Συνέντευξη Stratovarius (Timo Kotipelto)

Οι Φινλανδοί Stratovarius ήταν από τους πρωτοπόρους του είδους που ονομάζουμε euro-power metal και ποτέ δεν απώλεσαν την ποιότητα που τους χαρακτήριζε ως μπάντα, ούτε φυσικά με την καινούργια τους δουλειά. Ένα πολύ ζεστό απόγευμα λοιπόν του Αυγούστου επικοινωνήσαμε με τον Timo Kotipelto και, αφού εκ πρώτης ξεπεράσαμε τον φθόνο που νιώσαμε όταν και ανέφερε πως είχε ζέστη και εκεί με το θερμόμετρο να δείχνει τους 6 βαθμούς Κελσίου (!), ενώ εμείς εδώ σκάγαμε με 40 βαθμούς, τελικά στη συνέχεια καταφέραμε να κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Η κουβέντα φυσικά περιστράφηκε γύρω από το "Eternal", αλλά ταυτόχρονα βρήκαμε και την ευκαιρία να συζητήσουμε και για το παρελθόν της μπάντας, το power metal γενικότερα, αλλά και να μάθουμε για τις σχέσεις του με τον Timo Tolki.

Ξέρω πως είναι κάπως ρητορική η ερώτηση, αλλά πόσο ευχαριστημένος είσαι με τον καινούργιο δίσκο;
Θα έλεγα πως είμαστε αρκετά ευχαριστημένοι. Δεν νομίζω πως θα κυκλοφορούσαμε κάτι αν δεν ήμασταν σίγουροι για την ποιότητά του. Δεν μπορώ βέβαια να πω αν είναι το καλύτερό μας άλμπουμ. Έχουμε κυκλοφορήσει πολλούς δίσκους στο παρελθόν οπότε δύσκολα μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Το αφήνω αυτό στους οπαδούς και σε εσάς -τους δημοσιογράφους- να αποφασίσουν αν είναι αρκετά καλός. Μου είναι δύσκολο να πω καθώς είμαι άμεσα εμπλεκόμενος αφού συνθέτω την μουσική, αλλά σίγουρα μπορώ να πω πως νιώθω καλά με το αποτέλεσμα.

Θα έλεγα πως το "Eternal" είναι περισσότερο αισιόδοξο από το "Nemesis" και ακούγεται πιο χαρούμενο. Μήπως αντανακλά σε τι φάση βρίσκεστε στις ζωές σας;
Αυτή είναι μια εύστοχη παρατήρηση. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει γιατί πρόκειται για τον δεύτερό μας δίσκο με τον Rolf Pilve στα τύμπανα και όλα κυλάνε ρολόι στο στρατόπεδο των Stratovarius. Τα πράγματα πάνε καλά για εμάς και δεν υπήρχαν προσωπικά προβλήματα στην μπάντα. Όλοι είναι χαρούμενοι που βρίσκονται στο συγκρότημα και αυτό αντικατοπτρίζεται στο άλμπουμ.

Νομίζω πως συμφωνώ λίγο με το ότι ίσως δεν είναι τόσο σκοτεινό όσο το "Nemesis", αλλά εκείνο ήταν και κάπως πιο progressive κατά μια έννοια. Κάποια από τα τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει σε κάποιες από τις δουλειές μας στα τέλη των '90s, καθώς θεωρώ πως υπάρχουν αρκετά στοιχεία του παρελθόντος παράλληλα με κάποια πιο μοντέρνα καθώς έχουμε 2015 και όχι 1995 (γέλια).

Όμως υπάρχουν και κάποιοι στίχοι που δεν είναι και πάρα πολύ χαρούμενοι. Για παράδειγμα το "Shine In The Dark" μιλάει για κάποιον που πέθανε νέος, ενώ και το "Man In The Mirror" δεν είναι και τόσο χαρούμενο, οπότε υπάρχει μια ποικιλία. Από την άλλη βέβαια εμείς οι Φινλανδοί είμαστε αρνητικοί και καταθλιπτικοί τύποι που αν γράψουμε πραγματικά για στενάχωρα πράγματα, το πιο πιθανό είναι να αυτοκτονήσουμε. Πιστεύουμε πως το power metal πρέπει να έχει θετική αύρα. Ο σκοπός είναι να μεταφέρει θετική ενέργεια στον κόσμο...

Αυτός ο καταθλιπτικός χαρακτήρας των Φινλανδών έχει να κάνει με τον καιρό που επικρατεί εκεί πιστεύεις;
Οι χειμώνες εδώ είναι πολύ καταθλιπτικοί για να είμαι ειλικρινής. Δεν θα ήθελες να ζεις εδώ. Βέβαια τις τελευταίες μέρες έχει γύρω στους έξι βαθμούς κελσίου (σ.σ.: η κουβέντα έγινε μέσα Αυγούστου που εδώ έσκαγε ο τζίτζικας), που μάλλον είναι πολύ ζεστός για εμένα... αλλά και πάλι αυτό διαρκεί μόλις για δύο εβδομάδες και μετά θα έρθει η βροχή και μετά το χιόνι... οπότε... έτσι πάει το πράγμα...



Ανέφερες προηγουμένως πως κάποια από τα τραγούδια θα μπορούσαν να χωράνε σε κάποια δουλειά από τα '90s, οπότε θα ήθελα να ρωτήσω, όταν γράφετε κοιτάτε προς τα πίσω σε εκείνα τα άλμπουμ; Πώς δουλεύετε πάνω στα καινούργια τραγούδια και ποιά κατεύθυνση θα ακολουθήσετε;
Λοιπόν, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με εμένα, όταν γράφω κάτι δεν σκέφτομαι το παρελθόν. Βέβαια, είμαι σε αυτή την μπάντα τόσα πολλά χρόνια, ζω σε αυτή την μπάντα και αυτή ζει μέσα μου. Δεν μπορώ να την ξεφορτωθώ το παρελθόν και ούτε θέλω. Φυσικά υπάρχουν συγκεκριμένα στυλ, ο τρόπος που τραγουδάω και ο τρόπος που θέλω να τραγουδιούνται οι μελωδίες. Νομίζω πως είναι φυσιολογικό ίσως τα τραγούδια να ακούγονται λίγο σαν να τα είχαμε γράψει στα '90s. Λίγο όμως...

Από την άλλη σκέφτεσαι μπάντες όπως οι Iron Maiden, δεν έχω ακούσει ακόμα τον δίσκο μόνο το single, αλλά μου ακούγεται σαν κάτι που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει στις αρχές των '80s. Ή για σκέψου τους AC/DC που δεν άλλαξαν ποτέ, αλλά εξακολουθώ να αγαπώ αυτή την μπάντα. Για εμένα είναι σημαντικό να υπάρχουν ομοιότητες με το παρελθόν, αλλά καλό είναι επίσης να υπάρχει και κάποια εξέλιξη.

Είναι μια πρόκληση για τον καλλιτέχνη η εξέλιξη της μουσικής του;
Είναι αρκετά δύσκολο... αυτή είναι μια καλή ερώτηση... Υπάρχει μια λεπτή γραμμή και είναι πολύ δύσκολο να προσπαθήσεις να παραμείνεις αφοσιωμένος στο στυλ σου, αλλά τότε θα εμφανιστούν κάποιοι που θα κλαψουρίσουν για το γεγονός πως δεν υπάρχει εξέλιξη στον ήχο. Από την άλλη, αν αλλάξει κατά πολύ το στυλ σου θα υπάρξουν παράπονα από ανθρώπους ...ξέρεις πως πάει αυτό (γέλια). Δεν το υπεραναλύουμε. Το αφήνουμε να γίνει με τον τρόπο που γίνεται και αυτό είναι όλο.

Όπως είπα είναι λεπτή η γραμμή και κάποιες φορές μπορείς να αλλάξεις λίγο και στη συνέχεια να επιστρέψεις, αλλά αυτό που πρέπει να κάνεις πιστεύω είναι να παραμείνεις ειλικρινής με τον εαυτό και με αυτό που κάνεις και μην το σκέφτεσαι πολύ. Γιατί όταν ένα συγκρότημα αρχίζει να σκέφτεται σε στυλ «Ok, ας παίξουμε αυτό το είδος μουσικής και θα πουλήσουμε πολλούς δίσκους και εκατομμύρια ανθρώπων θα έρθουν να μας δουν live»... ε, απλά δεν πρόκειται να συμβεί γιατί δεν πάει έτσι το πράγμα. Τουλάχιστον εμείς δεν λειτουργούμε έτσι. Αυτό είναι το μοναδικό στυλ μουσικής που μπορούμε να παίξουμε και δεν μας βλέπω να το αλλάζουμε καθώς κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε για εμάς.

Και πώς προέκυψε το δωδεκάλεπτο "Lost Saga"; Ήταν δική σου σύνθεση ή του Jen;
Ήταν του Matias! Αυτός ήταν ο συνθέτης του τραγουδιού. Θυμάμαι με είχε πάρει κάπου στις αρχές Φεβρουαρίου και μου είπε πως ετοίμαζε ένα μεγάλο σε διάρκεια επικό τραγούδι. Μου είπε πως πως δεν είχε χρόνο να γράψει στίχους και με ρώτησε αν μπορούσα να το κάνω εγώ. Τον ρώτησα αν είχε κάποιο θέμα στο μυαλό του και μου είπε πως θα έπρεπε να μιλάει για τους Βίκινγκς! Και ήμουν σε φάση «αλήθεια τώρα;». Συνήθως δεν έχουμε αυτούς τους στίχους όπως οι Iron Maiden και τους παλιούς metal στίχους σχετικά με τον πόλεμο και το αίμα, αλλά αυτό το τραγούδι χρειαζόταν τέτοιου είδους γιατί το τραγούδι μίλαγε ήδη για τους Βίκινγκς.

Ήταν το πιο δύσκολο τραγούδι για να γράψω στίχους, γιατί είναι μεγάλο και έπρεπε να φτιάξω ολόκληρη την εικόνα στο μυαλό μου. Μου πήρε τέσσερα βράδια να γράψω την βασική ιστορία και το πέμπτο μαζέψαμε τους στίχους για να τους ραφινάρουμε λίγο ώστε να πάρουν την τελική τους μορφή. Τελικά όταν τους τραγούδησα -και το θυμάμαι γιατί εκείνος (σ.σ.:o Matias είναι και ο παραγωγός) ηχογράφησε όλα ου τα φωνητικά- ήμουν σε φάση «διάολε, το γουστάρω αυτό το τραγούδι». Και αυτό έγινε αφού ηχογράφησα τα φωνητικά, γιατί προηγουμένως μου ακουγόταν κάπως περίεργο, λόγω όλων αυτών των μελωδιών που παίζονταν στα πλήκτρα και ήμουν κάπως μπερδεμένος και έλεγα «τι σκατά συμβαίνει με αυτό το τραγούδι». Μετά το τραγούδησα και πιστεύω πως είναι ένα πολύ καλό τραγούδι.

Οπότε σε ό,τι έχει να κάνει με την σύνθεση πώς δουλεύετε; Όλοι μαζί ή ο καθένας μόνος του; Υπάρχει καθόλου τζαμάρισμα στο στούντιο;
Είμαστε πέντε που συνθέτουμε. Ο Rolf δεν συνθέτει βασικά, αλλά βοήθησε σε κάποιες ενορχηστρώσεις όταν δούλευε με τον Matias τα ρυθμικά μέρη στο στούντιο. Οπότε ήταν ο Matias, ο Jens. ο Lauri και εγώ και επίσης και ο Jani Liimatainen που συνθέτει μαζί μου. Είναι το έκτο μη επίσημο μέλος της μπάντας. Δεν είναι στο lineup, αλλά δουλεύει μαζί μας. Όλοι γράφουν demo και μετά μέσω dropbox τα στέλνουμε σε όλους και ο καθένας ακούει τα τραγούδια του άλλου. Στη συνέχεια και επειδή όλοι λένε τις απόψεις τους για το πώς θα έπρεπε να ακούγονται, επειδή είμαστε μια δημοκρατική μπάντα έως έναν βαθμό. Τελικά καταλήξαμε να ηχογραφήσουμε δώδεκα ή δεκατρία τραγούδια. Βασικά ένα τραγούδι υποτίθεται πως δεν έπρεπε να μπει στον δίσκο, αλλά είπα στον Mathias ως έπρεπε να προσπαθήσουμε να ηχογραφήσουμε τύμπανα για το τραγούδι σε ένα συγκεκριμένο τέμπο, όπως και τελικά κάναμε και μετά το επεξεργαστήκαμε μαζί. Στην πραγματικότητα το συνέθεσα μαζί με τον Jani χρησιμοποιώντας drum track, το οποίο γενικά δεν το συνηθίζουμε.

Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, όχι δεν τζαμάρουμε. Ποτέ δεν το κάναμε. Ούτε μια φορά στα είκοσι χρόνια. Οπότε βασικά, κάποιος γράφει το τραγούδι και μετά κάποιες φορές φτιάχνουμε demo. Αυτή τη φορά προβάραμε τα μισά σχεδόν τραγούδια τον προηγούμενο χρόνο. Τα προβάραμε αλλά δεν τζαμάραμε, αλλά θα ήταν ωραίο να το κάνουμε κάποια στιγμή. Ο καθένας λοιπόν συνθέτει μόνος του, εκτός από εμένα που δουλεύω μαζί με τον Jani.



Έχεις κάποιο αγαπημένο τραγούδι ή είναι πολύ νωρίς ακόμα για μια τέτοια ερώτηση;
Ας πούμε πως έχω κάποια που ξεχωρίζω αλλά, αν με ρωτήσεις μετά από έναν χρόνο και αφότου θα έχουμε παίξει κάποια από αυτά ζωντανά, μάλλον θα έχω αλλάξει άποψη γιατί το να παίζεις live αλλάζει κάποια πράγματα. Όπως σου είπα και πριν αυτή τη στιγμή μου αρέσει πραγματικά το "Last Saga", αλλά θα πρέπει να δούμε αν θα μπορούμε να το αποδώσουμε σωστά στις συναυλίες μας. Επίσης μου αρέσει το "Shine In The Dark", το οποίο νομίζω πως δουλεύτηκε πολύ καλά, ενώ και το "Lost Without A Trace" είναι πολύ καλό. Αυτό αντικατοπτρίζει την κατάσταση αυτή τη στιγμή, αλλά αν με ρωτήσεις σε δύο χρόνια το πιο πιθανό είναι να έχω αλλάξει γνώμη...

Μιλώντας με τον Andre Olbrich των Blind Guardian είχε μοιραστεί μαζί μας μια ενδιαφέρουσα άποψη. Μου είχε πει πως, κατά τη γνώμη του, ένα τραγούδι ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Μπορεί να το έγραψες πριν από είκοσι χρόνια, αλλά συνεχίζει να εξελίσσεται. Συμφωνείς με αυτή την άποψη;
Ναι, συμφωνώ κάπως με αυτό. Για εμένα δεν έχει να κάνει τόσο με την εξέλιξη, αλλά όταν το παίζουμε ζωντανά κάποια πράγματα τα τραγουδάω διαφορετικά σε σχέση με τον δίσκο. Αυτό συμβαίνει γιατί κάποιες φορές τα ρυθμικά μέρη, ακόμα και κάποιες μικρές νότες, κάποιες μελωδίες αλλάζουν και έχω την εντύπωση πως λειτουργεί καλύτερα από το όπως ήταν στο άλμπουμ. Οπότε τα τραγούδια αλλάζουν και αυτό είναι κάτι σίγουρο. Πάντα υπάρχουν μικροαλλαγές, το οποίο είναι κάτι καλό και ενδιαφέρον για τους οπαδούς. Ας πούμε πως παίζουμε ένα τραγούδι τώρα live λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Οι οπαδοί που θα το ακούσουν και μετά ξαναέρθουν σε συναυλία μας ύστερα από δύο χρόνια, θα μπορούν στην πραγματικότητα να διακρίνουν τις διαφορές. Αυτό βέβαια είναι κάτι που το συγκρότημα δεν το σκέφτεται. Όσο περισσότερο παίζεις ένα τραγούδι τόσο καλύτερα δένουν κάποια μέρη μεταξύ τους.

Τι πρεσβεύει ο τίτλος "Eternal";
Πιστεύω πως σημαίνει πως ελπίζω κάποια από τη μουσική μας θα κρατήσει για μεγάλο διάστημα. Σίγουρα η μπάντα δεν θα βρίσκεται εδώ μετά από 100 χρόνια, αλλά θα ήταν όμορφο αν η μουσική μας ακουγόταν μετά από -ας πούμε-50 χρόνια. Κάποιος θα ακούει την μουσική μας μετά από 50 χρόνια!

Είναι όμως ένας επιβλητικός και επικός τίτλος για το ωραίο εξώφυλλο, το οποίο δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο, πριν γραφτεί η μουσική. Είναι κάπως περίεργο αλλά θέλαμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. Ξέρω πως πρώτα συνθέτεις τη μουσική, μετά βρίσκεις τίτλο και στη συνέχεια βιάζεσαι να βρεις εξώφυλλο. Αυτή τη φορά είπαμε στον καλλιτέχνη τη θα θέλαμε για εξώφυλλο, αλλά είχαμε έναν διαφορετικό προσωρινό τίτλο εκείνη τη στιγμή. Αργότερα τον αλλάξαμε σε "Eternal", καθώς σκεφτήκαμε πως ο προσωρινός δεν μας έκανε πλέον. Είναι επίσης λίγο περίεργο καθώς για ακόμα μια φορά πρόκειται για μια λέξη με επτά γράμματα και κάποιος μου είπε πως είναι η έβδομη φορά που έχουμε για τίτλο μια λέξη με επτά γράμματα. Δεν είναι κάτι που το κάναμε εσκεμμένα, αλλά είναι αστείο αν το σκεφτείς. Ίσως συνεχίσουμε με λέξεις επτά γραμμάτων, ίσως το αλλάξουμε σε λέξη με ένα γράμμα, ποιος ξέρει. Αν ρωτήσεις τον Jens πιστεύει πως ο τίτλος -μιας και δεν υπάρχει ομώνυμο τραγούδι αυτή τη φορά- θα σου πει πως περιγράφει την συγκεκριμένη περίοδο και τον δίσκο συνολικά. Το σύνολο των τραγουδιών και το τι πρεσβεύει ο δίσκος. Προτιμήσαμε αυτό από κάποιον βαθυστόχαστο τίτλο που θα πρέπει να παρακολουθήσεις ένα χρόνο μαθήματα yoga για να καταλάβεις τι σημαίνει (γέλια). Είναι ένα απλό, ενδιαφέρον όνομα. Είναι ένας καλύτερος τίτλος από κάποιον του στυλ (σ.σ.: εδώ ο Timo αραδιάζει κάμποσες ασύνδετες μεταξύ τους λέξεις). Αν ήταν ένας τίτλος με δέκα λέξεις προφανώς όλοι θα σκεφτόντουσαν «τι στο διάολο θέλει να πει ο ποιητής;» (γέλια).



Θα μου επιτρέψεις να γίνω νοσταλγικός, καθώς είμαι παλιός οπαδός της μπάντας. Όταν μπήκες στο συγκρότημα, κυκλοφορήσατε κάποιους δίσκους που πλέον θεωρούνται κλασικοί στον χώρο του power metal και βοηθήσατε το είδος να εξελιχθεί. Πώς νιώθεις για εκείνους τους δίσκους και τη σημαντικότητά τους; Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Για εμένα είναι κάπως περίεργο συναίσθημα. Προφανώς και είναι τιμή για εμένα όταν κάποιος λέει πως τα άλμπουμ που κάναμε, ενέπνευσαν κάποιους νέους ανθρώπους να φτιάξουν μουσική και μετά να υπογράψουν και να κάνουν δίσκους. Ή ότι τα άλμπουμ μας τους βοήθησαν στην εφηβεία τους. Κάτι τέτοιο είναι κομπλιμέντο. Ή ακόμα όταν ακούω πως η μουσική μας τους βοήθησε να ξεπεράσουν δύσκολες καταστάσεις στης ζωή τους.  Από την άλλη, είναι κάπως περίεργο. Αν έχουμε κάνει κάτι το οποίο είχε τόσο μεγάλο αντίκτυπο είναι κάτι που εγώ τουλάχιστον δεν καταλαβαίνω γιατί να συμβαίνει.

Θυμάμαι πως όταν μπήκα στο συγκρότημα ήταν καλοκαίρι του 1994. Πρέπει να ήταν Ιούλιος και βρέθηκα εκεί γιατί είχα οντισιόν, αλλά αποδείχτηκε πως ήμουνα ο μοναδικός εκεί γιατί στην πραγματικότητα δεν κάνανε οντισιόν. Είπα στα παιδιά πως ήρθα να τραγουδήσω και να δούμε πως θα πάει. Είπα τέσσερα τραγούδια και ξαφνικά ήμουνα στην μπάντα! Ήμουν σε φάση «Αχά... είμαι στο συγκρότημα! Ok! Τώρα αυτό τι σημαίνει;». Τελικά αποδείχτηκε πως αυτό σήμαινε πως μετά από οκτώ μήνες ή κάπου τόσο περίπου κυκλοφορήσαμε τον δίσκο και μετά ξαφνικά από το Turku βρέθηκα στο Ελσίνκι και από το Ελσίνκι βρέθηκα στην Οσάκα της Ιαπωνίας! Ήμουνα πολύ μπερδεμένος γιατί ήμουνα ένας πολύ ντροπαλός άνθρωπος από την επαρχία που απλά ήθελα να εκπληρώσω το όνειρό μου και πήγα στο Ελσίνκι να σπουδάσω φωνητική. Για να πω την αλήθεια απλά έψαχνα κάποια μπάντα και απλά ξεκίνησα μαθήματα γιατί έτσι θα ήταν πιο εύκολο να γνωρίσω ανθρώπους.

Τέλος πάντων, ένιωθα πως το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αν κάποιος βέβαια με ρωτούσε τότε αν πίστευα πως θα ήμουνα στο συγκρότημα μετά από δέκα χρόνια, πιθανότατα θα απαντούσα αρνητικά. Ο χρόνος περνάει όμως πολύ γρήγορα και κάναμε πολλούς δίσκους από τότε, πάρα πολύ καλές περιοδείες και γνώρισα πάρα πολύ καλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο. Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι. Έχω πάρα πολλές καλές αναμνήσεις. Υπήρξε μια μακρά και υπέροχη διαδρομή. Θυμάμαι ακριβώς ποια μέρα ηχογράφησα τα φωνητικά για το "Black Diamond". Θυμάμαι πως γυρίσαμε το βίντεο στα Finvox στούντιο, αν και δεν θυμάμαι την ακριβή μέρα και μήνα. Πάνε τόσα χρόνια από τότε, τόσα άλμπουμ, τόσα τραγούδια... (γέλια)

Το power metal δεν είναι και ένα τόσο δημοφιλές είδος σήμερα. Γιατί πιστεύεις έχει μειωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου; Θεωρείς ότι μπορεί να επιστρέψουν οι καλές εποχές;
Όταν εγώ μπήκα στο συγκρότημα το 1994 το power metal ήταν τόσο αντιεμπορικό όσο δεν πήγαινε και ακόμα και οι φίλοι μου μου έλεγαν «μα τι κάνεις σε τέτοιου είδους μπάντα; Δεν πρόκειται να καταφέρεις να ζήσεις από αυτό». Τους είπα πως δεν με ενδιέφερε γιατί εκείνη τη στιγμή οι Stratovarius ήταν η μοναδική μελωδική metal μπάντα στη Φινλανδία. Υπήρχε πολύ σκουπίδι. Το post-grunge ήταν ακόμα τεράστιο ενώ το metal καθόλου. Δεν θυμάμαι κανένα άλλο είδος... ίσως υπήρχε και κάτι σαν ευρωπαϊκή χορευτική μουσική... δεν θυμάμαι. Σκεφτόμουν πως αυτό ήθελα να κάνω και δεν με ενδιέφερε. Ήθελα να τραγουδήσω και αυτή η μουσική μου άρεσε. Βέβαια δεν ήμασταν σαν τις μεγάλες μπάντες των '70s και '80s. Ήμασταν πιθανότατα μια από τις μεγαλύτερες power metal μπάντες, αλλά το είδος δεν ήταν ποτέ mainstream. Υπήρξε πάντα ένα υπο-είδος μιας μουσικής που απευθυνόταν σε συγκεκριμένο κοινό. Κέρδιζε συνεχώς δημοτικότητα μέχρι το 2000 και από το 2003-2004 άρχισε να χάνει σε δημοτικότητα και έκτοτε είναι σε πτωτική πορεία.

Στην περίπτωσή μας όμως, με τους τελευταίους τρεις δίσκους -του "Eternal" συμπεριλαμβανομένου- δουλέψαμε σκληρά και προσπαθήσαμε να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη των οπαδών και πιστεύω πως το καταφέραμε, καθώς η τελευταία περιοδεία πήγε πολύ καλά. Τώρα φαίνεται πως ετοιμαζόμαστε να κάνουμε την πιο μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία που κάναμε ποτέ. Συνήθως είναι τριάμισι με τέσσερις βδομάδες, αλλά αυτή τη φορά θα είναι έξι! Δεν ξέρω αν το power metal παίρνει τα πάνω του... ίσως σιγά σιγά να κερδίζει πάλι δημοτικότητα, αλλά φαίνεται σίγουρα πως εμείς ανεβαίνουμε σε απήχηση.

Πραγματικά δεν ενδιαφέρομαι να γίνουμε τεράστιοι όπως οι AC/DC ή οι Bon Jovi ή δεν ξέρω ποιους άλλους. Μου είναι αρκετό που ζω ακόμα το όνειρό μου. Μπορώ να τραγουδάω και υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμάνε την δουλειά μας. Πάντα θυμάμαι πως έχουμε τους δικούς μας οπαδούς. Δεν θα ήμουνα εδώ να μιλάω μαζί σου αν δεν υπήρχαν αυτοί, οπότε είμαι ευγνώμων απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που μας στηρίζουν. Είναι πολύ ωραίο να ξέρω πως κάποιοι που ερχόντουσαν και μας έβλεπαν στα μέσα των '90s, έρχονται πλέον στις συναυλίες μας με τα μικρά παιδιά τους. Έρχονται να μας δουν και τους λένε «αυτά άκουγε ο μπαμπάς σου όταν ήταν 20 χρονών». Τώρα, μετά από 15 χρόνια εξακολουθούν να έρχονται στις συναυλίες μας και είναι υπέροχο γιατί εξακολουθούμε να έχουμε στο κοινό και παιδιά κάτω από 18 χρονών, που λένε πως η μουσική μας είναι σημαντική για αυτούς. Κάτι τέτοιο δεν το περιμέναμε. Η μουσική μας ενώνει τον κόσμο και έχουμε οπαδούς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα.

Νομίζω πως μετά από δέκα σχεδόν χρόνια από την αποχώρηση του Timo Tolki, θα μπορείς να βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά. Ποιά ήταν τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί; Μετανιώνεις για κάτι;
Φυσικά! Για αυτό που μετανιώνω περισσότερο ήταν που κανένας μας δεν κατάλαβε πως είχε ψυχικά προβλήματα. Ο Jens απλά πίστευε πως ήταν μαλάκας... συμπεριφερόταν πολύ περίεργα. Από την άλλη, σέβομαι την προσφορά του και την πολύ ωραία μουσική που έγραψε. Περάσαμε κάποια πολύ καλά χρόνια μαζί, οπότε δεν έχω κάτι εναντίον του. Του εύχομαι τα καλύτερα -και θέλω να το διευκρινίσω αυτό- καθώς υπήρξε μεγάλη έχθρα μεταξύ μας για μεγάλο διάστημα. Δεν μπορώ να πω βλέπω να ξανασυνεργαζόμαστε καθώς τα πράγματα για την μπάντα κυλάνε ομαλά και οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές και δεν θα ήθελα να δημιουργηθούν προβλήματα μεταξύ των μελών. Τα πάντα είναι πιο εύκολα αυτές τις μέρες, με πολύ λιγότερο στρες...



Έχεις επαφές μαζί του;
Μπα, όχι... πάνε αρκετά χρόνια από τότε που σταματήσαμε να έχουμε επαφές. Βασικά πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια τυχαία τον συνάντησα φευγαλέα στο αεροδρόμιο και χαιρετηθήκαμε. Νομίζω πως ήθελε να μου πιάσει κουβέντα, αλλά εγώ δεν ήθελα να μιλήσω μαζί του. Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας...

Οπότε δεν το βλέπεις να επιστρέφει ακόμα και όταν εσύ και ο Jens πείτε «αυτή είναι η τελευταία περιοδεία και μετά το διαλύουμε το μαγαζί»; Σε ρωτάω γιατί καταλαβαίνεις πως υπήρξε σημαντικό μέρος της ιστορίας των Stratovarius...
Ναι, ακριβώς όπως το λες! Είναι μέρος της ιστορίας και όχι του παρόντος. Το πρόβλημα είναι πως έχει αρκετά χρόνια να παίξει ζωντανά. Είχα ρωτήσει των Jorg (σ.σ.: Michael - ντράμερ των Stratovarius από το 1995 έως το 2012) -επειδή είναι καλός μου φίλος- αν θα ήθελε να παίξει μαζί μας κάποια τραγούδια σε κάποια συναυλία αν βρισκόταν τριγύρω, αλλά αρνήθηκε γιατί μου είπε χαρακτηριστικά πως δεν ήθελε να καταστρέψει το σόου. Το σέβομαι αυτό, ότι ξέρει πως δεν βρίσκεται στην κατάσταση που ήταν πριν από 15 χρόνια. Δεν είναι το ίδιο. Να στο θέσω διαφορετικά... η μουσική μας είναι τόσο δύσκολη που αν δεν κάνεις συνεχώς πρόβες και δεν είσαι συναυλιακά ενεργός, απλά δεν μπορείς να ακολουθήσεις. Αυτός ήταν βασικά ο λόγος που αποχώρησε ο Jorg από την μπάντα, γιατί συνειδητοποίησε πως δεν μπορεί να ακολουθήσεις σε αυτούς τους ρυθμούς, οπότε θα ήταν καλύτερο για το συγκρότημα να βρει έναν άλλο ντράμερ. Τώρα εμείς έχουμε τον Rolf ο οποίος είναι πολύ καλός.

Είναι θεωρείς το όνομα Stratovarius ποιο σημαντικό από τα μέλη του; Αν -για οποιονδήποτε λόγο- εσύ ή ο Jens αποφασίσετε να αποσυρθείτε από την ενεργό δράση, θα θέλατε να συνεχίσουν οι υπόλοιποι;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Δεν θα είχα πρόβλημα τα παιδιά να συνεχίσουν αν δεν ήθελα να είμαι εγώ στο συγκρότημα. Το ζήτημα όμως είναι αν θα θέλανε να συνεχίσουν αν εγώ και ο Jens αποφασίζαμε να αποσυρθούμε...

(Εδώ με βάζει στην αναμονή καθώς έχει και άλλη κλίση και μόλις επιστρέφει με ενημερώνει πως επειδή έχουμε υπερβεί τον προκαθορισμένο χρόνο θα έπρεπε να κλείσουμε...)

Ok, γρήγορη τελευταία ερώτηση. Επισκεφτήκατε πολλές φορές την Ελλάδα. Τι αναμνήσεις έχεις από τις συναυλίες που δώσατε; Να σας περιμένουμε να επιστρέψετε σύντομα;
Έχω μόνο καλές αναμνήσεις. Φυσικά οι καλύτερες ήταν από τότε που ηχογραφήσαμε τον ζωντανό δίσκο. Ήταν ένα από τα καλύτερα σόου που δώσαμε ποτέ και έχουμε δώσει χίλια ίσως και περισσότερα... δεν τα έχω μετρήσει (γέλια). Θα ήθελα να επιστρέψουμε εκεί και ελπίζω αυτό να συμβεί τον επόμενο χρόνο καθώς δεν βλέπω για την ώρα ημερομηνίες για εκεί στην ευρωπαϊκή μας περιοδεία. Μην με ρωτάς το γιατί, αλλά δεν βλέπω να έχει κανονιστεί κάτι... Είναι κρίμα γιατί το κοινό εκεί είναι από τα καλύτερα και πιο φωνακλάδικα και θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναέρθουμε.