The Chisel

Κάτι κινείται στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια όσον αφορά το hardcore. Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία το περιβόητο "New Wave Of British Hardcore" έχει δημιουργήσει τον δικό του μικρόκοσμο, με τη σκηνή να βρίθει άποψης, ουσίας και φυσικά ενέργειας. Μπορεί η επιφανειακή ανασχόληση να σταθεί στους Higher Power, των οποίων η ανέλιξη υπήρξε δίκαιη και απότομη, στα άδυτα όμως του Leeds και περιχώρων ξεπετάγονται διαρκώς υποσχόμενα σχήματα. Ανάμεσα σε αυτά, είναι και οι The Chisel, οι οποίοι ένα χρόνο μετά τη δημιουργία τους κυκλοφορούν το επίσημο ντεμπούτο LP τους.

Τα μέλη των Λονδρέζων πιθανώς να έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας εξαιτίας της προϋπηρεσίας τους. Προεξάρχοντος του κιθαρίστα Charlie Manning Walker, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Chubby Charles που ηγείται των φοβερών Chubby And The Gang, άτομα από την μπάντα έχουν διατελέσει μέλη των, κομβικών για την ανάπτυξη της σκηνής, Arms Race και Violent Reaction. Οι The Chisel, έχοντας κυκλοφορήσει στις αρχές του έτους το τρίτο αξιοπρόσεκτο EP τους, επανέρχονται με ντεμπούτο διάρκειας σχεδόν μισής ώρας ώστε να αφήσουν ένα ξεκάθαρο στίγμα στα πεπραγμένα της σύγχρονης σκηνής. To "Retaliation", είναι ένα απολαυστικά παλαιομοδίτικο punk άλμπουμ. Για του λόγου το αληθές, το ομότιτλο άσμα φροντίζει να ρίξει τα τείχη της δυσπιστίας.

Μόνο το 2020, διαφορετικές εκδοχές της βρετανικής hardcore σκηνής, βρήκαν τη φωνή τους σε αξιοσημείωτες δισκογραφικές εκκινήσεις στα πρόσωπα συγκροτημάτων όπως οι Big Cheese ή οι Subdued. Οι The Chisel όμως διαφοροποιούνται αισθητά. Ο ήχος τους εδράζει στο κλασικό UK82, ενσωματώνοντας γενναίες δόσεις street-punk και oi όπως ξεδιπλώθηκε στα τέλη του ’70 και στις αρχές του ’80 στη χώρα τους. Οι Βρετανοί δίνουν έμφαση στα ρεφραίν, φροντίζοντας ώστε κάτω από τους επιθετικούς και αδυσώπητους ρυθμούς και τα χαρακτηριστικά ρυθμικά να κρύβονται εθιστικές και μνημονικές ιαχές οι οποίες απλώς σε προ(σ)καλούν να ενωθείς μαζί τους. Η συμπερίληψη του "Not The Only One" από το προαναφερθέν EP, αποτελεί επαναληπτικό μάθημα για την ουσία της τέχνης αυτών των αξιαγάπητων προσωπικοτήτων.

Η οργή και το χυμαδιό όμως των The Chisel δεν υφίσταται δίχως στόχευση. Ο τραγουδιστής και λατρεμένος φωνακλάς Cal Graham οργιάζει με τους προλεταριακούς στίχους και την εξιστόρηση των αγωνιών της εργατικής τάξης. Η ασφυξία, η αγανάκτηση και η διοχέτευση της οργής, το πάθος, αυτό το πάθος. Όπως και οι Chubby And The Gang, έτσι και οι The Chisel, συνθέτουν έναν δίσκο με όση μουσικότητα και ποικιλομορφία απαιτείται ώστε, δίχως να ξεφεύγει από τα, ιδιαίτερα στενά, όρια του ιδιώματός του, να ηχεί εμπνευσμένος και πειστικός. Είτε ασχοληθείς περιστασιακά μαζί τους, είτε ταυτιστείς με την άποψή τους, θεωρώ ακατόρθωτο να μην δυσανασχετίσεις με την εγγύτητα του μηνύματος του "Shit Life Syndrome", ή να μην θες να ξεσπάσεις με την πανέμορφη απλότητα του "So Do I".

To "Retaliation" είναι η απόλυτη ηχητική μετουσίωση του τίτλου του. Η κοινωνική παρακμή γίνεται περηφάνεια στην απρόσμενη αλλαγή ρυθμού του "Common As Muck", οι Conflict κάνουν το πέρασμά τους στο "Nation’s Pride" και εγώ με βρίσκω να χαμογελάω με oi-punk sing along στο "Sit And Say Nothing". Όπως προανέφερα όμως, η μουσική των The Chisel δεν είναι μια ένοχη, ετεροχρονισμένη απόλαυση. Αυτοί οι μουσικοί, μες την απόλυτη αδιαφορία τους για τάσεις και μόδες, επικεντρώνονται στην αμεσότητα του ιδιώματος, αυτή του την πτυχή που το έκανε να αποτελέσει τη φωνή του περιθωρίου ενάντια στην καταπίεση.

Από τη χροιά του Graham, μέχρι την παραγωγή του Jonah Falco (Fucked Up) αυτό το άλμπουμ είναι μια μικρή νίκη. Η οποία αποκτά διαστάσεις ενός παραγνωρισμένου θριάμβου στο φινάλε. Το προτελευταίο mid-tempo και μελωδικό "What Was Mine" παίζει τόσο καλά με τη νοσταλγία ως συναίσθημα που συγκινεί ανεπιτήδευτα, ενώ το φινάλε του μελαγχολικού "Will I Ever See You Again" είναι μια folk-punk ελεγεία που επισφραγίζει την ετυμηγορία. Η φυσαρμόνικα και οι συγχορδίες του, μαζί με την, αποδεσμευμένη από την κοινωνική βία, αποδοχή της απώλειας, είναι ικανή ώστε να αφήσεις το, όποιο, hype, γύρω από τους The Chisel να λάμψει και να σε κερδίσει. Όπως οι μικρές και συνήθως απρόσμενες τροπές της καθημερινότητας που γεμίζουν ελπίδα το γκρίζο κάδρο της ρουτίνας, έτσι και το "Retaliation", είναι ένας δίσκος που σκιαγραφεί χαμόγελα στα πρόσωπα που αναζητούν στήριγμα. "Come See Me", λοιπόν, και ναι.

Bandcamp