Robert Plant With Suzi Dian

To "Saving Grace" είναι το νέο αφήγημα του Robert Plant αλλά ταυτόχρονα και το όνομα της μπάντας που τον ακολουθεί από το 2019 και μετά. Ένα άλμπουμ αποτέλεσμα της αδιάκοπης ανάγκης του καλλιτέχνη για έκφραση και δημιουργία. Δημιουργήθηκε κατά τα χρόνια του Covid και λόγο αυτής της δυσκολίας των μετακινήσεων και των μαζικών συνευρέσεων, ο Plant αναζήτησε τοπικούς μουσικούς πράγμα αρκετά δύσκολο με το σκεπτικό ότι μένει σε ένα χωριό στα West Midlands. Συνδετικός κρίκος για όλα αυτά ήταν ο Matt Worley που συμμετέχει με πολλαπλό ρόλο στο άλμπουμ καθώς εμπλέκεται στην παραγωγή, παίζει μπάντζο, ακουστική κιθάρα και αναλαμβάνει και τα φωνητικά στο "Soul Of A Man" . Το αρχικό πλάνο ήταν να κάνουν κάποιες συναυλίες και να δουν πως θα εξελιχθεί το project σταδιακά.

Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν σε μια περίοδο 6 χρόνων από το 2019 μέχρι τις αρχές του 2025 κατά βάσει σε εξωτερικούς χώρους στη βρετανική εξοχή και σε αχυρώνες, με τις απαραίτητες πάντα αποστάσεις λόγω Covid χωρίς αρχικά να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο χρονικό πλάνο για την κυκλοφορία τους μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για αποδοθούν στο κοινό.

Με τη συμμετοχή της Suzi Dian να συνοδεύει στα φωνητικά, συζύγου του ντράμερ της μπάντας, ως μια νέα Emmylou Harris, ξετυλίγεται το κουβάρι του αφηγήματος. Ενώ θα μπορούσε εύκολα να ακολουθήσει την πεπατημένη όπως θα ήταν αναμενόμενο αλλά και δικαιολογημένο, όντας 76 χρονών πια και να ασχοληθεί με Jazz Standards από το "The Great American Songbook" ακολουθεί εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Βουτάει βαθιά στην Americana, στο Blues και στο Indie με την σύμπλευση της Suzi και προσεγγίζει τραγούδια που ταιριάζουν στο εύρος και στην χροιά της φωνή του που δε σταματάει να σαγηνεύει και διαλέγει ιστορίες που θέλει να μοιραστεί.

Δέκα τραγούδια, όλα διασκευές από αντισυμβατικούς καλλιτέχνες παλαιούς και σύγχρονους. Από τα underground blues, "Chevrolet" της μυθικής Memphis Minnie και "Soul of a Man" του Blind Willie Johnson, στα traditional "As I Roved Out" ,"I Never Will Marry" και "Gospel Plough", ειδικά στο τελευταίο με ερμηνεία για Grammy. Στα folk "Too Far From You" της Sarah Siskind και "It's a Beautiful Day Today" του Bob Mosley. Στην Americana του "Ticket Taker" των Low Anthem και στην country του"Higher Rock" της Martha Scanlan και στην για τρίτη φορά διασκευή σε κομμάτι των Low μετά τα "Monkey" και "Silver Rider"με το ιδιαίτερο "Everybody's Song" ως ένας φόρος τιμής στην αδικοχαμένη Mimi Parker.

Ερμηνείες μοναδικές, με διείσδυση. Κάθε τραγούδι γίνεται «δικό του». Δίνει χώρο και μάλιστα αρκετό στη Suzi, η οποία παίζει και ακορντεόν. Όλα τα τραγούδια ακούγονται σαν ενιαίο σύνολο, μια αφήγηση παραμυθιού, ιστορίες παλιές πάντα όμως επίκαιρες γιατί μιλάνε στην ψυχή. Η μπάντα κουρδισμένη σωστά όπως αρμόζει στο ύφος του άλμπουμ.

Μην ψάχνετε hard rock κραυγές εδώ. Εξάλλου οι μέρες που ο Robert υποδυόταν το sex symbol σταμάτησαν στο "Manic Nirvana". Από εκεί και πέρα άρχισε η πραγματική του δεύτερη καριέρα, που θυμίζει τόσο μα τόσο σε αναλογία, την περίπτωση του Johnny Cash.