Mariusz Duda

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ο ιθύνων νους πίσω από τους Riverside και το project Lunatic Soul, ο ταλαντούχος πολυοργανίστας και γενικός αγαπούλας Mariusz Duda, άρχισε να κυκλοφορεί ηλεκτρονική μουσική, μακρύτερα απ’ οτιδήποτε είχε κάνει ως τότε - εκτός ίσως το "Eye Of The Soundscape": Οι Riverside ήταν στο prog, κι οι Lunatic Soul σε μία ιδιαίτερη σύμφυση ηλεκτρονικής με folk (με το "Through Shaded Woods" να γέρνει εμφατικά την πλάστιγγα προς το δεύτερο). Για το ομώνυμα βαπτισμένο project, ο Duda θέλησε να βυθιστεί στην ηλεκτρονική μουσική, με καθοδηγητές τον Vangelis (ακούστε την τιμητική στον εκλιπόντα, σχεδόν μισάωρη σύνθεση "Intervallum"), τους Tangerine Dream, και τον Jean Michel Jarre. Μετά την "Lockdown Trilogy" (το έχει να ξεκινάει με τριλογίες, φαίνεται), το "Afraid", στυλιζαρισμένο ως AFR AI D, για να δώσει έμφαση στο Α.Ι., την τεχνητή νοημοσύνη, είναι η νέα ολοκληρωμένη κυκλοφορία του project.

Αφήνοντας στην άκρη την κλειστοφοβική νηνεμία της καραντίνας, ο Mariusz Duda εμπνέεται από την αυξανόμενη παρουσία της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας, μέσω των διαφόρων εφαρμογών που έχουν αρχίσει να ξεπετάγονται εδώ και έναν χρόνο σαν τα μανιτάρια. Ο δίσκος δεν είναι απλά σκεπτικιστικός και λουδίτικος, απ’ αυτή την άποψη, αλλά παραμένει αρκετά σκοτεινός και διστακτικός απέναντι στα όσα ευαγγελίζεται η νέα τεχνολογία. Στην τελική, την συνδέει με τον φόβο του καινούργιου, και παίζει με αυτόν τον φόβο, όπως καθιστούν σαφές οι τίτλοι "Why so serious, Cassandra", "Good Morning, Fearmongering", "Taming Nightmares" και "Embracing the Unknown".

Τα γρυλίσματα στην αρχή του "Taming Nightmares" προϊδεάζουν για την νταρκίλα που ακολουθεί, αλλά όχι και για την γενικότερη ηπιότητα των ήχων, που εν πολλοίς είναι αρκετά ήμεροι. Το στοιχείο, όμως, που κάνει την διαφορά, ώστε να μην πρόκειται απλώς για έναν δίσκο τυπικής ηλεκτρονικής μουσικής είναι τα κιθαριστικά solo που εισάγονται. Ένα το είχαμε ήδη ακούσει και στο single "Bots’ Party", όπου ο ήχος, τα περάσματα, και το στυλ, θύμιζαν guitar heroes από τα παλιά. Αυτός ο συνδυασμός Van Halen με David Gilmour δίνει μία ιδιαίτερη οργανική χροιά στον δίσκο, και δείχνει ότι ο Duda δεν ενδύεται το λεξιλόγιο κάθε είδους ευκαιριακά, αλλά χρησιμοποιεί μία ευρεία παλέτα ήχων, οργάνων, και υφών προκειμένου να καταλήξει στο αποτέλεσμα που επιθυμεί. Κάποια από αυτά τα στοιχεία, μάλιστα, έχουν πια συνδεθεί με το όνομά του, όπως το ρυθμικό πλατάγισμα της γλώσσας που ακούμε στο "Embracing The Unknown", το οκτάλεπτο έπος που ακούγεται σαν μία διευρυμένη σπουδή πάνω στα όρια και τις δυνατότητες των τελευταίων λεπτών του "Hybrid Times" από το "Anno Domini High Definition" των Riverside.

Άλλοτε πιο γραμμικές, κι άλλοτε πιο περίπλοκες, οι συνθέσεις αποτελούν γεννήματα των loops και των sequencers, με σταθερά beats, πλήκτρα, παραμορφωμένα φωνητικά, και εφέ, που μας κρατάνε σε εγρήγορση. Η πληροφορία δεν χρειάζεται να είναι καταιγιστική όταν οι ιδέες είναι καλές και συμπυκνωμένες, ενώ έχουμε για άλλη μία φορά μία τρομερή παραγωγή που μπορεί να αναδείξει τις μικρές λεπτομέρειες που καραδοκούν στις πτυχώσεις των ηλεκτρονικών ήχων. Εκείνο, όμως, που καθιστά το "Afraid" έναν εξαιρετικό δίσκο, είναι ότι ακούγεται πιο ολοκληρωμένος και συμπυκνωμένος από τους προκατόχους του, ενώ φαίνεται να είναι πιο αυθόρμητο και απελευθερωμένο από τις τελευταίες δουλειές των Lunatic Soul, όπου κάτι φαινόταν να λείπει για τον γράφοντα. Εδώ, η καλλιτεχνική νοημοσύνη του Duda τον αναδεικνύει σε τεχνίτη πρώτης κατηγορίας, ένα ανήσυχο πνεύμα με καντάρια έμπνευσης που σπάνια - αν ποτέ - απογοητεύει.