The Armed

"Κάθε μου ανάσα ένα έργο τέχνης, όλη μου η ύπαρξη είναι απλώς μέρος του show" λέει ένας στίχος του "Everything's Glitter" και δεν νομίζω πως μπορεί κάτι να περιγράψει καλύτερα την punk κολεκτίβα των The Armed. Πίσω από αλήθειες και ψέματα, παραπετάσματα καπνού, ψεύτικα μέλη και φανταστικούς χαρακτήρες, το σχήμα από το Detroit μπόρεσε να χτίσει μέρος του μύθου της γύρω από το παιχνιδάκι με τα media. Από την άλλη μεριά, πάντα υπήρχε και η μουσική και η απόπειρα των The Armed να ντύσουν το εξωφρενικό τους hardcore με ισχυρότατες δόσεις pop αισθητικής και τόνους από γκλίτερ.

Έφτασε λοιπόν η ώρα, στο πέμπτο τους άλμπουμ, να αποτινάξουν από πάνω τους τον hardcore μανδύα και να κάνουν τον ήχο τους πιο mainstream. Η rock μουσική από πάντα τρώγεται με τα ρούχα της όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Άλλοι το βλέπουν σαν ξεπούλημα, άλλοι σαν ωρίμανση, εμένα όμως θα μου επιτρέψετε σε περιπτώσεις σαν των The Armed να το αντιλαμβάνομαι σαν νομοτέλεια. Εξάλλου, δίσκο με τον δίσκο, κάποιες από τις πάμπολλες στρώσεις της φορτωμένης τους μουσικής πάντα έμοιαζαν να αφαιρούνται. Στο πολύ καλό "Ultrapop" φαινόταν ότι πλησιάζουμε, στο "Perfect Saviors" όμως γίνεται πραγματικότητα: οι The Armed δεν είναι πια παιδιά των Converge αλλά ανιψάκια των The Strokes και των Nine Inch Nails.

Κι ενώ λοιπόν κάποιος κόσμος θα γκρινιάξει που οι The Armed δεν είναι πλέον έξαλλα χαοτικοί  αλλά support-άρουν τους Queens Of The Stone Age σε μεγάλες αρένες, θα εκφράσω δύο αντεπιχειρήματα: πρώτον, ο ήχος μαλάκωσε, ο χαρακτήρας της μπάντας είναι όμως ακέραιος: οι ενορχηστρώσεις είναι ακόμα μαξιμαλιστικές, το χάος και το noise στοιχείο βρίσκονται  κρυμμένα σε απρόβλεπτα σημεία, ο Urian Hackney - το απόλυτο αστέρι των The Armed αν μιλήσουμε καθαρά μουσικά - ακόμα πετάει μερικά blastbeats εκεί ακριβώς που δεν τα περιμένεις, η πολύχρωμη μουσική τους αναρχία κρατάει ακόμα τα ηνία. Θα έλεγα λοιπόν πως ο ήχος του γκρουπ δεν έγινε μαλακότερος αλλά πιο ευδιάκριτος, ακριβώς όπως ήλπιζα πως θα γίνει όταν έγραφα για το "Ultrapop".

Δεύτερον, και απείρως σημαντικότερο, είναι το songwriting: παρά το γεγονός πως αποφεύγω να ακούω (και να κρίνω) singles, τα "Sport Of Form", "Everything's Glitter" και "Liar 2" μου είχαν γίνει κανονικές εμμονές, χτίζοντας ακόμα και AOTY προσδοκίες. Όχι, τελικά το "Perfect Saviors" μάλλον δεν θα είναι το άλμπουμ της χρονιάς, περικλείει όμως, σε πολλές στιγμές, απίστευτη μουσική. Από το pop-punk riff-άκι του "Clone" στο industrial rock ύφος του "Modern Vanity" κι από τα ξεδιάντροπα χορευτικά "Liar 2" και "Patient Mind" στην πεντακάθαρη jazz (!!) του "Public Grieving", το άλμπουμ έχει πάρα πολύ ζουμί. Πίσω από το pop προσωπείο και τα φοβερά hooks του τραγουδιστή Toni Wolski, η μουσική των The Armed εξακολουθεί να έχει πολλά layers και να σηκώνει πολλές ακροάσεις. Φυσικά, η παραγωγή του Kurt Ballou είναι εκπληκτική.

Οι καλεσμένοι (και) στο "Perfect Saviors" είναι άπειροι και διακεκριμένοι: νυν και πρώην μέλη των Red Hot Chili Peppers, Jane's Addiction, Queens Of The Stone Age, ολόκληρος Jacob Bannon και ολόκληρη Julien Baker - ναι δεσποινίς, ακόμα δεν έχουμε βγάλει την δισκάρα των boygenius από το playlist μας - παρελαύνουν μέσα στον δίσκο, την παράσταση όμως δεν την  κλέβουν τα πρόσωπα αλλά οι μουσικές λεπτομέρειες: οι τρομερές μπασογραμμές σε όλο το άλμπουμ, τα απειλητικά synths, το σαξόφωνο του Patrick Shiroishi, το indie ξάνοιγμα του "In Heaven", το μεγάλο riff του "Sport Of Measure". Περισσότερα απ' όλα, το "Everything's Glitter", ένα από τα καλύτερα rock τραγούδια για το 2023. Εκεί δηλαδή που ακούγεται ο στίχος There's just a little between God and Clown, σκιαγραφώντας ακριβώς την περιοχή που κινούνται οι The Armed σε ολόκληρη την καριέρα τους, πιστεύοντας προφανώς ότι ένα καλό αίνιγμα είναι προτιμότερο από μια βαρετή κατάφαση.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στο κορυφαίο (ως καλλιτεχνική πρόταση) "Only Love" του 2018, παρατηρούσα την extravagant αισθητική των The Armed και υποπτευόμουν ότι πίσω της ίσως κρύβεται το πιο σημαντικό rock σχήμα της εποχής μας, ενώ άλλες φορές απλώς με ενοχλούσαν οι pop εμμονές τους. Η ίδια η θεματική των τελευταίων τριών άλμπουμ εξάλλου - η ψηφιακή πραγματικότητα ως ψέμα και ως αποχαύνωση - μάλλον θόλωνε περαιτέρω τα νερά. Απαντήσεις ακόμα δεν έχω, αισθάνομαι όμως πως οι The Armed μουσικά κερδίζουν το στοίχημα, φτάνοντας με το "Perfect Saviors" σε ένα κομβικό σημείο της πορείας τους: χωρίς να έχω ιδέα τι στο καλό θα κάνουν στο μέλλον, σήμερα μοιάζουν να βρίσκονται ακριβώς στο σημείο για το οποίο δούλεψαν, να φαντάζουν δηλαδή σαν ένα ξεχωριστό, χαρισματικό, πιθανόν εμβληματικό rock σχήμα των καιρών μας. Είτε πραγματικότητα, είτε μέρος του show, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

Bandcamp