President

Το ότι μετά την επιτυχία των Sleep Token θα ερχόταν ένα κύμα με επίδοξους αντιγραφείς να καβαλήσει το κύμα της δημοφιλίας τους, ήταν σίγουρα αναμενόμενο. Όπως σε κάθε τι καινούριο που γιγαντώνεται, το δέλεαρ αλλά και η όποια "δημιουργική" αντιγραφή είναι κάτι που έχει συμβεί σε όλα τα κύματα και είδη μουσικής.

Οι President λοιπόν, ξεφύτρωσαν από το πουθενά, και σαν καλοί μαθητές είχαν μελετήσει πολύ τη συνταγή των Sleep Token. Ανώνυμοι, μασκαρεμένοι και με ενα μυστηριώδες concept για να χτίσουμε και λίγο ντόρο. Η πρώτη γεύση είχε έρθει με το "Ιn The Name Of The Father", το οποίο είχε λίγο απ’όλα. Δυνατές κιθάρες, ηλεκτρονικά στοιχεία, πολύ δυνατές μελωδίες και μια έντονα επεξεργασμένη φωνή. Το φανταστικό ρεφραίν του και το breakdown καλά υπολογισμένες κινήσεις για να τσεκαριστούν όλα τα κουτάκια που έπρεπε. Στο δια ταύτα;

Η ανακοίνωση της εμφάνισής τους στο Download Festival, χωρίς να υπάρχει κάν μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά στο βιογραφικό τους, σήκωσε αναμενόμενα πολλά φρύδια. Είναι το ιντερνετικό hype ικανό να χτίσει τον μύθο μιας μπάντας αν η μουσική δεν είναι αντάξια των δυσθεώρητων προσδοκιών που τίθενται από έναν ψηφιακό όχλο;

Μάλλον όχι, κι έτσι πρέπει. Στο "King Of Terrors" βρίσκουμε μερικές ωραίες στιγμές και υπάρχουν τα στοιχεία που θα μπορούσαν δυνητικά να οδηγήσουν μελλοντικά σε κάτι πιο ουσιαστικό. Εν μέσω μιας υπερ-επεξεργασμένης φωνής, κάποιων εμφανώς επιτηδευμένων breakdowns και διαφόρων μπλιμπλικίων, υπάρχει κάπου κρυμμένη μια ουσιώδης μελωδική προσέγγιση.

Αυτές οι στιγμές βρίσκονται σε κομμάτια σαν το "Destroy Me" και το "Fearless", αν και η υπερβολική επεξεργασία στη φωνή παύει να είναι έστω αρτιστική επιλογή, και γίνεται αποπροσανατολιστική από την ίδια τη σύνθεση.

Κι εκεί που λες οκ, κάτι υπάρχει σαν υλικό εδώ που αν δουλευτεί έχει προοπτική, σκάει το "Conclave" που είναι σχεδόν κακέκτυπο από Sleep Token, με την εισαγωγική μελωδία να είναι οριακά κλεμμένη από το "The Night Does Not Belong To God", με ολίγον από Bon Iver έτσι για την αλλαγή. Κρίμα.

Και να μη θες να είσαι καχύποπτος για τα κίνητρα ενός τέτοιου εγχειρήματος, γίνεσαι στην πορεία. Όσο ενδιαφέρον φάνηκε το "In The Name Of The Father", άλλο τόσο μοιάζει να ξεφούσκωσε η φούσκα με την κυκλοφορία του EP. Μακάρι και η ίδια η μπάντα να προσπαθήσει να βρει τη δική της φωνή, γιατί οι βάσεις για κάτι πραγματικά καλό υπάρχουν. Μέχρι τότε, κρατάμε τα δυο-τρια κομμάτια που μπορούν να βρίσκουν θέση σε μια μοντέρνα playlist, και μαθαίνουμε να μην ψαρώνουμε από τις ιντερνετικές φωνές.