Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Fatamorgana επιχείρησαν μια μεγαλύτερη εσωστρέφεια. To ψυχρό τους post-punk εξακολουθεί να μπλέκεται με electro και synth-pop στοιχεία, η γοτθική παρακμή υφίσταται εκ νέου, αυτή τη φορά πιο απογυμνωμένα. Οι ερμηνείες της Patrycja δεν παρασέρνουν σε ένα λυτρωτικό τελετουργικό όπως κάνει με τους Belgrado (αργεί πολύ ακόμη ο νέος δίσκος;) αλλά καταφεύγουν στις αναμνήσεις. To εν δυνάμει hit "All The People" ξεχωρίζει με την υποχθόνια αύρα του, ενώ το "Are We Even" προσφέρεται για ενδοσκόπηση. Τα ηχοχρώματα, τα beats και η προσέγγιση των Fatamorgana δεν απηχούν το κινηματογραφικό σκοτάδι των Boy Harsher, όσο μια περιπλάνηση σε ερείπια υποβαθμισμένων γειτονιών, η οποία όμως κρύβει στα σκοτάδια της εκλάμψεις όπως το ψυχεδελικό "El Planeta Inferno".

Από τη Βαρκελώνη μέχρι την νοτιοανατολική Ευρώπη, τραγούδια όπως το "The Isle Of Barra" παρά την παρακμιακή τους αισθητική θα εμψυχώνουν αφηρημένους συλλογισμούς, νοητικές ακροβασίες ανάμεσα στην απογοήτευση, την κούραση, αλλά και τη φλόγα της νιότης. Προσπεράστε το απαράδεκτο (μα εκκεντρικά γεωμετρικό - διόλου τυχαίο) εξώφυλλο και θα αντιμετωπίσετε 50 λεπτά ύπνωσης που υπό πολύ κατάλληλες συνθήκες ηχεί έως και απαραίτητη.

Bandcamp

Τα δεκαπέντε λεπτά που διαρκεί το 12" "Ira" είναι η ιδανική διάρκεια ώστε να καταστούν άμεσα σαφή όλα όσα καθιστούν την άποψη των Ruidosa Inmundicia κρίσιμη. Το hardcore στο οποίο επιδίδονται μπορεί να εδράζει στα βαθιά '80s του ιδιώματος, ηχώντας άκρως παραδοσιακό, αλλά τόσο εξαιτίας των φωνητικών Caro, όσο και του άψογου συνδυασμού ρυθμικότητας και φρενήρων leads, το αποτέλεσμα δεν ηχεί στιγμή αναχρονιστικό. Για ακόμη μια φορά, αν και πλέον έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία, ένας νέος δίσκος από τους Αυστριακούς επιτρέπει μέσω της πωρωτικής αλληλουχίας των κομματιών του, που αν σας άρεσαν πρόσφατα άλμπουμ των Sial, Porvenir Oscuro και Slant οφείλετε να το ακούσετε χθες, να ανάψουν τα αίματα δίχως όμως να διασπαστούν οι ακροάσεις.

Το "Ira" είναι το φουριόζο hardcore που θες αλλά δεν ξέρεις που να το βρεις. Υπομονή βέβαια μέχρι τις 9 Απριλίου όταν μαζί με τους Ιταλούς anarcho/d-beaters Golpe θα πλαισιώσουν μια σειρά από εγχώριες μπαντάρες σε μια αυτοοργανωμένη συναυλία που δεν χάνεται, για πολλούς λόγους.

YouTube
Bandcamp

Οι Αμερικάνοι επιστρέφουν τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους και συνεχίζουν να ξεχωρίζουν από τη μάζα. Αν και κινούνται στον heavy/epic χώρο, ο οποίος ενίοτε ξεχειλίζει από πολλά κιλά ιδρώτα, λίτρα αίματος, και μπόλικη δόση σοβαροφάνειας, τούτοι συνδυάζουν τη μουσική σοβαρότητα και το χιούμορ. Ο τίτλος του δίσκου λαμβάνει διάφορες ερμηνείες και οι ίδιοι έδωσαν την πιο προφανή. Ξεχασμένες και λιγότερο γνωστές μορφές, πραγματικές ή φανταστικές, αποτελούν τη στιχουργία της μπάντας, με προσωπική αγαπημένη αυτή του Kurgan: "I have something to say! It's better to burn out than to fade away!" Μουσικά, αντιλαμβάνονται την «ιδιοτροπία» των Slough Feg και τη φιλτράρουν άψογα. Όπως φιλτράρουν και τα φολκ σημεία των Thin Lizzy και τον θρασαριστό χαρακτήρα των Sabbat (σε μικρότερο βαθμό). Ο πολυτάλαντος τραγουδιστής- ντράμερ - πληκτράς Alex Noce κυριαρχεί κουβαλώντας την αύρα του Harry Conklin και οι Jag Panzer συμπληρώνουν αυτό το μουσικό παζλ. Η παράξενη γοητεία που ασκεί η μπάντα καταγράφεται ως το μεγαλύτερο προσόν της, σε μία δουλειά που που φέρει τη στάμπα του επικού - ιπποτικού metal. Ακόμα κι αν ο επίλογος είναι αυτός.

Bandcamp

Υπάρχουν μερικές κυκλοφορίες που απλά σου μιλάνε στην ψυχούλα σου. Προσωπικά, μεταξύ αμέτρητων άλλων άσχετων, κάθε χρόνο αναζητώ εκείνη την κυκλοφορία που θα πάρει τον ήχο των Discharge, θα τον περάσει από ιαπωνική και σουηδική μονταζιέρα και θα τον μετατρέψει σε ένα crust/raw/d-beat ανοσιούργημα. Οι Destripados, που διαθέτουν στις τάξεις τους τον crust-αφέντη του σήμερα Ian Makau (Dodlage, Phantom Hymn, Frecuencia De Muerte) καθώς και μέλη από Περού και Κολομβία, πράττουν ακριβώς και αυτό. Μπλέκουν την λατινική άποψη (στιχουργικά και μουσικά) με τα προαναφερθέντα στοιχεία και στο δεύτερο δίσκο τους φτύνουν δηλητήριο. Για σχεδόν 20 λεπτά, το "Lenguas Venenosas" ηχεί ως η αποκάλυψη που οφείλει να προκαλείται από αυτό το ηχόχρωμα. Μαζί με δίσκους όπως το προπέρσινο Destruct αυτό το άλμπουμ ανάγεται στο μυαλό μου ως obscure underground κυκλοφοριάρα. Ναι, υπερβολή, βρωμιά, κοινωνικοπολιτική επίθεση, πυρ και μανία. Και d-beat.

Bandcamp

Τρίτο άλμπουμ για τους Έλληνες heavy/power metallers από τη Θεσσαλονίκη, με τους Forbidden Seed να επιστρέφουν δισκογραφικά με ένα μουσικό concept άλμπουμ, επηρεασμένο από την ταινία "The Crow" (που, με τη σειρά της βασίστηκε στην ομότιτλη σειρά comic book του James O’Barr). Με τη βοήθεια των εκλεκτών Κώστα Βρεττού (κιθαρίστας των απίθανων Wardrum) και Σάκη Μπαντή (mastermind και keyboard wizard των ιστορικών Horizon’s End και Hail Spirit Noir), η μπάντα προσπαθεί - και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει - να κάνει το βήμα παραπάνω.

Σε ένα υλικό με διακριτές δυναμικές, σκοτεινή ατμόσφαιρα και μπόλικες ενδιαφέρουσες στιγμές, οι Forbidden Seed ανακαλούν στο νου τους Iced Earth και τα αντίστοιχης ηχητικής κατεύθυνσης σχήματα των late '90s. Η συνέπεια και η προσοχή στη σύνθεση έχει χαρίσει μια αρκούντως ικανοποιητική ομοιογένεια, οι συνθέσεις ακολουθούν τη ροή του concept με τρόπο που κρατάει αμείωτη την προσοχή, ενώ τα όμορφα φωνητικά δίνουν το κάτι παραπάνω στο τελικό αποτέλεσμα.

Αν για κάτι θα μπορούσα να διαμαρτυρηθώ, αυτό θα ήταν η λίγο μεγαλύτερη (απ’ όσο προσωπικά θα ήθελα) χρονική διάρκεια του δίσκου, αφού 16 κομμάτια (μαζί με τις διάφορες εισαγωγές) μου φαίνονται πολλά. Ωστόσο, αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα τους στο δέσιμο του concept, ενώ τα διάφορα κιθαριστικά θέματα που ντύνουν τις διάσπαρτες στιγμές του άλμπουμ έχουν πάντοτε κάτι να πουν ακόμη και στα λιγότερο δυνατά τραγούδια. Συνολικά, λοιπόν, μιλάμε για μια ειλικρινή και τίμια προσπάθεια στο ύφος της (πάλαι ποτέ αγαπημένης του ελληνικού κοινού) μπάντας του Jon Schaffer, η οποία σίγουρα έχει το δικό της κοινό εκεί έξω.

Με τον δεύτερο δίσκο τους να κυκλοφορεί στις αρχές της πανδημίας και τον επερχόμενο λίγο πριν το τέλος(;) της, οι Spirit εστιάζουν με το αστρικό progressive black/death metal τους στην μαυρίλα έξω από τον μικρόκοσμό μας, τη Γη. Οι Γερμανοί, αγκαλιάζουν την progressive πλευρά τους σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από το "Cosmic Terror", διατηρώντας, ωστόσο, τις Dissection επιρροές τους. Παίζουν με το τέμπο, χωρίς να ξεχαρβαλώνουν τον μετρονόμο, ενώ εισάγουν μέχρι και synth σε μια από τις ορχηστρικές συνθέσεις σε μια διάθεση περαιτέρω πειραματισμού. Γενικότερα, το "Of Clarity And Galactic Structures" αποτελεί ένα συμπαγές σύνολο από μια μπάντα που ενδέχεται στο μέλλον να αποτελεί κορυφαίο όνομα στο ιδίωμα, το οποίο ακούγεται αρκετά ευχάριστα, χωρίς, ωστόσο, να είναι κατ’ ανάγκη απαιτητικό.

Χιλιανή σαξοφωνίστρια και συνθέτης. Κόρη του σαξοφωνίστα Marcos Aldana. Γεννημένη στις 3 Δεκεμβρίου του 1988 στο Σαντιάγο. Μαζί της οι Lage Lund στην κιθάρα, Sullivan Fortner fender rhodes και πιάνο, Kush Abadey στα τύμπανα και Pablo Menares στο μπάσο. Ντεμπούτο στην Blue Note. Η μουσική, το ύφος και ο τρόπος είναι σε δύο στιλ ή καλύτερα επίπεδα. Από τη μια ο προβληματισμός για τα χρόνια της πανδημίας και τα προσωπικά δράματα, που ακούγεται σαν μια προσωπική παράσταση σαξόφωνου που είναι περισσότερο σκεπτόμενη παρά βιρτουόζικη, καθώς και μια περισσότερο παραδοσιακή οπτική στη σύνθεση. Από την άλλη μια πιο απόκρυφη ιδέα που βγαίνει σαν μια πνευματική και διαστημική μοντέρνα jazz με επιρροές από τη Λατινική Αμερική και ένα ακουστικό σκηνικό. Εκφραστικό παίξιμο, αλλά και μια ήρεμη αύρα. Η Aldana είναι μια από τις καλύτερες σύγχρονες παίκτριες τενόρου!

Spotify

Σε έναν κόσμο γεμάτο αγχώδεις ταχύτητες και θόρυβο, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στις μουσικές που προτιμούν να παίζουν αργά και ήρεμα. Χρειάζεται μία γενναιότητα από το πρόσωπο πίσω από τις συνθέσεις για να αφήσει τις ιδέες και τα συναισθήματα απογυμνωμένα, χωρίς παιχνίδια στην ένταση ή παραμορφώσεις. Στο άτυπο τρίγωνο του ύφους των Ocean Greys, οι κορυφές αντιστοιχούν στο shoegaze, τη dream pop και το indie. Το τελευταίο χωρίς επιπλέον προσδιορισμό, περισσότερο ως νοοτροπία. Οι μελωδίες του Pete Pagonis είναι άμεσες και προσεκτικά στημένες. Η παραγωγή βγάζει έναν αέρα κρεβατοκάμαρας, παραμένοντας σωστά ισορροπημένη. Η κιθάρα κουβαλάει κάτι από τη δεκαετία του '90. Τα φωνητικά της Nicola Missing θαρρείς πως αιωρούνται πάνω από το σύνολο, με την ομορφότερη δυνατή έννοια. Όσοι αρέσκονται σε chill ήχους, θα βρουν στα εικοσιπέντε λεπτά του "Where To Next" μία ιδανική υπόκρουση για διάλειμμα από το καθημερινό γκρίζο.

Ο δεύτερος δίσκος των Warfare, "Doomsday", κατέφθασε τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους σε δρόμο στρωμένο με περγαμηνές και προσδοκίες. Η μπάντα του ιδιοκτήτη της Triple B, και frontman, Sam Yarmuth, διαθέτει επίσης στις τάξεις της τον Justice Tripp (Trapped Under Ice/ Angel Du$t) καθώς και μέλη από Fury, Kommand, Trash Talk, κ.ά. Αξιότιμες δυνάμεις του hardcore underground δηλαδή, μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να συνθέσουν στα κόκκινα. Επί δεκαοκτώ λεπτά, το μακελειό του δίσκου συνθέτει ένα fuzzάρισμα ασήκωτων breakdowns και ρυθμικών, βρώμικων riffs, σκυλιασμένων φωνητικών, και συνθέσεων οι οποίες ηχούν λες και δεν υπάρχει αύριο. Ο αποκαλυπτικός χαρακτήρας θα αποκαλύψει και μια συγκινητική στιγμή στο "Legends Never Die" με τη συμμετοχή του Chrus Ulsh των Power Trip αλλά κυρίως θα ξεσηκώσει σε ένα ντελίριο όσους λατρεύουν την ωμή πλευρά του ήχου. Η ξεροκεφαλιά του Doomsday δεν παραμερίζει την ουσία των μνημονικών, ναι, συνθέσεών του, αντιθέτως τις συμπληρώνει. Κόλαση.

Bandcamp

Tο ντεμπούτο EP του νεοσύστατου σχήματος των Gott, του οποίου το μικρόφωνο βρίσκεται στα χέρια της Farida Lemouchi (The Devil’s Blood, Molasses), είναι μια κυκλοφορία που απευθύνεται σε συγκεκριμένη μερίδα του κοινού. Αν το "Through The Hollow" σε άφησε να αναζητείς αυτή την νεκρώσιμη ανάσταση του occult, τότε το "Venus In Mirage" απευθύνεται σε σένα. Αν το δράμα του doom rock και της ψυχεδέλειας που εμφανίστηκε ωσάν κραυγή εξ ουρανού πριν από μια δεκαετία και στοίχειωσε αισθητικές το αναζητείς διακαώς, τότε χάσου μέσα στο καλειδοσκόπιο του "The Colour Empty". Τέλος, και ενώ ελπίζω σε μια εβδομάδα να είμαι σε θέση να βιώσω την τελετή αυτή ζωντανά στο Roadburn, να ξέρεις πως δύο στοιχειά της φύσης βγήκαν από την απομόνωση για να συμμετέχουν στη μαύρη τελετή που μετέτρεψε το "The Chain" των Fleetwood Mac σε μια διασκευάρα όσο λίγες. 23 λεπτά είναι αρκετά για χαθείς στα όρια μεταξύ ασυνειδήτου και αισθήσεων.

Bandcamp

Οφείλω να ομολογήσω πως το προ τριετίας "Livet" LP των Σουηδών Illvilja, αν και κινούταν σε ένα ιδιαίτερα αρεστό ήχο για τα αυτάκια μου, δεν με είχε συγκινήσει. Οι επιρροές των Martyrdod και του σουηδικού crustcore ήχου αν και, πέραν του δέοντος αποδεκτές, δεν ένιωθα πως κατέληγαν κάπου. Εδώ όμως, στα 19 λεπτά του "Mörkret", τα πράγματα αλλάζουν. Οι τέσσερις συνθέσεις βουτάνε στο μαύρο, αντλούν από το black metal (όπως φαίνεται και στο "Förgöraren") τα καλύτερα στοιχεία του και τους δίνουν αυτή την αιχμηρή όψη που μόνο το σύγχρονο crust μπορεί. Δηλαδή, οι εναλλαγές και τα riffs του "Härskaren" το καθιστούν σε μια από τις, πιθανώς κορυφαίες, συνθέσεις αυτής της συνένωσης. Το δεκάιντσο αυτό δεν υστερεί πουθενά. Αντιλαμβάνεται το μοντέρνο d-beat ως το όχημα που μπορεί να απογειώσει αιχμηρά και βιτριολικά κιθαριστικά περάσματα, που τσιτώνει πάνκικα tremolo riffs, και που καθοδηγεί ψυχωμένα φωνητικά. Οι Illvilja κέρασαν και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στη μέθη του φινάλε του "Den Vidrige".

Bandcamp