Sigh

Είναι γεγονός ότι πολλοί Ιάπωνες καλλιτέχνες έχουν μία αρκετά αλλόκοτη οπτική γωνία όσον αφορά το μουσικό τομέα. Οι χαρακτηρισμοί που κυριαρχούν για πολλά από τα έργα τους είναι «διαφορετικό», «παράξενο» και «διεστραμμένο». Οι Sigh λοιπόν είναι μία ακόμα «ιδιαίτερη» μονάδα που εκπροσωπεί αυτή τη σκηνή, καθώς απ' ότι φαίνεται οι Ιάπωνες πρωτοπορούν με ιδιόμορφο τρόπο και στον «μεταλλικό» ήχο.

Βέβαια, το θέμα είναι κατά πόσο μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως metal μπάντα, μιας και ο όρος δεν τους καλύπτει επακριβώς. Από πολύ νωρίς άρχισαν να εξερευνούν διάφορα «μονοπάτια», με αποτέλεσμα να «μπολιάσουν» τον metal χαρακτήρα τους με ποικίλα «ξένα» για το είδος στοιχεία. Εξελίχθηκαν σε μία ξεχωριστή περίπτωση του χώρου, μιας και η μουσική τους ταυτότητα πλέον δε χωρά σε ταμπέλα - λογικό, αφού έως τώρα τους έχουμε δει να «φλερτάρουν» με τις περισσότερες μορφές του metal ήχου και όχι μόνο. Προσωπικά τους είχα αφήσει στο "Imaginary Sonicscape", το ύφος του οποίου περιείχε στοιχεία από heavy metal, jazz, trip hop / ψυχεδέλεια, δίχως να λείπουν και τα black metal ψήγματα στα φωνητικά. Διαμεσολάβησαν 6 χρόνια, δύο split και ένα album που (δυστυχώς) δεν έχω ακούσει για να δούμε κατά πόσο παραμένουν ανήσυχα πνεύματα εν έτει 2007.

Οι Sigh στη νέα τους δουλειά μας παρουσιάζουν ένα αρκετά δεμένο κράμα που σε παραπέμπει στα αντίστοιχα ιδιώματα του black και thrash metal, ενώ μεταξύ αυτών παρεμβάλλονται και κάποιες heavy metal στιγμές (κυρίως σε κάποια guitar solos). Αυτά τα στοιχεία είναι η μία πλευρά που απαρτίζει τον χαρακτήρα τους, καθώς οι ίδιοι «έσπασαν» το προαναφερθέν κράμα επιρροών, ώστε να ενσωματώσουν αρκετά ορχηστρικά μέρη που, αντί να είναι στο background, αποτελούν βασικό κομμάτι των συνθέσεων καθ' αυτών.

Το αποτέλεσμα... απλά θερίζει! Τα riff «thrash-ίζουν» επικίνδυνα, η φωνή βγαίνει «σκισμένη» απ' τα ηχεία και οι λοιπές ορχηστρικές πινελιές δίνουν τον «σαλεμένο» χαρακτήρα που κάνει τη μπάντα τόσο ξεχωριστή. Για να μη μπερδευτείτε, μη φανταστείτε τίποτα Nightwish εκεί που αναφέρομαι σε «ορχήστρες». Καμία επαφή, και καλύτερα εξ' άλλου μιας και η μουσική ακούγεται όπως πρέπει: Γρήγορη και «δαιμονισμένη», δίχως να χάνει ούτε σε πώρωση, ούτε σε μελωδία. Με λίγα λόγια οι παλιές «καραβάνες», ωσάν δήμιοι, χτυπάνε καίρια και αποφασιστικά, εκεί που δεν το περιμένεις!

Όπως καταλάβατε το album είναι άνετα προτεινόμενο, αρκεί βέβαια το ύφος να είναι του προσωπικού σας γούστου. Αν όμως ανήκετε στους γνωστούς / άγνωστους που έχουν επίγνωση της περίπτωσης των Sigh, τότε δε χρειάζεστε τη γνώμη μου. Πιθανότατα το έχετε ήδη «λιώσει» στις ακροάσεις, και γιατί όχι εξ' άλλου; Τα 17 χρόνια που κουβαλάνε στις πλάτες τους δε δείχνουν να τους βαραίνουν, μιας και ακόμα μπορούν και γράφουν «φρέσκους» δίσκους που δε χάνουν σε καινοτομία. Γι' αυτό λοιπόν μη βιαστείτε να κρίνετε το "Hangman's Hymn", καθώς ο χρόνος, σαν άλλος «Κριτής», μπορεί να σας βγάλει λάθος. Απλά και αλληγορικά: «Στου κρεμασμένου, μη μιλάτε για σκοινί». Το έργο της «θηλιάς» ποτέ δεν τελειώνει. Η σκιά της μένει εκεί, και περιμένει...