Phase Reverse: «Όσο το διασκεδάζουμε, θα υπάρχουμε σαν μπάντα»

Οι αναμφισβήτητα ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες των Phase Reverse επιστρέφουν με τον τρίτο δίσκο τους, "Phase III: Youniverse", που μπολιάζει όλη την αμερικανιά των Black Label Society και των ZZ Top με μια μικρή στάλα από την περήφανη Ήπειρο. Με αφορμή αυτό μιλήσαμε με τα παιδιά για την άτιμη την κοινωνία, την συνειδητή τους απόφαση να μην παίζουν live εντός Ελλάδος αυτή τη στιγμή και για το μουσικό είδος που παίζουν και βάπτισαν.

Συγχαρητήρια παιδιά για το νέο άλμπουμ, πώς πάει μέχρι στιγμής; Πώς είναι η αποδοχή από τον κόσμο και πόσο ευχαριστημένοι νιώθετε τώρα, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του;

Ευχαριστούμε πολύ! Μέχρι στιγμής τα πράγματα πάνε μια χαρά, το feedback είναι πολύ θετικό, έχουμε δεχτεί πολύ κολακευτικά σχόλια για το "Youniverse" και αυτό μόνο μας κάνει χαρούμενους!

Πες μου με δύο λόγια για τον δίσκο και την όλη διαδικασία δημιουργίας του.

Ο δίσκος αντιπροσωπεύει την παρούσα κατάσταση της μπάντας και τα βιώματά της! Όλα όσα ζούμε καθημερινά ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, αποτυπώνονται σε κάθε μας άλμπουμ. Διαδικαστικά  ετοιμάσαμε το υλικό, μπήκαμε στο στούντιο, γράψαμε, περάσαμε καλά και αυτό που ζήσαμε ελπίζουμε να το εισπράξει και ο ακροατής.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να είχατε κάνει διαφορετικά;

Ο κάθε μουσικός πάντα σκέφτεται αυτή την πιθανότητα. Σίγουρα πολλά μπορούν να γίνουν διαφορετικά από αυτό που επιβάλλουν οι συνθήκες. Όταν όμως η διαδικασία είναι διαφορετική τότε θα είναι και διαφορετικό το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση μας που όλοι μας οι δίσκοι είναι DIY projects, η διαφορά είναι στο συναίσθημα που υπάρχει. Αλλιώς είναι να τρως ένα αγγούρι από το σουπερμάρκετ κι αλλιώς ένα αγγούρι που φύτεψες εσύ στον κήπο σου. Η αναφορά στο συμπαθές φρούτο είναι τελείως συμπτωματική!

Πες μου λίγο για το "Moiroloi", πώς προέκυψε μιας και είναι τελείως άλλη φάση με τον υπόλοιπο δίσκο;

Το "Moiroloi" είναι ένας θρήνος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ένα πεντατονικό μοιρολόι που οι ρίζες του βρίσκονται στην Ήπειρο και τόπο καταγωγής του Chief. Δεν διδάσκεται και δεν γράφεται σε παρτιτούρα, είναι καθαρά βιωματικό και περνά από γενιά σε γενιά μέσα από την τραγική διαδικασία του αποχωρισμού από ένα αγαπημένο πρόσωπο που αφήνει τα εγκόσμια.

Κατά τη διαδικασία αυτή μαζεύονται οι μοιρολογίστρες γύρω από το νεκρό και αρχίζουν να τραγουδούν με λυγμούς δημιουργώντας ένα απόκοσμο ήχο. Αυτό κρατάει ένα ολόκληρο βράδυ μέχρι την επόμενη μέρα και την ταφή του νεκρού. Είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια και  σίγουρα η όποια απόπειρα να αποδοθεί μουσικά με ένα κλαρίνο, που συνηθίζεται, ή με μια κιθάρα όπως στο "Youniverse", αποτελεί απλά μια αναφορά και μόνο, αφού είναι αδύνατο να αποτυπωθεί το βίωμα αυτό έτσι απλά μέσω της μουσικής. Επίσης να αναφέρουμε ότι οι συγκρίσεις με το εξαιρετικό "Mountain" των Socrates είναι μάλλον ατυχείς και εφόσον μπορεί ενδεχομένως μουσικά να υφίστανται αφού στηρίζονται στην Ηπειρώτικη Πεντατονία, ο τίτλος, αλλά κυρίως το νόημα, είναι τελείως διαφορετικό. Στο άλμπουμ υπάρχει σαν intro του "Acheron's Deep" και όπως κάνουμε και σε κάθε μας άλμπουμ, εδώ είναι το "Moiroloi" ο ελάχιστος φόρος τιμής στους ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας.

Southern European Pentatonic Heavy Metal, χαβαλές, εφεύρεση νέου είδους, πολύ συγκεκριμένη περιγραφή με γεωγραφικό προσδιορισμό του ήχου σας ή κάτι άλλο;

Λίγο απ' όλα αυτά και ταυτόχρονα τίποτα από όλα αυτά! Το είπαμε για πλάκα στην αρχή αλλά συνειδητοποιήσαμε στην πορεία ότι δεν υπάρχει και καλύτερη περιγραφή για αυτό που παίζουμε οπότε το κρατήσαμε. Την πρώτη φορά που μας ρωτήσανε τι παίζουμε είπαμε rock και μας είπαν ότι δεν παίζουμε rock αλλά stoner! Είπαμε να λέμε heavy rock αλλά ακούγαμε μπάντες που υιοθετούν αυτόν τον τίτλο και παίζουν κάτι άλλο από εμάς. Μετά είπαμε metal αλλά ποιό metal είδος είναι κοντά στο δικό μας ήχο; Το είπαμε southern metal και αφού μας κράξανε ότι δεν είμαστε Αμερικανοί, ακούσαμε πάλι μπάντες που το υιοθετούν σαν είδος αλλά δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας. Έχουμε ακούσει τίτλους όπως alternative progressive stoner metal και ό,τι άλλο θέλεις. Επειδή οι από 'δω μας λένε stoner και οι από 'κει μας λένε heavy metal κι επειδή τα αρχίδια μας διαμαρτύρονται από το πρήξιμο είπαμε ότι η ταμπέλα που θα γουστάραμε να «φοράει» αυτό που παίζουμε είναι το Southern European Pentatonic Heavy Metal ...For the Farmers.

Συναντήσατε ποτέ δυσκολίες ή συμπεριφορές είτε μέσα ή έξω από την μπάντα που λέτε: «τώρα τα παρατάμε!»;

Είμαστε τυχεροί γιατί πάντα είχαμε ανθρώπους που ήταν δίπλα στην μπάντα και μας έδιναν ένα έξτρα κίνητρο πέρα από την καύλα για τη μουσική. Οι δυσκολίες και οι συμπεριφορές  είναι καθημερινό φαινόμενο ευτυχώς εκτός μπάντας. Το θέμα είναι κατά πόσο το αφήνεις να σε αγγίζει κάτι τέτοιο. Δεν γεννηθήκαμε πλούσιοι και ούτε είναι σκοπός μας να πεθάνουμε πλούσιοι. Υπάρχουν αλλά πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους και όσο αυτά υπάρχουν δύσκολα θα σκεφτούμε να πούμε «τα παρατάω». Οι δυσκολίες και οι συμπεριφορές όμως γεννιούνται όταν υπάρχει αυτοσκοπός. Για παράδειγμα ένας μέτριος μουσικός με πολλά λεφτά μπορεί να πετύχει πολλά περισσότερα από έναν φτωχό πλην τίμιο και καλό μουσικό. Από τον εξοπλισμό που μπορεί να χρησιμοποιήσει μέχρι τα χρήματα που μπορεί να διαθέσει για ηχογραφήσεις, προώθηση, συναυλίες κλπ. Και όσο περνούν τα χρόνια αυτό γίνεται πιο έντονο.

Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει «αξιοκρατία» πόσο μάλλον δε τη στιγμή που η υποκειμενική αντίληψη της μουσικής είναι αυτή που αξιολογεί τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Αυτοί που έχουν ως επάγγελμα τη μουσική (εννοώντας live performance, σύνθεση, δισκογραφία και όχι έναν δάσκαλο μουσικής) έχουν να παλέψουν με αυτό και είναι μια μάχη με άγνωστο μέλλον γιατί αν το ζητούμενο είναι να γίνεσαι όλο και καλύτερος για να επιβιώσεις τότε καλό είναι να ξέρεις ότι απέναντι σου θα βρεις ανθρώπους που θα σου πούνε «Jedi tricks don't work on me... only money!»

Στην πράξη όμως το θέμα είναι να το διασκεδάζεις όσο μπορείς. Εμείς όσο το διασκεδάζουμε, θα υπάρχουμε σαν μπάντα!

Έχετε κάνει και μερικά βίντεο κλιπ. Πόσο πιστεύεις ότι βοηθάνε ένα συγκρότημα;

Ένα βίντεο κλιπ στην εποχή που ζούμε, δυστυχώς είναι αναγκαίο για μια μπάντα! Έχουμε ακούσει ατάκα «το να έχεις ένα καλό βίντεο, πολλές φορές μετράει περισσότερο από το να έχεις ένα καλό τραγούδι». Διαφωνούμε κάθετα, αλλά υπάρχουν πολλά παραδείγματα με μπάντες που ανέβασαν το κασέ τους λόγω ενός καλού κλιπ με μέτρια προς αδιάφορη μουσική.

Τι θεωρείς μεγάλες επιτυχίες της μπάντας και τι μεγάλες αποτυχίες, αν υπάρχουν φυσικά;

Επιτυχία θεωρούμε ότι έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα. Δεν ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε και δεν ξεχνάμε ότι ζούμε σε εποχές που αυτά που έχουμε κάνει είναι πολυτέλεια για άλλους. Επιτυχία θεωρούμε το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε τη μουσική μας και μας στέλνουν μηνύματα λέγοντας μας πόσο θετικά τους έχει επηρεάσει η μουσική μας! Αυτά μας δίνουν δύναμη να συνεχίζουμε. Τώρα τα υπόλοιπα είναι γνωστά και υπάρχουν για να γεμίζουν το βιογραφικό μας. Από την άλλη αποτυχία θα είναι όταν θα πάψουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε για τον οποιονδήποτε λόγο.

Πώς αντιλαμβάνεσαι την ελληνική σκηνή στο ευρύτερο είδος που κινείστε σήμερα και πώς πριν δέκα ή είκοσι χρόνια; Υπάρχει βιωσιμότητα ή το μόνο καύσιμο είναι η  όρεξη των μουσικών να παίζουν;

Παλιότερα απλά ήταν πιο αγνά τα πράγματα. Υπήρχε μεγαλύτερη καύλα από όλους και όλα γίνονταν με περισσότερη αγάπη. Σήμερα δείχνουν λίγο ψεύτικα τα πράγματα. Παίζουμε ψεύτικα, πίνουμε ψεύτικα, την ακούμε ψεύτικα. Έχουμε ξεχάσει το αγαθό της μουσικής και το νόημα της. Φταίει και η κατάσταση αλίμονο. Όλοι στο κυνήγι είναι. Όρεξη σίγουρα υπάρχει. Το θέμα είναι από που πηγάζει και που αποσκοπεί. Τα φαινόμενα των σκυλάδικων στη rock και metal σκηνή μας κρατάνε λίγο αποστασιοποιημένους. Όσο περνάνε τα χρόνια η μουσική τελικά αφορά όλο και λιγότερους ανθρώπους.

Ο πρωταθλητισμός έχει γίνει το παν. Ποιός είναι ο καλύτερος από τον άλλον, ποιός την έχει μακρύτερη κλπ. Να πάρουμε τα αναβολικά μας να κάνουμε ρεκόρ μαλακίας. Για μουσική δεν μιλάει κανένας. Μόνο για είδη μουσικής και ποιός είναι καλύτερος. Και πίσω από όλο αυτό κάποιοι κακομοίρηδες πρώην εντεχνοσκυλάδες προσπαθούν να βγάλουν μεροκάματο σαν υποστηρικτές της rock και του metal. Μέχρι να περάσει κι αυτή η μόδα και να βρούμε κάτι άλλο να τη βγάζουμε. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει και κορεσμός. Ναι όλοι μπορούν να γίνουν μουσικοί και δημοσιογράφοι και φωτογράφοι και managers και μαγαζάτορες. Αν γίνουν όλοι όμως δεν θα υπάρχει πια κανένας απλός, αγνός και τίμιος ακροατής. Δυστυχώς δεν χωράνε όλοι στη βάρκα.

Από συναυλίες εντός ή εκτός Ελλάδος τι παίζει;

Είναι επιλογή μας να μην παίξουμε ακόμα εντός Ελλάδας. Σίγουρα θα γίνει αλλά στην ώρα του. Για τα εκτός Ελλάδας υπάρχουν προτάσεις και συζητήσεις για μια περιοδεία και λογικά σύντομα θα έχουμε κάποια νέα και για αυτό. 

Ποιός είναι ο ιδανικός συναυλιακός χώρος για σένα ή αρκεί ένα σετ τύμπανα και δυο δυνατοί ενισχυτές;

Ο ιδανικός χώρος για να παίξεις είναι αυτός που έχει ανθρώπους που έχουν έρθει για να περάσουν καλά, να διασκεδάσουν να πιουν τη μπύρα τους και να γουστάρουν. Τα τεχνικά τα ψάχνουν αυτοί που έχουν ανασφάλειες και γκρινιάζουν αν θα βγει καλά ο ήχος τους. Το μόνο που αρκεί για να παίξεις είναι η διάθεση να παίξεις και να παίζεις. Όλα τα άλλα γίνονται.

Ποιό είναι το master plan των Phase Reverse;

Να έχουμε υγεία για να μπορούμε να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε. Τα χρόνια που ζούμε είναι δύσκολα δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Γι' αυτό υγεία και εδώ είμαστε.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να προσθέσετε μήπως και δεν σας ρώτησα;

Να χρησιμοποιείτε το στόμα σας για να μιλάτε, τα αυτιά σας για να ακούτε, τα χέρια σας για να αγγίζετε, τη μύτη σας για να μυρίζετε, την καρδιά σας για να αγαπάτε και το μυαλό σας για να σκέφτεστε...
και τολμήστε να ζήσετε...
είναι ωραία εκεί έξω...
May The Phase Be With You...