Rotting Christ

Λένε, πως όποιος αγαπάει είναι αυστηρός με την αγάπη του. Και τους Rotting Christ τους αγαπάμε πολύ, οπότε αναλογίσου τί έχει να γίνει με το "Pro Xristou" που έρχεται πέντε χρόνια μετά τους «Αιρετικούς» που τουλάχιστον μπορέσαμε να τους προφέρουμε. Και γιατί στέκομαι εδώ; Γιατί είναι η πρώτη και άμεση επαφή με το νέο δίσκο, όπως και το εξώφυλλό του. ‘Ενας Αιρετικός δεν βρέθηκε να πει την άποψή του για τον επικείμενο γλωσσοδέτη; Κάνε το "Pro Christou" ξέρω γω. Αφού έτσι κι αλλιώς δεν γράφεσαι Rotting Xrist.

Οι εκπλήξεις από τη μπάντα είναι σε παύση εδώ και καιρό. Υπάρχει ένα πάτημα από το "Theogonia" και μετά που τους πάει σχεδόν στον αυτόματο. Η ανάγκη για νέα μουσική από τον Σάκη είναι πιο έκδηλη από ποτέ, το μαρτυρά και ο προσωπικός του δίσκος αυτό, μόνο που, δεν τη λες καινούργια. Έχει τουλάχιστον καλές συνθέσεις; Σαφέστατα. Σου θυμίζουν κάτι που έχεις ξανακούσει; Ω ναι.

Κι εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: Πόσο σε επηρεάζει αυτό στο να απολαύσεις τα τραγούδια; Κοίτα, δεν θέλω να γίνω Πόντιος Πιλάτος, αλλά καταλαβαίνω και τους μεν και τους δε. Ίσως λίγο παραπάνω αυτούς που κρατάνε μια πισινή, μιας και ο ίδιος ο δημιουργός δίνει δικαιώματα. Το να έχεις το ίδιο κουπλέ, μελωδία σε δύο διαφορετικές συνθέσεις, είτε αποσκοπεί σε κάτι που δεν μας είναι φανερό, είτε δεν ξέρω κι εγώ τι.

Κατά τ’ άλλα, απαγγελίες, χορωδιακά μέρη και γυναικεία φωνητικά είναι παρόντα όπως θα περίμενε κάποιος που έχει μια κοινή λογική. Υπάρχει, ευτυχώς, μια αισθητή απουσία των Fire and Hell και η γενικότερη στιχομυθία είναι σαφώς αναβαθμισμένη. Όπως αναβαθμισμένη είναι και «πολεμική» ατμόσφαιρα του δίσκου. Η επική του πλευρά αν προτιμάς, που μου κάνει το άλμπουμ ένα κλικ πιο ελκυστικό. Πιο ελκυστικό από τι;

Από τον ιό της επανάληψης να το πω; Ας το πω. Τα "Pretty World, Pretty Dies" & "Like Father, Like Son" είναι οι αιχμές του δόρατος στον τομέα αυτό. Θα έβαζα και το "Pix Lax Dax" μέσα, το έχω όμως ακόμα στην αναμονή καθώς παλεύει με το σχεδόν δίδυμό του "The Apostate". Είναι από τις περιπτώσεις που λες πως αδικούν τους εαυτούς τους. Έχεις δημιουργήσει ένα άλμπουμ που στέκεται μια χαρά στη συνολική σου δισκογραφία, είναι όμως κάποιες λεπτομέρειες που αφήνουν γλυκόπικρη γεύση.

Έχω την αίσθηση πως έχει έρθει η ώρα για αλλαγές. Όχι δραματικές και συνάμα χαμηλού ρίσκου που έχουν τα φόντα να κάνουν τη διαφορά. Άκου τι έπραξαν οι Suicidal Angels στα "Deathstalker" & "The Fire Paths of Fate" για παράδειγμα και πες μου πως δεν είναι άκρως πετυχημένο και αναζωογονητικό.

Μέχρι, και αν έρθει η ώρα εκείνη, εμείς θα συνεχίσουμε να τους αγαπάμε. Ίσως και λίγο περισσότερο από σήμερα.