Στους Γάλλους WuW με τράβηξε η υπόσχεση ενός πειραματισμού τύπου Bruit και η αναφορά στην κλασική παιδεία του ντουέτου που αποτελεί την μπάντα. Τελικά, βρήκα άλλο ένα σχήμα που ακροβατεί ανάμεσα στην rock και την metal εκδοχή του πάλαι ποτέ post ήχου, κλίνοντας προς το metal. Ενδιαφέρουσες instrumental μακροσκελείς συνθέσεις, καλές κορυφώσεις και δυναμικές, ενδιαφέροντα synths, μια ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα σε λυρισμό και απειλή, συνολικά τίποτα όμως που δεν έχεις ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν. Πρόκειται για μια αξιόλογη δουλειά που φέρνει τους WuW αρκετά κοντά στο στυλ των Russian Circles κι αντιπροσωπεύει ξανά το γνωστό post προσωπείο της Pelagic. Όσοι είστε ήδη φίλοι του label κι όσοι εξακολουθείτε να ψάχνετε νέα post metal σχήματα, δεν θα απογοητευτείτε.

Bandcamp

Η ιστορία των Ουαλών Dream State θα μπορούσε να είναι ένα δραματικό μίνι επεισόδιο μια μπάντας που διαλύθηκε πριν καν ξεκινήσει. Το 2019 ήταν μια καταπληκτική χρονιά με το ντεμπούτο τους "Primrose Path" να κερδίζει τις εντυπώσεις και την καταξίωση στη Βρετανία. Αλλά μετά ήρθε η πανδημία και όλα άλλαξαν. Η μπάντα ερήμωσε αφού έφυγαν όλοι πλην του ιδρυτή και κιθαρίστα Aled Evans. Αλλά προφανώς αυτό δεν ήταν ικανό να τον σταματήσει. Με νέα σύνθεση πλέον και την αλλαγή τραγουδίστριας να κρίνεται επιτυχημένη με την Jessie Powell να αναλαμβάνει τη δύσκολη δουλειά να αναπληρώσει την CJ Gilpin. Το "Untethered" είναι το EP προπομπός μιας νέας κυκλοφορίας, ένα δοκιμαστικό της νέας μπάντας και μπορούμε να πούμε πως δημιουργεί αρκετές προσδοκίες. Το alternative post-hardcore τους ακούγεται πολύ ευχάριστα και με εμπορικές διαθέσεις. Στο "Comfort In Chaos" ισορροπούν ιδανικά μελωδικά στοιχεία και hardcore στοιχεία λέγοντας μας βασικά ότι το χάος και η πανδημία δεν τους διέλυσε αλλά τους δυνάμωσε. Το σχεδόν χορευτικό "Taunt Me" έχει ενδιαφέροντα ηλεκτρονικά στοιχεία θυμίζοντας παλιότερες εποχές (βλ. Senser) και το "Chain Reactions" είναι σίγουρα η καλύτερη, πιο ξεσηκωτική στιγμή του EP. Δεν πρόκειται για κάτι βαθυστόχαστο ή τρομερά τεχνικό και πρωτοποριακό αλλά και μόνο που φαίνεται ότι βγαίνουν δυνατότεροι από το χάος της πανδημίας και των αλλαγών δημιουργούν ελπίδες ότι θα επανέλθουν ως ξανά το ‘νέο αίμα’ της Βρετανικής alt σκηνής.

Με μόλις ένα άλμπουμ στο ενεργητικό τους - κι αφού παρουσιάσαμε το πρόσφατο μποϊκοτάζ τους - οι Γάλλοι BRUIT≤ επιστρέφουν με ένα EP «αποφόρτισης» από την εκτεταμένη περιοδεία και τον μεγάλο ντόρο που έχουν ξεσηκώσει. Ένα EP τριών τραγουδιών και 24 λεπτών συνολικής διάρκειας που έχει έναν ολοφάνερα ambient και διαλογιστικό χαρακτήρα, μακριά από τις post-rock εξάρσεις της μουσικής τους. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν μπορεί να κρυφτεί το γεγονός ότι αποτελούν μια πραγματικά χαρισματική μπάντα. Οι neoclassical μελωδίες του "La Sagesse De Nos Aieux", οι πειραματισμοί σε μαγνητοταινία του "Reveur Lucide" και η κινηματογραφικότητα του "Les Temps Perdu" φανερώνουν ένα σχήμα που, ακόμη και στα χαλαρά του, έχει εκπληκτικά σύγχρονο και μελετημένο υπόβαθρο και, κυρίως, το ταλέντο να γράφει μουσικές ρευστές, ατμοσφαιρικές, ψυχωμένες. Οι BRUIT≤ δεν είναι ελπίδα για το μέλλον. Είναι ήδη μια εκπληκτική contemporary/post-rock μπάντα και κάθε βήμα της είναι - και εικάζω πως θα συνεχίσει να είναι - βήμα χρυσό.

Bandcamp

Δεν χρειάζεται να τελειώσει το 2023 για να σιγουρευτούμε ότι το "Figura" των Σλοβένων The Canyon Observer θα είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα avant-garde metal άλμπουμ της χρονιάς. Με εντελώς abstract, αναρχικές δομές και με ηχητικές περιπλανήσεις από το extreme metal ως τα αφιλόξενα τοπία της free jazz, με κιθάρες που δαγκώνουν, με φωναχτά σαξόφωνα και εξπρεσιονιστικούς ήχους από τα κρουστά, το "Figura" είναι ένα δύσβατο και κακόφωνο άλμπουμ, με στιγμές εκστατικής διαύγειας. Είναι αυτές οι στιγμές που θυμίζουν την κάθαρση του sludge metal, στις οποίες οι Canyon Observer απλώνουν το χέρι για μια φιλική χειραψία, πριν κάποιο grindcore αλύχτημα σε τραβήξει πέρα από τον γκρεμό. Ελεύθερο, ανεξάρτητο, περιγραφικό και αβυσσαλέο, αυτό είναι ένα άλμπουμ που - αν και του λείπει κάτι σε ωριμότητα - καλεί τον ανήσυχο avant ακροατή με φωνή καθαρή.

Bandcamp

Το ντεμπούτο LP των One Step Closer, "This Place You Know", ήταν ένα άλμπουμ αποκάλυψη, ώντας από τα αγαπημένα μου του 2021. Βρήκαν τη χρυσή τομή ανάμεσα στο μελωδικό hardcore και το screamo, και κέρασαν ένα εντυπωσιακό σερί τραγουδιών. Η άφιξη του "Songs For The Willow" για μένα λοιπόν σηματοδότησε τη χαρά να ακούσω ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα άλμπουμ της χρονιάς. Ναι, αυτά τα δέκα λεπτά, αυτά τα τρία τραγούδια, δικαίωσαν τις προσδοκίες. Επηρεασμένοι ελαφρώς από τους ομοαίματους Anxious, ενέτειναν τις γλυκόπικρες μελωδίες. Η αναζήτηση της οικειότητας, οι εξαιρετικοί, ειλικρινείς αλλά και με βάθος στίχοι συντονίζονται υπό τον ήχο τρομερών φωνητικών αρμονιών, η παραγωγή σε προσκαλεί να εξερευνήσεις τις ενορχηστρώσεις. Το "Turn To Me" βάζει υποψηφιότητα για κομμάτι της χρονιάς, το "Dark Blue" είναι το εναρκτήριο που φαίνεται πως θα αποτελεί κομβική στιγμή στην πορεία τους, και το φινάλε με το "T.T.S.P." είναι εκνευριστικά εθιστικό και οδηγεί σε αμέτρητες επαναλήψεις. Αλήθεια, έχεις καταλάβει τι θησαυρό έχουμε εδώ;

Bandcamp
Youtube

Οι έξι νέες συνθέσεις που μας χαρίζουν απλόχερα οι Sial από τη Σιγκαπούρη, υπενθυμίζουν γιατί αποτελούν ένα από τα πλέον ουσιώδη σχήματα του σύγχρονου, αχανούς, hardcore underground. Τρία χρόνια μετά το εκπληκτικό "Tari Pemusnah Kuasa", το συγκρότημα επανέρχεται με το δωδεκάλεπτο "Sangkar", που στη γλώσσα τους σημαίνει σπίτι. Με βελτιωμένη αισθητά την παραγωγή, και με έμφαση σε πιο χορευτικούς και κινητικούς ρυθμούς, με τα αδυσώπητα φωνητικά της Siti Fatimah πάλι στην εμπροσθοφυλακή, και το κοινωνικοπολιτικό μήνυμα περήφανα παρόν, τα δώδεκα λεπτά διαθέτουν πληθώρα λόγων για να τα επισκέπτεσαι ξανά και ξανά. Είτε αναλογιστείς τον τυφώνα του "Gilas", είτε τις ρυθμικές εξάρσεις του "Sia-Sia", είτε χαθείς στο d-beat του ομότιτλου κομματιού, θα αντιληφθείς πως αυτά τα έξι τραγούδια, διότι περί τέτοιων πρόκειται, υπενθυμίζουν πόσο ξεχωριστό σχήμα είναι οι Sial. Υποψηφιότητα για μια από τις κυκλοφορίες του ιδιώματος, ναι, από τώρα.

Bandcamp

Το νέο άλμπουμ των Scalp, να πω την αμαρτία μου το περίμενα πως και πως. Τα δείγματα προδήλωναν για κάτι το ενδιαφέρον, το αποτέλεσμα προκύπτει, ως εκπληκτικό. Σε δεκατρία λεπτά και οκτώ συνθέσεις οι Καλιφορνέζοι κερνάνε ακρότητα. Αν βρήκες στους Gulch, Gatecreeper, Regional Justice Center, End, Vein, κλπ κάτι το ενδιαφέρον, το blackened grindcore/death-violence των Scalp θα σε συγκινήσει. Ήχος και παραγωγή κολαστήριο, εναλλαγές ρυθμών σε λίγο χώρο, riffs που δεν αναλώνονται σε επίκληση επιρροών αλλά συνθέτουν το δικό τους κόσμο, τρομακτικό μπάσο, φωνητικά που φαντάζουν ως βρυχυθμοί ενός ανήμερου θηρίου. Το πυκνό, εφιαλτικό και ασφυκτικό μαύρο των Scalp κυριαρχεί σε κομμάτια όπως το "Jesus Is God", ή το διάδοχό του, το κτηνώδες "Endless Relapse". Με τις black/death metal επιρροές να δίνουν ένα επιπλέον επίπεδο ακρότητας στο δίσκο, είναι βέβαιο πως το "Black Tar" είναι η κορυφαία στιγμή του σχήματος, και μια από τις πλέον ξεχωριστές της χρονιάς έως τώρα.

Bandcamp
Youtube

Το δεύτερο άλμπουμ των Act Of Impalement είναι απολαυστικό. Σε 29 λεπτά, το "Infernal Ordinance" καταφέρνει να ενσωματώσει πολύ συγκεκριμένες επιρροές και να δημιουργήσει ένα απόκοσμο θηρίο. Ναι, αυτό το ατυχές λογοπαίγνιο στρέφει το βλέμμα προς τους Celtic Frost. Για την ακρίβεια, σκέψου τους Doom, να έπαιζαν death/doom, ή αλλιώς τους πρώιμους (άρα και καλύτερους) Bolt Thrower να τζαμάρουν με τους Aytopsy. Δηλαδή, τα δύο λεπτά του "Bogbody" είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει μέχρι στιγμής για φέτος. Τρομερός ηχητικός τόνος, άριστος ήχος στα τύμπανα, ποικιλία, και ενδιαφέρουσες heavy metal επιρροές, στα τύμπανα, μικρά σημεία ευθείας απόδοσης τιμών, με το εναρκτήριο "Summoning The Final Conflagation" να είναι μέχρι και εντυπωσιακό. Η σήψη των Act of Impalement, με την αλληγορία του κοινωνικού σχολίου, αποτελεί μια από τις φετινές απολαύσεις στο ευρύτερο, φασαριόζικο extreme metal. Για εκλεκτικά γούστα.

Bandcamp
Youtube

Ρε γαμώτο, κάθε φορά που οι αγαπημένοι Σουηδοί κυκλοφορούν δίσκο, εύχομαι να είναι το καλύτερό τους και κάθε φορά δεν είναι. Εξηγούμαι: Οι Siena Root έχουν βγάλει τον καλύτερο δίσκο στη μέχρι τώρα καριέρα τους κι εγώ απλώς επιθυμώ να ξεπεράσουν την ποιότητα του "A New Day Dawning". Γιατί; Επειδή θεωρώ πως έχουν τα φόντα να το κάνουν. Προφανώς δεν είναι και δεν πρέπει να ‘ναι αυτοσκοπός της κάθε μπάντας η σύνθεση του υπέρτατου έπους προκειμένου να ικανοποιηθούν βλαμμένοι σαν κι εμένα, απλά ένα παράπονο είχα κι εγώ και είπα να το μοιραστώ. Όπως μακάρι να μοιραστούμε τις όμορφες στιγμές του "Revelation". Ο αυτόματος πιλότος του προηγούμενου δίσκου, πήρε ρεπό μου φαίνεται και υπάρχει μια ωραία ατμόσφαιρα εδώ. Σα να περνάνε καλά μεταξύ τους κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Με όλες τις αναμενόμενες μελωδίες: Από το φολκ και χίπικο ροκ, την ανατολίτικη ψυχεδέλεια και το hammond, μέχρι τη blues μπαλάντα του "Keeper Of The Flame", όλα συνηγορούν πως έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη δουλειά της μπάντας τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό μου αρκεί τελικά.

Πριν από σχεδόν 10 χρόνια οι Slow Season μου πήραν την καρδιά με το σπαθί τους, δανεικό ή μη. Ενδιάμεσα τους άκουσα και πάλι, βγάλανε άλλα δύο άλμπουμ, το χέρι μου όμως δεν πήγαινε να γράψει. Πάλι για Zeppelin θα έλεγα, μιας και δεν παρέκκλιναν από τη μουσική πορεία του ντεμπούτου. Ε, τόσα χρόνια μετά, αλλάζουν όνομα και υιοθετούν τον τίτλο του δεύτερου δίσκου. Μια χαρά λες, θα ακούσουμε και κάτι διαφορετικό, κάνουν restart τα παλικάρια, πήρανε και κιθαρίστα από τους All Them Witches, μπόμπα. Ρε την παλεύετε; Πάλι τα ίδια. Ωραίες συνθέσεις, retro ατμόσφαιρα που παραπέμπει στα 70s, αλλά πάλι τα ίδια θα γράφω ξέρω ‘γω; Πιο ίδιος ήχος σε τύμπανα και ηλεκτρική από Zeppelin, πεθαίνεις. Δεν είναι ας πούμε της κλίμακας The Tea Party που έχουν ενσωματώσει στη μουσική τους φιλοσοφία τους ήρωές τους. Ακόμα και τα ουρλιαχτά του Plant προσπαθούν να μιμηθούν. Και οκ, γούστο και καπέλο σου να συνεχίζεις στον ίδιο χαβά, μη μου λες όμως πως γυρίσαμε σελίδα και πάμε γι’ άλλα. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Μια χαρά τα ρούχα, αλλά είναι τα ίδια ρε μάνα μου, δεν αγόρασες καινούργια.

Αυτό είναι το μπαμ των Pigs επί 7 καθώς επιστρέφουν πραγματικά στις κλασικές ρίζες του stoner metal με όλη την σκόνη αλλά και την ψυχεδέλεια που πρέπει. Αυτό που δεν περίμενα ήταν πόσο βαρύ μπορεί να γίνει αυτό το άλμπουμ μερικές φορές. Κάποιες στιγμές αυτά τα καλπάζοντα riff είναι εκπληκτικά. Αλλά δεν κρατάνε για πολύ, ούτε βελτιώνεται η συνολική εικόνα από τα υπόλοιπα. Παρά τα βαρύτερα περάσματα, που ειναι και η βάση του ήχου (μέχρι και doom ακούς) υπάρχουν ακόμα πολλές διασκεδαστικές ψυχεδελικές στιγμές, με πολλά κομψά γυρίσματα και αλλαγές ρυθμού που διανθίζουν την πλατφόρμα του ήχου τους. Το είδος δεν έχει πλέον δίσκους που να ακούγονται καινούργιοι, αλλά δεν έχει και μουσικές φρέσκες που να δικαιολογούν τον όρο. Ούτε αυτό εδώ είναι φρέσκο, ούτε καινοτόμο, ούτε καν διαφορετικό, αλλά για καλή μας τύχη δείχνει ότι η μπάντα έχει δέσει και μπορεί με τέτοια τραγούδια να παρουσιάσει (ζωντανά) κάτι σίγουρα διασκεδαστικό. Τα κομμάτια τους είναι καλά, οι χοίροι παίζουν καλά. Μέχρι εκεί όμως. Τίποτα παραπάνω. Κερδίστε ότι μπορεί να σας προσφέρει. Μην το προσπεράσετε. Αλλά μην το βάλετε και κορόνα στο κεφάλι σας.