Molassess

Οι Molassess είναι ένα συγκρότημα που ιδρύθηκε από τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη των The Devil's Blood. Αρχικά, η Farida Lemouchi μαζί με τους Oeds Beydals, Ron Van Herpen Job van de Zande, καθώς και Bob Helgenest (ντράμερ, πρώην Birth Of Joy), Matthijs Stonks (πλήκτρα, Donnerwetter), είχε αποκαλύψει το νέο project στα πλαίσια του περσινού Roadburn. Η εμφάνιση, έλαβε μέρος πέντε χρόνια έπειτα από τον θάνατο του Selim Lemouchi, και τώρα ήρθε η ώρα της πρώτης ολοκληρωμένης κυκλοφορίας της μπάντας. Ο αντίκτυπος της εμφάνισης στη σκηνή του φεστιβάλ, τα πρώτα δείγματα και φυσικά η ίδια η φύση της κληρονομιάς των Devil's Blood έπαιξαν τον ρόλο τους ώστε το "Through The Hollow" να είναι μια ιδιαίτερα πολυαναμενόμενη κυκλοφορία.

Όσοι είναι μυημένοι στον ήχο των Devil's Blood, καθώς και στην έξαρση του περίφημου occult rock ρεύματος πριν από καμιά δεκαετία, σίγουρα κατανοούν τη σημασία που είχαν δίσκοι όπως το "The Thousandfold Epicentre". Οι Molassess, που πήραν το όνομά τους, «διαιωνίζοντας την παράδοση», από το ομώνυμο τραγούδι των Selim & His Enemies, που συμπεριλαμβανόταν στο "Earth Air Spirit Water", φρόντισαν, δεν γινόταν και αλλιώς, να διασφαλίσουν πρώτιστα τον σεβασμό προς την μπάντα-προκάτοχο των μελών. Η απώλεια του "SL", δεν ήταν απλά ένα σοκ για τους πιστούς οπαδούς του συγκροτήματος. Η ενεργή του παρουσία στο (ακραίο) underground καθώς και η ηγετική του φυσιογνωμία και ξεχωριστή του στάση στη γενικότερη αναβίωση του ήχου, κατέστησε τους Devil's Blood μοναδική περίπτωση. Όσοι παρευρεθήκαμε σε εκείνη τη συναυλία των Watain θυμόμαστε τη συγκίνηση που επέφερε η μεγαλειώδης εκτέλεση του "Waters Of Ain".

Συνεπώς, η επιλογή των Molassess να μην αποκλίνουν ιδιαίτερα από την ηχητική ταυτότητα των Devil's Blood, χωρίς ταυτόχρονα να «κλωνοποιούν» τον Lemouchi, αποτυπώνει τον προαναφερθέντα σεβασμό. Το "Through The Hollow" διακατέχεται από μια πνευματική αφοσίωση, επαναφέροντας, ανά σημεία ιδιαίτερα πειστικά τη γνώριμη σφραγίδα του ηχοχρώματος των Devil's Blood. Φυσικά, το μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν την απόπειρα, εμπίπτει στους ώμους της Farida Lemouchi, της οποίας οι ερμηνείες είναι ικανές ακόμη και να συγκινήσουν. Η ιέρεια αυτή, αναλαμβάνει μέσω γνώριμων φωνητικών γραμμών, τραβηγμάτων καταλήξεων, εξάρσεων και μυστικισμού, να εισάγει τους ακροατές στην παρούσα πραγματικότητα.

Όσον αφορά τις συνθέσεις, προς τιμήν τους, οι Molassess απομακρύνονται όσο τους επιτρέπεται από την κυρίαρχη ψυχεδέλεια των προκατόχων τους. Αν και αυτή η κίνηση, πιθανώς κυνικά να φαντάζει ως αναγκαία εξαιτίας της έλλειψης της μεγαλοφυΐας του Selim, επί της ουσίας επιτρέπει στο "Through The Hollow" να κριθεί ως ανεξάρτητο δημιούργημα. Η σημαντικότερη λοιπόν διαφοροποίηση, είναι πως η προαναφερθείσα ψυχεδέλεια έχει αντικατασταθεί από πιο progressive, doom, και ανά σημεία acid στιγμές, ενώ έντονη είναι και η έλλειψη κιθαριστικών solos που να κορυφώνουν τις συνθέσεις.

Η μουσική των Molassess είναι αρκετά εσωστρεφής, παρά την ύπαρξη πιο ρυθμικών στιγμών όπως το "Death Is". Δεν υφίσταται η διονυσιακή, απελευθερωτική ανάταση που παρείχαν οι Devil's Blood, αν και η πειραματική τους μακροσκελής εξερεύνηση ιδεών είναι παρούσα ακόμη και σε πιο σύντομες φόρμες όπως στο "Get Out From Under". Οι τρεις μακροσκελείς συνθέσεις του δίσκου, είναι αυτές όπου συναντάται και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην προσέγγιση της μπάντας. Το εναρκτήριο ομότιτλο είναι πιθανώς η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ ενώ το "Formless Hands" παρά τα μικρά του δάνεια καταλήγει σε ένα υπέροχο ξέσπασμα προεξαρχούσης της Farida. Τέλος, το "The Devil Lives" που κλείνει τον δίσκο, είναι και η σύνθεση που θυμίζει πιο έντονα τους δύο πρώτους δίσκους των Devil's Blood, σε μια κίνηση που αν κρίνω από τον τίτλο και τους στίχους δεν είναι τυχαία, αλλά μάλιστα διαθέτει και σημειολογικό φορτίο.

Αναζητώντας το επιμύθιο του "Through The Hollow" καταλήγω πως οι Molassess εκφράζουν μια πηγαία καλλιτεχνική έκφραση. Όσο και αν η μυθολογία της μουσικής μας επιδίδεται στη δημιουργία ηρώων, που συνήθως περιέχει γενναία ποσά αλήθειας, η ταυτότητα μιας μπάντας ενυπάρχει σε όλα τα μέλη της. Οι Molassess μπορεί να μην κατάφεραν εν τέλει να δημιουργήσουν κάτι αντάξιο εκείνων των κυκλοφοριών των Devil's Blood που τους ανέδειξαν σε μια από τις πιο κρίσιμες μπάντες του underground στην εποχή τους, αλλά αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη αποστολή.

Όσοι πιστοί προσέλθετε, καθώς το "Through The Hollow" δεν είναι εύκολα προσπελάσιμο. Κομμάτια όπως το "The Maze Of Stagnant Time", παρά την ελαφριά ανακύκλωση ιδεών που παρουσιάζουν, παραμένουν εξαιρετικά. Οι Molassess επιχειρούν να αυτονομηθούν, αν και εξακολουθούν να κινούνται σε σκιές και μάλιστα μια συγκεκριμένη. Το ντεμπούτο τους, χωρίς να απογοητεύει, ούτε και να συγκλονίζει, παρέχει τη δική του τροφή για σκέψη και επιθυμίες. Σε κάθε περίπτωση, η δισκογραφική επιστροφή της Farida Lemouchi θα (έπρεπε να) ήταν είδηση από μόνη της. Ευτυχώς, συνοδεύεται από μια ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση.