The Cult

Έχω μια παράξενη προσωπική σχέση με τους The Cult. Πρωτοετής φοιτητής στην πόλη της Φλώρινας (την καλησπέρα μας στην δυτική Μακεδονία), ελαφρά μεθυσμένος (γκουχου) ένα βράδυ στην πρώτη εβδομάδα μου στην πόλη, πλησίασα τον dj, με τον οποίο στην πορεία θα γινόμασταν καλοί φίλοι, και του ζήτησα να βάλει τίποτα από Cult. Τώρα, το πως προέκυψε αυτή μου η επιθυμία είναι μια άλλη ιστορία για κάποια άλλη φορά. Πάντως, αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσω είναι πως, μέχρι τότε, από τους The Cult είχα ακούσει ψιλοσκόρπια τραγούδια από τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ, δεν θα τους έβαζα ούτε καν στα αγαπημένα μου 50 συγκροτήματα, και, σε γενικές γραμμές, θα με έλεγα "τουρίστα" ως ακροατή. Όπως, πιθανά, να ξέρετε βέβαια, στις μικρές επαρχιακές πόλεις, το να αποκτήσεις ένα παρατσούκλι είναι κάτι που προκύπτει τυχαία, το μαθαίνουν όλοι γρήγορα και, σπάνια, φεύγει από πάνω σου. Στην δική μου περίπτωση λοιπόν, πέρασα τα υπόλοιπα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής ως "ο Καλτ", που, δεδομένων των συνθηκών, ήταν μια χαρά παρατσούκλι όμως έμπαζε στην ουσία του καθώς εγώ, όπως προείπα, δεν άκουγα καν ιδιαίτερα The Cult.

Με μια νεανική αίσθηση καθήκοντος λοιπόν έκανα αυτό που θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος. Έπεσα με τα μούτρα στη δισκογραφία τους. Και κάπως έτσι γνώρισα καλύτερα τους, πιο κοντά στα γούστα μου εκείνης της εποχής, Southern Death Cult, αλλά και το συγκρότημα που κατέχει ένα από τα καλύτερα σερί κυκλοφοριών, ειδικά τη δεκαετία του 1980. Αλλά κι η συνέχεια εδώ που τα λέμε, ήταν εξαιρετική αφού οι Βρετανοί, στα κοντά 40 χρόνια ύπαρξης που μετράμε, δεν έχουν κυκλοφορήσει κακό δίσκο. Ίσως κάποιους όχι τόσο σπουδαίους αλλά σε καμία περίπτωση κατώτερους του ονόματός τους. Και το ενδέκατό άλμπουμ της καριέρας τους μπορεί να καυχιέται πως διατηρεί αυτό το status- quo του συγκροτήματος.

Με έναν τίτλο εμπνευσμένο από μια εμπειρία τους στη Φιλανδία, όταν τον Ιούνιο του 1986 το συγκρότημα έπαιζε στο Provinssirock Festival και στις 3 η ώρα το πρωί ο ήλιος φώτιζε πάνω από τα κεφάλια τους καθώς ο κόσμος ξάπλωνε στα γρασίδια, ερωτευόταν, έπινε και κάπνιζε, η νέα τους δουλειά ήταν μια απόπειρα του Ian Astbury να αιχμαλωτίσει το πανέμορφο μα, παράλληλα, παράξενο συναίσθημα που ένιωσε κάτω από το νυχτερινό ήλιο και να το αναπαράγει για το κοινό. Σε αυτή την προσπάθεια επιστράτευσε τον Tom Dalgety, έναν από τους πιο επιδραστικούς παραγωγούς των τελευταίων χρόνων με συνεργασίες, μεταξύ άλλων, με τους Pixies, τους Royal Blood, τους Rammstein, τους Killing Joke, και τους Ghost, o οποίος φαίνεται πως ήταν αρκετά παρεμβατικός καθώς έλαβε και credits ως co- writer στα πέντε από τα οχτώ τραγούδια του "Under the Midnight Sun".

Και η επιλογή του να αντικαταστήσουν μετά από 5 δίσκους τον Bob Rock, φαίνεται να τους βγήκε καθώς ο δίσκος ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο παρελθόν και το σήμερα, ενώ σε αυτόν συνυπάρχουν όλα τα στοιχεία που έκαναν τους The Cult αυτό που είναι. Εξάλλου, ο Astbury το έχει ξεκαθαρίσει από το μακρινό 1985: «Η μουσική μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μελωδίες και κιθάρες. Είμαστε σαν τους Big Country και τους U2, απλώς καλύτεροι». Και όσο κι αν μοιάζει υπεροπτική η παραπάνω δήλωση, στην πραγματικότητα, αυτό που χαρακτήριζε τον ήχο τους ήταν πάντα το αποτέλεσμα της χημείας μεταξύ του Astbury και του Billy Duffy, ο οποίος θεωρώ πως παραμένει υποτιμημένος ως κιθαρίστας, ειδικά αν αναλογιστούμε τι έχει συνθέσει, πόσο καλός είναι τεχνικά, και, κυρίως, το πόσο χαρακτηριστικό είναι το παίξιμό του.

Το ότι επέστρεψαν λοιπόν στο στούντιο Rockfield, στο οποίο είχαν ηχογραφήσει και το ντεμπούτο τους πριν 38 χρόνια, φαίνεται να ξύπνησε μνήμες στο συγκρότημα καθώς η τελευταία τους κυκλοφορία έχει κάτι από τον πρώιμο μυστικισμό του "Dreamtime", μέσα βέβαια από την ωριμότητα που απέκτησαν με τα χρόνια. Παράλληλα όμως, οι The Cult φλερτάρουν με την σκοτεινή μελαγχολία του Mark Lanegan και συνδυάζουν στοιχεία που ξεκινάνε από το, εμβληματικό, "Love", περνάν από το σκληρότερο rock του "Sonic Temple" και καταλήγουν στο post-grunge του ομώνυμου δίσκου τους το 1994. Στο ενδιάμεσο μας χαρίζουν έναν σύντομο, καθώς διαρκεί μόλις μισή ώρα, αλλά άκρως ενδιαφέρων δίσκο που, ασχέτως αν θα σας αρέσει ή όχι, πετυχαίνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Τοποθετεί τους The Cult στην κατηγορία των συγκροτημάτων που, μετά από τόσα χρόνια, μπορεί να μην καινοτομούν όμως κυκλοφορούν δίσκους που αναβιώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους, χωρίς το άγχος της εμπορικής επιτυχίας, ενώ, συγχρόνως, φανερώνει ένα συγκρότημα που φαίνεται να απολαμβάνει αυτό που κάνει.

Με δεδομένη την προτίμησή μου σε πιο εναλλακτικές rock φόρμες, ομολογώ πως ευχαριστήθηκα το "Under the Midnight Sun" όσο κανένα άλλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το συγκρότημα εδώ και πάρα πολλά χρόνια καθώς μου είχε λείψει αυτή η πιο goth/ post-punk πλευρά τους. Σαν να συναντάς έναν παλιό γνωστό που είχες χρόνια να δεις και αυτός να έχει μεγαλώσει με τον πιο υπέροχο τρόπο που μπορούσες να φανταστείς. Δεν θα πω ότι αυτό είναι το καλύτερο rock άλμπουμ του 2022 όπως υποστήριξε ο Nocturno Culto στην πρόσφατη συνέντευξή του (φωτιά θα πέσει να με κάψει), όμως σίγουρα είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακούσετε, ειδικά δε αν δύο πρώτα άλμπουμ των The Cult είναι από τα αγαπημένα της δισκογραφία τους.