Swamp Lantern

Τα απρόσμενα, τα άγνωστα και τα καινούργια στη μουσική έχουν μεγάλη χάρη. Όποια περιγραφή και αν τα συνοδεύει, σε όποιο μουσικό thread και αν βρίσκονται, η πρώτη επαφή με μια μπάντα έχει το εξής καλό: οι κεραίες μένουν τεντωμένες και ακλόνητες, η ακοή οξύνεται, πολύ πιθανόν να ανοίγει και ένα τρίτο ενδοσκοπικό μάτι. Η προσήλωση αποκτά χαρακτήρα ιεροτελεστίας και τα εξωτερικά ερεθίσματα απομονώνονται. Δε μιλάμε εξάλλου για τον νιοστό δίσκο των τάδε ή των δείνα, σήμερα ακούμε και μιλάμε για τον δεύτερο δίσκο των Αμερικανών Swamp Lantern.

Το έγχρωμο και σχεδόν γκροτέσκο εξώφυλλο παρέχει μπόλικη πληροφορία, το ίδιο και η μουσική τους. Λιγοστές οι αναφορές στο διαδίκτυο, αν κάποιος διερωτηθεί τί μουσική παίζουν, η αλήθεια βρίσκεται στο bandcamp τους. Βασικά παίζουν πολύ με τις δυναμικές, αυτές δίνουν τον τόνο και επιβάλλουν μέχρι και τις ερμηνείες. Πληθυντικός, καθώς τις μοιράζονται οι τρεις έγχορδοι της μπάντας, με τη συνδρομή μιας κυρίας σε δύο συνθέσεις. Υπάρχουν λοιπόν καθαρά φωνητικά με ελαφρούς gothic χρωματισμούς, τότε που η μουσική κυλάει ήρεμα και ταξιδιάρικα. Υπάρχουν και black metal λαρυγγισμοί και ξεσπάσματα, ακριβώς τη στιγμή που τα riff θεριεύουν και οι ταχύτητες ανεβαίνουν. Οι δυναμικές που λέγαμε.

Οι δομές δεν ακολουθούν κάποια μανιέρα. Θα ακούσουμε ένα post rock σημείο κάπου στη μέση, το οποίο θα συνοδεύεται άμεσα από το αντίστοιχο θεόβαρο doom riff και εν τέλει θα εκστασιαστούμε με ένα σόλο heavy metal διαστάσεων. Ομορφιές δηλαδή. Ειδικά αν προσθέσεις και τη μετρημένη ψυχεδέλεια που εμφανίζεται σαν σφηνάκι δίπλα στο αγαπημένο ποτό σου. Θέλει μαεστρία να μην εκτροχιαστούν τα πράγματα και οι συγκεκριμένοι το καταφέρνουν στον απόλυτο βαθμό. Με συνθέσεις άνω των οκτώ λεπτών (εξαιρείται το ταξιδιάρικα πανέμορφο ορχηστρικό).

Μουσικά σκαμπανεβάσματα και όχι ποιοτικά σε τούτον τον δίσκο, ικανά να ορίσουν και διαθέσεις κατά την ακρόασή του. Κάτι που γίνεται ολοκληρωτικά και με τη βοήθεια των στίχων, στον επίλογό του: Η διαδρομή ενός βρυκόλακα προς αναζήτηση τροφής και η ικανοποίηση της βασικής του ανάγκης, της πείνας. Αρχικά ενδοσκοπικός ο ήρωας, ατμοσφαιρική η μουσική, συνοδεία αιθέριων γυναικείων φωνητικών. Όταν αρχίζει να περιγράφει την περιφρόνησή του για το ανθρώπινο είδος και την αφαίμαξη που επιμελείται ο ίδιος, το κρεσέντο και η κλιμάκωση παίρνουν τη σκυτάλη. "I must feed, their lives I need, harvesting my eternity".

Δεν απευθύνονται σε συγκεριμένο κοινό, έχουν όμως τις δυνατότητες να απασχολήσουν πολύ κόσμο. Το σκοτάδι κυριαρχεί ως ατμόσφαιρα, με διάφορες μορφές. Είτε ως ευπρόσδεκτο είτε ως απειλητικό. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο δίσκος είναι βαρύς πολύ. Αλίμονο, με τέτοια riff.