The Man From Managra: «Μου αρέσει η αμφισημία, γιατί είναι λίγο σαν τη ζωή»

Man From Managra, ή Coti K. ή ακόμη και Κωνσταντίνος Λουκάς Ρολάνδος Κυριάκος είναι οι μορφές που αλλάζει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης μέσα στα χρόνια που δρα παράγοντας μουσική. Ο πολυπράγμων Man From Managra είναι γνωστός στο ευρύ κοινό από τους ήχους των "Ντισκολάτα" και "Ασύρματος Κόσμος" των Στέρεο Νόβα και από την παραγωγή στο άλμπουμ "Flood" των Raining Pleasure. Εκτός όμως από τις σημαντικές συνεργασίες του, οι γνώσεις και το ταλέντο του, τον οδήγησαν στην κυκλοφορία αρκετών προσωπικών μουσικών πονημάτων. Από το EP "Θέρος", τη δεκαετία του '90 μέχρι το "Half A Century Sun" (2017) και το πρόσφατο "KingTime" ο Man From Managra βάζει pop πέπλα στον ήχο του, συνεργάζεται με την ταλαντούχα Σtella και πλέον όπως μας λέει προσεγγίζει την πειραματική ηλεκτρονική μουσική από διαφορετικές ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες.

Από τον δίσκο "Half A Century Sun" (2017) έρχεται το εξίσου φωτεινό "KingTime" - Time to face the Sun. Από πού αντλήσατε την έμπνευση για το καινούργιο αυτό μουσικό εγχείρημα;

Λες ότι είναι φωτεινό; Ο στίχος που αναφέρεις στο σύνολο του λέει: Time to face the sun, think on what you’ve done, did you have to be so hard on me?

Βασικά μου αρέσει να βάζω σχετικά φωτεινή μουσική σε σκοτεινούς στίχους. Μου αρέσει η αμφισημία, γιατί είναι λίγο σαν τη ζωή, ή σαν μια ιταλική τραγική κωμωδία των '70s. Η πηγή νομίζω είναι πάντα η ίδια, η παρατήρηση της ζωής μου και των γύρω μου, η και ολόκληρης της ανθρωπότητας, η ασημαντότητα.

Στο καινούργιο άλμπουμ ακούμε και τη συνεργασία σας με τη Σtella στο τραγούδι "Tonight". Ποια η γνώμη σας για αυτήν την καλλιτέχνη με τις πολλές μουσικές πτυχές;

Τη Σtella την προσέγγισα για να τραγουδήσει ένα κομμάτι στον πρώτο δίσκο Managra. Έκτοτε είμαστε φίλοι και πρόσφατα έχουμε συνεργαστεί για τον νέο δίσκο της που θα κυκλοφορήσει νομίζω κάποια στιγμή μέσα στο επόμενο φθινόπωρο. Η Σtella είναι ένα πυγαίο ταλέντο και εκτός από τη φωνή της, θαυμάζω και τη μεθοδικότητα της, την επιμονή της και τη σοβαρότητα με την οποία διαχειρίζεται τη σχέση της με τη μουσική.

Η σκέτη χαρά πιστεύω πως είναι κάπως βαρετή, σαν τα ηλίθια διαφημιστικά που βλέπουμε, άσε που δεν υπάρχει παρά μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα

Υπάρχει η πεποίθηση πως η θλίψη είναι αυτή που εντείνει την όρεξη του ανθρώπου για δημιουργία, εσείς όμως στους δύο τελευταίους σας δίσκους έχετε στραφεί προς το φως; Υπάρχει λοιπόν πράξη δημιουργίας από χαρούμενους και «χορτάτους» καλλιτέχνες;

Η σκέτη χαρά πιστεύω πως είναι κάπως βαρετή, σαν τα ηλίθια διαφημιστικά που βλέπουμε, άσε που δεν υπάρχει παρά μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα. Αυτό που βρίσκω εγώ ελκυστικό είναι η ανάγκη για το φώς μέσα στο σκοτάδι, ή να μπορείς να γιορτάζεις τη ζωή στο σύνολο της, και με τα καλά και με τα κακά. Η θλίψη πάλι από μόνη της δεν έχει νόημα, παρά μόνο αν σε εξυψώσει σε άλλο επίπεδο γνώσης με την πάροδο της. Θυμάμαι ένα ρητό που άκουσα κάποτε "Pain is inevitable - suffering is optional" (ο πόνος είναι αναπόφευκτος, το να υποφέρουμε είναι προαιρετικό).

Τί σας ελκύει περισσότερο; Να παίζετε live ή να ασχολείστε με την παραγωγή του ήχου στο "comfort zone" που σας προσφέρει το studio σας;

Εξαρτάται από την περίοδο που περνάω, τώρα, μετά από μήνες δουλειάς στο στούντιο, για δουλειές άλλων ως παραγωγός αλλά και για τον δίσκο μου, δεν βλέπω την ώρα να παίξουμε τα κομμάτια ζωντανά. Μακάρι να είχαμε και περισσότερες από τις 4 κλεισμένες συναυλίες για τον Μάρτιο (28 Ηράκλειο, 29 Χανιά, 30 Αθήνα και 31 Θεσσαλονίκη).

Πολλοί από τους ακροατές έχουν συνδέσει το όνομα σας με το μουσικό παρελθόν σας. Αυτή η μετάβαση από τις πειραματικές ηλεκτρονικές σας καταβολές ήταν εύκολη ή δύσκολη υπόθεση;

Έγινε σιγά σιγά, χωρίς να το καταλάβω, τα τελευταία πέντε χρόνια. άρα δεν ήταν κάτι δύσκολο, άσε έτσι κι αλλιώς είχα πάντα επαφή με την pop μουσική ως παραγωγός. Και από την άλλη δεν έχω διακόψει τη σχέση μου με την πειραματική ηλεκτρονική μουσική, την προσεγγίζω συνήθως γράφοντας μουσική για θέατρο η σινεμά.

Δεν αντέχω τα γεμάτα μοκέτες υπόγεια, δεν νομίζω ότι βοηθάνε στο να είναι δημιουργικός ένας χώρος

Το studio σας ονομάζεται Suono (ήχος στα ιταλικά). Πώς πήρατε την απόφαση να δημιουργήσετε αυτόν τον χώρο. Τον διαμορφώσατε όπως ακριβώς θέλατε εσείς; Αν ναι δώστε μας λίγα στοιχεία γι’ αυτόν.

To Suono είναι κάτι που ονειρευόμουν χρόνια να κάνω και πάντα το ανέβαλλα, έτσι πριν δύο χρόνια πήρα την απόφαση να το τολμήσω, παρότι δεν είναι η καλύτερη περίοδος να έχεις ένα studio ηχογράφησης. Φτιάχνοντας το, το έκανα ακριβώς όπως θα το ήθελα, φωτεινό, με κινητά έπιπλα και γενικά ήθελα να θυμίζει ένα μεγάλο home studio, παρά ένα στείρο recording studio, δεν αντέχω τα γεμάτα μοκέτες υπόγεια, δεν νομίζω ότι βοηθάνε στο να είναι δημιουργικός ένας χώρος.

Σε ποια συγκροτήματα θα θέλατε να συμμετάσχετε στην παραγωγή των δίσκων τους; Τί θα αλλάζατε;

Το ιδανικό για παραγωγή, θα ήταν ένα άγνωστο σε μένα συγκρότημα, και να έχουν τέλειες ιδέες αλλά λίγο ακατέργαστες, και να καθόμασταν να ανακαλύψουμε μαζί τι είναι αυτό το υλικό που έχουν στα χέρια τους. Α! Kαι να το διασκεδάσουμε, δεν μου αρέσει να υποφέρω για την τέχνη, το θεωρώ υπέρτατη βλακεία.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας παραγωγοί και τι ακούσατε τελευταία και σας ενθουσίασε;

Από τους έλληνες σίγουρα ξεχωρίζω τον Αλεξ Μπόλπαση, επιδίωξα μάλιστα και να γνωριστούμε. Από το εξωτερικό μου αρέσουν πολλοί, ο Blake Mills και ο Ethan Johns, είναι δύο που μου έρχονται στο μυαλό τώρα.

Είναι φανερή η αγάπη σας για το μπλε, το καλοκαίρι και τον πίνακα του καπετάνιου; Τι είναι αυτό που βρίσκετε ελκυστικό σε αυτά τα τρία στοιχεία;

Μα φυσικά τη θάλασσα! η μεταφυσική της, αλλά και το αλάτι της, το πως σε αγκαλιάζει όταν μπαίνεις μέσα, η θεά της, η μεταβλητότητα της. Τίποτα, για εμένα, δεν συγκρίνεται μαζί της.

Τί εννοείτε με το τραγούδι σας "All Resistance Is Futile";

Νομίζω πως οι πιο πολλοί άνθρωποι (και μιλάω και για εμένα), φοβούνται τον έρωτα, στην όποια μορφή του, τις σχέσεις, μέχρι και την απόλαυση κάθε είδους, από φόβο ότι κάποτε θα τα χάσουν όλα, οπότε προτιμούν να μην τα έχουν, η και χειρότερα να τα πολεμούν, να αντιστέκονται. Πιστεύω και ότι οι πόλεμοι τροφοδοτούνται από τέτοιες σκέψεις, γιατί αν ήμασταν παραδομένοι σε αυτόν, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος. Αλλά χωρίς αυτό πιο είναι το νόημα; το κομμάτι λέει απλά ότι δεν έχει νόημα να αντιστεκόμαστε σε αυτό. Ελπίζω να μην ακούγομαι σαν παλιο-χίπης χαχαχαχα!

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τα άμεσα οι προαναφερθέν συναυλίες τέλος Μαρτίου, και μετά ξεκούραση για ένα μήνα, και μετά να τελειώσουμε τις μίξεις για τον νέο δίσκο των Αγγελάκα-Βελιώτη! Α, και καμιά πρόταση για καλοκαιρινή συναυλία;

Ευχαριστώ.

Κι εγώ!