The Neal Morse Band

Καλά, πάλι ο Morse; Θα αναρωτηθούν όσοι ακολουθούν εδώ και καιρό τον αεικίνητο Αμερικάνο συνθέτη / τραγουδιστή με την ολοένα και αυξανόμενη δισκογραφική παραγωγή (κυρίως στον prog rock χώρο). Και όμως, πάλι ο Morse, με το προσωπικό του σχήμα να έχει μετονομαστεί απλά σε Neal Morse Band, επιστρέφει δριμύτερος και ορεξάτος με το πολλοστό του προοδευτικό πόνημα. Με μόνιμους συνοδοιπόρους, τον επίσης πανταχού παρόντα Mike Portnoy, αλλά και τον Randy George σε ένα (θα ήταν αρχετυπικό, αλλά ο Portnoy μόνο αρχετυπικός ντράμερ δεν είναι) rhythm section, δοκιμασμένο και επιτυχημένο σε κάθε του σύμπραξη. Το line-up συμπληρώνει ο Eric Gillette στις κιθάρες και ο Bill Hubauer στα πλήκτρα. Οι Neal Morse Band πλέον, στηρίζονται πάλι ως επί το πλείστον στις ιδέες που φέρνει ο Morse, αλλά δουλεύουν ως «κανονικό» γκρουπ τις συνθέσεις και ο καθένας προτείνει και προσθαφαιρεί τις ιδέες του, κάτι που βοηθάει στην αμεσότητα και την ευκολία, με την οποία τα κομμάτια προκύπτουν και εξελίσσονται.

Άλλο ένα λοιπόν, άλμπουμ του Neal Morse; Όσο υψηλό και να κρατάει το επίπεδό του ο Neal στις (κανονικές και όχι στις επιπρόσθετες, τύπου "Songs From November") κυκλοφορίες του, ίσως είναι τόσο στερεοτυπικά ποιοτικός και ανεξάντλητος σε έμπνευση που στο "The Grand Experiment" ενδεχομένως προσφέρει την καλύτερη (προσωπική) δουλειά του από την εποχή του "Sola Scriptura". Εντυπωσιακά μεστό και σύγχρονο συνάμα progressive rock, χωρίς διάθεση για υποχωρήσεις, ο Morse καταφέρνει να πετύχει την απόλυτη ισορροπία στην επίσης... στερεοτυπική Neal Morse τεχνοτροπία δημιουργίας δίσκων. Με πενήντα κάτι λεπτά συνολικής διάρκειας, το νέο του άλμπουμ στέκεται ιδανικά στο μεταίχμιο της Morse-ικης δημιουργικότητας, πάντα προς το θετικό πρόσημο. Το "The Call" και το ομώνυμο, "The Grand Experiment", βάζουν τον ακροατή κατευθείαν στα βαθιά, με το συγκρότημα να προσφέρει τις κλασικές δόσεις συνθετικής και εκτελεστικής ορμής και τον Neal να συνεισφέρει με τα γνωστά του μελωδικά, αέρινα πλήκτρα καθ' όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.

Ακόμα και η πλέον καθιερωμένη (νερόβραστη ή όχι, δεν έχει σημασία, επί του παρόντος δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο) μπαλάντα, το "Waterfall" είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ενός ευαίσθητου καλλιτέχνη, μια αιθέρια δημιουργία που φέρνει όπως πάντα κάτι το «κλασικό» στην ουσία του, κάτι βγαλμένο από την αθωότητα της πρώιμης Canterbury σκηνής. Με τις ακουστικές κιθάρες να πρωταγωνιστούν, αλλά και τις διπλές φωνητικές ερμηνείες, το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του δίπλα σε οποιαδήποτε κυκλοφορία του Morse. Και αφού περάσει στην πιο «Flying Colors meet Spocks Beard» στιγμή του άλμπουμ, το "Agenda", το οποίο παρασύρει με τις ακόμα μια φορά καταπληκτικές μελωδίες και την εμπορική άποψη της παραγωγής που αναδεικνύει την σύνθεση στην ολότητά της, ο δίσκος κλείνει με το (επίσης κλασικό) Morse-ικό 26-λεπτο έπος, το "Alive Again". Όσο αναμενόμενο και προβλεπέ είναι σε δίσκο Neal Morse και της εκάστοτε παρέας του να υπάρξει ένα prog rock αριστούργημα, άλλο τόσο συγκλονιστικά απλό το κάνει να φαίνεται. Με συνεχείς αλλαγές, και τη φιλοσοφία των «suites», το "Alive Again" είναι ένα κομμάτι από εκείνα τα λίγα που ο Morse έχει την ικανότητα να συνθέτει μετά ευκολίας. Ένα κομμάτι, με επιμέρους κομμάτια, και τις διαθέσεις να εναλλάσσονται, ο Portnoy ακούγεται ωριμότερος από ποτέ, με εκπληκτικές ιδέες να πρωταγωνιστεί σε ένα θέατρο έμπνευσης και μελωδιών που δεν έχει προηγούμενο.

Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμα δίσκο του Neal Morse που θα αφήσει ικανοποιημένους όσους έχουν εντρυφήσει στο έργο του, ένα άλμπουμ που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έχει κάνει αγαπητό και δημοφιλή σε ένα κοινό που επιζητά συνεχώς νέες κυκλοφορίες του. Το "The Grand Experiment" είναι ένα πείραμα που αποτελεί τον πιο «Transatlantic» δίσκο, με αρχή-μέση-τέλος που οδηγεί σε συνειρμούς με το υπεργκρούπ. Το νέο αυτό άλμπουμ επίσης, παρουσιάζει έναν συνθέτη με όραμα και αστείρευτη έμπνευση που φαίνεται ικανός να γράψει προοδευτικά αριστουργήματα απλά για να περνάει την ώρα του δημιουργικά. Αν ο Rudess είχε την φλόγα του Morse στο συνθετικό κομμάτι, και όχι (κυρίως) στην πρόκληση εντυπώσεων, οι Dream Theater θα μπορούσαν να έχουν διαφορετική εξέλιξη. Το “The Grand Experiment” είναι ακόμα μια δήλωση ενός μεγάλου μουσικού της σύγχρονης σκηνής και αν μπει δίπλα στις συνεισφορές του σε Transatlantic και Flying Colors, τότε ανεβαίνει ακόμα περισσότερο. Ο Neal Morse είναι στο υψηλότερο επίπεδο, στερεοτυπικά πάντα!