Jordan Rudess: «To "Scenes" έχει ξεχωρίσει στα βιβλία της prog ιστορίας»
Μιλήσαμε με τον μάγο των πλήκτρων για το νέο άλμπουμ των Dream Theater, τη νέα προσωπική του δουλειά και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο και τα επιτεύγματα του Jordan Rudess, είτε αναφέρεται στις μουσικές που έχει γράψει και αποδώσει, είτε αναφέρεται στο κομμάτι της τεχνολογίας και των εφαρμογών που έχει αναπτύξει γύρω από τη μουσική. Πέραν, όμως, από ένα διαρκώς ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, ο Rudess παραμένει ένας από τους πιο καλόκαρδους και ανοιχτούς τύπους που μπορεί να συναντήσει κάποιος στον μουσικό κόσμο, κάτι που καθιστά κάθε ευκαιρία συνομιλίας μαζί του μια ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα και ευχάριστη εμπειρία.
Το ίδιο συνέβη κι αυτή τη φορά που τον βρήκαμε αγουροξυπνημένο, αλλά και πάλι ευδιάθετο, και μιλήσαμε μαζί του για μια σειρά από ενδιαφέροντα θέματα: για το νέο άλμπουμ των Dream Theater, για τα είκοσι χρόνια στη μπάντα, για την επέτειο του "Scenes From A Memory" και τι το καθιστά ξεχωριστό, για την μετά από χρόνια συνάντησή του επί σκηνής με τον Mike Portnoy, για το μέλλον των Liquid Tension Experiment και σε τι διαφέρουν από τους Dream Theater, για τη σχέση του με τον Marco Minnemann και φυσικά για το νέο προσωπικό του άλμπουμ, "Wired For Madness" που κυκλοφορεί αυτόν τον καιρό.
Γειά σου Χρήστο!
Γειά σου Jordan!
Πώς είσαι;
Όλα καλά. Εσύ πώς είσαι;
Όλα είναι υπέροχα, σε ευχαριστώ!
Πού σε βρίσκω; Είσαι στις Η.Π.Α. αυτήν τη στιγμή;
Ναι είμαι στη Νέα Υόρκη και έχουμε πρόβα με το συγκρότημα σήμερα (σ.σ.: τι εννοείς «ποιο συγκρότημα;»)
Ομολογώ πως είμαι ενθουσιασμένος που έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε και θέλω να σε συγχαρώ τόσο για το σόλο άλμπουμ σου όσο και για τη νέα δουλειά των Dream Theater που είναι ακόμα φρέσκια. Πως νιώθεις που έχεις δυο νέες δουλειές για τις οποίες δέχεσαι συγχαρητήρια;
Ω Θεέ μου, είναι μια συναρπαστική περίοδος! Δεν τίθεται αμφιβολία επί αυτού. Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν. Είναι μια ξεχωριστή περίοδος για μένα, καθώς κυκλοφορούν αυτές οι δουλειές. Όλα τα προϊόντα της δουλειάς μας γίνονται πραγματικότητα κι αυτό είναι υπέροχο.
Φαντάζομαι ότι το θέμα του προγραμματισμού είναι δύσκολο, αλλά θα ήθελα να ξέρω πως και αποφάσισες να κυκλοφορήσεις το "Wired For Madness" μόλις δυο μήνες μετά την κυκλοφορία του "Distance Over Time". Φαντάζομαι ότι εσένα ως μουσικό δεν σε επηρεάζει σε κάτι, αλλά συνήθως οι δισκογραφικές έχουν θέμα με κάτι τέτοια...
Στην πραγματικότητα, η Inside Out απαίτησε να αναβάλλω την κυκλοφορία του προσωπικού μου δίσκου, ώστε να βγει αφότου θα έχει κυκλοφορήσει το Dream Theater. Διότι, αρχικά, ήταν να κυκλοφορήσει πριν το άλμπουμ των Dream Theater, καθώς ήταν ήδη έτοιμο. Οπότε, υπήρξαν κάποιες συζητήσεις και ζήτησαν να αλλάξω την ημερομηνία, θεωρώντας ότι θα ήταν καλύτερη ιδέα να κυκλοφορήσει πιο μετά και έτσι το κάναμε. Και όλοι είναι χαρούμενοι.
Η Inside Out ήθελε να επικεντρωθεί στον δίσκο των Dream Theater και αισθάνθηκα πως δεν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγάλω το προσωπικό άλμπουμ μου μαζί τους
Πώς και κυκλοφορείς το σόλο άλμπουμ σου μέσω της Mascot; Πρόκειται για σπουδαία εταιρεία, με πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες, αλλά κάποιος θα σκεφτόταν πως θα ήταν πιο εύκολο να το κυκλοφορήσεις μέσω της Inside Out που είναι prog εταιρεία και στην οποία πρόσφατα μετακόμισαν και οι Dream Theater...
Σωστά... Κι αυτό ήταν κάτι επίσης συζήτησα σε βάθος με το management μου και την Inside Out και την Mascot και όλοι καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως την δεδομένη χρονική στιγμή θα ήταν καλύτερη ιδέα να προχωρήσω με τη Mascot. Διότι, η Inside Out ήθελε να επικεντρωθεί στον δίσκο των Dream Theater και αισθάνθηκα πως αν είναι να βγάλω το άλμπουμ μου μέσω της Inside Out, αυτή δεν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να το κάνω μαζί τους, παρόλο που είναι φίλοι μου και φυσικά έχουμε εξαιρετική σχέση βάσει προφανών πραγμάτων. Αλλά, η Mascot είναι μια υπέροχη εταιρεία και βγάζουν prog πράγματα επίσης. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που συνεργάζομαι μαζί τους, είναι μια εξαιρετική εταιρεία.
Ήθελα να βγάλω ένα ακόμα μεγάλο, rock, σόλο άλμπουμ
Πες μας δυο λόγια για την δημιουργία του σόλο δίσκου σου. Πότε ξεκίνησες να συνθέτεις για αυτό και πώς προσέγγισες τη δημιουργία του;
Στην πραγματικότητα, το ομότιτλο τραγούδι, το “Wired For Madness” γράφτηκε κάνα δυο καλοκαίρια πριν, όταν είχα πολύ χρόνο διαθέσιμο και μπορούσα να κάτσω και να επικεντρωθώ σε αυτό, πηγαίνοντας στο στούντιο κάθε μέρα και δουλεύοντας πάνω στη μουσική. Αποφάσισα, κάποια στιγμή στην πορεία, πως ήθελα να βγάλω ένα ακόμα μεγάλο, rock, σόλο άλμπουμ. Έχει περάσει καιρός από τότε που το έκανα αυτό. Το τελευταίο rock άλμπουμ που έβγαλα ήταν το “The Road Home” που στην πραγματικότητα ήταν άλμπουμ διασκευών των αγαπημένων μου progressive τραγουδιών. Οπότε πρέπει να πάμε πριν από αυτό, στα άλμπουμ που είχαν περισσότερο αυθεντικό υλικό, όπως το “Rhythm Of Time” και το “Feeding The Wheel”. Ήταν καιρός να το κάνω ξανά αυτό!
Παρόλο που χρειαζόταν πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθεί, ένιωθα πραγματική θέληση και έμπνευση να κάνω ένα ακόμα μεγάλο project, ένα μεγάλο σόλο άλμπουμ που να κινείται σε rock κατεύθυνση. Το "Wired For Madness" μπορεί να είναι ένα progressive rock άλμπουμ αλλά ταυτόχρονα έχει κι άλλα στυλ, όπως ηλεκτρονική μουσική ή στοιχεία κλασσικής μουσικής και ένα σωρό άλλα στοιχεία. Αποφάσισα ότι θέλω να κάνω ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο project, κοίταξα το καλεντάρι, έψαξα να βρω χρόνο για να το κάνω και βρήκα κάποια χρονικά παράθυρα ανάμεσα στο πρόγραμμα ηχογραφήσεων και περιοδειών των Dream Theater.
Όταν υπέγραψα στη Mascot ένα από τα πράγματα για τα οποία είχα ενθουσιαστεί είναι πως ο Joe Bonamassa είναι στο roster της εταιρείας
Έχεις διάφορους φανταστικούς καλεσμένους στο άλμπουμ. Αναρωτιόμουν λοιπόν αν συνέθεσες τη μουσική έχοντας κάποιους από αυτούς κατά νου ή αν αποφάσισες ποιοι θα συμμετέχουν που αφότου είχαν ολοκληρωθεί οι συνθέσεις;
Ήταν μια μίξη! Σε κάποια κομμάτια, καθώς συνέθετα, σκεφτόμουν «νομίζω πως ξέρω ποιον καλεσμένο θα ήθελα εδώ», αλλά σε άλλες περιπτώσεις η ιδέα προέκυπτε εκ των υστέρων.
Για να σου δώσω κάποια παραδείγματα, υπάρχει ένα κομμάτι στο άλμπουμ που είναι σχεδόν blues, αλλά έχει και κάποια progressive στοιχεία και λέγεται "Just Can’t Win". Όταν υπέγραψα στην Mascot ένα από τα πράγματα για τα οποία είχα ενθουσιαστεί είναι πως ο Joe Bonamassa είναι στο roster της εταιρείας, ένας πρώτης κλάσης μουσικός στην Mascot. Λατρεύω τα blues και ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να ηχογραφήσω κάτι σε blues, σε κάποιο άλμπουμ ως τώρα. Οπότε σκέφτηκα «δεν θα ήταν ωραίο να κάνω κάτι με τον Joe και να το βάλω σε αυτό το άλμπουμ;». Κι έτσι είχα αυτή την ιδέα εξαρχής. Έπειτα, όταν έγραψα στον Joe Bonamassa για αυτό, συμφώνησε κατευθείαν κι αυτό με ενέπνευσε να γράψω την μουσική. Πριν συμβεί αυτό, δεν είχα γράψει κάτι, είχα μόνο ως ιδέα το τι ήθελα να κάνω.
Επίσης, υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται "Off The Ground" στο οποίο συμμετέχει ο Guthrie Govan και όταν έγραψα την αλληλουχία των ακόρντων είχα αυτόν στο μυαλό μου. Από εκεί και πέρα, με τους άλλους καλεσμένους, σε διάφορα χρονικά σημεία συνειδητοποιούσα ότι ήθελα να εμπλακούν...
Φαντάζομαι πως η πιο εύκολη συνεργασία ήταν με τον John Petrucci και τον James LaBrie για προφανείς λόγους. Ειδικότερα, ο James ταιριάζει ιδανικά στην κλιμάκωση του κλεισίματος του ομότιτλου τραγουδιού, ε;
Ω Θεέ μου, ταίριαξε τόσο τέλεια! Αφού είχα γράψει τη μουσική καθόμουν και το σκεφτόμουν: «Ποιος θα μπορούσε να το πει αυτό;». Αναρωτιόμουν πως θα το φέρω εις πέρας. Και τότε μου ήρθε πως θα ήταν φοβερό να έχω τον James, καθώς έχει πολύ δυναμική φωνή και είναι πράγματι ένα σημείο κλιμάκωσης της μουσικής. Οπότε, τον ρώτησα αν θα ήθελε να το κάνει και πραγματικά το ήθελε. Έτσι προέκυψε η συμμετοχή του και ακούγεται πολύ ωραίος όταν τραγουδάει το συγκεκριμένο μέρος. Είμαι ενθουσιασμένος με το αποτέλεσμα.
Ακριβώς πριν, στο ίδιο μέρος του τραγουδιού, έχω την υπέροχη φωνή της Marjana Semkina των iamthemorning που τραγουδάει. Στην ιστορία παίζει τον ρόλο ενός αγγέλου και έχει αυτή την όμορφη, ψιλή φωνή που ταιριάζει τέλεια.
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να χειριστεί ένα τόσο πολύπλοκο μέρος και να χαμογελάει όσο τα κάνει, αυτός είναι ο Marco Minnemann
Πέραν του Rod Morgenstein με τον οποίο συνεργάζεστε σταθερά από τις ημέρες των Dixie Dregs, φαίνεται πως έχεις αναπτύξει πολύ στενή σχέση με τον Marco Minnemann, από όταν πέρασε audition για τους Dream Theater. Υπάρχει κάποιος ξεχωριστός μουσικός δεσμός μεταξύ εσένα και του Marco; Έτσι φαίνεται πάντως…
Όντως! Με τον Marco μετά από εκείνη την audition... Βασικά, το παίξιμό του μου είχε τραβήξει την προσοχή πριν έρθει για audition. Θεωρούσα πως είναι υπέροχος και αυτός ήταν ο λόγος που ήρθε να δοκιμαστεί από τους Dream Theater. Ταιριάξαμε απόλυτα σε μουσικό επίπεδο, κατευθείαν. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα να παίζει ήξερα πως με αυτόν τον τύπο - ανεξάρτητα του τι θα γινόταν με την audition για τους Dream Theater, καθότι αυτό εμπεριέχει πολλές παραμέτρους και πολλούς ανθρώπους που πρέπει να αποφασίσουν - υπήρχε μια ξεχωριστή μουσική σχέση εκεί.
Έτσι, στην πορεία κάναμε δυο άλμπουμ μαζί, με το project των Levin-Minnemann-Rudess, κυκλοφορώντας δυο instrumental άλμπουμ. Και όταν ήρθε η ώρα να κάνω το "Wired For Madness" ήθελα να παίξει σε αυτό. Ειδικά, διότι ένα μέρος του ομότιτλου τραγουδιού, το δεύτερο μέρος του, είναι πολύ-πολύ πολύπλοκο. Είναι πολύ φορτωμένο, με πολλές ρυθμικές αλλαγές, και περίεργα μέρη και αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να χειριστεί κάτι τέτοιο και να χαμογελάει όσο τα κάνει, αυτός είναι ο Marco Minnemann. Έχει κι αυτός κλίση σε τέτοιου είδους πράγματα. Οπότε, χάρηκα πολύ που ήταν διαθέσιμος να το κάνει, είναι και τρομερός παίκτης και πολύ ωραίος τύπος.
Βέβαια, για το πρώτο μέρος του ίδιου τραγουδιού, που είναι επίσης ιδιαίτερα πολύπλοκο, φώναξα τον φίλο μου τον Rod Morgenstein, με τον οποίο έχουμε μακρά μουσική σχέση και είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Έχουμε κάνει τόσα πράγματα μαζί... έχει παίξει σε όλα τα προσωπικά μου άλμπουμ, σε όλα τα rock άλμπουμ μου βασικά. Κι αυτό ήταν υπέροχο επίσης.
Ο τρίτος drummer είναι μια νεαρή drummer που ονομάζεται Elijah Wood και είναι κόρη του Mark Wood, που παίζει ηλεκτρικό βιολί. Την γνωρίζω βέβαια από την οικογένειά της, αλλά επίσης περιοδεύει και με την Shania Twain τα τελευταία χρόνια. Παρόλο που μουσικά είναι τελείως διαφορετική η φάση με την Shania Twain, είναι πολύ άνετη και στον progressive χώρο και έπαιξε σε δυο ορχηστρικά τραγούδια του άλμπουμ, στο “Perpetual Shine” και στο “Drop Twist”.
Αρχικά, σκόπευα όλο το άλμπουμ να είναι παρανοϊκό, αλλά όταν μιλάει η γυναίκα πρέπει να την ακούς
Το ομότιτλο τραγούδι διαρκεί 35 λεπτά στο σύνολό του και αποτελεί την ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, αν μου επιτρέπεται να πω κάτι τέτοιο. Πώς και αποφάσισες να το σπάσεις σε δυο μέρη; Υπάρχουν κάτι απίθανα σημεία μέσα σε αυτό...
Όπως επεσήμανα, μπήκα στο στούντιο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και απλά ξεκίνησα να γράφω... είχα την ανάγκη να ξεκινήσω κάτι. Και καθώς είχα όλες αυτές τις ιδέες στο κεφάλι μου, είχα και την ενέργεια να το κάνω πραγματικότητα. Έτσι, κάθε μέρα πήγαινα στο στούντιο και ξεκίναγα να γράφω μουσική χωρίς να έχω τίποτα συγκεκριμένο στο κεφάλι μου, σχεδόν κατεβάζοντας ότι μου ερχόταν στο μυαλό, το οποίο το μετέτρεπα σε μουσική και το ηχογραφούσα.
Μερικές ημέρες μετά συνειδητοποίησα πως δούλευα πάνω σε κάτι που δεν είχε το στάνταρ format ενός τραγουδιού και ήθελα να συνεχίσω σε αυτό το στυλ. Ήθελα να συνεχίσω να πηγαίνω στο στούντιο και να βλέπω που καταλήγουν όλες αυτές οι τρελές ιδέες. Έτσι, όσο έγραφα και δούλευα καθημερινά, αυτό όλο και επεκτεινόταν, μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο που είπα «οκ, ωραίο είναι, αλλά τώρα είναι μια καλή στιγμή το κλείσω και ίσως μετά το συνεχίσω ξανά». Ήταν όλα πολύ αυθόρμητα, όπως μου ερχόντουσαν στο κεφάλι... Χρησιμοποιώ ένα πρόγραμμα που λέγεται Logic στον υπολογιστή για να ηχογραφώ και κάνω τα πάντα εκεί. Κάποια στιγμή λοιπόν έφτασα σε ένα λογικό συμπέρασμα πως ήταν ήδη αρκετά μεγάλο σε διάρκεια και πως έπρεπε να το τελειώσω!
Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας και όσο το σκεφτόμουν πως θα εξελιχθεί, παράλληλα ανέπτυσσα και μια ιστορία. Μίλαγα με ένα φίλο μου πολύ όσο δημιουργούσα αυτό το κομμάτι και σκεφτόμουν πως έχει μια ιστορία μέσα του, πως υπάρχει μια αφήγηση μέσα στο κεφάλι μου. Έτσι, παρέα με αυτόν, καταλήξαμε στην ιδέα που εξελίχθηκε στην ιστορία την οποία πραγματεύεται το "Wired For Madness", την οποία ίσως έχεις ήδη διαβάσει. Εν συντομία, καταπιάνεται έναν τύπο που περνάει μια φυσική και πνευματική κατάπτωση και θέλει να χρησιμοποιήσει μια νέα διεργασία η οποία κατά κάποιον τρόπο θα τον βοηθήσει, εκμεταλλευόμενη την ρομποτική και τα κομπιούτερ για να βελτιώσει τη ζωή του. Καθώς το κάνει αυτό, προκύπτουν πολλά προβλήματα, πολλά περίεργα πράγματα που συμβαίνουν και αφορούν σε τεχνικά θέματα, σε πνευματική ανισορροπία και τέτοιου είδους πράγματα. Έτσι, η ιστορία αναπτυσσόταν στο κεφάλι όσο η μουσική αναπτυσσόταν κι αυτή. Κι όπως ξέρεις κατέληξε να είναι ένα τεράστιο κομμάτι! Πολύ μεγάλο σε διάρκεια, πολύ φορτωμένο, με πολλές αλλαγές, αλλά και πολύ διασκεδαστικό, με πολλά Jordanικά σημεία μέσα του! Και κάπως έτσι προέκυψε το κομμάτι αυτό, καθώς αποφάσισα να κλείσω το πρώτο μέρος κάποια στιγμή, σκεπτόμενος «ας πάρουμε μια ανάσα και προχωράμε στο δεύτερο μέρος»! (γέλια)
Υπάρχουν πολλά πράγματα στο άλμπουμ που δεν είναι τελείως παρανοϊκά ή τρέλα, αν μπορώ να το πω έτσι. Αλλά, υπάρχουν και κάποια απλά, ωραία τραγούδια. Βασικά, μια μέρα ήμουν στο στούντιο και έλεγα στην γυναίκα μου πως πήγαινε η δουλειά και της έβαλα να ακούσει κάποια μέρη. Η αντίδρασή της ήταν «Τι είναι αυτό;», σε φάση «Τι στο διάολο κάνεις εκεί;». Μου είπε πως πρέπει να βάλω και πράγματα που να εκπροσωπούν περισσότερο την ευγενική πλευρά μου, που να είναι πιο εύκολα να χωνευτούν. Αρχικά, σκόπευα όλο το άλμπουμ να είναι παρανοϊκό, αλλά όταν μιλάει η γυναίκα πρέπει να την ακούς (γέλια). Ειδικά όταν η γυναίκα σου είναι μια εξαίρετη παραγωγός.
Έτσι, πήγα ξανά στο στούντιο και ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε άλλα πράγματα, όπως το τραγούδι "Just For Today" και το "Off The Ground" και το "Why I Dream" και όλα αυτά που είναι αρκετά διαφορετικά σε σχέση με το ποιος είναι και σε σχέση με το στυλ μου. Κάπως έτσι προέκυψε η ποικιλία.
Η ιδέα πίσω από τους Liquid Tension Experiment ήταν πως θα υπάρχει ελευθερία να προσφέρει το κάθε μέλος αυτά που θέλει. Δεν ήταν όπως στους Dream Theater ή σε οποιαδήποτε άλλη καταξιωμένη μπάντα
Ανέφερες τα διάφορα στυλ που παρουσιάζεις στο άλμπουμ και ίσως είναι ιδέα μου αλλά σε στιγμές όταν ακούω το άλμπουμ σκέφτομαι «αυτό θα μπορούσε να είναι Liquid Tension Experiment». Συμφωνείς πως διάφορα μέρη θα μπορούσαν να ταιριάξουν σε ένα τρίτο LTE άλμπουμ;
Γιατί όχι; Βέβαια, δεν θα τα χρειαστούμε γιατί έχω πολλές ακόμα ιδέες. Αλλά, ναι, στυλιστικά ταιριάζουν. Η ιδέα πίσω από τους Liquid Tension Experiment ήταν πως θα υπάρχει ελευθερία να προσφέρει το κάθε μέλος αυτά που θέλει. Δεν ήταν όπως στους Dream Theater ή σε οποιαδήποτε άλλη καταξιωμένη οντότητα, όπου κάποιες στυλιστικές ιδέες έχουν τρόπο τινά παγιοποιηθεί στον ήχο του συγκροτήματος. Η περίπτωση των Liquid Tension Experiment ήταν να δοκιμάσουμε διάφορα πράγματα, όπου οι άλλοι είχαν ενδιαφέρον να δουν τι μπορώ να συνεισφέρω κι εγώ είχα ενδιαφέρον να δω τι μπορούν να συνεισφέρουν οι άλλοι. Και προέκυψε σαν κάποιου είδους σούπα. Καταλαβαίνεις, μουσικοί συνθέτες, που κάνουμε τα δικά μας.
Προσέγγισα το προσωπικό μου άλμπουμ με το ίδιο πνεύμα, καθώς ήμουν απολύτως ανοικτός σε οτιδήποτε. Δεν υπήρχε κανείς να μου λέει «Πρέπει να κάνεις αυτό» ή «Πρέπει να είναι έτσι». Ήταν περισσότερο «Jordan, απλά κάνε ό,τι θέλεις να κάνεις». Αυτό μπορεί να είναι επικίνδυνο. Αλλά, ταυτόχρονα, αυτός είναι ο λόγος που έχεις αυτή την αίσθηση.
Τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός είναι πλέον πιο εφικτό να υπάρξει ένα νέο άλμπουμ από τους Liquid Tension Experiment
Αφότου συναντηθήκατε με τον Mike Portnoy στην Cruise To The Edge (σ.σ.: κρουαζιέρα με prog καλλιτέχνες), είπε ότι θα ήθελε πολύ να κάνετε ένα νέο άλμπουμ με τους Liquid Tension Experiment. Υπήρξαν περεταίρω συζητήσεις επί αυτού;
Όταν συναντηθήκαμε με τον Mike ήταν μια υπέροχη συνεύρεση. Δεν είχα παίξει μουσική μαζί του για ένα μεγάλο διάστημα και ήταν κάτι που το ευχαριστήθηκα. Ήταν ωραίο που αράξαμε παρέα. Και όντως είπε να προσπαθήσουμε να κάνουμε το νέο Liquid Tension Experiment πραγματικότητα. Βέβαια, υπάρχουν πολλές παράμετροι που σχετίζονται με αυτό. Πρώτα από όλα, οι Dream Theater ξεκινούν περιοδεία τώρα, η οποία όπως φαίνεται θα διαρκέσει για ένα χρόνο ή κάπου τόσο, οπότε τίποτα δεν πρόκειται να γίνει πολύ σύντομα. Αλλά, θεωρώ πως τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός είναι πλέον πιο εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο. Είναι θέμα προγραμμάτων και ευελιξίας. Και πραγματικά ελπίζω ότι μπορεί να συμβεί.
Αλήθεια, πώς ένιωσες που βρεθήκατε με τον Mike παρέα επί σκηνής μετά από τόσα χρόνια;
Ήταν ωραία! Είχε πλάκα! Ήταν τρελό βασικά! Διότι, επέλεξε το πιο δύσκολο κομμάτι που έχουν παίξει ποτέ οι Dream Theater ζωντανά. Διότι, το "Instrumedley" που επέλεξε για αυτή την περίσταση, είναι από όλα τα instrumental μέρη των τραγουδιών των Dream Theater τα πιο δύσκολα, ενωμένα σε ένα κομμάτι. Οπότε, ήταν πολύ απαιτητικό. Αλλά, από τη στιγμή που θα ήμουν στην κρουαζιέρα κι εγώ, αποδέχθηκα την πρόκληση. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, οπότε το αποδέχτηκα και πέρασα υπέροχα κάνοντάς το.
Ήταν υπέροχο και για εμάς που το είδαμε σε video μετά. Κάπως νοσταλγικό θα έλεγα. Μπορούμε να πάμε σε κάποια πράγματα σχετικά με τους Dream Theater τώρα;
Φυσικά;
Ο κόσμος ένιωσε μια ανακούφιση που επιστρέψαμε με ένα πιο hard hitting, rock άλμπουμ με τους Dream Theater
Αρχικά, το νέο άλμπουμ μοιάζει να έτυχε θερμής υποδοχής από τους οπαδούς σας σε παγκόσμιο επίπεδο. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το να έχετε αυτή την αναγνώριση και την αποδοχή μετά από όλα αυτά τα χρόνια; Το περιμένατε σε αυτόν τον βαθμό;
Είμαι πολύ ευχαριστημένος που όλοι το αγάπησαν. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα άλμπουμ που θα έκανε τον κόσμο χαρούμενο, που θα ήταν επιτυχία. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των οπαδών, αλλά ήταν πραγματικά κάτι το πολύ ευχάριστο το να έχουμε αυτή την ανταπόκριση.
Θεωρώ πως αυτό που συνέβη είναι πως μετά την κυκλοφορία του "The Astonishing" - το οποίο ήταν πιο ευαίσθητο και συναισθηματικό και πιο κοντά στο soundtrack μιας ταινίας ή στο Broadway - ο κόσμος ένιωσε μια ανακούφιση που επιστρέψαμε με ένα πιο hard hitting rock άλμπουμ. Το γεγονός αυτό από μόνο του σχεδόν προεξόφλησε το ότι θα είναι επιτυχημένο το νέο άλμπουμ.
Αλλά, θέλαμε να μπούμε στο στούντιο και να δημιουργήσουμε τραγούδια πιο ήταν πιο εστιασμένα και δυνατά και πιο βαριά, οπότε αυτό κάναμε. Κι ο κόσμος ανταποκρίνεται πραγματικά καλά σε αυτό.
Όλη η θετική ενέργεια που είχαμε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων θεωρώ πως βγαίνει στη μουσική
Κι εγώ μπορώ να πω ότι ευχαριστιέμαι το άλμπουμ πολύ και αν μπορώ να πω ένα πράγμα για αυτό είναι ότι ακούγεται πιο φρέσκο. Τι θεωρείς ότι σας βοήθησε να ακουστείτε φρέσκοι ξανά;
Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται στο ότι περνάγαμε καλά. Ήμασταν όλοι μαζί στο στούντιο, πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή σε μια αποθήκη, στην εξοχή και απλά περάσαμε καλά. Όλη αυτή η θετική ενέργεια θεωρώ πως βγαίνει στη μουσική.
Επίσης, ανέφερες πως το "The Astonishing" ήταν ένα διαφορετικό άλμπουμ...
Ναι...
Με το "The Astonishing" θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Ήταν μια στιγμή στην καριέρα μας που νιώθαμε ότι έχουμε την ευελιξία να κάνουμε κάτι τέτοιο
Γιατί θεωρείς τελικά πως οι οπαδοί σας είχαν ανάμικτα συναισθήματα απέναντί του;
Διότι δοκιμάζαμε κάτι καινούργιο, ήταν ένα διαφορετικό format. Όπως είπα και πιο πριν, μεγάλο μέρος της μουσικής ήταν πιο ευαίσθητο και συναισθηματικό. Δεν ήταν στο πιο σκληρό ύφος που είχαν συνηθίσει οι οπαδοί. Αλλά, θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Ήταν μια στιγμή στην καριέρα μας που νιώθαμε ότι έχουμε την ευελιξία να κάνουμε κάτι τέτοιο. Κι έτσι το κάναμε. Τρόπον τινά, γνωρίζοντας πως δεν θα αρέσει σε όλους, αλλά σκεπτόμενοι πως θα αρέσει σε κάποιους άλλους. Κάπως έτσι προέκυψαν τα πράγματα.
Θέλω να σου πω πως ως παλιός οπαδός της μπάντας θυμάμαι την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι θα είσαι ο νέος πληκτράς των Dream Theater. Και συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε! Περνάνε γρήγορα τα χρόνια, ε;
Σωστά!
Πώς νιώθεις που είσαι είκοσι χρόνια στους Dream Theater;
Είναι φοβερά! Είναι φοβερό και μόνο που σκέφτομαι ότι έχει περάσει τόσος καιρός! Ως τώρα έχει υπάρξει ένα συναρπαστικό ταξίδι και κατά κάποιο τρόπο έχει περάσει πολύ γρήγορα. Και αυτό που είναι φοβερό είναι ότι αυτό το χρόνο είναι η επέτειος του "Scenes From A Memory" και γιορτάζουμε και γιορτάζουμε και τα δικά μου είκοσι χρόνια παράλληλα. Είναι τρομερό!
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως το "Scenes From A Memory" έχει ξεχωρίσει ιστορικά ως ένα από τα καλύτερα progressive rock, concept άλμπουμ
Και γιορτάζετε και το "Scenes From A Memory" παίζοντάς το στην ολότητά του, όπως κάνατε και πριν από 19 χρόνια (και ήμουν εκεί)! Θα έλεγες πως παραμένει ακόμη το πιο σημαντικό άλμπουμ των Dream Theater στο οποίο συμμετείχες κι εσύ;
Κοίτα, νομίζω πως οι οπαδοί το λατρεύουν! Ξέρεις, ο καθένας έχει ένα διαφορετικό αγαπημένο άλμπουμ, αλλά αυτό σίγουρα είναι από τα πλέον αγαπημένα. Ήταν το πρώτο μου οπότε είναι πολύ σημαντικό για μένα, για αυτό τον λόγο. Επίσης, στα βιβλία της ιστορίας, φαίνεται πως πρόκειται για κάτι που ξεχώρισε σαν ένα από τα καλύτερα progressive rock concept άλμπουμ. Κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό... Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Όσον αφορά στα διαφορετικά άλμπουμ που έχουμε γράψει όλα αυτά τα χρόνια, όλα τα βλέπω σαν παιδιά μου. Τα αγαπάμε όλα και βάζουμε όλη μας την ψυχή σε ό,τι κάνουμε. Οπότε το να πεις ποιο είναι το καλύτερο είναι δύσκολο... Είναι δύσκολο να διαλέξεις ένα αγαπημένο ή κάτι τέτοιο.
Όμως, είμαι και εγώ ενθουσιασμένος (σ.σ.: με την απήχηση του "Scenes From A Memory"). Όταν ένας καλλιτέχνης δημιουργεί κάτι που φαίνεται να έχει απήχηση στο κοινό, είναι κάτι πολύ ωραίο! Είναι φοβερό! Δεν μπορούμε να ζητήσουμε κάτι περισσότερο από αυτό.
Διάβαζα τις σημειώσεις στη deluxe έκδοση του νέου δίσκου και νομίζω πως ο John Petrucci έκανε έναν παραλληλισμό μεταξύ του "Scenes From A Memory" και του "Distance Over Time". Μήπως έχει να κάνει με το γεγονός ότι είχατε μαζευτεί όλοι μαζί τότε ή ίσως είναι η επέτειος των είκοσι χρόνων; Θα μπορούσες και συ να δεις κάποιο παραλληλισμό μεταξύ των δύο δίσκων;
Το νέο άλμπουμ αποτελεί κάτι σαν επιστροφή, σαν να βρίσκουμε ξανά τον βασικό μας ήχο λίγο. Κάνοντάς το αυτό, νομίζω πως ο κόσμος αντιδρά και λέει «Ω μου θυμίζει το "Images And Words" η το "Scenes From A Memory"». Διότι, θεωρώ πως αυτοί οι δίσκοι είναι πιο κοντά στον «βασικό» μας ήχο. Ίσως και το "Train Of Thought"... Υπό αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να δει κάποια παρόμοια στοιχεία.
Το καλοκαίρι θα είναι σαν ένα μεγάλο reunion των Dream Theater και της Ελλάδας, επειδή πέρασε και τόσος καιρός
Πέρασε πολύς καιρός, αλλά έρχεστε ξανά στην Ελλάδα κι ανυπομονούμε να σας υποδεχτούμε. Και ξέρουμε πως θα είναι σίγουρα υπέροχα, αλλά δώσε μας κάτι που θα κάνει την αναμονή ακόμη δυσκολότερη, χαχα!
Αρχικά, όντως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ήρθαμε στην Ελλάδα, οπότε είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα ξανάρθουμε. Φυσικά, έχουμε και καινούρια μουσική να παίξουμε οπότε θα είναι σαν ένα μεγάλο reunion των Dream Theater και της Ελλάδας, επειδή πέρασε και τόσος καιρός. Πιστεύω πως θα είναι φανταστικά, θα περάσουμε τέλεια και ανυπομονούμε πραγματικά. Θα είναι υπέροχα!
Σίγουρα θα είναι! Αλήθεια, σκέφτεσαι να κάνεις μια σόλο μπάντα και περιοδεία μόλις κλείσει ο κύκλος της περιοδείας των Dream Theater;
Θα ήθελα πολύ να το κάνω! Νομίζω πως θα είναι λίγο περίπλοκο να βρω το πώς θα γινόταν να παιχτεί το "Wired For Madness" ζωντανά, αλλά έχω λίγο καιρό, οπότε πρέπει να το σκεφτώ καλά. Επειδή και η περιοδεία των Dream Theater θα είναι μεγάλη. Αλλά ναι, σε κάποια φάση θέλω να δω πως θα γινόταν. Θέλω να κάνω κάποια πράγματα που θα βοηθούσαν και θα ήταν ο σωστός τρόπος να παιχτεί ζωντανά αυτή η μουσική. Πιστεύω πως θα ήταν τέλειο! Σε κάποια φάση θα το κάνω και αυτό.
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και σε ευχαριστώ για όλη τη μουσική Jordan!
Εγώ ευχαριστώ για την υποστήριξη και την ενέργεια. Θα σε δω στην Ελλάδα.
Ναι, ελπίζω να τα ξαναπούμε και αυτήν τη φορά!
Σε ευχαριστώ και για την υποστήριξη στο "Wired For Madness", το εκτιμώ πολύ.
Όποιος θέλει πιο ακραίο prog μπορεί να ακούσει το σόλο δίσκο μου κι όποιος θέλει να ακούσει τα βαριά riffs τότε ακούει τον δίσκο των Dream Theater!
Είναι πολύ καλό και διαφορετικό από τους Dream Theater, οπότε αλληλοσυμπληρώνονται όμορφα!
Τέλεια! Έχεις δίκιο, είναι διαφορετικό. Σίγουρα είναι! Όποιος θέλει πιο ακραίο prog μπορεί να ακούσει το σόλο δίσκο μου, σωστά; Θέλεις να ακούσεις τα βαριά riffs; Τότε ακούς τον δίσκο των Dream Theater! Θες να τρελαθείς από το prog; Tότε τσέκαρε το "Wired For Madness!" (γέλια)
Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του δίσκου "Wired For Madness" από τον Νίκο Καταπίδη.