Coti K.: «Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει χαθεί τίποτα το σημαντικό»

Ο Κωνσταντίνος Λουκάς Ρολάνδος Κυριάκος (a.k.a. Coti K.) έχει αφήσει την προσωπική του σφραγίδα στο χώρο της εναλλακτικής μουσικής στη χώρα μας. Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '80 εμφανίστηκε παίζοντας μπάσο και πλήκτρα στους Film Noir, In Trance 95, Raw, Dada Data, ενώ συμμετείχε στους τρεις πρώτους δίσκους των Στέρεο Νόβα. Την δεκαετία του '90 παρουσιάζει το EP με τίτλο "Θέρος", κυκλοφορώντας από τότε οκτώ solo δίσκους. Παράλληλα, ασχολήθηκε με την ηχοληψία και την παραγωγή μουσικής, δουλεύοντας με τα Διάφανα Κρίνα, τους Raining Pleasures, Γιάννη Αγγελάκα, Παύλο Παυλίδη, Tuxedomoon, αλλά και με πληθώρα άλλων σχημάτων. Ενώ έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο και συνεργαστεί -μεταξύ άλλων- με τους σκηνοθέτες Γιώργο Λάνθιμο και Δημήτρη Παπαϊωάννου. Το 2009 ιδρύει με τους Νίκο Βελιώτη & ILIOS το σχήμα Mohammad, ενώ το 2014 μας παρουσιάζει το προσωπικό του project The Man From Managra, κυκλοφορώντας το ομώνυμο άλμπουμ, στο οποίο τον ακούμε να τραγουδά. Σήμερα, έχοντας ετοιμάσει τον δεύτερο δίσκο "Half A Century Sun", ο Coti K. μάς μιλάει για την εξωστρέφεια, που χαρακτηρίζει τα έντεκα τραγούδια του, τη συνεργασία του με ταλαντούχους μουσικούς, που συνέβαλαν στο ονειρικό αποτέλεσμα του δίσκου, τη σημασία της θάλασσας στη δημιουργία.

Τρία περίπου χρόνια πριν, παρουσιάζεις το προσωπικό σου project The Man From Managra, με τον ομώνυμο δίσκο. Σήμερα, το δεύτερο άλμπουμ "Half A Century Sun" είναι έτοιμο. Τι μεσολάβησε σ' αυτό το διάστημα, συντελώντας καταλυτικά στο αποτέλεσμα των νέων τραγουδιών;

Πολλά γίνανε σε προσωπικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, απ' όπου αντλούνε υλικό κάποια από τα τραγούδια. Αλλά και η αρκετή σκέψη, ως προς την εξέλιξη του ήχου του Μαναγραίου, δηλαδή στο πώς να εμπλουτιστεί, χωρίς να χάσει την ουσία του και να είναι κάτι σαν μια φυσική εξέλιξη, μου πήρε αρκετή δουλειά.

Ο δίσκος ξεκινά με το ιδιαίτερο "Sailor". Πολλάκις έχεις δηλώσει, ό,τι ακούμε έχει δημιουργηθεί στην Τήνο. Τι σου αφήνει ένα βλέμμα στο απέραντο τοπίο της θάλασσας, εν σχέσει με τη δημιουργική διαδικασία;

Το "Sailor", παρ' ότι -εν πρώτης- έχει ναυτικό θέμα, άρα και πιθανά νησιωτικό, μιλάει για μια ιστορία που διαδραματίστηκε σε δύο μεγάλες πόλεις, την Αθήνα και τη Νέα Υόρκη. Δεν θυμάμαι -πια- καν που γράφτηκε τελικά, αλλά η αλήθεια είναι πως το νησί το κουβαλάω μέσα μου, όπου και αν πάω. Το τοπίο από το παράθυρο στην Τήνο μου δημιουργεί μια ηρεμία και μια απόσταση από τα καθημερινά, μικρά πράγματα που μας απασχολούν. Είναι σαν να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, στο μέγεθός τους, σαν να σου λέει «μην ανησυχείς, η θάλασσα θα είναι πάντα εδώ».

Το artwork παραπέμπει σ' ένα γράμμα που έχει ταχυδρομηθεί. Σε ποιον το αποστέλλεις, τι του γράφεις;

Είναι ένα πακέτο από την Μανάγκρα, και περιέχει μια κάρτ-ποστάλ. Το περιεχόμενο είναι τα τραγούδια και απευθύνεται σε όποιον ενδιαφέρεται να τα ακούσει. Ίσως και το γράμμα να είχε χάσει τον δρόμο του και να έκανε χρόνια να βρεθεί στα χέρια μας...

"Half A Century Sun". Πώς ανατέλλει ο ήλιος για σένα σήμερα, έχοντας καλύψει μια μεγάλη διαδρομή από τη δεκαετία του '80, σε μια πραγματικότητα κρίσης κοινωνικών αξιών;

Η κρίση κοινωνικών αξιών υπήρχε εδώ και δεκαετίες. Αυτή μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Τώρα είναι η σωστή στιγμή να τα αναθεωρήσουμε όλα. Το τι είναι σημαντικό και τι όχι. Ο ήλιος ανατέλλει αδιαφορώντας για εμάς, και αυτό είναι για μένα ένα αισιόδοξο μήνυμα. Κατά τη γνώμη μου, δεν έχει χαθεί τίποτα το σημαντικό.

Η χαρά -νομίζω- πιο δύσκολα τροφοδοτεί τον δημιουργό με την έκλαμψη της δημιουργίας. Η θλίψη αποτελεί εκείνον τον μοχλό έμπνευσης για σένα;

Η αλήθεια ειναι πως η θλίψη γίνεται πολύ πιο εύκολα δημιουργική απ’ ό,τι η χαρά. Στον πρώτο δίσκο στάθηκα συχνά εκεί, και στο να την παρατηρώ. Στο "Half A Century Sun" προσπάθησα να τη μετατρέψω σε μια πιθανότητα χαράς ή καλύτερα σε συμφιλίωση και αποδοχή.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει κι ένα ιταλικό τραγούδι. Κατά το ήμισυ, από την πλευρά της μητέρας σου είσαι Ιταλός. Πώς έγραψες αυτό το κομμάτι;

Πάντα με προβληματίζουν τα αγγλικά. Από την άλλη, τα ελληνικά τα βρίσκω εξαιρετικά δύσκολα, αφού δημιουργούν πολλούς λάθος μουσικούς συνειρμούς για εμένα. Οπότε είπα να πιάσω τα ιταλικά, που και αυτά με παίδεψαν πολύ στιχουργικά. Κάποια στιγμή, μεθυσμένος είχα πει, πως όλος ο δίσκος θα είναι στα ιταλικά!

Στον δίσκο συμμετέχουν αρκετοί μουσικοί με κάποιους από τους οποίους έχεις συνεργαστεί στο παρελθόv όπως με τον Blaine L. Reininger. Τι έμαθες από τον μουσικό σας συγχρωτισμό, επάνω στο δικό σου -πια- project;

Αυτό που έμαθα κυρίως με αυτήν τη διαδικασία είναι να μην φοβάμαι να ζητάω τη συμμετοχή άλλων μουσικών. Ξέρεις, ντρεπόμουν να ζητήσω κάτι τέτοιο, νόμιζα πως δεν θα τους ενδιέφερε για κάποιον λόγο. Αντιθέτως, βέβαια, όλοι παίξανε με χαρά, ασχέτως το πόσο γνωστοί είναι ή όχι.

Διακρίνω μια λυρική εσωστρέφεια στο "Half  A Century Sun" και συνάμα αισιοδοξία. Θα έλεγα ότι λειτουργεί σαν μια γουλιά ζεστού τσαγιού που σε ζεσταίνει όταν κρυώνεις μια βροχερή ημέρα. Τι σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα εκείνες τις στιγμές που απλά θα ήθελες να προσπεράσεις;

Φαντάζομαι πολλοί έχουμε ένα κομμάτι μέσα μας γνώριμο, λίγο σκοτεινό και μελαγχολικό, που μας ταλαιπωρεί λίγο ή πολύ. Μπορεί να είναι κάποιο γεγονός από το παρελθόν που σε ακολουθεί, όπως στην περίπτωσή μου, ή κάτι που ζεις τώρα. Όπως είπα, σε αυτόν τον δίσκο θέλησα, σε όσα κομμάτια έπιασα αυτό το θέμα, να το μαλακώσω, να το αγαπήσω και να το φωτίσω. Τις δύσκολες στιγμές σίγουρα με έχει σώσει η μουσική. Τι άλλο;

Προσωπικά μιλώντας, ανήκεις σ' εκείνη τη «λίστα» των παιδικών (μου) ηρώων, που όπου έχεις βάλει το «χεράκι» σου το αποτέλεσμα χαράσσεται στη μνήμη. Γιατί καθυστέρησες τόσο να τραγουδήσεις τα τραγούδια σου;

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα σου πω... Μέχρι τη δεκαετία του '90 τραγουδούσα αραιά και που, σε διάφορα συγκροτήματα, τους Film Noir και τους Dada Data. Μετά ξεχάστηκα, δεν ξέρω γιατί. Ίσως με ενδιέφεραν άλλα πράγματα στη μουσική τότε. Αλλά τώρα, δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τραγούδια!

Info:
themanfrommanagra.com

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Half A Century Sun" από την Κέρη Καραλή.