Hell

Αυτό το άτομο το είχα λατρέψει το "2017 σαν "Hell" και μ’ εστειλε το 2020 με τα αρχικά του MSW. Και το κάνει ξανά. Ο M.S.W. επιστρέφει με το "Submersus", έναν δίσκο που βουλιάζει ακόμα πιο βαθιά μέσα στο ίδιο του το δημιούργημα. Σάπια μουσική, που καταλήγει σε συναισθηματική απελπισία.

Η παραγωγή είναι στεγνή, τραχιά και πιο άμεση από ποτέ νιώθω και ο ήχος δεν πνίγεται πια μέσα σε ομίχλη, όπως στην αρχική τριλογία (ψάχτε τα ακόμα παλιότερα του). Ο μαν εδώ δεν σε αφήνει να κρυφτείς πίσω από την ατμόσφαιρα, αλλά σε ψιλόπετάει κατευθείαν μέσα στη λάσπη. Τι ψιλό ρε, χοντρό. Οι κιθάρες μουγκρίζουν σαν να σέρνονται, οι κραυγές μοιάζουν λιγότερο με τραγουδι και περισσότερο με απόπειρα επιβίωσης. Το sludge στοιχείο κυριαρχεί, αλλά κάτω του σιγοκαίει μια καρδιά που εξακολουθεί να ανήκει στο doom και στο black metal και θόρυβοι που υμνούν το drone.

Τα κομμάτια "Factum", "Mortem" και "Gravis" λειτουργούν σαν ενότητες ενός ενιαίου βυθίσματος. Το "Gravis" ειδικά, με τη δεκάλεπτη κορύφωσή του, είναι ένα μνημείο συναισθηματικής εξάντλησης, το οποίο ξεκινάει σχεδόν ήρεμα, χτίζεται σαν σεισμός που προειδοποιεί και στο τέλος καταρρέει με ένα riff τόσο βαρύ που μοιάζει να τραβάει μαζί του το φως.

Αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι η ακρότητες, αλλά η πειθαρχία με την οποία ο M.S.W. χτίζει το σκοτάδι του. Δεν υπάρχει τίποτα το περιττό, καμία έκρηξη για χάρη του εντυπωσιασμού. Μόνο βάρος, συνέπεια και μια παράξενη, σχεδόν όμορφη μελαγχολία που διαπερνά κάθε σύνθεση.

Σε σχέση με το φετινό "Alluvion" μαζί με τον Mizmor, το "Submersus" είναι πιο μοναχικό και σιωπηλό. Ισως για αυτό το γουστάρω πολύ περισσότερο. Το συνεργατικό ήταν κολοσσιαίο, κατάμαυρο, μονολιθικό, μα εξωστρεφές. Εδώ ο M.S.W. ξαναβρίσκει το προσωπικό του κέντρο, ένα χώρο χωρίς παρηγοριά, μόνο αντίλαλο. Είναι ο Hell που θυμόμαστε από το 2017, αλλά πιο ώριμος, πιο ανθρώπινος και πιο εσωτερικά καταδικασμένος.

Ο δίσκος είναι ακόμα μία υπενθύμιση ότι το πιο βαθύ σκοτάδι μπορεί να έχει απίστευτη ομορφιά, αρκεί να το αντέξεις.

Bandcamp