Neal Morse: «Προτιμώ το μικρό, αφοσιωμένο κοινό από ένα στάδιο γεμάτο κόσμο»

Ο εκ των κορυφαίων εκφραστών της σύγχρονης progressive μουσικής μας μιλάει για το νέο άλμπουμ της μπάντας του, τη σχέση με τους οπαδούς του και τα μελλοντικά του σχέδια

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/02/2019 @ 12:15

Έχοντας πλέον αποκτήσει ένα στάτους που τον κατατάσσει πολύ ψηλά στην ιεραρχία της prog μουσικής των ημερών μας, ο Neal Morse δράττει τους καρπούς του ταλέντου και της εργατικότητας που έχει επιδείξει όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας στο πλευρό του μια σταθερή και φοβερά ταλαντούχα ομάδα μουσικών. Με το τελευταίο της στούντιο άλμπουμ, το διπλό και concept "The Similitude Of A Dream" η The Neal Morse Band ανέβασε τον πήχη ακόμα πιο ψηλά, προσφέροντας ένα από τα αρτιότερα, σύγχρονα progressive rock άλμπουμ το "The Great Adventure" αποτελεί τη θεματική και μουσική συνέχειά του. Ο Neal Morse μας μίλησε για την απόφαση να διαδεχθούν ένα διπλό άλμπουμ με ένα ακόμα διπλό άλμπουμ, τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στις δυο δουλειές, τη συνεισφορά των υπολοίπων μελών, αλλά και για τη σχέση του με το πιστό prog κοινό, μεταξύ πολλών ενδιαφερόντων θεμάτων που συζητήθηκαν στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

The Neal Morse Band

Γεια σου Neal, πώς είσαι;

Καλά φίλε μου! Εσύ;

Μια χαρά! Είναι πάντα ευχαρίστησή μου και προνόμιο το να μπορώ να συνομιλώ μαζί σου.

Και για μένα!

Είναι κρίμα που ο περισσότερος κόσμος αναλώνεται στο να συγκρίνει τις δουλειές μεταξύ τους

Ωραία, έχουμε νέο άλμπουμ από τη Neal Morse Band που επίσημα κυκλοφορεί αύριο, αλλά ήδη οι περισσότεροι οπαδοί σας έχουν παραλάβει τις κόπιες τους ήδη. Σου είναι ενδιαφέρον να βλέπεις τις πρώτες αντιδράσεις τους ή προτιμάς να περιμένεις να περάσει λίγος καιρός πριν δεις την ανταπόκριση του κόσμου;

Μου αρέσει να διαβάζω τις αντιδράσεις τους! Φυσικά, όπως και με οτιδήποτε άλλο, σε κάποιους αρέσουν κάποια πράγματα και σε κάποιου δεν αρέσουν κάποια άλλα... "I take it with a grain of salt" όπως λέμε στην Αμερική (σ.σ.: τα διαβάζω με μια επιφύλαξη). Αλλά, ναι, μου αρέσει να διαβάζω τις αντιδράσεις του κόσμου.

Και είναι πολύ κρίμα που ο περισσότερος κόσμος αναλώνεται στο να συγκρίνει τις δουλειές μεταξύ τους. Αυτό είναι κάτι που εμείς οι καλλιτέχνες προσπαθούμε να αποφεύγουμε όσο μπορούμε, διότι δεν βοηθάει σε κάτι. Πάντα προσπαθώ να αποβάλλω αυτά τα πράγματα από το μυαλό μου. Αλλά, τα περισσότερα από αυτά που διαβάζω όταν ο κόσμος μιλάει για ένα νέο άλμπουμ είναι να το συγκρίνει με άλλα άλμπουμ μας.

Είναι κάπως πιο εύκολο το να συγκρίνεις ένα νέο άλμπουμ με κάποιο άλλο, από το να πρέπει να το κρίνεις για αυτό που είναι...

Ναι! Ακόμα και είναι κάπως ενοχλητικό ακόμα κι όταν λένε ότι τους αρέσει περισσότερο από κάτι άλλο ή στην προκειμένη περίπτωση όταν λένε ότι τους αρέσει περισσότερο από το "The Similitude Of A Dream". Κυρίως, οι συγκρίσεις αυτού του άλμπουμ είναι με το "The Similitude Of A Dream" όπως καταλαβαίνεις. Και σε κάποιους αρέσει περισσότερο, σε κάποιους άλλους δεν αρέσει το ίδιο. Φαντάζομαι πως είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το ξέραμε πως θα συμβεί όταν το κάναμε και πως έτσι θα ήταν τα πράγματα. Οπότε, είναι οκ. Αλλά, νομίζω ότι κάνει τα πράγματα λιγότερο διασκεδαστικά...

Το καταλαβαίνω. Πάντως, αν θες την άποψή μου είναι μια ακόμα σπουδαία δουλειά από μόνη της και για μια ακόμα φορά τα συγχαρητήριά μου...

Σε ευχαριστώ!

Ο Mike Portnoy θεωρούσε πως με το "The Similitude Of A Dream" γράψαμε το άλμπουμ της καριέρας μας

Σκεφτόμουν πως το "The Similitude Of A Dream" είναι ως μια από τις καλύτερες δουλειές σου και αναρωτιόμουν αν αποδείχθηκε και αντίστοιχα σημαντικό για την μπάντα. Θα έλεγες ότι με κάποιο τρόπο άλλαξε το στάτους σας;

Ήταν ένα ιδιαίτερο ορόσημο για εμάς. Ήταν μια κορυφή μας. Όταν το ολοκληρώσαμε ο Mike γύρισε και μας είπε «Νομίζω πως γράψαμε το άλμπουμ της καριέρας μας». Φυσικά, ο κάθε ένας έχει διαφορετική άποψη και για αυτό, αλλά νομίζω ότι ήταν κάτι ξεχωριστό. Και κυρίως ήταν μια ξεχωριστή περιοδεία. Μπορώ να πω ότι αυτή η περιοδεία με άλλαξε. Αυτό το άλμπουμ ένιωθα ότι περνούσε το μήνυμά του κάθε βράδυ. Και ήταν πολύ ξεχωριστό. Δεν χρειαζόταν να σκεφτούμε σκληρά για να το κάνουμε να συμβεί. Η μουσική από μόνη της έκανε όλη τη δουλειά. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;

Ναι...

Ήθελα, λοιπόν, να διασφαλίσω πως οτιδήποτε θα κάναμε μετά από αυτό θα με έκανε να νιώθω το ίδιο...

Μπορώ να επιβεβαιώσω αυτό που λες γιατί είχα την τύχη να δω μια εμφάνιση της προηγούμενης περιοδείας στη Γερμανία και επειδή σας έχω δει αρκετές φορές μπορώ να πω ότι είχατε πάει στο επόμενο επίπεδο. Κάτι που είναι πολύ δύσκολο γιατί το επίπεδό σας ήταν ήδη πολύ υψηλό...

Σε ευχαριστώ πολύ!

Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία μου με τον Mike που γύρισα και είπα «Πρέπει να μαζευτούμε ξανά και να δουλέψουμε περισσότερο»

Με το "The Similitude Of A Dream" να αποτελεί λοιπόν ένα τόσο σημαντικό άλμπουμ, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε εμπορικό επίπεδο, φαντάζομαι ότι θα δυσκολευτήκατε ακόμα περισσότερο να αποφασίσετε πώς θα κινηθείτε μετά από αυτό. Ποιες ήταν οι αρχικές σας σκέψεις;

Δεν μπορώ να πω ότι το σκεφτήκαμε και πάρα πολύ. Ξεκινήσαμε με κάποιες ιδέες που είχα. Πολύ νωρίς το 2017 είχα αυτή την ιδέα για το "Vanity Fair" και αν θυμάμαι καλά έγραψα μέχρι και τους στίχους και τα πάντα τότε. Έτσι, όταν είχαμε ένα writing session τον Αύγουστο στο σπίτι μου δουλέψαμε πάνω σε αυτό, καθώς και σε ένα άλλο κομμάτι που είχα γράψει. Και ένιωθα πολύ δυνατά μέσα μου εκείνη την περίοδο πως έγραφα με την ιδέα πως το επόμενο άλμπουμ θα ήταν διπλό. Βασικά, όχι απαραίτητα διπλό, καθώς δεν θα μπορούσα να το ξέρω αυτό, αλλά πως θα ήταν η συνέχεια του "The Similitude Of A Dream". Έγραψα κι ένα ακόμα τραγούδι που το έλεγαν "Talking" καθώς στο βιβλίο υπάρχει ένας χαρακτήρας που λέγεται Talkative. Έτσι, δουλέψαμε πάνω σε αυτές τις ιδέες που είχα, καθώς και σε μερικές ακόμα που έφεραν τα υπόλοιπα παιδιά. Ο Eric κι ο Bill έφεραν κάποιες ιδέες που τις δουλέψαμε όλοι μαζί, ο Randy είχε μερικά riff και τα σχετικά.

Μετά ξαναβρεθήκαμε τον Ιανουάριο για να τελειώσουμε το άλμπουμ σωστά και εκεί συμφωνήσαμε πως δεν θέλουμε να κάνουμε το άλμπουμ διπλό και πως δεν θέλουμε να κάνουμε τη συνέχεια του "The Similitude Of A Dream". Κι εγώ από την πλευρά μου δεν ένιωθα πως είχα αρκετά κομμάτια του παζλ στα χέρια μου για να πω «όχι, θα το κάνουμε». Είμαστε μπάντα, οπότε υποχώρησα στο να κάνουμε ένα μονό άλμπουμ, όπως ήθελε η μπάντα. Έτσι, ηχογραφήσαμε μια περίπου ώρα υλικού που θα εξελισσόταν στο "The Great Adventure" άλμπουμ.

Είχαμε λοιπόν ένα σχέδιο μιας ωριαίας εκδοχής του, αλλά φεύγοντας από τη διαδικασία ένιωθα πως «δεν ήταν όλα όσα θα έπρεπε να είναι». Και αυτή ήταν η πρώτη φορά που φεύγαμε από μια τέτοια διαδικασία, κατά την οποία θα έπρεπε να έχει κλείσει το άλμπουμ. Υποτίθεται πως θα φεύγαμε έχοντας κλείσει το συνθετικό κομμάτι του άλμπουμ και θα είχαμε ηχογραφήσει τα drums, αλλά ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία μου με τον Mike που απομακρύνθηκα από αυτό και μετά από μερικές εβδομάδες που το επεξεργάστηκα γύρισα και είπα «Δεν νομίζω πως είναι αυτό που πρέπει να είναι. Πρέπει να μαζευτούμε ξανά και να δουλέψουμε περισσότερο». Αυτό ήταν κάτι αρκετά απαιτητικό.

Ο καθένας έχει το κομμάτι του στο μωσαϊκό. Είναι σίγουρα δουλειά συγκροτήματος

Φαντάζομαι πως θα ήταν. Θα έλεγες πως για αυτό το άλμπουμ δουλέψατε πιο συλλογικά πάνω στη μουσική ή ακόμα εσύ γράφεις το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσική και στη συνέχεια όλοι προσθέτουν σημεία και ιδέες εδώ κι εκεί;

Ο καθένας έχει το κομμάτι του στο μωσαϊκό. Είναι σίγουρα δουλειά συγκροτήματος. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κάθε ένας φέρνει το φαγητό του στο πάρτι ή το κομμάτι του στο παζλ, αν θες να το δεις έτσι. Νιώθω πως ο Θεός μας χρησιμοποιεί όλους μας και ενορχηστρώνει τα πάντα ώστε να δημιουργήσει αυτό που Αυτός θέλει να δημιουργήσει.

Και όσον αφορά στους στίχους; Τους γράφεις όλους εσύ ή φέρνουν κι οι άλλοι στίχους για να τους προσθέσεις στην ιστορία που έχεις στο μυαλό σου;

Εγώ έγραψα όλους τους στίχους σε αυτόν τον δίσκο και έγραψα κι όλους τους στίχους στο "The Similitude Of A Dream" επίσης...

The Neal Morse Band

Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι κύριες ομοιότητες και διαφορές μεταξύ του "The Similitude Of A Dream" και του "The Great Adventure";

Το "The Great Adventure" είναι λίγο πιο σκοτεινό. Αυτό οφείλεται στο ότι είναι γραμμένο από την οπτική γωνία του εγκαταλελειμμένου, εξαγριωμένου υιού. Οπότε, υπάρχουν πιο πολλά σκοτεινά στοιχεία.

Δεν ξέρω, όμως... Είναι αυτό που είναι... Εσύ τι πιστεύεις; Εγώ, πιστεύω πως είναι πολύ διαφορετικό. Είναι διαφορετικά δομημένο. Θα έλεγα πως το "The Similitude Of A Dream" έχει περισσότερο μομέντουμ στην αρχή του, ενώ αυτό έχει τόσο στην αρχή του όσο και προς το τέλος του. Θεωρώ πως είναι πολύ - πολύ διαφορετικό και υπάρχουν πολλά στοιχεία σε αυτό που δεν είχαμε εξερευνήσει τόσο πολύ. Άσε με να σκεφτώ λίγο... Παραδείγματος χάριν έχουμε κάποια χαρούμενα, clappy choruses και κάποια jazzy μέρη. Έχουμε ένα King Crimson μέρος στο "The Element Of Fear" και γενικά συμβαίνουν πολλά και πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματά κατά τη διάρκεια του άλμπουμ...

Συμφωνώ. Είναι μια μουσική περιπέτεια, όπως λέει κι ο τίτλος και σε μια τέτοια περιπέτεια οφείλεις να ψάξεις για να βρίσκεις νέα στοιχεία σε κάθε ακρόαση και να τη βλέπεις με υπό διαφορετική οπτική γωνία...

Ακριβώς, ακριβώς!

Όπως ανέφερες, μια διαφορά είναι πως υπάρχουν κάποια πιο σκοτεινά τραγούδια, κάποιες πιο σκοτεινές στιγμές στο άλμπουμ. Τουλάχιστον, πιο σκοτεινά από ότι συνήθως είναι η μουσική σου. Όπως το "Dark Melody", το "Venture In Black" και το "The Great Escape". Τι ήρθε πρώτα: η σκοτεινή μουσική ή οι σκοτεινοί στίχοι;

Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον! Στην πραγματικότητα πρώτα ήρθε η μουσική, καθώς όταν γράψαμε αυτό το υλικό όλοι μαζί τον Ιανουάριο, δεν είχα κάποια ιδέα στο μυαλό μου. Η μνήμη μου είναι λίγο θολή, αλλά δεν νομίζω πως τότε είχα την ιδέα της οπτικής γωνίας του εγκαταλελειμμένου υιού και του ότι ήταν θυμωμένος με τον πατέρα του. Από όσο θυμάμαι δεν είχα αυτό το concept στο μυαλό μου πριν τον Φεβρουάριο, οπότε είναι πραγματικά ενδιαφέρον και έχω την αίσθηση πως ο Θεός ενορχήστρωνε τα πάντα και τα έκανε να δουλεύουν. Δεν είχα ιδέα, απλά περπάταγα στο σκοτάδι και έψαχνα το επόμενο βήμα. Μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά είχαμε μόνο την αίσθηση του τι θα έπρεπε να είναι και πιστεύω πως Αυτός μας βοήθησε να το κάνουμε.

Πάντα απολάμβανα στο prog το ότι μπορώ να χρησιμοποιώ όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ και να τα συγχωνεύω σε ένα

Την ίδια στιγμή έχετε τραγούδια σαν το "Hey Ho Let's Go" και το "Vanity Fair" που είναι πιο ανάλαφρα και pop, κατά κάποιο τρόπο. Είναι και τα δυο άκρα απαραίτητα για να διατηρηθεί ένα διπλό άλμπουμ σαν κι αυτό ισορροπημένο;

Ο Mike κι εγώ είμαστε μεγάλοι οπαδοί των The Beatles και σε όλους μας αρέσουν ποικίλα ακούσματα. Έτσι, για εμάς το να κάνουμε κάτι που ακούγεται λίγο πιο poppy ή λίγο "Beatlie" ή λίγο "Supertrampish" είναι κάτι το φυσιολογικό... Το "Hey Ho Let's Go" θα έλεγα πως έχει μια αίσθηση από Supertramp, ενώ έχει κι ένα μικρό μέρος που θυμίζει Steely Dan στο σόλο της κιθάρας. Αλλά πάντα έτσι ήμουν, από πολύ παλιά κι από το ξεκίνημα των Spock’s Beard. Πάντα το απολάμβανα και στην πραγματικότητα αυτό είναι που αγαπώ στο prog: το να μπορώ να χρησιμοποιώ όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ και να τα συγχωνεύω σε ένα. Αυτό είναι που κάνει την όλη διαδικασία διασκεδαστικη και αποτρέπει να το να είναι βαρετή για μένα ως συνθέτη.

Ως συνθέτης βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό που γράφεις και χρησιμοποιείς τις δικές σου εμπειρίες

Το αντιλαμβάνομαι και είναι εμφανές σε όλη σου τη δισκογραφία, καθώς είναι κάτι που έχεις κάνει με πολλούς τρόπους και με εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τώρα, ήθελα να αναφέρω πως σε στιγμές νιώθω μια σύνδεση στις μελωδίες του νέου άλμπουμ με αυτές του "Testimony". Θα μπορούσε να ισχύει αυτό επειδή ένιωθες ότι η ιστορία του Joseph και η δική σου έχουν κάποιους παραλληλισμούς ή απλά είναι ιδέα μου;

Βασικά, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα είναι να είσαι στο μυαλό του Joseph. Φυσικά, χρησιμοποίησα πολλή από τη φαντασία μου, αλλά ταυτόχρονα έχω και τις δικές μου εμπειρίες από όταν ένιωσα εγκαταλελειμμένος. Έχω νιώσει έτσι στο παρελθόν, το πώς είναι να περνάς τη ζωή σου νιώθοντας ότι κάνεις αγγαρεία, να γίνεσαι όλο και πιο αρνητικός, όλο και πιο σαρκαστικός, αλλά και να νιώθεις το κάλεσμα να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση. Μπορώ να ταυτιστώ με αυτό. Οπότε, προσπάθησα να μπω στον χαρακτήρα του Joseph και υπάρχουν και δικά μου στοιχεία εκεί μέσα. Αλλά, αυτό είναι που κάνεις ως συνθέτης: βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό που γράφεις και χρησιμοποιείς τις δικές σου εμπειρίες.

Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στο άλμπουμ είναι το "The Great Despair". Και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο τραγούδι της Neal Morse Band, όπου τα φωνητικά τα έχει αναλάβει όλα μόνος του ο Eric. Πώς καταλήξατε στο να το τραγουδήσει όλο αυτός;

Γιατί το λέει φοβερά!

(γέλια) Προφανώς...

(γέλια) Την πρώτη φορά που άκουσα τα φωνητικά του σε αυτό το κομμάτι ήμουν σε φάση «Ω ναι, ο Eric πραγματικά το λέει τρομερά». Και φυσικά ήταν πολύ ψηλά για μένα, οπότε θα το έλεγε ή ο Eric ή ο Bill. Και φάνηκε πως ήταν καλύτερα να το πει ο Eric. Και φυσικά ήταν! Γενικά, δοκιμάζαμε διάφορα πράγματα και μερικές φορές ήταν προφανές ποιος θα τραγουδούσε τι, ενώ κάποια μέρη δεν ήταν και τόσο προφανές. Έτσι, υπήρχαν μέρη στο άλμπουμ που τα τραγουδήσαμε όλοι και μετά τα ακούγαμε και γινόταν πιο ξεκάθαρο ποιος ακουγόταν καλύτερος σε ποιο σημείο.

Παλιά υπήρχαν πολύ περισσότερες μπάντες που είχαν παραπάνω από έναν τραγουδιστές, όπως οι The Beatles, οι The Who, οι Chicago και αυτό είναι κάτι που δεν το βλέπεις συχνά πλέον

Ξέρεις, έχετε όλοι υπέροχες φωνές κι αυτό είναι κάτι που κάνει αυτή τη μπάντα να ξεχωρίζει. Χρησιμοποιείτε τις φωνές σας σαν όργανα τόσο στα άλμπουμ όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις σας και αυτό είναι κάτι που εκτιμώ απεριόριστα στη μουσική σας...

Ναι, είναι υπέροχο! Και φαίνεται πως είναι κάτι που πεθαίνει... Παλιά υπήρχαν πολύ περισσότερες μπάντες που είχαν παραπάνω από έναν τραγουδιστές, όπως οι The Beatles, οι The Who, οι Chicago... Πολλές φορές αυτές οι μπάντες είχαν περισσότερους του ενός lead τραγουδιστές και αυτό είναι κάτι που δεν το βλέπεις συχνά πλέον. Και θεωρώ πως αυτό είναι ένα πολύ ωραίο στοιχείο της Neal Morse Band.

Είναι ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία σας, δίχως αμφιβολία. Γενικά, πάντως ο Eric κερδίζει όλο και περισσότερες spotlight στιγμές στο μικρόφωνο, αν μπορώ να τις χαρακτηρίσω έτσι. Και για μια ακόμα φορά αναλαμβάνει την κορύφωση στο τελευταίο τραγούδι, το "A Love That Never Dies". Πόσο εύκολο σου είναι να παραχωρείς τέτοια σημεία σε κάποιον άλλο να τα ερμηνεύσει;

Είναι εύκολο, γιατί εγώ δεν μπορώ να τα πω!

Ο Eric είναι τρομερό ταλέντο! Είναι προνόμιο να δουλεύω μαζί του!

(γέλια) Εγώ πιστεύω ότι μπορείς!

Βασικά, όχι! Το εύρος της φωνής μου τερματίζει το πολύ στο Σολ. Κι αυτό με δυσκολία... στην πραγματικότητα στο Φα Δίεση. Αν θες να αλλάξεις τον τόνο, να φτάσεις όσο πιο ψηλά μπορείς, να φτάσεις την κορυφή του βουνού, πρέπει να πας πιο ψηλά από αυτό. Κι ο Eric έχει αυτό το μεγαλύτερο εύρος οπότε λειτουργεί εξαιρετικά. Και είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτό.

Θεωρώ πως αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο αυτά τα άλμπουμ αποδίδονται τόσο δυναμικά κάθε βράδυ. Εν μέρει αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει η δυνατότητα να αποδοθούν αυτές τις ψηλές νότες προς το τέλος. Είναι αλήθεια και έχει σημασία. Είμαι πολύ ευγνώμων που έχω τη δυνατότητα να δουλεύω με κάποιον σαν τον Eric. Όχι μόνο με αυτό, με όλα τα παιδιά. Αλλά ο Eric είναι τρομερό ταλέντο! Τι προνόμιο να δουλεύω μαζί του!

The Neal Morse Band

Σύντομα θα βγείτε σε περιοδεία και φαντάζομαι πως θα παίζετε το "The Great Adventure" στην ολότητά του. Μένει καθόλου χώρος για εκπλήξεις ή για έξτρα υλικό ή θα το κάνετε όπως στην περιοδεία του "The Similitude Of A Dream" παίζοντας κάνα δυο τραγούδια στο encore;

Όπως ξέρεις, στην εποχή του internet μπορείς να εκπλήξεις τον κόσμο μόνο μια φορά! (γέλια). Οπότε, μάλλον δεν θα υπάρχουν εκπλήξεις, καθώς δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε διάφορα πράγματα για το encore, το οποίο μπορεί να είναι και το μόνο μεταβλητό μέρος του show. Ίσως διαφοροποιήσουμε κάποια πράγματα στο encore, αλλά έχουμε σχεδιάσει κάτι πολύ ξεχωριστό και μάλλον θα παίζουμε το ίδιο κάθε βράδυ. Πάντως, θα είναι εξαιρετικό, δεν πρόκειται να απογοητευτείς. Θα είναι υπέροχο!

Ξέρεις, σκεφτόμουν ότι μετά το πέρας και αυτής της περιοδείας ίσως θα πρέπει να κάνετε μια περιοδεία μόνο με υλικό που έχετε να παίξετε καιρό - με την εξαίρεση των MorseFest που παίζετε τα πάντα. Έτσι, αν ήταν να παίξετε ένα σετ που θα έχει ένα τραγούδι από κάθε άλμπουμ από το "Testimony" και μετά ποια θα διάλεγες από το καθένα;

Ω φίλε! Θα πω ότι μου έρχεται στο κεφάλι, οπότε για να δούμε...

Από το "Testimony"... εξαρτάται από το τι θα θέλαμε να κάνουμε. Φαντάζομαι πως αν είναι να ξεκινήσει το σετ με κάτι από αυτό θα μπορούσε πιθανότατα να είναι το "California Nights". Αλλά, θα ήθελα να παίξουμε το "Wasted Life" ή ένα από τα πιο στενάχωρα τραγούδια, όπως το "Somber Days" ή κάτι τέτοιο.

Από το "One" πιθανότατα θα επέλεγα το "The Creation". Νομίζω πως το "The Creation" είναι από τα κομμάτια που βγαίνουν πάντα πολύ καλά ζωντανά. Ή το "Separated Man", που το λατρεύω επίσης.

Για να δούμε παρακάτω... Από το "Question Mark" μάλλον θα επέλεγα το "Entrance" κι από το "Sola Scriptura" θα ήθελα να παίξουμε το "The Door".

Από το "Momentum" θα έβαζα το "Momentum" κι από το "Lifeline"... εχμ μάλλον το "Lifeline" (γέλια).

Από το "Testimony 2" πιθανότατα θα ήθελα να παίξουμε το "Jayda" κι από το "The Grand Experiment" θα ήθελα το "The Call". Το "The Call" είναι ένα ακόμα από αυτά που βγαίνουν φοβερά κάθε φορά. Είτε αυτό ή το "Waterfall" θα ήθελα πολύ να παίξουμε. Αν επέλεγα υλικό που δεν παίζουμε τόσο συχνά και κάπως πιο βαθιά τραγούδια, θα επέλεγα το "Waterfall". Διότι, είναι λίγο πιο βαρύ...

Ελπίζω να μην άφησα τίποτα εκτός...

Μια χαρά είναι. Βγάζει ένα εξαιρετικό σετ αν θες την άποψή μου, αλλά από την άλλη ό,τι κι αν επέλεγες εξαιρετικό θα έβγαινε... (γέλια)

Σε ευχαριστώ!

Αν είσαι νέος και ανερχόμενος θα χρειαστείς τη βοήθεια μιας εταιρείας να σε βοηθήσει να ακουστείς εκεί έξω

Τώρα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής. Είναι το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφορείτε μέσω της δικής σου δισκογραφικής, της Radiant Records, με τη διανομή να την έχει αναλάβει η Metal Blade, αν δεν κάνω λάθος. Είναι τελικά καλύτερο για τη Neal Morse Band και γενικά για έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς σου να κυκλοφορεί τα άλμπουμ του μέσω της δικής του εταιρείας, στις εποχές που ζούμε;

Εξαρτάται. Υπήρξα και αρκετά τυχερός ώστε να έχω καλή διανομή μέσα από τη Metal Blade. Είναι πολύ σημαντικό που έχω μια τέτοια εταιρεία να υποστηρίζει τη διανομή και όλα τα σχετικά. Αλλά, εξαρτάται από την περίπτωση. Στη δική μου περίπτωση είναι πραγματικά καλά, είναι εξαιρετικά τα πράγματα. Αλλά αυτό δεν ισχύει για κάθε περίπτωση, καθώς αν είσαι νέος και ανερχόμενος μάλλον θα χρειαστείς τη βοήθεια μιας εταιρείας να σε βοηθήσει να ακουστείς εκεί έξω. Οπότε εξαρτάται...

Είδες σημαντικές διαφορές δουλεύοντας μόνος σου σε σχέση με το να δουλεύεις με την Inside Out, με την οποία συνεργαζόσουν για χρόνια;

Όχι και τόσο στην πραγματικότητα. Δεν αντιλήφθηκα σημαντικές διαφορές. Συγκεκριμένα, ως επικεφαλής της Radiant ασχολούμαι λίγο περισσότερο με την προώθηση και συναφή πράγματα. Νιώθω καλά που παίρνω τις αποφάσεις εγώ. Μου αρέσει που παίρνω κάποιες αποφάσεις του στυλ «Ναι, θα πληρώσουμε για αυτό - Ας κάνουμε ολοσέλιδη διαφήμιση σε αυτό το περιοδικό - Ας προσλάβουμε αυτούς τους ανθρώπους». Νιώθω καλά με αυτό. Είναι μια πολύ ωραία εμπειρία.

Οι στίχοι πρέπει να ταιριάζουν με τη μουσική ή τουλάχιστον να μην τη χαλάνε. Αλλά η μουσική από μόνη της μπορεί να κερδίσει κάποιον

Έχεις μερικούς από τους πιο πιστούς οπαδούς εκεί έξω και οι περισσότεροι έχουν μια βαθιά σύνδεση με τους στίχους και τη μουσική. Αναρωτιόμουν όμως - καθώς γράφεις κυρίως πνευματική μουσική και στίχους - αν θεωρείς ότι κάποιος θα μπορούσε να ευχαριστηθεί τη μουσική σου χωρίς να δίνει σημασία στους στίχους σου...

Ναι, φυσικά και το πιστεύω! Αλλά, θεωρώ ότι οι στίχοι πρέπει να ταιριάζουν με τη μουσική ή τουλάχιστον να μην τη χαλάνε. Οι κακοί στίχοι μπορούν να χαλάσουν το να ευχαριστηθείς οτιδήποτε. Για χρόνια δεν έδινα και πολύ σημασία στους στίχους, καθώς ήμουν από τους τύπους που δίνουν πολύ περισσότερη προσοχή στη μουσική. Οπότε, ναι θεωρώ ότι η μουσική από μόνη της μπορεί να κερδίσει κάποιον. Οπωσδήποτε!

Προτιμώ το μικρό, αφοσιωμένο prog κοινό από το να παίζω σε ένα στάδιο γεμάτο κόσμο που είναι εκεί για να διασκεδάσει για μια βραδιά

Το πιστεύω κι εγώ, απλά ήθελα την άποψή σου. Τώρα, οι περισσότεροι μουσικοί με τους οποίους συνομιλώ εκφράζουν την απογοήτευσή τους για το επίπεδο της rock μουσικής στις Η.Π.Α., αναφέροντας πως μόνο τα πολύ μεγάλα ονόματα καταφέρνουν να έχουν μεγάλα σε πλήθος κοινά. Είναι κάτι που βλέπεις κι εσύ στη μουσική σου; Επίσης, εντοπίζεις σημαντική διαφορά μεταξύ της βάσης των οπαδών σου στην Ευρώπη σε σχέση με τις Η.Π.Α.;

Θα έλεγα πως το ευρωπαϊκό κοινό είναι λίγο πιο μεγάλό. Είναι λίγος περισσότερος κόσμος, αλλά παρόμοιος αριθμός. Το prog κοινό γενικά δεν είναι και πολύ μεγάλο, τουλάχιστον όχι στον δικό μας κόσμο και στη γενικότερη εικόνα των πραγμάτων. Είναι ένα μικρομεσαίο σε μέγεθος κοινό, αλλά πολύ - πολύ βαθύ και πολύ-πολύ αφοσιωμένο. Για μένα, είναι σχεδόν τόσο βαθιά η σχέση όσο μιας οικογένειας παρά ενός μουσικού κοινού. Ο κόσμος αγαπάει τη μουσική και την αγαπάει σε βάθος. Ταξιδεύουν από την Πορτογαλία στο Λονδίνο για να δουν μια μόνο συναυλία... Σημαίνει τόσα πολλά για αυτούς, είναι βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Είναι πολύ συγκινητικό και νιώθω ευγνώμων για αυτό. Και το προτιμώ αυτό από το να παίζω σε ένα στάδιο γεμάτο κόσμο που είναι εκεί για να διασκεδάσει για μια βραδιά.

The Neal Morse Band

Το καταλαβαίνω και μπορώ να ταυτιστώ καθώς έχω ταξιδέψει αρκετές φορές σε άλλες χώρες για να σε δω να παίζεις ζωντανά, ειδικά με τη Neal Morse Band. Οπότε καταλαβαίνω το συναίσθημα, το έχω δει και ξέρω ότι είναι αληθινό...

Ναι, είναι!

Αργότερα μέσα στο έτος θα κυκλοφορήσετε το τρίτο άλμπουμ των Flying Colors, οπότε θα ήθελα αν μπορούσες να μου περιγράψεις την εικόνα που έχεις για αυτό τώρα με τρεις λέξεις...

Τι εικόνα έχω αυτή τη στιγμή για το νέο Flying Colors;

Ναι, περιέγραψε τη με τρεις λέξεις...

Ω φίλε! Συναρπαστική μουσική και τραγούδια!

Οπότε, για το άμεσο μέλλον έχεις την περιοδεία με τη Neal Morse Band και την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου των Flying Colors. Κάποιο άλλο σχέδιο;

Αύριο λανσάρουμε το app της Radiant Records, που λέγεται "Waterfall". Είναι μια εφαρμογή στην οποία μπορείς να γίνεις συνδρομητής και να έχεις πρόσβαση σε όλα όσα έχω ηχογραφήσει ποτέ. Όλες οι βασικές κυκλοφορίες μου, αλλά και οι λιγότερο γνωστές με τους Spock’s Beard, τους Transatlantic, τους Flying Colors και όλο το σόλο υλικό μου, καθώς και όλο το υλικό της Neal Morse Band. Μπορείς να τα έχεις όλα στο κινητό σου και να τα ακούς όποια ώρα θες, όπου θες.

Επίσης, είναι το "Jesus Christ - The Exorcist", το μιούζικαλ που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη μέσω της Frontiers.

Είχα ακούσει κάποια demo από αυτό μέσα από κυκλοφορίες της Inner Circle οικογένειας και είμαι πολύ περίεργος να ακούσω το τελικό αποτέλεσμα. Θα είναι κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον...

Ω ναι! Είναι πολύ ωραίο! Θα το λατρέψεις!

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι εύχομαι να έρθετε κι από Ελλάδα στην επικείμενη περιοδεία, αλλά είναι εκτός προγράμματος και φαντάζομαι πως αυτό έχει κλείσει. Αλήθεια, υπήρξε έστω κάποια κρούση;

Μπα όχι και είναι κρίμα! Θα ήθελα να έρθω ξανά στην Ελλάδα, αλλά δεν θα είναι αυτήν τη φορά...

Ας ελπίσουμε στο μέλλον...

Υπάρχει πάντα η Raynair!

Ναι, αλλά δεν μπορείς να είσαι και τόσο σίγουρος που θα προσγειωθείς! (γέλια)

Αυτό έχει αρκετή δόση αλήθειας... (γέλια)

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Great Adventure" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.

  • SHARE
  • TWEET