Uranium Club

Η σχέση μου με το punk είναι αυτή ενός συμμάχου αλλά και μάλλον περιφερειακή, αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να θαυμάζω και να δένομαι ιδιαίτερα στενά με τα γκρουπ που καταφέρνουν ένα βαθύτερο καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Από το πουθενά, βρέθηκα να αγαπήσω τους αινιγματικούς Uranium Club από την Minneapolis και το υπέροχο "The Cosmo Cleaners" του 2019, και τα πέντε χρόνια μέχρι να φτάσει το πολυαναμενόμενο τους τέταρτο άλμπουμ στις πεινασμένες μας καρδιές, έμοιασαν να περνούν αργά.

Τι μέρους του λόγου όμως είναι οι Uranium Club; Αν θεωρήσουμε ότι ο όρος art punk είναι δόκιμος, τότε ίσως πρόκειται για ένα από τα πιο «καλλιτεχνικά» punk σχήματα που έχω υπόψιν, ένα γκρουπ που πειραματίζεται σταθερά πάνω σε δομές, ενορχηστρώσεις και κυρίως στην αφηγηματική τους γλώσσα. Εκ πρώτης όψεως ο ήχος τους είναι μηχανικός και ξερός, θυμίζοντας έντονα το post-punk των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ‘80. Πίσω όμως από αυτόν τον ξερό και κλασικό ήχο, υπάρχει πολύ ψωμί.

Ως ηγέτες του λεγόμενου egg punk υποείδους, οι Uranium Club εκφράζουν τις βασικές του αρχές: lofi παραγωγή, γρήγορα tempo και σαρκαστικό ύφος - σε αντίθεση με την ευθεία αναρχική ρητορική. Η λέξη σαρκασμός είναι εδώ η λέξη κλειδί. (Και) το "Infants Under The Bulb" είναι ένα άλμπουμ γεμάτο πανέξυπνους και συχνά σατιρικούς στίχους και μουσική γεμάτη σπιρτάδα, νεύρο αλλά και μια αφύσικη ελαφρότητα. Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύονται ξανά ως σήμα κατατεθέν τους. Ως δίσκος παρουσιάζεται λίγο πιο σφιχτός και λιγότερο πειραματικός από τον προκάτοχο του, αν και διατηρεί πολλές ομοιότητες στο πνεύμα του.

Ήδη από τα πρώτα δύο τραγούδια, το εντυπωσιακό "Small Grey Man" και το σπιντάτο "Viewers Like You" γίνεται αντιληπτό ότι η μπάντα προσπαθεί να συνδυάσει τα γκάζια με τον έντεχνο χαρακτήρα που εισάγουν τα πνευστά. Αν και η στιχουργική δεν μοιάζει να είναι ευθέως αντικαπιταλιστική, ο κόσμος του "Infants Under The Bulb" είναι ένας κόσμος καυστικής ειρωνείας: και μόνο τίτλοι όπως "Game Show" και "Abandoned By The Narrator" σε βάζουν σε έναν ψυχρό και εικονικό κόσμο, ο στίχος δε "I want to exchange sex for information" μοιάζει να αντηχεί καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ, ως ο παραλογισμός που επιβλήθηκε στην πραγματικότητα. Δεν είναι αυτό αρκετά αντικαπιταλιστικό; Πλάι σε όλα αυτά, η εμβόλιμη τετραλογία που ονομάζεται "The Wall" λειτουργεί ως μια λογοτεχνική σχεδόν αλληγορία, παράξενη μέσα σε ένα punk περιβάλλον - και γι αυτό ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Κι ενώ τα έξυπνα φωνητικά, οι πονηρά περίτεχνες κιθάρες και το τρομερό μέσα στην απλότητα του rhythm section φανερώνουν ένα σχήμα που συνθέτει αλλά και παίζει σε υψηλό επίπεδο, οι Uranium Club δεν καταφέρνουν πάντα να ακούγονται ότι είναι to the point, με κάποια τραγούδια να πλατειάζουν ελαφρώς, ή απλώς να τους λείπει κάτι χαρακτηριστικό. Όταν το καταφέρνουν, τα αποτελέσματα είναι σπουδαία. Το "Tokyo Paris LA Milan" μοιάζει σαν κάποιο μεγάλο ξεχασμένο hit από τα ‘80s, το βασικό riff του "2-600 LULLABYE" κουβαλάει 40 χρόνια ιστορίας, το πιάνο που μπλέκεται με τα πνευστά στο υπέροχο "Big Guitar Jackoff In The Sky" πετάει ψηλά.

Είτε τους θεωρήσεις εκκεντρικούς είτε επιδεικτικά καλλιτεχνικούς, το σίγουρο είναι πως οι Uranium Club είναι ένα πολύ νόστιμο αλλά και αναμφίβολα παράξενο φρούτο μέσα στον μεγάλο post-punk κόσμο. Πρόκειται για ένα έξυπνο και περίπλοκο νοηματικά γκρουπ που ευνοεί τις πολλαπλές ακροάσεις και την ζεστή ενασχόληση με την δουλειά του, όντας ταυτόχρονα διασκεδαστικό και παιχνιδιάρικο. Το "Infants Under The Bulb" είναι ένας δυνατός και πολυεπίπεδος δίσκος που αξίζει να διεκδικήσει τον χρόνο, την προσοχή, ίσως ακόμα και τον θαυμασμό σου.

Bandcamp
Spotify