Vennart

Οι Oceansize υπήρξαν πολύ σπουδαία μπάντα και διαθέτουν ισχυρό fan club (και) ανάμεσα στη συντακτική ομάδα του Rocking.gr. Αναπόφευκτα, θα ρίχναμε τις «τιμητικές» ακροάσεις μας στο τρίτο solo άλμπουμ του πάλαι ποτέ frontman τους Mike Vennart (live κιθαρίστας επίσης για τους Biffy Clyro), όταν κάτι συνέβη κάτι απροσδόκητο: ξεκίνησε το εναρκτήριο "Silhouette". Χρειάστηκαν μερικά μόνο δευτερόλεπτα για να καταλάβω ότι η όποια παρουσίαση του "In The Dead, Dead Wood" δεν θα αναλωνόταν σε χρυσά βιογραφικά και περασμένες μέρες.

Η αλήθεια είναι ότι τα προηγούμενα δύο άλμπουμ του Mike ήταν καλά αλλά δεν υποδήλωναν ότι θα έβγαζε κάτι σαν αυτό εδώ. Να ευχαριστήσουμε γι' αυτό την πανδημία; Το "In The Dead, Dead Wood" γράφτηκε γρήγορα μέσα στο πρώτο lockdown και αντανακλά αυτήν την κατεπείγουσα ανάγκη για διέξοδο μέσα από τη δημιουργία. Φιλτράροντας ταυτόχρονα την εκτεταμένη εμπειρία του Mike Vennart (στη σύνθεση και το σανίδι), αυτός εδώ ο δίσκος έχει μια «χωρίς αύριο» ανάγκη να αφήσει πίσω του καλά, σπουδαία τραγούδια. Έχεις τον λόγο μου ότι το καταφέρνει.

Μέρος της μαγείας αυτού του άλμπουμ προέρχεται από το γεγονός ότι δεν έχει συγκεκριμένη στιλιστική ταυτότητα. Το προαναφερθέν "Silhouette" είναι ένας κεραυνός rock ανάτασης που μπλέκει τον βρετανικό ήχο με κιθαριστική δουλειά που ξυπνάει αναμνήσεις από την "Terria" εποχή του μεγάλου Devin. Διαθέτει επίσης ένα εκπληκτικό ρεφρέν, όπου μια αρμονική τσαχπινιά, ένα μόνο απροσδόκητο ακόρντο, είναι ικανό να ανοίξει τους ουρανούς. Εκεί λοιπόν που ίσως πιστέψεις ότι το άλμπουμ θα είναι κάπως proggy, οι γκρουβάτες άρσεις του "Super Sleuth" θα σε φέρουν σε γνήσια hard rockin' εδάφη, πριν ένα πιάνο οδηγήσει σε μια, oh, τόσο Oceansize κορύφωση.

Το rollercoaster έχει μόλις ξεκινήσει. Το μελωδικότερο υλικό του "In The Dead, Dead Wood" έχει αρκετές post ομορφιές. Πρόσεξε πόσο κοντά στους παλιούς Crippled Black Phoenix είναι το βασικό verse του "Elemental" ή πόσο φλερτάρει με τον ήχο των Mogwai το "Forc In The Road". Όσο περνάνε τα λεπτά, διαισθάνεσαι ότι τα τραγούδια είναι γεμάτα καρδιά κι από μια ανεξάρτητη συνθετική λογική. Ακόμα κι αν ερωτοτροπήσει με έναν αρκετά εμπορικό ήχο - σχεδόν αμερικανοθρεμμένο - στο "Lancelot", θα συγχωρέσουμε στον Mike τα πάντα, αν μας τραγουδάει Lose control anytime you like. Ευχαριστώ φίλε, νομίζω ότι χρειαζόμουν ένα καλό τραγούδι να μου το υπενθυμίσει αυτό.

Θα έλεγα ότι το απόλυτο highlight του δίσκου είναι η ίδια η φωνή του Vennart, μια φωνή πελώρια, εκφραστική, ικανή να σε τραβήξει μαζί της στα τονικά της ύψη και βάθη, όμως ακόμα κι αυτή η φωνάρα είναι δεύτερη μπροστά στα ίδια τα τραγούδια. Απογυμνωμένα από την ανάγκη να ανήκουν στις alternative, prog ή post καταβολές τους, τα οκτώ tracks του "In The Dead, Dead Wood" βασίζονται εξ' ολοκλήρου στο ταλέντο και τις δημιουργικές εκλάμψεις του δημιουργού τους. Ο τύπος ακούγεται σαν να έχει παίξει την ψυχή του στα χαρτιά σε μια παρτίδα poker. Αδιαφορώ αν την έχασε ή όχι: Αλήτικες κομματάρες σαν το "Weight In Gold" - όπου η κιθάρα και το πιατίνια μένουν μονίμως σε «ανοιχτά» παιξίματα - διεκδικούν χώρο για την έκφραση του Mike αλλά, δες, τολμάνε να σηκώσουν κι εσένα. Άλλος παίζει, άλλος χάνει, όλοι θα πληρωθούμε!

Το "In The Dead, Dead Wood" ήρθε από το πουθενά και κατέληξε να είναι ένα από τα πιο ευχάριστα και ειλικρινή άλμπουμ που άκουσα φέτος και, μαζί με τον πρόσφατο δίσκο των Our Oceans, αποτελούν για τον γράφοντα τα πιο αξιόλογα φετινά δείγματα του λεγόμενου alt/prog. Χωρίς να είναι αριστούργημα, παραδίδει οκτώ θαυμάσια τραγούδια και υπενθυμίζει ότι ένας καλός rock δίσκος θα ορίζεται πάντα, πριν από οτιδήποτε άλλο, από την ποιότητα του songwriting. Κι αν όταν ήρθα εδώ, θυμόμουν πόσο μου άρεσαν οι Oceansize, φεύγοντας σκέφτομαι πόσο μου αρέσει ο Vennart.

Bandcamp