Young Widows

Ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει καθόλου γιατί η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Young Widows δεν αγαπήθηκε περισσότερο. Για την ακρίβεια, έχω βαρεθεί να ακούω και να διαβάζω πως το συγκρότημα εδώ επαναλαμβάνεται, πως τους λείπει το πάθος που κυριαρχούσε στις παλιότερες δουλειές τους, και πως μοιάζει σαν να προσπαθεί να ξαναβρεί τον ήχο του. Κι ακόμη και αν είναι έτσι δεν καταλαβαίνω που είναι ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Λες και αυτό δεν το κάνουν τόσοι μα τόσοι άλλοι εκεί έξω!

Αν δεν έγινε σαφές λοιπόν, προσωπικά, θεωρώ πως ο δίσκος έχει ήδη αδικηθεί καθώς βρίσκω την ενέργεια που εκπέμπει το "Power Sucker" ακαταμάχητη και ικανή να σε παρασύρει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι. Κι αυτό γιατί οι Young Widows δεν έχουν χάσει ούτε στο ελάχιστο την ικανότητά τους να δημιουργούν τραγούδια - δυναμίτες. Και ναι, ok, μετά από έντεκα χρόνια, αυτό ίσως να μην είναι και μια τόσο εύκολη υπόθεση αλλά δεν στερεί κάτι από το τελικό αποτέλεσμα.

Πιθανά βέβαια και ο πήχης να ήταν πολύ ψηλά αφού το τρίο από το Kentucky, μέχρι και το 2014, είχε ένα απίστευτο σερί κυκλοφοριών κρατώντας μόνο του (άντε και με μερικούς ακόμη) την φλόγα μιας σκηνής που στέκεται ανάμεσα στο post-hardcore και το noise rock, επηρεάζοντας όλους όσοι τους ακολούθησαν. Και αυτό συνεχίζει να κάνει και σήμερα. Και, κατά τη γνώμη μου, το κάνει πολύ καλά ή έστω το ίδιο καλά με άλλους καλλιτέχνες που τα τελευταία χρόνια κυκλοφόρησαν δίσκους αντίστοιχης αισθητικής όπως π.χ. οι Shellac, οι Mclusky, ή οι The Jesus Lizard. Και με αυτό φυσικά δεν εννοώ πως μας παρέδωσαν ένα αριστούργημα αλλά έναν δίσκο που κινείται κατά πολύ πάνω από τον μέσο όρο των σύγχρονων κυκλοφοριών που φτάνουν στα αυτιά μας.

Ίσως βέβαια να είμαι και προκατειλημμένος όμως, αν κάτσεις και το σκεφτείς, έντεκα χρόνια είναι σχεδόν μια αιωνιότητα για ένα σχήμα. Όμως, αντί για μια κουρασμένη επανένωση ή μια απόπειρα αναμάσησης των επιτυχιών του παρελθόντος, το "Power Sucker" έρχεται με τη γροθιά και την ενέργεια ενός ντεμπούτου. Αυτό που ακούς είναι ένα συγκρότημα που διοχετεύει την οργή του σε έναν δίσκο που είναι, ταυτόχρονα, τεχνικά άρτιος, συναισθηματικά ευάλωτος, και ηχητικά ρηξικέλευθος.

Διατηρώντας το χαρακτηριστικό ύφος τους, οι Young Widows μας χαρίζουν μπουκωμένα μπάσα, κοφτερές κιθάρες, κι εκρηκτικά ντραμς ενώ η φωνή του Evan Patterson είναι πιο ευδιάκριτη, προσδίδοντας μια πιο άμεση διάσταση στο τελικό αποτέλεσμα. Πέρα όμως από τα τεχνικά κοψίματα και τις θορυβώδεις εξάρσεις, σε κομμάτια όπως π.χ. το "Holy Net" το συγκρότημα φλερτάρει με τις αργές, βαριές κι ασήκωτες συνθέσεις κι ενορχηστρώσεις τον Black Sabbath. Κι εδώ πρέπει να σημειώσω πως η παραγωγή του δίσκου αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά του σημεία καθώς ο Jim Marlowe κατάφερε να αιχμαλωτίσει τέλεια τον ήχο του σχήματος και να τον φέρει στα ηχεία μας.

Στην τελική, το "Power Sucker" φανερώνει ένα συγκρότημα που δεν φοβάται να εξελιχθεί, να πειραματιστεί και να ξαναβρεί τον ήχο του δύο δεκαετίες μετά το ντεμπούτο του, κάνοντας σαφές πως μερικές φορές, η καλύτερη και πιο εύστοχη απάντηση μπορεί να έρθει μετά από μια περίοδο μακράς σιωπής.