Αφρική. Πιο συγκεκριμένα Νότια Αφρική. Είναι μέλος των Shabaka Αnd The Ancestors. Είναι πιανίστας. Αν και έχει κυκλοφορήσει πάνω από δέκα σόλο δίσκους, αυτός εδώ είναι σίγουρα το μεγάλο βήμα και το διαβατήριο του για τον υπόλοιπο κόσμο. Η μπάντα είναι πλήρης, Linda Sikhakhane σαξόφωνο, Robin Fassie Kock τρομπέτα, Dylan Tabisher βιμπράφωνο, Stephen de Souza μπάσο, Gontse Makhene κρουστά και Dane Paris τύμπανα. Ο τρόπος τους στο πιάνο ειναι ιδιαίτερος και τόσο ξεχωριστός. Πνευματική, απολαυστική, ατμοσφαιρική αφρικανική jazz με βλέμμα στο μέλλον. Μελωδισμός και αυτή η πνευματική αίσθηση μαζί με τα αφρικανικά κρουστά και τα περιστασιακά φωνητικά προσθέτουν μια εξαιρετική ποικιλία. Είναι συγκινητικά όμορφες μουσικές. Αυτή εδώ είναι η παρθενική κυκλοφορία από την Blue Note Africa. Το νούμερο 1 σε μια συνεργασία της διάσημης δισκογραφικής και της Universal Music Africa. Ας είναι αυτή η αρχή για την εξερεύνηση τοπικών και παγκόσμιων μουσικών τριγύρω από την jazz!

Spotify

Μια όχι συνηθισμένη προσπάθεια των Ιρλανδών. Μια ambient διατύπωση των μουσικών τους προβληματισμών. Δεν είναι μια νέα κυκλοφορία με τρόπο που θα περίμενε κανείς. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε καν τον ενδέκατο δίσκο τους. Αντίθετα, αυτή είναι μια αφηρημένη ερμηνεία μιας συλλογής re-works όπως συνηθίζουμε να τα λέμε, όπου έχουν ληφθεί τραγούδια από τη δισκογραφία του συγκροτήματος, απαλλαγμένα από έννοιες δυνατού, μεγάλου, βροντερού που μπορεί να περιείχαν. Δεν υπάρχουν τύμπανα και θόρυβοι ή παραμορφώσεις. Είναι ambient αναδιαμορφώσεις και εκτελέσεις με ένα αρκετά απλοποιημένο τρόπο που απλά αποδίδουν μια σκοτεινή ηρεμία. Προσπάθησαν να απομονώσουν την ομορφιά των συνθέσεων τους, βγάζοντας απ΄ έξω εντελώς την επιθετικότητα. Δεν τα κατάφεραν. Εδώ ακούμε τρία τέταρτα βαρετής χαλαρότητας.

Spotify
Bandcamp

Κοντεύουν τρία χρόνια από την τελευταία τους κυκλοφορία. Το φανταστικό "The Fallen Crimson" είχε κυκλοφορήσει στις αρχές του 2020. Πλησιάζουμε στο 2023 και αυτοί οι Γιαπωνέζοι δεν σταματάνε να μου αποδεικνύουν ότι είναι από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς εκεί έξω. Θα ξαναγράψω τα ίδια. Αφού παραμένουν ίδια: Υποκλίνομαι στις ιδέες τους. Γονατίζω στο μεγαλείο τους! Τα τρία κομμάτια της κυκλοφορίας "Seimei", "Zanshin" και "Yamayura" φτάνουν για να σε πείσουν. Φτάνουν για να θυμίσουν ότι οι ιδέες τους είναι μοναδικές. Για να δείξουν ότι ο ήχος τους είναι ξεχωριστός. Για να φτιάξουν άλλο έναν, μικρό αυτή τη φορά, μύθο γύρω από το όνομα τους. Για να μας δώσουν να καταλάβουμε γιατί αυτό το συγκρότημα θα συνεχίσει να είναι η βασική επιρροή των σύγχρονων τους στα είδη που υπηρετούν. Με την σειρά των κομματιών ακούμε screamo, post-hardcore και post-rock. Όμορφη, έντονη, καθαρτική και ατμοσφαιρική μουσική που οφείλει να λάβει το πρώτο βραβείο ενορχήστρωσης. Είναι απίθανα καλοφτιαγμένα και προσεγμένα όλα. Είναι φανταστικά προσιτή και συναισθηματική τέχνη. Είναι τρομερό το πως σε κάνουν να νιώσεις ότι αυτοί θέλουν!

Spotify
Bandcamp

Η μαρίμπα του Payton είναι η βάση. Πρόκειται για κρουστό μουσικό όργανο με προέλευση από την Αφρική. Μοιάζει με ένα τεράστιο ξυλόφωνο. Ο ήχος είναι κατά βάση γλυκός, αλλά μπορεί πολύ εύκολα να γίνει έντονος και οξύς. Είναι ας πούμε πολύ γενικά, κρουστά πλήκτρα! Όταν αυτά συνδυαστούν με τις τρέλες και τα drones του Colin Stetson στο σαξόφωνο, τις χορδές και τα ηλεκτρονικά του Elliott Sharp και τα τύμπανα του Billy Martin φτιάχνουν ένα μίνιμαλ αλλά υπερβολικό jazz κουρκούτι που καλύπτει τις funk, metal και avant-garde ορέξεις τους. Βόμβοι και αυτοσχεδιασμοί. Παραφωνίες και επαναλήψεις. Πάνω στις βασικές ιδέες του MacDonald οι υπόλοιποι ηχογράφησαν αυτοσχεδιαστικά, ξεχωριστά και μεμονωμένα. Κυκλικές γραμμές, τραχιές συγχορδίες, θόρυβοι, πειραματισμοί, αρμονικές κιθάρας και επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί. Οι συχνότητες, τα εφέ και οι λήψεις θα σε δυσκολέψουν πάρα πολύ να αντιληφθείς από τι όργανο προέρχονται όλοι οι ήχοι. Το αποτέλεσμα ενδιαφέρον αλλά δύσκολο.

Spotify
Bandcamp

Οι Esmerine ξεκίνησαν αρχικά ως side project με μέλη των προλιφικών GY!BE, Thee Silver Mt. Zion και Set Fire To Flames. Tο έδαφος εντός της μπάντας έγινε γόνιμο για σταθερή συγκατοίκηση και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν. Τρανό παράδειγμα το βραβευμένο "Dalmak" του 2013 με τις θεματικές βουτιές στις μεσογειακές ρίζες ή το πιο πρόσφατο ​​"Mechanics Of Dominion" με τη minimal αισθητική. Η ακρόαση του νέου φιλόδοξου δίσκου της κολεκτίβας απο το Montreal παιχνιδίζει με neofolk διάθεση και εσύ θα καρπωθείς τους οργανικούς ήχους που είναι σε ανοιχτό διάλογο με την παράδοση. Η σιγουριά της Beckie Foon στο cello παραχωρεί τμηματικά την οδήγηση σε τρομπέτα και πιάνο, που βγαίνουν μπροστά όποτε απαιτείται ως ότου κρυφτούν και πάλι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι όντως σαν να παίζουν κρυφτό στο δάσος με φίλους. Αυτό σε κάνει να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια στο χωριό και τις εσχατιές της νιότης, εκεί που άκουσες για πρώτη φορά μουσική κάτω από τα δέντρα. Όμως το krautrock τρίπτυχο του "Entropy" και το "Imaginary Pasts" φέρνουν μαζί και την κρίσιμη πτώση στην ύλη της rock, πριν σε επαναφέρουν στη δυστοπία του σήμερα. Όλα υπάρχουν για πάντα μέχρι να μην υπάρχουν άλλο, σωστά; Το μανιφέστο των βραβευμένων με Juno Award Καναδών post rockers περιλαμβάνει την αναγέννηση που απαιτεί τόλμη για να φέρει το νέο και να συγχωρέσει το παλιό, πριν το κλωτσήσει μια για πάντα στην άκρη του λόφου. Ε λοιπόν στους λόφους αυτούς στο Quebec, άνθισε ξανά το όμορφο λουλούδι των Esmerine.

Spotify
Bandcamp

O Καναδάς και πολύ περισσότερο το Μόντρεαλ φημίζονται για το post-rock κίνημα που γέννησαν την δεκαετία του 90. Το τρίο των Yoo Doo Right, που αποτελείται από τον Justin Cober (φωνητικά, κιθάρες, synths), Charles Masson (μπάσο) και John Talbot (tύμπανα) συνοδεύονται σε μερικά κομμάτια από την Jessica Moss (βιολί) και παντρευτούν θορυβώδη, μελωδικά μέρη κιθάρας, ηχητικά τοπία πλήκτρων με αρκετά εφέ, βαθύ μπάσο και πειραματικό θόρυβο. Το rock τους είναι προφανέστατα πειραματικό, έχει post-punk ιδέες, αλλά κατά βάθος είναι ένα πολύ όμορφο και αντιφατικό shoegaze, αγκαλιασμένο από βασικές post-rock ιδέες. Είναι ένας δίσκος που απαιτεί την προσοχή σου. Είναι μια κυκλοφορία που θα σε κάνει να νιώσεις. Ακούστε και το περσινό "Don't Think You Can Escape Your Purpose" το οποίο έχει όλα τα παραπάνω αλλά με μια περισσότερο space και ψυχεδελική μορφή.

Bandcamp
Spotify

Η επιλογή των Adrestia να μετατρέψουν την έμπνευση τους σε μια άκρως παραγωγική διαδικασία, τους ώθησε να κυκλοφορήσουν δύο άλμπουμ. Και ενώ, το "III: The Betrayal" κορυφώνει το crust punk τους, στο "IV: The Mark Of Cain" βουτάνε στην παράδοση των Sunlight Studios και του swedeath metal κοπής στοκχόλμης, και ξεδίνουν. Επί 34 λεπτά και δέκα συνθέσεις, σε απόλυτη ισορροπία, και με ενδοσκοπική διάθεση, οι Adrestia μεταβαίνουν από Dismember ("Stray Dog On A Leash") σε επιβλητικό ατμοσφαιρικό black metal ("Darker, Darkest") και όλα τα ενδιάμεσα ("Järnmasken"). Τo "IV: The Mark Of Cain" αξίζει να ακουστεί επειδή δεν είναι ένα τυπικό, και κυρίως επιφανειακό, αναμάσημα μιας κλασικής συνταγής. Το φινάλε του άλμπουμ με το "The Light" εντέχνως δίνει μια σχεδόν τελετουργική post-black/death χροιά που αφήνει μεν υποσχέσεις, αλλά επιβεβαιώνει τη συνεκτική ποιότητα των δύο κυκλοφοριών, που οφείλουν να ακουστούν παράλληλα, μυόντας κόσμο στις εκατέρωθεν πλευρές της μπάντας.

Bandcamp

Σε αντίθεση με τον σύντροφο Σπύρο Τσούτσο, και την πλειοψηφία του μουσικού Τύπου, προσωπικά, δεν εντυπωσιάστηκα από το ντεμπούτο των Sorry. Και ομολογώ πως ακόμη δεν έχω καταλήξει στο τι ακριβώς ήταν αυτό που με χάλασε. Τείνω όμως προς το γεγονός ότι το άλμπουμ ακούγονταν περισσότερο σαν ένα σύνολο καλών, μα ανολοκλήρωτων, ιδεών που το συγκρότημα δεν ήξερε ακριβώς τι να τις κάνει, με αποτέλεσμα να τις τραβάει από τα μαλλιά μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι μπορεί.

Το "Anywhere But Here" όμως είναι μια αρκετά διαφορετική ιστορία. Οι Sorry μέσα στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από το "925" φαίνεται πως κατάφεραν να εξελιχθούν ως μουσικοί με αποτέλεσμα το άλμπουμ να έχει πιο σαφή ηχητική κατεύθυνση. Φυσικά, από εδώ δεν λείπουν οι πειραματισμοί, οι εναλλαγές ύφους, και το συνεχές φλερτ με διαφορετικά είδη. Όμως, οι μεταβάσεις είναι αρκετά πιο "στρωτές" κάνοντας τα πάντα να ακούγονται πιο "δεμένα". Δεν ξέρω αν το συγκρότημα αποφάσισε συνειδητά να γίνει λίγο πιο pop, όμως, χωρίς αμφιβολία, αυτό είναι κάτι που τους πάει.

Χωρώντας μέσα σε 13 τραγούδια πιασάρικες indie μελωδίες, νεανικές γλυκόπικρες εξομολογήσεις και ηχητικές εξερευνήσεις που φτάνουν μέχρι την trip- hop (δεν είναι τυχαίο εξάλλου που ο Adrian Utley των Portishead ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου), το "Anywhere But Here" μπορεί να πλησιάσει μεγαλύτερα ακροατήρια. Τα βασικά συστατικά των Sorry παραμένουν εδώ όμως, εκεί που στο "925" έμοιαζαν ελαφρώς ακατέργαστα, εδώ δείχνουν να παίρνουν πιο καθαρή μορφή, καθιστώντας το άλμπουμ ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.