε, όπως αναμενόταν, στο μνημείο με το όνομα "Machine Head", αλλά είχε τις εκπλήξεις του με αρκετές επιλογές από τις τρεις τελευταίες studio δουλειές του συγκροτήματος. Το κοινό, όπως ήταν αναμενόμενο, απογειώθηκε στα τελευταία και πιο γνωστά τραγούδια, αγνοώντας επιλογές όπως το "Almost Human" από το "Abandon".



Φεύγοντας από το χώρο είχα την αίσθηση πως η συγκεκριμένη εμφάνιση του συγκροτήματος δεν έδωσε κάτι περισσότερο από τις προηγούμενες.  Αν εξαιρέσουμε λοιπόν την ευκαιρία που προσέφερε αυτή η περιοδεία στους μουσικόφιλους από την επαρχία να παρακολουθήσουν ένα μεγάλο συγκρότημα στην πόλη τους, δε νομίζω ότι κερδίσαμε κάτι καινούργιο και σημαντικό ως θεατές, ενώ το ίδιο το συγκρότημα έχασε λίγη ακόμα από τη λάμψη του.

Set list:

Highway Star
Hard Lovin' Man
Maybe I'm Α Leo
Strange Kind Οf Woman
Rapture Οf Τhe Deep
Silver Tongue
Contact Lost
When Α Blind Man Cries
The Well Dressed Guitar
Almost Human
Lazy
No One Came
Don Airey solo
Perfect Strangers
Space Truckin'
Smoke Οn Τhe Water
----------------------------
Hush
Black Night

Αντώνης Μουστάκας

Περισσότερες φωτογραφίες:

Deep Purple:














Βασίλης Παπακωνσταντίνου:
  • SHARE
  • TWEET