The Moonlandingz

Κάποια συγκροτήματα δημιουργούνται για να κατακτήσουν τον κόσμο, να πουλήσουν δίσκους, να γεμίσουν στάδια, και να γίνουν παγκόσμια είδωλα. Και κάποια άλλα, σαν τους The Moonlandingz, μοιάζουν να δημιουργήθηκαν για έναν εντελώς διαφορετικό, πιο αλλόκοτο σκοπό. Οχτώ χρόνια μετά το "Eccentronic Research Council", οι Saul Adamczewski, Adrian Flanagan, Dean Honer, Mairead O'Connor και ο "Johnny Rocket", κατά κόσμον, Lias Kaci Saoudi, γνωστός από τους σπουδαίους Fat White Family, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους και μας χαρίζουν το δεύτερο άλμπουμ τους με μοναδικό σκοπό να μας κάνουν να χορέψουμε, γιορτάζοντας την απελπιστική μας πραγματικότητα.

Και μπορεί να ήξερα καλά πως ο Lias Saoudi είναι ένας ιδιοφυής και υπερταλαντούχος τρελός, βγαλμένος από κάποια βρετανική low-budget τσόντα αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρος τι να περιμένω από αυτούς μετά το κοσμικό μπάχαλο του ντεμπούτου τους. Το πρώτο πράγμα λοιπόν που γίνεται ξεκάθαρο είναι πως οι The Moonlandingz δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να συμβιβαστούν. Και αν ο πρώτος δίσκος τους ήταν ένα παλαβό πάρτι στα υπόγεια του Sheffield, το "No Rocket Required" μοιάζει με το hangover της επόμενης μέρας.

Ο δίσκος τους αγκαλιάζει με συμπόνοια της παράνοια της σύγχρονης ζωής, στήνοντας μια γιορτή μετά την καταστροφή, και λειτουργώντας ως το soundtrack μιας κοινωνίας που καταρρέει με φρενήρη ρυθμό. Κι όλα αυτά καθώς το συγκρότημα συνδυάζει post-punk, synth-pop, disco και techno, βουτώντας με πάθος σε ένα κοκτέιλ ψυχεδέλειας, garage, και industrial θορύβου, και προσθέτοντας στο τελικό mix γερές δόσεις χορευτικών grooves.

Αυτή η προσέγγιση είναι εμφανής από το εναρκτήριο "Some People’s Music", στο οποίο ο Ewen Bremner (ναι, ο Spud από το Trainspotting!) ξεδιπλώνει μια spoken-word αφήγηση που λειτουργεί ως το τέλειο καλωσόρισμα. Και πραγματικά, ποιος άλλος θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για τη μουσική των άλλων καλύτερα από τον Spud; Κι από εκεί, ο δίσκος εκτοξεύεται με το "The Sign of a Man", ένα κομμάτι που συνδυάζει synth-pop επιρροές με σαρδόνικους στίχους, αποδεικνύοντας πως οι The Moonlandingz μπορούν να γίνουν άψογα χορευτικοί χωρίς να χάσουν στάλα από το καυστικό τους κατάμαυρο χιούμορ.

Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να μην σταθούμε στις συνεργασίες του δίσκου. Πρώτη και καλύτερη, η Nadine Shah στο "Roustabout", ένα κομμάτι που δείχνει πως, πέρα από την πλάκα, το συγκρότημα κατέχει τόνους μουσικής και μπορεί να στήνει εκπληκτικές ενορχηστρώσεις. Και λίγο μετά, οι μουσικές του "It’s Where I’m From" δένουν τέλεια με τη βαθιά και τραχιά φωνή του θρύλου, Iggy Pop. Παράλληλα, στα credits του δίσκου συναντάμε το όνομα του Sean Ono Lennon ενώ στην ομαδάρα των Moonlandingz φαίνεται πως έχει ενταχθεί και ο Sydney Minsky-Sargeant των Working Men's Club, ο οποίος έχει βοηθήσει και στις συνθέσεις κάποιων τραγουδιών. All-Star Team πραγματικά.

Για να είμαι όμως απολύτως ειλικρινής, έχω την αίσθηση πως το δεύτερο μισό του δίσκου υστερεί σε σχέση με το πρώτο μπαίνοντας υπερβολικά βαθιά στα μονοπάτια της pop. Κι ακόμη και αν αυτό γίνεται ελαφρώς "ειρωνικά", η αλήθεια είναι πως, σταδιακά, όσο πλησίαζα στο τέλος, το ενδιαφέρον μου έπεφτε. Και κάπου εκεί, το "The Krack Drought Suite (Pts 1-3)", ένα δεκάλεπτο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, ήρθε και με τσάκισε συνδυάζοντας ηλεκτρονικά στοιχεία, pop, σκληρή industrial, και πειραματισμούς, αφήνοντάς με στο τέλος με ένα τεράστιο «τι στο διάολο μόλις άκουσα» μέσα στο κεφάλι.

Παρά την αρχική αίσθηση που σου αφήνει λοιπόν, το "No Rocket Required" δεν είναι ένας εύκολος δίσκος. Σε σημεία είναι χαοτικός, κουραστικός και – οριακά - ανυπόφορος. Όμως, συγχρόνως, φανερώνει από πίσω του ένα συγκρότημα που δεν φοβάται να ρισκάρει και να χαράξει άγνωστα μουσικά μονοπάτια, μετατρέποντας τελικά την συνολική ακρόαση σε ένα ταξίδι επικίνδυνο αλλά, συγχρόνως, συναρπαστικό που στο τέλος του είναι βέβαιο πως θα το σκέφτεσαι και θα λες «τι ζήσαμε πάλι!».