A Hellraisers Guide From A To ZZ - Αφιέρωμα στους ΖZ Top

Από τον Κώστα Σακκαλή, 20/10/2009 @ 12:05
Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψη των ZZ Top στην Αθήνα, το Rocking.gr σας προτείνει έναν αλφαβητικό οδηγό επιβίωσης για τη διαδρομή στη 40χρονη καριέρα τους.

A
"Afterburner" (1985)

Το ένατο studio άλμπουμ των ZZ Top ήρθε στο απόγειο της εμπορικής τους επιτυχίας. Είχε το δύσκολο έργο να διαδεχθεί ένα πλατινένιο άλμπουμ αλλά και να βαδίσει στην αντίστοιχη νέα κατεύθυνση που περιελάμβανε έναν πολύ πιο μοντέρνο ήχο και όλα τα πλεονεκτήματα της μόδας των video clip. Κρίνεται επιτυχημένο αφού αν και με μικρότερη δημοτικότητα από το “Eliminator” έβγαλε τέσσερα δημοφιλή singles – τα “Sleeping Bag”, “Stages”, “Rough Boy” και “Velcro Fly”. Λίγες είναι πάντως οι στιγμές που θα κάνουν τους παλιούς οπαδούς τους να ανατριχιάσουν – τουλάχιστον με τη θετική έννοια.

"Antenna" (1994)
Η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει περάσει ανεπιστρεπτί για το συγκρότημα και μία ανάγκη για επιστροφή στα παλιά εδώ γίνεται αισθητή. Εξάλλου η δεκαετία έχει αλλάξει για τα καλά και τα 80s μοιάζουν μακρινό και γραφικό παρελθόν. Αν και ο δίσκος είχε σχετικά αθόρυβη επιτυχία, είναι ο καλύτερος που είχαν βγάλει εδώ και μία δεκαετία και κομμάτια όπως τα “Pincushion” και “Breakaway” αποτελούν άξιους διαδόχους των ισχυρών τους singles. Ταυτόχρονα εγκαινιάζεται και μία περίοδος συνεργασίας με την RCA. Αδίκως αγνοείται από τον κατάλογο με τους καλούς δίσκους τους.

B
Beard, Frank
O drummer του trio είναι μάλλον πιο γνωστός ως «αυτός χωρίς τα μούσια» (συνήθως έχει «απλώς» ένα μουστάκι) γεγονός ειρωνικό όταν το επώνυμό του σημαίνει αυτό ακριβώς! Μέλος του Texas garage συγκροτήματος American Blues, παρέα με τον έτερο της rhythm section, Dusty Hill, πριν τη δημιουργία των ZZ Top. Στον πρώτο και τον τρίτο δίσκο αναγράφεται με το ψευδώνυμο Rube Beard.

C
Cadzilla
Cadzilla είναι το όνομα ενός από τα πολλά οχήματα του συγκροτήματος, συγκεκριμένα μίας «πειραγμένης» Cadillac. Η αγάπη των τριών μελών για τα hot rods (αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες παραγωγής με μετατροπές μηχανικές και αισθητικές που τα κάνουν αγνώριστα και ξεχωριστά) είναι γνωστή και φυσικά ξεχωρίζει το “Eliminator” (ένα Ford του 1933) που έγινε και το σήμα κατατεθέν τους (δες και αντίστοιχο λήμμα). Συχνά εμφανίζονται και παίζουν και κεντρικό ρόλο και στα video clips τους. Άλλα φετίχ του συγκροτήματος αποτελούν τα γυαλιά (εμπνευσμένα από την επιτυχία τους “Cheap Sunglasses”, τα καπέλα και το ομοιόμορφο ντύσιμο.

D
"Deguello" (1979)
Το έκτο άλμπουμ πήρε το όνομά του από τη Μεξικάνικη λέξη που σημαίνει «μάχη μέχρις εσχάτων». Ακολουθεί την λογική του southern blues rock που τόσο καλά χαρακτήρισαν οι ZZ Top. Αν και οι δύο διασκευές (“Thank You” – Isaac Hayes, “Dust My Broom” – Robert Johnson) πιθανόν να υποδηλώνουν ένα συνθετικό τέλμα, τα “I’m Bad, I’m Nationwide” και “Cheap Sunglasses” αποτελούν σημαδιακά τραγούδια στην καριέρα τους και παραμένουν συναυλιακά αγαπημένα. Αξιοπρόσεκτο ακόμα το κατόρθωμά τους να γράψουν ένα πολύ συναισθηματικό αργόσυρτο blues αυτή τη φορά για γυναικείες κάλτσες (“Fool For Your Stockings”) μετά το αντίστοιχο για τα τζην μερικά χρόνια πριν!

E
"Eliminator" (1983)
Ο δίσκος που τους έκανε πασίγνωστους και έγινε πολυπλατινένιος. Εκμεταλλεύτηκε όσο λίγοι εκείνη την εποχή το MTV και την εικόνα ως δύναμη διάδοσης των τραγουδιών. Με ομολογουμένως ευφάνταστα video clip και την επιβολή των χαρακτηριστικών τους (μούσια, γυαλιά, το δικό τους αυτοκίνητο - το Eliminator, το σήμα του συγκροτήματος κ.α.) συνοδευόμενα όμως και από εξίσου δυνατά τραγούδια-κράχτες (“Gimme All Your Lovin”, “Got Me Under Pressure”, “Sharp Dressed Man”, “Legs”), η καριέρα τους απογειώθηκε σε δυσθεώρητα εμπορικά ύψη. Αν και η χρήση ηλεκτρονικών μέσω και η μοντέρνα (για τα τότε δεδομένα) παραγωγή τους απομάκρυναν από το southern blues παρελθόν τους, η αλήθεια είναι ότι τους εξασφάλισαν σε μεγάλο βαθμό τη βιωσιμότητα που άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα δεν είχαν. Ταυτόχρονα η διατήρηση της blues βάσης τους καθώς και του εξαιρετικού παιξίματος, ειδικά στην κιθάρα, δεν τους αποξένωσαν εντελώς από το κοινό τους. Για όλα τα παραπάνω το “Eliminator” είναι μάλλον το σημαντικότερο άλμπουμ τους, σαφώς όμως και όχι το καλύτερό τους.

F
"Fandango!" (1975)
Από όποια οπτική και να το δει κανείς, μέσα στους τρεις καλύτερους δίσκους τους. Η πρώτη πλευρά ζωντανά ηχογραφημένη χωρίς να έχει «πειραχθεί» στο studio αποτελείται κατά κύριο λόγο από διασκευές και κινείται σε boogie ρυθμούς. Η δεύτερη πλευρά όμως που αποτελεί και την αποκάλυψη του δίσκου τους βρίσκει σε τρομερά κέφια με δύο ιστορικά τραγούδια (το απίστευτα λυρικό “Blue Jean Blues” και το ξεσηκωτικό “Tush”) αλλά και άλλα που αποτελούν μέχρι και στις μέρες μας αγαπημένες προσθήκες στις συναυλίες τους (“Heard It On The X”, “Mexican Blackbird”)

G
Gibbons, Billy
Κακά τα ψέματα, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, ο Gibbons αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των ZZ Top. Όχι μόνο για την κιθάρα του, ούτε γιατί είναι ο βασικός τραγουδιστής αλλά και συνθέτης. Περισσότερο γιατί δίνει την εντύπωση ότι αυτός ορίζει την κατεύθυνση του συγκροτήματος. Άλλοτε με τη μανία του για τα αυτοκίνητα, άλλοτε για κάθε τι μεξικάνικο αλλά τις περισσότερες φορές με τη μουσική του ιδιοφυΐα ο Gibbons είναι για πολλούς οι ZZ Top κι ας είναι οι δεσμοί με τους άλλους δύο τόσο ισχυροί που κάτι τέτοιο δεν έχει αφήσει να φανεί. Ξεκίνησε από το garage συγκρότημα The Moving Sidewalks επηρεασμένος από τον συντοπίτη του, την τεράστια μορφή του Roky Erickson των 13th Floor Elevators. Η επιρροή του Hendrix και η αγάπη του για τα blues, όμως, τον οδήγησαν σε άλλη κατεύθυνση τελικά. Μάλιστα ο ίδιος ο Jimi τον είχε ανακηρύξει ως τον «καλύτερο νέο κιθαρίστα της Αμερικής» βλέποντάς τον να ανοίγει τις συναυλίες του. Έχει συνεργαστεί κατά καιρούς τόσο σε ζωντανές εμφανίσεις όσο και σε studio συμμετοχές με μουσικούς από όλο το φάσμα του ροκ: Από τους Nickelback και τους Queen Of The Stone Age, μέχρι τον B.B. King και τους Gov’t Mule. Γνωστός και με το ψευδώνυμο Reverend Willie G.

H
Hill, Dusty
Πέρα από το μπάσο, ο Dusty Hill ανέλαβε και τα synthesizers στην εποχή που αυτά εισέβαλαν στη μουσική του συγκροτήματος ενώ ενίοτε αναλάμβανε και τα φωνητικά. Γεννημένος και αυτός στο Τέξας ως Joe Michael Hill συμμετείχε στο γκρουπ American Blues μαζί με τον Frank Beard με σχετική τοπική επιτυχία . Τρέφει μεγάλη αγάπη για τον Elvis ενώ έχει ομολογήσει ως μεγάλη επιρροή στο μπάσο τον Jack Bruce των Cream. Όταν κάποτε ρωτήθηκε πως θα περιέγραφε το παίξιμό του, απάντησε γλαφυρά: «Σαν να κλάνει ρινόκερος σε σκουπιδοτενεκέ» (!!!)

Ham, Bill
Τυπικά ο παραγωγός της μπάντας μέχρι και το “Rythmeen” του 1996 αλλά ουσιαστικά το τέταρτο μέλος τους και υπεύθυνος σχεδόν για τα πάντα γύρω τους, από την εμφάνισή τους μέχρι την προώθησή τους και τις σχέσεις τους με τις δισκογραφικές εταιρίες. Ουσιαστικά συνίδρυσε την μπάντα με τον Gibbons και μαζί βρήκαν τους άλλους δύο.

I
"I'm Bad, I'm Nationwide"

Αγαπημένο τραγούδι από το “Deguello” και συναυλιακό στάνταρ που περιμένουν με ανυπομονησία οι οπαδοί σε κάθε εμφάνισή τους. Χαρακτηρίζεται από αυτόν τον ιδιαίτερο τόνο της κιθάρας του Gibbons που την έχει κάνει τόσο αναγνωρίσιμη. Αποτελεί κάτι σαν τον εθνικό ύμνο των μηχανόβιων της Αμερικής ενώ «δάνεισε» τον τίτλο του σε ένα από τα καλύτερα και γνωστότερα bootlegs τους, το “Live Nationwide” του 1980.

J
"Jesus Just Left Chicago"

Άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι από το “Tres Hombres”. Γραμμένο ως κλασικό blues του Σικάγο προέκυψε από μία κοινή διαπίστωση των τριών μελών των ZZ Top. Όταν ξεκίνησαν την μπάντα και συζήτησαν τις επιρροές τους διαπίστωσαν ότι όλοι άκουγαν έναν συγκεκριμένο σταθμό στο ραδιόφωνο που για να συντονιστείς έπρεπε να είναι ο καιρός καλός και η ατμόσφαιρα καθαρή. Όταν συνειδητοποίησαν ότι ο σταθμός αυτός εξέπεμπε από το Σικάγο και ακουγόταν ως το Τέξας, περίπου 200 μίλια μακριά (!), αποφάσισαν να γράψουν ένα τραγούδι για αυτήν την θεόσταλτη μουσική.

K
Keith Richards

Το 2004, στα 35 γενέθλιά τους,  οι ZZ Top εντάχθηκαν στο Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame. Ο Keith Richards ήταν ο εκλεκτός που έβγαλε τον λόγο πριν την ένταξή τους. Το γεγονός περιγράφουν χαρακτηριστικά στο περιθώριο του dvd “Live From Texas” παίζοντας μία παρτίδα πόκερ και σχολιάζοντας τον ακαταλαβίστικο τρόπο που μιλάει ο κιθαρίστας των Rolling Stones. «Τόσα χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι είπε. Νομίζω είπε “μπλα μπλα παράδοση, μπλα μπλα blues, μπλα μπλα μπλα τους αγαπάμε”»

L
Loco, El (1981)
Το μεταβατικό στάδιο. Μετά το μπλουζίστικο “Deguello” και πριν το καθαρά 80s “Eliminator”, οι ZZ Top βάζουν για πρώτη φορά πλήκτρα στη μουσική τους ενώ ηχογραφούν απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο αντί για ζωντανά στο στούντιο όπως έκαναν μέχρι τότε. Το αποτέλεσμα είναι άνισο και προκύπτει ο πιο μέτριος δίσκος τους μέχρι τότε. Τα δύο καλύτερα τραγούδια του δίσκου κοιτάνε το μεν ένα προς το παρελθόν τους (“Tube Snake Boogie”) το δε άλλο προς το μέλλον (“Pearl Necklace”).

M
"Mescalero" (2003)
Το “Mescalero” αποτελεί το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους. Προσπαθεί να συνδυάσει και τις δύο περιόδους τους σκληραίνοντας αρκετά τον ήχο τους σε σχέση με το παρελθόν αλλά χάνει τον προσανατολισμό του σύντομα. Το ομώνυμο κομμάτι και το jazzy “What It Is Kid” κερδίζουν τις εντυπώσεις, όμως συνολικά το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται αξιοπρεπές αλλά φτωχό. Για πρώτη φορά όλες οι συνθέσεις υπογράφονται από τον Gibbons και μόνο.

N
"No"

Αυτή ήταν η απάντησή τους το 1984 στη γνωστή εταιρία ξυριστικών Gillette όταν τους ζήτησε με το αζημίωτο να ξυριστούν για λογαριασμό μίας τηλεοπτικής διαφήμισης που θα είχε αυτούς για πρωταγωνιστές. Ο λόγος; “Είμαστε πολύ άσχημοι χωρίς τις γενειάδες μας». Οι φήμες θέλουν να προσφέρονται 1 εκ. δολάρια στα δύο γενειοφόρα μέλη γεγονός που κάνει την άρνησή τους σαφώς αξιέπαινη.

O
October 24, 2009

Είναι η ημερομηνία που επιτέλους θα δούμε στην Ελλάδα τους ZZ Top. Πέρασαν πολλά χρόνια που κυκλοφορούσε σα φήμη ο ερχομός τους, δίνοντας ελπίδες στους πολυάριθμους φίλους τους. Την 24η του Οκτώβρη, όμως, στο κλειστό του Φαλήρου, ένα ακόμα απωθημένο του ελληνικού κοινού θα πάει περίπατο.

P
Pearly Gates
Σε αυτό το όνομα «ακούει» η αγαπημένη κιθάρα του Gibbons και μία από τις πολλές που έχει στην κατοχή του. Ουσιαστικά μία Sunburst Les Paul του ’59 η ονομασία της κρύβει μία παράξενη ιστορία. Στις αρχές του συγκροτήματος, για τις μετακινήσεις τους οδηγούσαν ένα παλιό λευκό φορτηγό. Αυτό χρησιμοποίησε και η κοπέλα ενός μέλους της μπάντας προκειμένου να φτάσει μέχρι την Καλιφόρνια για να δοκιμάσει την τύχη της σε μία ταινία. Το γεγονός ότι, όχι μόνο κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί με το ταλαιπωρημένο όχημα, αλλά πήρε και το ρόλο τους έκαναν να το ονομάσουν Pearly Gates. Έχοντας όμως εξυπηρετήσει το σκοπό του, το όχημα πουλήθηκε και με τα χρήματα αυτά αγοράστηκε η εν λόγω κιθάρα που πήρε και το όνομά του τιμής ένεκεν. Έκτοτε έχει χρησιμοποιηθεί σε όλους τους δίσκους των ZZ Top και ο ίδιος ο Gibbons έχει παραδεχθεί ότι δεν έχει βρει κιθάρα που να του ακούγεται τόσο καλά όσο αυτή.

Q
"Chrome Smoke & BBQ" (2003)
Είναι δύσκολο να συνοψίσεις μια πολύχρονη και παραγωγικότατη καριέρα αλλά αυτό επιχείρησαν οι ZZ Top με τη συγκεκριμένη συλλογή. Σε έκταση τεσσάρων cd γίνεται μία καταγραφή των καλύτερων στιγμών τους αλλά και πολλών δυσεύρετων τραγουδιών από τις πρώτες μέρες τους μέχρι και τις πιο πρόσφατες, τις προηγούμενες καριέρες των μελών τους, εναλλακτικές ηχογραφήσεις κτλ. Ό,τι πιο κατατοπιστικό για τους αρχάριους και «ψαγμένο» για τους φανατικούς.

R
"Recycler" (1990)
Τρία άλμπουμ έβγαλαν όλα κι όλα οι ZZ Top μέσα στη δεκαετία του 80. Πέρασαν πέντε χρόνια από το τελευταίο από αυτά μέχρι να ξαναχτυπήσουν με το “Recycler”. Όμως η μουσική τους, ένα αναμάσημα των δύο προηγούμενων δίσκων τους, ακουγόταν πλέον ξεπερασμένη, πραγματική ανακύκλωση των ιδεών που τους είχαν χαρίσει τόση αίγλη στο παρελθόν. Θα μπορούσαν να είχαν βγει αλώβητοι από αυτό, αν τουλάχιστον οι συνθέσεις ήταν στα ίδια επίπεδα αλλά οι συγκρίσεις είναι άνισες. Όπως συνήθως συμβαίνει, διασώζεται το τραγούδι που πατάει γερά στις blues ρίζες τους, “My Head's In Mississippi”, ενώ και τα “Decision Or Collision” και “Doubleback” θα μπορούσαν αν είχαν γίνει επιτυχίες.

"Rio Grande Mud" (1972)
Ο δεύτερος δίσκος τους τούς βρίσκει να εδραιώνουν σταδιακά τον ήχο τους και να δείχνουν τις μουσικές τους δυνατότητες. Συνθετικά και εκτελεστικά ανώτερο του ντεμπούτο τους, δείχνουν εδώ ότι είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα τα οποία θα έρθουν στο μέλλον. Πολλές οι εξαιρετικές στιγμές με πρώτες και καλύτερες τα “Just Got Paid”, “Sure Got Cold After The Rain Fell” και “Whiskey ‘n’ Mama” χωρίς όμως να υστερεί ιδιαίτερα κάποιο κομμάτι. Αν υπάρχει πάντως μια λέξη-κλειδί που να χαρακτηρίζει το δίσκο είναι η “mud” του τίτλου για το λασπώδες, βρώμικο hard rockin’ blues που παραδίδουν.

"Rythmeen" (1996)
Μετά το θετικό “Antenna”, οι Τεξανοί αποφασίζουν να αφήσουν στην άκρη την εμπορική τους πλευρά εγκαταλείποντας παντελώς και κάθε επιδίωξη για απήχηση στο «ευρύ» κοινό. Αντίθετα συσπειρώνουν δίπλα τους όσους οπαδούς τους, από τις πρώτες τους ακόμα ημέρες, δεν τους γύρισαν την πλάτη και προσπαθούν να επανακτήσουν τα ηνία τους στο βρώμικο boogie. Μπορεί να μη φτάνουν μέχρι εκεί, αλλά και μία ακόμα επιτυχία προσθέτουν στο ενεργητικό τους “She’s Just Killing Me” και έναν δίσκο που ακούγεται με το volume στο τέρμα δημιουργούν. Κοινώς όλα τα στοιχεία που κάποιος αγάπησε στους πρώιμους ZZ Top υπάρχουν εδώ σε επαρκής ποσότητες και φρέσκια παραγωγή αλλά με μετριότερες συνθέσεις.

S
Synthesizers

Για κάποια στιγμή κάπου εκεί στις αρχές των 80s έμοιαζε ότι τα synthesizers θα είναι το μέλλον της μουσικής. Η χρήση τους, όμως, αποστασιοποιείσαι εξ αρχής το παραδοσιακό ροκ κοινό που δύσκολα μπορούσε να δεχτεί το μηχανικό αυτό ήχο στα χωράφια του. Οι ZZ Top τόλμησαν να ενσωματώσουν τόσο αυτά όσο και τα ηλεκτρονικά drums στη μουσική τους αλλάζοντάς την αλλά και διδάσκοντας τη σωστή χρήση τους. Είτε υπήρξε προϊόν μουσικού πειραματισμού, είτε προσπάθεια να συμβαδίσουν με την εποχή (κατά πάσα πιθανότητα και τα δύο) το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, τουλάχιστον προσωρινά και όσο λειτουργούσαν ενισχυτικά σε καλές συνθέσεις. Όταν όμως έγιναν αυτοσκοπός, παγιδεύτηκαν από αυτά, έχασαν τον προσανατολισμό τους και αποτέλεσαν βαρίδια που τράβηξαν προς τα κάτω τη μουσική τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, μπόρεσαν να εξελίξουν το blues rock ώστε να ακούγεται σύγχρονο και να προσελκύσει νέους οπαδούς κρατώντας το ζωντανό και ανοιχτό σε κάθε ακροατήριο.

T
Tres Hombres (1973)
Τρίτο και κατά γενική ομολογία καλύτερο άλμπουμ των ZZ Top. Δεν υπάρχει ούτε μισό τραγούδι που να ρίχνει το επίπεδο αλλά κάποιες στιγμές πραγματικά λάμπουν. “Jesus Just Left Chicago”, ο ύμνος “Beer Drinkers And Hell Raisers” και φυσικά πάνω από όλα το ασύλληπτο boogie ξεσάλωμα του “La Grange”, αποτελούν πραγματικά διαμάντια στην καριέρα τους ενώ ακολουθούν από κοντά και τα “Waitin’ For The Bus”, το a la Rolling Stones “Move On Down The Line” και το “Hot Blue And Righteous” (που αν κάποιος υποστήριζε ότι αποτέλεσε τη βάση για το “Purple Rain” του Prince δε θα του έδινα καθόλου άδικο). Επίσης εγκαινίασε και την εμμονή του συγκροτήματος με το Μεξικό. Αν υπάρχει ένας δίσκος που συνοψίζει το πνεύμα των ZZ Top καλύτερα και αποτελεί την καλύτερη γνωριμία μαζί τους, είναι τούτος εδώ.

Tejas (1977)
Το άλμπουμ της πρώτης περιόδου που όλοι τείνουν να ξεχνάνε. Και όχι άδικα. Τοποθετημένο ανάμεσα σε δύο από τις καλύτερές τους στιγμές ακούγεται «λίγο» και ανέμπνευστο. Δεν είναι ότι κάτι πάει στραβά, απλά όλα δείχνουν να λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο. Δεν έχουν χάσει τον ήχο τους και συνολικά ο δίσκος παραμένει ευχάριστος στο αυτί, αλλά τίποτα το μεγαλειώδες δε συμβαίνει εδώ.

U
U.S.A., Texas

Μπορεί το Μεξικό να αποτελεί τη μόνιμη αναφορά τους αλλά η μεγάλη αγάπη τους είναι η πατρίδα τους, το Τέξας. Έχει απεικονιστεί σχεδόν παντού, από τα σακάκια μέχρι τις κιθάρες τους ενώ μέχρι και σήμερα αναφέρονται στον εαυτό τους ως: “that lil’ ol’ band from Texas”. Πέραν αυτών είναι και το μέρος όπου μαγνητοσκόπησαν το εντυπωσιακό dvd “Live From Texas”. Πάντως η υπερβολική αγάπη για την πατρίδα τους τούς οδήγησε και σε μάλλον φάουλ κινήσεις όπως τη συμμετοχή τους στην ορκωμοσία του συντοπίτη τους Bush στον Λευκό Οίκο.

V
"Viva Las Vegas"

Εκτός από τα blues δεδομένη ήταν η αγάπη τους και για το rock ‘n’ roll και ειδικότερα τον Elvis οπότε όταν κυκλοφόρησαν τη greatest hits συλλογή τους βρήκαν την ευκαιρία να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι αποκλειστικά για αυτήν και δεν είναι άλλο από τη διασκευή στο κλασικό αυτό τραγούδι παιγμένο όπως θα το έπαιζε ο «Βασιλιάς» αν είχε ζήσει τα 80s. Τραγουδάει ο Dusty Hill. 

X
"XXX" (1999)
Προορισμένο να συμπέσει με τον εορτασμό των 30 ετών του συγκροτήματος το “XXX” δυστυχώς απογοήτευσε όσους περίμεναν κάτι αντάξιο της ιστορίας τους. Κάποιοι νεωτερισμοί στην παραγωγή (για πρώτη φορά χωρίς τον Bill Ham) δεν τους βγαίνουν αφού ακόμα και να ραπάρουν (!) προσπαθούν ("Crucifixx-A-Flatt") αλλά και γενικότερα ο δίσκος μοιάζει να βγήκε περισσότερο για να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία παρά ως προϊόν έμπνευσης. Περιλαμβάνει τέσσερις ζωντανές ηχογραφήσεις (η μία επανεκτέλεση του “Pincushion”) εκ των οποίων ενδιαφέρον παρουσιάζει, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, η συνεργασία με τον Jeff Beck στο “Hey Mr. Millionaire”.

Y
40 Years

Το να αντέξει ένα συγκρότημα επί 40 έτη με συνεχή δισκογραφική και συναυλιακή παρουσία είναι από μόνο του επίτευγμα που λίγοι έχουν καταφέρει. Το να μην έχει πραγματοποιήσει ούτε μία αλλαγή στη σύνθεσή του είναι ένα ρεκόρ που κατέχει μόνο η συγκεκριμένη τριάδα. Φέτος γιορτάζουν την επέτειό τους, να τα εκατοστήσουν!

Z
ZZ Top's First Album
Από εδώ που ξεκίνησαν όλα. Άγουροι και ανώριμοι ακόμα μουσικά, κινούνται με βάση την παρόρμηση και τις επιρροές τους αλλά το κάνουν με στυλ και έμπνευση. Καμία σύνθεση δεν μνημονεύεται ιδιαίτερα από το δίσκο αυτό στην πορεία του συγκροτήματος, γεγονός μάλλον άδικο αφού τραγούδια όπως το “Shaking Your Tree”, “Brown Sugar” (θυμίζει έντονα τους Fleetwood Mac του Peter Green) και “Certified Blues” αξίζουν καλύτερης μεταχείρισης. Κοιτώντας εκ των υστέρων πάντως, δεν είναι περίεργα τα ύψη στα οποία θα έφταναν λογαριάζοντας από το πόσο γερό ήταν το πρώτο τους βήμα.



Κώστας Σακκαλής
A – “Afterburner” (1985)

Το ένατο studio άλμπουμ των ZZ Top ήρθε στο απόγειο της εμπορικής τους επιτυχίας. Είχε το δύσκολο έργο να διαδεχθεί ένα πλατινένιο άλμπουμ αλλά και να βαδίσει στην αντίστοιχη νέα κατεύθυνση που περιελάμβανε έναν πολύ πιο μοντέρνο ήχο και όλα τα πλεονεκτήματα της μόδας των video clip. Κρίνεται επιτυχημένο αφού αν και με μικρότερη δημοτικότητα από το “Eliminator” έβγαλε τέσσερα δημοφιλή singles – τα “Sleeping Bag”, “Stages”, “Rough Boy” και “Velcro Fly”. Λίγες είναι πάντως οι στιγμές που θα κάνουν τους παλιούς οπαδούς τους να ανατριχιάσουν – τουλάχιστον με τη θετική έννοια.
“Antenna” (1994)
Η περίοδος των παχιών αγελάδων έχει περάσει ανεπιστρεπτί για το συγκρότημα και μία ανάγκη για επιστροφή στα παλιά εδώ γίνεται αισθητή. Εξάλλου η δεκαετία έχει αλλάξει για τα καλά και τα 80s μοιάζουν μακρινό και γραφικό παρελθόν. Αν και ο δίσκος είχε σχετικά αθόρυβη επιτυχία, είναι ο καλύτερος που είχαν βγάλει εδώ και μία δεκαετία και κομμάτια όπως τα “Pincushion” και “Breakaway” αποτελούν άξιους διαδόχους των ισχυρών τους singles. Ταυτόχρονα εγκαινιάζεται και μία περίοδος συνεργασίας με την RCA. Αδίκως αγνοείται από τον κατάλογο με τους καλούς δίσκους τους.

B – Beard, Frank
O drummer του trio είναι μάλλον πιο γνωστός ως «αυτός χωρίς τα μούσια» (συνήθως έχει «απλώς» ένα μουστάκι) γεγονός ειρωνικό όταν το επώνυμό του σημαίνει αυτό ακριβώς! Μέλος του Texas garage συγκροτήματος American Blues, παρέα με τον έτερο της rhythm section, Dusty Hill, πριν τη δημιουργία των ZZ Top. Στον πρώτο και τον τρίτο δίσκο αναγράφεται με το ψευδώνυμο Rube Beard.

C – Cadzilla

Cadzilla είναι το όνομα ενός από τα πολλά οχήματα του συγκροτήματος, συγκεκριμένα μίας «πειραγμένης» Cadillac. Η αγάπη των τριών μελών για τα hot rods (αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες παραγωγής με μετατροπές μηχανικές και αισθητικές που τα κάνουν αγνώριστα και ξεχωριστά) είναι γνωστή και φυσικά ξεχωρίζει το “Eliminator” (ένα Ford του 1933) που έγινε και το σήμα κατατεθέν τους (δες και αντίστοιχο λήμμα). Συχνά εμφανίζονται και παίζουν και κεντρικό ρόλο και στα video clips τους. Άλλα φετίχ του συγκροτήματος αποτελούν τα γυαλιά (εμπνευσμένα από την επιτυχία τους “Cheap Sunglasses”, τα καπέλα και το ομοιόμορφο ντύσιμο.

D – “Deguello” (1979)

Το έκτο άλμπουμ πήρε το όνομά του από τη Μεξικάνικη λέξη που σημαίνει «μάχη μέχρις εσχάτων». Ακολουθεί την λογική του southern blues rock που τόσο καλά χαρακτήρισαν οι ZZ Top. Αν και οι δύο διασκευές (“Thank You” – Isaac Hayes, “Dust My Broom” – Robert Johnson) πιθανόν να υποδηλώνουν ένα συνθετικό τέλμα, τα “I’m Bad, I’m Nationwide” και “Cheap Sunglasses” αποτελούν σημαδιακά τραγούδια στην καριέρα τους και παραμένουν συναυλιακά αγαπημένα. Αξιοπρόσεκτο ακόμα το κατόρθωμά τους να γράψουν ένα πολύ συναισθηματικό αργόσυρτο blues αυτή τη φορά για γυναικείες κάλτσες (“Fool For Your Stockings”) μετά το αντίστοιχο για τα τζην μερικά χρόνια πριν!


E – “Eliminator” (1983)
Ο δίσκος που τους έκανε πασίγνωστους και έγινε πολυπλατινένιος. Εκμεταλλεύτηκε όσο λίγοι εκείνη την εποχή το MTV και την εικόνα ως δύναμη διάδοσης των τραγουδιών. Με ομολογουμένως ευφάνταστα video clip και την επιβολή των χαρακτηριστικών τους (μούσια, γυαλιά, το δικό τους αυτοκίνητο - το Eliminator, το σήμα του συγκροτήματος κ.α.) συνοδευόμενα όμως και από εξίσου δυνατά τραγούδια-κράχτες (“Gimme All Your Lovin”, “Got Me Under Pressure”, “Sharp Dressed Man”, “Legs”), η καριέρα τους απογειώθηκε σε δυσθεώρητα εμπορικά ύψη. Αν και η χρήση ηλεκτρονικών μέσω και η μοντέρνα (για τα τότε δεδομένα) παραγωγή τους απομάκρυναν από το southern blues παρελθόν τους, η αλήθεια είναι ότι τους εξασφάλισαν σε μεγάλο βαθμό τη βιωσιμότητα που άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα δεν είχαν. Ταυτόχρονα η διατήρηση της blues βάσης τους καθώς και του εξαιρετικού παιξίματος, ειδικά στην κιθάρα, δεν τους αποξένωσαν εντελώς από το κοινό τους. Για όλα τα παραπάνω το “Eliminator” είναι μάλλον το σημαντικότερο άλμπουμ τους, σαφώς όμως και όχι το καλύτερό τους.


F – “Fandango!” (1975)

Από όποια οπτική και να το δει κανείς, μέσα στους τρεις καλύτερους δίσκους τους. Η πρώτη πλευρά ζωντανά ηχογραφημένη χωρίς να έχει «πειραχθεί» στο studio αποτελείται κατά κύριο λόγο από διασκευές και κινείται σε boogie ρυθμούς. Η δεύτερη πλευρά όμως που αποτελεί και την αποκάλυψη του δίσκου τους βρίσκει σε τρομερά κέφια με δύο ιστορικά τραγούδια (το απίστευτα λυρικό “Blue Jean Blues” και το ξεσηκωτικό “Tush”) αλλά και άλλα που αποτελούν μέχρι και στις μέρες μας αγαπημένες προσθήκες στις συναυλίες τους (“Heard It On The X”, “Mexican Blackbird”)

G – Gibbons, Billy
Κακά τα ψέματα, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, ο Gibbons αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των ZZ Top. Όχι μόνο για την κιθάρα του, ούτε γιατί είναι ο βασικός τραγουδιστής αλλά και συνθέτης. Περισσότερο γιατί δίνει την εντύπωση ότι αυτός ορίζει την κατεύθυνση του συγκροτήματος. Άλλοτε με τη μανία του για τα αυτοκίνητα, άλλοτε για κάθε τι μεξικάνικο αλλά τις περισσότερες φορές με τη μουσική του ιδιοφυΐα ο Gibbons είναι για πολλούς οι ZZ Top κι ας είναι οι δεσμοί με τους άλλους δύο τόσο ισχυροί που κάτι τέτοιο δεν έχει αφήσει να φανεί. Ξεκίνησε από το garage συγκρότημα The Moving Sidewalks επηρεασμένος από τον συντοπίτη του, την τεράστια μορφή του Roky Erickson των 13th Floor Elevators. Η επιρροή του Hendrix και η αγάπη του για τα blues, όμως, τον οδήγησαν σε άλλη κατεύθυνση τελικά. Μάλιστα ο ίδιος ο Jimi τον είχε ανακηρύξει ως τον «καλύτερο νέο κιθαρίστα της Αμερικής» βλέποντάς τον να ανοίγει τις συναυλίες του. Έχει συνεργαστεί κατά καιρούς τόσο σε ζωντανές εμφανίσεις όσο και σε studio συμμετοχές με μουσικούς από όλο το φάσμα του ροκ: Από τους Nickelback και τους Queen Of The Stone Age, μέχρι τον B.B. King και τους Gov’t Mule. Γνωστός και με το ψευδώνυμο Reverend Willie G.

H – Hill, Dusty
Πέρα από το μπάσο, ο Dusty Hill ανέλαβε και τα synthesizers στην εποχή που αυτά εισέβαλαν στη μουσική του συγκροτήματος ενώ ενίοτε αναλάμβανε και τα φωνητικά. Γεννημένος και αυτός στο Τέξας ως Joe Michael Hill συμμετείχε στο γκρουπ American Blues μαζί με τον Frank Beard με σχετική τοπική επιτυχία . Τρέφει μεγάλη αγάπη για τον Elvis ενώ έχει ομολογήσει ως μεγάλη επιρροή στο μπάσο τον Jack Bruce των Cream. Όταν κάποτε ρωτήθηκε πως θα περιέγραφε το παίξιμό του, απάντησε γλαφυρά: «Σαν να κλάνει ρινόκερος σε σκουπιδοτενεκέ» (!!!)

Ham, Bill
Τυπικά ο παραγωγός της μπάντας μέχρι και το “Rythmeen” του 1996 αλλά ουσιαστικά το τέταρτο μέλος τους και υπεύθυνος σχεδόν για τα πάντα γύρω τους, από την εμφάνισή τους μέχρι την προώθησή τους και τις σχέσεις τους με τις δισκογραφικές εταιρίες. Ουσιαστικά συνίδρυσε την μπάντα με τον Gibbons και μαζί βρήκαν τους άλλους δύο.

I – “I ‘m Bad, I’m Nationwide”
Αγαπημένο τραγούδι από το “Deguello” και συναυλιακό στάνταρ που περιμένουν με ανυπομονησία οι οπαδοί σε κάθε εμφάνισή τους. Χαρακτηρίζεται από αυτόν τον ιδιαίτερο τόνο της κιθάρας του Gibbons που την έχει κάνει τόσο αναγνωρίσιμη. Αποτελεί κάτι σαν τον εθνικό ύμνο των μηχανόβιων της Αμερικής ενώ «δάνεισε» τον τίτλο του σε ένα από τα καλύτερα και γνωστότερα bootlegs τους, το “Live Nationwide” του 1980.

J –“Jesus Just Left Chicago”
Άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι από το “Tres Hombres”. Γραμμένο ως κλασικό blues του Σικάγο προέκυψε από μία κοινή διαπίστωση των τριών μελών των ZZ Top. Όταν ξεκίνησαν την μπάντα και συζήτησαν τις επιρροές τους διαπίστωσαν ότι όλοι άκουγαν έναν συγκεκριμένο σταθμό στο ραδιόφωνο που για να συντονιστείς έπρεπε να είναι ο καιρός καλός και η ατμόσφαιρα καθαρή. Όταν συνειδητοποίησαν ότι ο σταθμός αυτός εξέπεμπε από το Σικάγο και ακουγόταν ως το Τέξας, περίπου 200 μίλια μακριά (!), αποφάσισαν να γράψουν ένα τραγούδι για αυτήν την θεόσταλτη μουσική.

K – Keith Richards
Το 2004, στα 35 γενέθλιά τους,  οι ZZ Top εντάχθηκαν στο Rock ‘n’ Roll Hall Of Fame. Ο Keith Richards ήταν ο εκλεκτός που έβγαλε τον λόγο πριν την ένταξή τους. Το γεγονός περιγράφουν χαρακτηριστικά στο περιθώριο του dvd “Live From Texas” παίζοντας μία παρτίδα πόκερ και σχολιάζοντας τον ακαταλαβίστικο τρόπο που μιλάει ο κιθαρίστας των Rolling Stones. «Τόσα χρόνια μετά και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι είπε. Νομίζω είπε “μπλα μπλα παράδοση, μπλα μπλα blues, μπλα μπλα μπλα τους αγαπάμε”»

L – Loco, El (1981)

Το μεταβατικό στάδιο. Μετά το μπλουζίστικο “Deguello” και πριν το καθαρά 80s “Eliminator”, οι ZZ Top βάζουν για πρώτη φορά πλήκτρα στη μουσική τους ενώ ηχογραφούν απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο αντί για ζωντανά στο στούντιο όπως έκαναν μέχρι τότε. Το αποτέλεσμα είναι άνισο και προκύπτει ο πιο μέτριος δίσκος τους μέχρι τότε. Τα δύο καλύτερα τραγούδια του δίσκου κοιτάνε το μεν ένα προς το παρελθόν τους (“Tube Snake Boogie”) το δε άλλο προς το μέλλον (“Pearl Necklace”).


M – “Mescalero” (2003)
Το “Mescalero” αποτελεί το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους. Προσπαθεί να συνδυάσει και τις δύο περιόδους τους σκληραίνοντας αρκετά τον ήχο τους σε σχέση με το παρελθόν αλλά χάνει τον προσανατολισμό του σύντομα. Το ομώνυμο κομμάτι και το jazzy “What It Is Kid” κερδίζουν τις εντυπώσεις, όμως συνολικά το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται αξιοπρεπές αλλά φτωχό. Για πρώτη φορά όλες οι συνθέσεις υπογράφονται από τον Gibbons και μόνο.

N – “No”
Αυτή ήταν η απάντησή τους το 1984 στη γνωστή εταιρία ξυριστικών Gillette όταν τους ζήτησε με το αζημίωτο να ξυριστούν για λογαριασμό μίας τηλεοπτικής διαφήμισης που θα είχε αυτούς για πρωταγωνιστές. Ο λόγος; “Είμαστε πολύ άσχημοι χωρίς τις γενειάδες μας». Οι φήμες θέλουν να προσφέρονται 1 εκ. δολάρια στα δύο γενειοφόρα μέλη γεγονός που κάνει την άρνησή τους σαφώς αξιέπαινη.

O – October 24, 2009
Είναι η ημερομηνία που επιτέλους θα δούμε στην Ελλάδα τους ZZ Top. Πέρασαν πολλά χρόνια που κυκλοφορούσε σα φήμη ο ερχομός τους, δίνοντας ελπίδες στους πολυάριθμους φίλους τους. Την 24η του Οκτώβρη, όμως, στο κλειστό του Φαλήρου, ένα ακόμα απωθημένο του ελληνικού κοινού θα πάει περίπατο.

P – Pearly Gates

Σε αυτό το όνομα «ακούει» η αγαπημένη κιθάρα του Gibbons και μία από τις πολλές που έχει στην κατοχή του. Ουσιαστικά μία Sunburst Les Paul του ’59 η ονομασία της κρύβει μία παράξενη ιστορία. Στις αρχές του συγκροτήματος, για τις μετακινήσεις τους οδηγούσαν ένα παλιό λευκό φορτηγό. Αυτό χρησιμοποίησε και η κοπέλα ενός μέλους της μπάντας προκειμένου να φτάσει μέχρι την Καλιφόρνια για να δοκιμάσει την τύχη της σε μία ταινία. Το γεγονός ότι, όχι μόνο κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί με το ταλαιπωρημένο όχημα, αλλά πήρε και το ρόλο τους έκαναν να το ονομάσουν Pearly Gates. Έχοντας όμως εξυπηρετήσει το σκοπό του, το όχημα πουλήθηκε και με τα χρήματα αυτά αγοράστηκε η εν λόγω κιθάρα που πήρε και το όνομά του τιμής ένεκεν. Έκτοτε έχει χρησιμοποιηθεί σε όλους τους δίσκους των ZZ Top και ο ίδιος ο Gibbons έχει παραδεχθεί ότι δεν έχει βρει κιθάρα που να του ακούγεται τόσο καλά όσο αυτή.

Q – “Chrome Smoke & BBQ” (2003)

Είναι δύσκολο να συνοψίσεις μια πολύχρονη και παραγωγικότατη καριέρα αλλά αυτό επιχείρησαν οι ZZ Top με τη συγκεκριμένη συλλογή. Σε έκταση τεσσάρων cd γίνεται μία καταγραφή των καλύτερων στιγμών τους αλλά και πολλών δυσεύρετων τραγουδιών από τις πρώτες μέρες τους μέχρι και τις πιο πρόσφατες, τις προηγούμενες καριέρες των μελών τους, εναλλακτικές ηχογραφήσεις κτλ. Ό,τι πιο κατατοπιστικό για τους αρχάριους και «ψαγμένο» για τους φανατικούς.

R – “Recycler” (1990)

Τρία άλμπουμ έβγαλαν όλα κι όλα οι ZZ Top μέσα στη δεκαετία του 80. Πέρασαν πέντε χρόνια από το τελευταίο από αυτά μέχρι να ξαναχτυπήσουν με το “Recycler”. Όμως η μουσική τους, ένα αναμάσημα των δύο προηγούμενων δίσκων τους, ακουγόταν πλέον ξεπερασμένη, πραγματική ανακύκλωση των ιδεών που τους είχαν χαρίσει τόση αίγλη στο παρελθόν. Θα μπορούσαν να είχαν βγει αλώβητοι από αυτό, αν τουλάχιστον οι συνθέσεις ήταν στα ίδια επίπεδα αλλά οι συγκρίσεις είναι άνισες. Όπως συνήθως συμβαίνει, διασώζεται το τραγούδι που πατάει γερά στις blues ρίζες τους, “My Head's In Mississippi”, ενώ και τα “Decision Or Collision” και “Doubleback” θα μπορούσαν αν είχαν γίνει επιτυχίες.


“Rio Grande Mud” (1972)
Ο δεύτερος δίσκος τους τούς βρίσκει να εδραιώνουν σταδιακά τον ήχο τους και να δείχνουν τις μουσικές τους δυνατότητες. Συνθετικά και εκτελεστικά ανώτερο του ντεμπούτο τους, δείχνουν εδώ ότι είναι φτιαγμένοι για μεγάλα πράγματα τα οποία θα έρθουν στο μέλλον. Πολλές οι εξαιρετικές στιγμές με πρώτες και καλύτερες τα “Just Got Paid”, “Sure Got Cold After The Rain Fell” και “Whiskey ‘n’ Mama” χωρίς όμως να υστερεί ιδιαίτερα κάποιο κομμάτι. Αν υπάρχει πάντως μια λέξη-κλειδί που να χαρακτηρίζει το δίσκο είναι η “mud” του τίτλου για το λασπώδες, βρώμικο hard rockin’ blues που παραδίδουν.

“Rythmeen” (1996)
Μετά το θετικό “Antenna”, οι Τεξανοί αποφασίζουν να αφήσουν στην άκρη την εμπορική τους πλευρά εγκαταλείποντας παντελώς και κάθε επιδίωξη για απήχηση στο «ευρύ» κοινό. Αντίθετα συσπειρώνουν δίπλα τους όσους οπαδούς τους, από τις πρώτες τους ακόμα ημέρες, δεν τους γύρισαν την πλάτη και προσπαθούν να επανακτήσουν τα ηνία τους στο βρώμικο boogie. Μπορεί να μη φτάνουν μέχρι εκεί, αλλά και μία ακόμα επιτυχία προσθέτουν στο ενεργητικό τους “She’s Just Killing Me” και έναν δίσκο που ακούγεται με το volume στο τέρμα δημιουργούν. Κοινώς όλα τα στοιχεία που κάποιος αγάπησε στους πρώιμους ZZ Top υπάρχουν εδώ σε επαρκής ποσότητες και φρέσκια παραγωγή αλλά με μετριότερες συνθέσεις.

S –  Synthesizers
Για κάποια στιγμή κάπου εκεί στις αρχές των 80s έμοιαζε ότι τα synthesizers θα είναι το μέλλον της μουσικής. Η χρήση τους, όμως, αποστασιοποιείσαι εξ αρχής το παραδοσιακό ροκ κοινό που δύσκολα μπορούσε να δεχτεί το μηχανικό αυτό ήχο στα χωράφια του. Οι ZZ Top τόλμησαν να ενσωματώσουν τόσο αυτά όσο και τα ηλεκτρονικά drums στη μουσική τους αλλάζοντάς την αλλά και διδάσκοντας τη σωστή χρήση τους. Είτε υπήρξε προϊόν μουσικού πειραματισμού, είτε προσπάθεια να συμβαδίσουν με την εποχή (κατά πάσα πιθανότητα και τα δύο) το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, τουλάχιστον προσωρινά και όσο λειτουργούσαν ενισχυτικά σε καλές συνθέσεις. Όταν όμως έγιναν αυτοσκοπός, παγιδεύτηκαν από αυτά, έχασαν τον προσανατολισμό τους και αποτέλεσαν βαρίδια που τράβηξαν προς τα κάτω τη μουσική τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, μπόρεσαν να εξελίξουν το blues rock ώστε να ακούγεται σύγχρονο και να προσελκύσει νέους οπαδούς κρατώντας το ζωντανό και ανοιχτό σε κάθε ακροατήριο.

T – Tres Hombres (1973)
Τρίτο και κατά γενική ομολογία καλύτερο άλμπουμ των ZZ Top. Δεν υπάρχει ούτε μισό τραγούδι που να ρίχνει το επίπεδο αλλά κάποιες στιγμές πραγματικά λάμπουν. “Jesus Just Left Chicago”, ο ύμνος “Beer Drinkers And Hell Raisers” και φυσικά πάνω από όλα το ασύλληπτο boogie ξεσάλωμα του “La Grange”, αποτελούν πραγματικά διαμάντια στην καριέρα τους ενώ ακολουθούν από κοντά και τα “Waitin’ For The Bus”, το a la Rolling Stones “Move On Down The Line” και το “Hot Blue And Righteous” (που αν κάποιος υποστήριζε ότι αποτέλεσε τη βάση για το “Purple Rain” του Prince δε θα του έδινα καθόλου άδικο). Επίσης εγκαινίασε και την εμμονή του συγκροτήματος με το Μεξικό. Αν υπάρχει ένας δίσκος που συνοψίζει το πνεύμα των ZZ Top καλύτερα και αποτελεί την καλύτερη γνωριμία μαζί τους, είναι τούτος εδώ.

Tejas (1977)

Το άλμπουμ της πρώτης περιόδου που όλοι τείνουν να ξεχνάνε. Και όχι άδικα. Τοποθετημένο ανάμεσα σε δύο από τις καλύτερές τους στιγμές ακούγεται «λίγο» και ανέμπνευστο. Δεν είναι ότι κάτι πάει στραβά, απλά όλα δείχνουν να λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο. Δεν έχουν χάσει τον ήχο τους και συνολικά ο δίσκος παραμένει ευχάριστος στο αυτί, αλλά τίποτα το μεγαλειώδες δε συμβαίνει εδώ.

U – U.S.A., Texas
Μπορεί το Μεξικό να αποτελεί τη μόνιμη αναφορά τους αλλά η μεγάλη αγάπη τους είναι η πατρίδα τους, το Τέξας. Έχει απεικονιστεί σχεδόν παντού, από τα σακάκια μέχρι τις κιθάρες τους ενώ μέχρι και σήμερα αναφέρονται στον εαυτό τους ως: “that lil’ ol’ band from Texas”. Πέραν αυτών είναι και το μέρος όπου μαγνητοσκόπησαν το εντυπωσιακό dvd “Live From Texas”. Πάντως η υπερβολική αγάπη για την πατρίδα τους τούς οδήγησε και σε μάλλον φάουλ κινήσεις όπως τη συμμετοχή τους στην ορκωμοσία του συντοπίτη τους Bush στον Λευκό Οίκο.

V – “Viva Las Vegas”
Εκτός από τα blues δεδομένη ήταν η αγάπη τους και για το rock ‘n’ roll και ειδικότερα τον Elvis οπότε όταν κυκλοφόρησαν τη greatest hits συλλογή τους βρήκαν την ευκαιρία να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι αποκλειστικά για αυτήν και δεν είναι άλλο από τη διασκευή στο κλασικό αυτό τραγούδι παιγμένο όπως θα το έπαιζε ο «Βασιλιάς» αν είχε ζήσει τα 80s. Τραγουδάει ο Dusty Hill.  

X – XXX (1999)
Προορισμένο να συμπέσει με τον εορτασμό των 30 ετών του συγκροτήματος το “XXX” δυστυχώς απογοήτευσε όσους περίμεναν κάτι αντάξιο της ιστορίας τους. Κάποιοι νεωτερισμοί στην παραγωγή (για πρώτη φορά χωρίς τον Bill Ham) δεν τους βγαίνουν αφού ακόμα και να ραπάρουν (!) προσπαθούν ("Crucifixx-A-Flatt") αλλά και γενικότερα ο δίσκος μοιάζει να βγήκε περισσότερο για να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία παρά ως προϊόν έμπνευσης. Περιλαμβάνει τέσσερις ζωντανές ηχογραφήσεις (η μία επανεκτέλεση του “Pincushion”) εκ των οποίων ενδιαφέρον παρουσιάζει, όχι μόνο για ιστορικούς λόγους, η συνεργασία με τον Jeff Back στο “Hey Mr. Millionaire”.

Y – 40 Years
Το να αντέξει ένα συγκρότημα επί 40 έτη με συνεχή δισκογραφική και συναυλιακή παρουσία είναι από μόνο του επίτευγμα που λίγοι έχουν καταφέρει. Το να μην έχει πραγματοποιήσει ούτε μία αλλαγή στη σύνθεσή του είναι ένα ρεκόρ που κατέχει μόνο η συγκεκριμένη τριάδα. Φέτος γιορτάζουν την επέτειό τους, να τα εκατοστήσουν!

Z – ZZ Top’s First Album
Από εδώ που ξεκίνησαν όλα. Άγουροι και ανώριμοι ακόμα μουσικά, κινούνται με βάση την παρόρμηση και τις επιρροές τους αλλά το κάνουν με στυλ και έμπνευση. Καμία σύνθεση δεν μνημονεύεται ιδιαίτερα από το δίσκο αυτό στην πορεία του συγκροτήματος, γεγονός μάλλον άδικο αφού τραγούδια όπως το “Shaking Your Tree”, “Brown Sugar” (θυμίζει έντονα τους Fleetwood Mac του Peter Green) και “Certified Blues” αξίζουν καλύτερης μεταχείρισης. Κοιτώντας εκ των υστέρων πάντως, δεν είναι περίεργα τα ύψη στα οποία θα έφταναν λογαριάζοντας από το πόσο γερό ήταν το πρώτο τους βήμα.
  • SHARE
  • TWEET