Για το ευρύ κοινό, η κλασική περίοδος των Stratovarius ξεκινάει λίγο ή πολύ με την έλευση του Timo Kotipelto πίσω από το μικρόφωνο. Για τους πραγματικούς οπαδούς του συγκροτήματος αλλά και τους φύσει πρωτοδισκάκηδες, η επιλογή μεταξύ πρώτης ή δεύτερης περιόδου αποτελεί πιθανότατα ένα μέγα ζήτημα χωρίς ξεκάθαρη απάντηση. Ή και όχι. Οι λόγοι είναι αρκετοί και βρίσκονται στις επιλογές μας.
Το όνομα έμπνευσης του ιδρυτή και εξαίρετου ντραμίστα Tuomo Lassila, ως συνδυασμός των Stratocaster και Stradivarius, περιέγραφε σε μεγάλο βαθμό το μουσικό ύφος που θα υπηρετούσε το συγκρότημα, θα χρειάζονταν όμως αρκετά χρόνια σκληρής δουλειάς για να αναδειχθεί το αναμφισβήτητο ταλέντο της ομάδας, όπως εκφράζεται για πρώτη φορά το 1989 στο "Fright Night", με μαέστρο τον μεγάλο Timo Tolkki.
Και αυτό γιατί εκείνα τα χρόνια η Φινλανδία δεν φημιζόταν για την εξαγωγή metal μουσικής. Σε εφαρμογή του δόγματος που θέλει το μειονέκτημα να γίνεται πλεονέκτημα, οι Stratovarius μπολιάζουν το europower με σκανδιναβική μαυρίλα, και μέσω αυτής της οδού λάμπουν στο σταυροδρόμι του ευρωπαϊκού και του αμερικάνικου metal που εξερευνά ακόμη τα όριά του.
Tolkki και Lassila μονιμοποιούν τον κιμπορντίστα Antti Ikonen σε μια εποχή που το όργανο ήταν εκτός μόδας αυξάνοντας παράλληλα τις αρμοδιότητές του, και έχοντας βρει ήχο και ύφος στο sophomore "Twilight Time", επιτυγχάνουν το πρώτο εμπορικό breakthrough το 1992. Η προσθήκη του μπασισταρά Jari Kainulainen θα συνδυαστεί με την κυκλοφορία του εμβληματικού "Dreamspace" και ο ερχομός του Timo Kotipelto που παίρνει το μικρόφωνο από τον Timo Tolkki με το άψογο μα συνάμα μεταβατικό "Fourth Dimension".
Ένα επιπλέον πράγμα που έκανε τους Stratovarius να ξεχωρίσουν, τουλάχιστον στα μάτια ενός πιτσιρικά εκείνη την εποχή, ήταν η στοχευμένη επιλογή τους να αντιταθούν στην maistream θεματολογία τουλάχιστον του κλασικού metal, καταπιανόμενοι με κοινωνικά και προσωπικά ζητήματα, γεγονός που αντανακλούταν στοχευμένα μετά το "Fright Night" και στα διαφορετικά από τα συνηθισμένα «τρομακτικά» metal εξώφυλλα.
Το 1995 λοιπόν σημείο ολοκληρώνεται οριστικά η πρώτη περίοδος του σχήματος με την αντικατάσταση των Lassila και Ikonen και στα χρόνια που ακολουθούν ο καιρός έχει πολλά γυρίσματα. Τελευταίο γύρισμα του καιρού μετά από αρκετές φουρτούνες είναι η επανένωση των Tolkki, Lassila και Ikonen στους Timo Tolkki's Strato, με την προσθήκη του πρώτου μπασίστα των Stratovarius, John Vihervä.
Η εν λόγω τετράδα θα πραγματοποιήσει το συναυλιακό ντεμπούτο της σε λίγες ημέρες επί ελληνικού εδάφους, στα πλαίσια του Gimme Shelter Open Air Festival στη Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, έχοντας στα σκαριά και νέο υλικό. Συντρέχουν μια σειρά από λόγοι, σύμφωνα με τους οποίους αναμένουμε η εμπειρία να είναι πολύ καλύτερη από εκείνην του 2017, για την ώρα όμως θα προτιμήσουμε να μιλήσουμε μόνο για μουσική.
Έχοντας γνωρίσει τους Stratovarius σε διαφορετικές εποχές, μοιραζόμαστε προφανώς όχι τυχαία το ίδιος πάθος για τα πρώτα τους βήματα στην δισκογραφία, οπότε το επικείμενο συναυλιακό γεγονός αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εξετάσουμε σε βάθος την πρώτη περίοδο των Φινλανδών, αναλύοντας δέκα σπουδαία τραγούδια τους, συν ένα bonus.
Στις επιλογές μας θα μπορούσαν να βρίσκονται και τραγούδια από το "Fourth Dimension", η μεταβατική ωστόσο θέση του άλμπουμ σε συνδυασμό με την δηλωμένη πρόθεση να μην περιλαμβάνεται καταρχάς στα πλάνα των Timo Tolkki's Strato, μας έλυσε ουσιαστικά τα χέρια αυξάνοντας τις επιλογές από τα "Fright Night", "Twilight Time" και "Dreamspace". Ξεκινάμε λοιπόν από τα δέκα συν ένα τραγούδια που ακολουθούν, και αμέσως μετά πολύ εύκολα ακούμε ολόκληρα άλμπουμ.
Spotify Playlist
Future Shock
Πριν την εποχή του διαδικτύου, λογικά όλοι θυμούνται την περίπτωση που είχαν στα χέρια τους ένα άλμπουμ που καίγονταν να ακούσουν, αλλά έπρεπε να περιμένουν υπομονετικά πότε θα επιστρέψουν σπίτι τους. Μία τέτοια έντονη ανάμνηση ήταν για μένα ήταν η απόκτηση του "Fright Night" στην πρώτη επίσκεψη στο Rock City, μετά το "Dreamspace" και το "Twilight Time". Ο χρόνος, από το υπόγειο της Ακαδημίας Παρασκευή βράδυ, μέχρι την επιστροφή το μεσημέρι της Κυριακής, ατελείωτος. Πρώτη έγνοια μετά την επιστροφή στη βάση, να πατηθεί το play στο CD player. Έκτοτε, κάθε φορά που ξεκινάει το απόλυτο opening track "Future Shock" μοιάζει με την πρώτη, και όταν έρχεται το tapping στο solo του Tolkki γίνομαι το παιδί που αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά ένα timeless masterpiece. [Θ.Ξ.]
False Messiah
Επειδή οι Stratovarius μεγαλούργησαν καλλιτεχνικά και εμπορικά στα '90s, ξεχνάμε πως όχι μόνο έχουν βαθιές ρίζες στα '80s, αλλά πρόλαβαν κιόλας να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους εντός της χρυσής για το metal δεκαετίας. Ακριβώς σε αυτή τη χρονική χαραμάδα έγκειται και η ομορφιά του "Fright Night", καθώς το παλιό έρχεται να συνατήσει το μέλλον, με την μη metal παραγωγή να προσθέτει επιπλέον γοητεία. Το πολυσυλλεκτικό "False Messiah" θα μπορούσε να θεωρηθεί και ιδανική σύνοψη του συνόλου. Εξαιρετικά παιξίματα και τσαχπινιές επίδειξης, ατμόσφαιρα, τρομερές ιδέες και συνεχείς εναλλαγές συνυπάρχουν σε αρμονία. Θα μπορούσες να το πεις progressive την χρονιά που κυκλοφόρησε το "When Dream Αnd Day Unite"; Βεβαιότατα! [Θ.Ξ.]
Fright Night
Ένα σπουδαίο ντεμπούτο δεν θα μπορούσε να μην διαθέτει ένα εξίσου επιβλητικό ομότιτλο κομμάτι επικών διαστάσεων, το πρώτο από τα πολλά που θα μας χάριζε ο χαρισματικός Φινλανδός και στα κατοπινά χρόνια της ενεργής του δισκογραφίας. Άλλωστε, το "Fright Night" φαντάζει ως το καλούπι πάνω στο οποίο θα μεγαλουργούσαν συνθετικά οι Stratovarius, παρουσιάζοντας κάθε συνθετικό μοτίβο που χρησιμοποίησαν αργότερα (βλέπε ταχυδύναμο εναρκτήριο riffing, ατμοσφαιρικό break στο μέσο της σύνθεσης κλπ), σε μια πιο πρώιμη, αλλά εξίσου απολαυστική και πιο γνήσια μορφή. [Σ.Κ.]
Break The Ice
Με τα χρόνια, το δεύτερο άλμπουμ των Stratovarius τείνει να γίνει εκείνο στο οποίο επιστρέφω περισσότερο, και όχι αδίκως. Το "Twilight Time" διαθέτει την ορμή και την άγνοια κινδύνου που έκρυβε και το "Fright Night", αποδοσμένες όμως σε ένα σαφώς πιο άρτιο καλλιτεχνικά πλαίσιο. Εδώ, ο Timo Tolkki ξέρει ακριβώς τί θέλει να γράψει, αλλά και πως να το κάνει να λειτουργήσει όπως το έχει κατά νου, έχοντας ταυτόχρονα το ευεργέτημα μιας σαφώς βελτιωμένης παραγωγής. Έτσι, το κλασικό "Break The Ice", το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, σε αρπάζει από τα μούτρα μεμιάς, με το στακάτο του riffing και τις νεοκλασικές ανησυχίες του Φινλανδού αρτίστα σε πρώτο πλάνο. [Σ.Κ.]
Twilight Time
Ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια του γράφοντα, το ομότιτλο τραγούδι του εμβληματικού "Twilight Time" αποτελεί ένα ανατριχιαστικό, γλυκόπικρο κομψοτέχνημα, μια ελεγεία για τον πανδαμάτωρ χρόνο και το σταδιακό άδειασμα της κλεψύδρας της ζωής. Ο up tempo ρυθμός του καταρχάς, αλλά κυρίως η στιβαρή, μελαγχολική του εξέλιξη, με την παθιασμένη ερμηνεία του Tolkki να φαντάζει εδώ ως ένα ερμηνευτικό ορόσημο για τον ίδιο και τις ατμοσφαιρικές δυναμικές να στέκονται συντριπτικές μέσα στον μετα-φουτουριστικό τους χαρακτήρα, ορίζουν το "Twilight Time" ως ένα αναντίρρητο αριστούργημα του ευρωπαϊκού power metal οικοδομήματος. [Σ.Κ.]
Out Of The Shadows
Δυνατότητες υπήρχαν εξαρχής και με το παραπάνω, υπήρχαν όμως και ελλείψεις. Στις δυνατές φωνητικές γραμμές και στην απόκτηση ταυτότητας εντός των πλαισίων συγκεκριμένου είδους. Στο διάστημα που μεσολάβησε μετά το "Fright Night", o Timo Tolkki βελτιώθηκε εντυπωσιακά ως τραγουδιστής, έγραψε πολύ καλύτερες φωνητικές μελωδίες, μπήκε μέχρι τα γόνατα στα power metal χωράφια και δήλωσε εμφατικά ότι το μέλλον του ανήκει. Όσο κι αν αδικείται από τον εμβληματικό διάδοχό του, το "Twilight Time" διαθέτει κλασικές Stratovarius κομματάρες, και το "Out Of The Shadows" είναι μία απ' αυτές. Εισαγωγή για sing along, τεράστιο riff, τρομερά κουπλέ με το στοιχειωτικό δίπολο "far away I sail away today - far away it sails away to stay", ανατατικό ρεφρέν, trademark σολάρα, φινάλε εν είδει αποθέωσης. Ο θαυμαστός νέος κόσμος είναι εδώ! [Θ.Ξ.]
Chasing Shadows
Όσο κι αν η κατοπινή περίοδος των Strato είναι και η πιο αναγνωρίσιμη τους, η εποχή που προηγήθηκε του ερχομού του Timo Kotipelto χάρισε σπουδαίους δίσκους, με προεξέχοντα το εμβληματικό "Dreamspace". Εκκίνηση, δε, αυτού, το κλασικό "Chasing Shadows" αποτελεί μεν ένα «τυπικό» opener ενός power metal δίσκου (από την άποψη των ανεβασμένων ταχυτήτων), αλλά το απόλυτα αναγνωρίσιμο main riff του, η ερμηνεία του Tolkki που πλέον φαντάζει απόλυτα σίγουρος πίσω από το μικρόφωνο (λίγο πριν το εγκαταλείψει) και αυτή η Helloween - meets Malmsteen - meets Queensryche αύρα είναι τόσο θελκτικά χαρακτηριστικά, που γοητεύουν ακόμη και μετά από τρεις δεκαετίες. [Σ.Κ.]
Hold On To Your Dream
Το τόσο γοητευτικό με την περίπτωση των κλασικών Stratovarius είναι το γεγονός αυτής της αναμφίβολης χαρμολύπης που εξέπεμπαν οι περισσότερες των συνθέσεων τους, ένας τόσο επιτυχημένος συνδυασμός της power metal ανάτασης με την σκανδιναβική μελαγχολία ο οποίος και τους έκανε τόσο ξεχωριστούς εντός της σκηνής. Εδώ, με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς την εύθυμη πλευρά μουσικά και στιχουργικά, έχουμε ένα τραγούδι-ωδή στην ονειροπόληση, υπέροχα μελωδικό και με το βιρτουοζικό ταλέντο του Tolkki να προσθέτει μικρές κιθαριστικές πινελιές σε έναν υπέροχο heavy metal μουσικό καμβά. [Σ.Κ.]
Tears Of Ice
Πανέμορφο και σπαραξικάρδιο, το "Tears Of Ice" στέκεται ως η επιτομή της καλλιτεχνικά σμιλευμένης ερωτικής μπαλάντας, εκείνης που βγάζει συναίσθημα και πόνο, χωρίς να γίνεται φθηνή. Τόσο εύθραυστο αλλά συνάμα και τόσο επιβλητικά αγέρωχο, καταφέρνει και τσακίζει ψυχές μέσα από την κλασικίζουσα προσέγγιση του, την ίδια στιγμή που η έντεχνη ανάπτυξη του το κάνει πιο εύκολα προσεγγίσιμο από ένα ευρύτερο ακροατήριο. Τουλάχιστον στα χαρτιά, αφού το συναισθηματικό του βάρος -όπως, γενικότερα, και ολόκληρου του "Dreamspace"- δεν ενδείκνυται για λιγόψυχους. [Σ.Κ.]
Dreamspace
Ένα εμβληματικό άλμπουμ γίνεται ακόμη πιο εμβληματικό όταν το ομότιτλο τραγούδι του είναι ύμνος. Τέτοιο ακριβώς είναι το "Dreamspace" μέσα στην παράνοια και την στριφνότητά του. Εξαρχής βιώνεις την περιπέτεια. Το μεγαλοφυές χτίσιμο και οι μεγάλες εναλλαγές προετοιμάζουν ιδανικά το έδαφος για την κορύφωση που έρχεται. Και σκάει το stand alone riff για headbanging χωρίς αύριο. ΤΟ RIFF. Για να θυμηθούμε την εποχή που το κατά τα άλλα μελωδικό power metal ήταν πρώτα και κύρια HEAVY METAL. Και όταν ακούς τις κραυγές INSANE και DIE, μπορείς να καταλαβαίνεις χωρίς να το ξέρεις πόσο true είναι εκείνη την στιγμή ο Tolkki. Αυτό ήταν το magnum opus του. Θα μπορούσες τώρα που το σκέφτομαι να το πεις και αυτό progressive. Αλλά δεν θα το χαρίσω. Γιατί είναι από εκείνες τις στιγμές που το heavy metal είναι η καλύτερη μουσική στο σύμπαν. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ. [Θ.Ξ.]
Fire Dance Suite
Είναι η εποχή που ο Timo Tolkki διάγει έναν ανεπανάλληπτο δημιουργικό οίστρο. Ενώ παραδίδει το μικρόφωνο των Stratovarius στον Timo Kotipelto, ντεμπουτάρει στη προσωπική δισκογραφία με το "Classical Variations And Themes", ένα εξαιρετικό και ορχηστρικό κατά βάση άλμπουμ, μοιρασμένο σε κιθαριστικά καπρίτσια και δυναμικές, ατμοσφαιρικές συνθέσεις. Τα δύο τραγούδια με φωνητικά είναι απλά κρίμα που δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα που αξίζουν, καθώς θα χωρούσαν άνετα σε οποιοδήποτε άλμπουμ των Stratovarius. Εξαρχής και για πολλά χρόνια αγαπούσα περισσότερο το άψογο αντιπολεμικό "Soldiers Prayer", με τις τρομερές μελωδίες του και το τεράστιο σόλο. Με τα χρόνια εκτίμησα εξίσου τον δυναμίτη "Fire Dance Suite" και τον καταιγισμό που φέρνει, μάλλον γιατί μου θυμίζει μια εποχή που έχει παρέλθει δυστυχώς ανεπιστρεπτί. Power metal δεκάρι ακατέβατο, με συγκλονιστικό Timo Tolkki σε ερμηνεία και εξάχορδη, με λατρεμένο Tuomo να κοπανάει απίστευτα. [Θ.Ξ.]
Spotify Playlist
