Rivers Of Nihil

Έχει ειπωθεί και αναλυθεί πολλές φορές πως ένα ομώνυμο άλμπουμ σε προχωρημένο σημείο της δισκογραφίας ενός γκρουπ σημαίνει, συνήθως, είτε σύνοψη της ως τότε πορείας του ή δήλωση επανεκκίνησης. Για τους αγαπημένους μας Rivers Of Nihil από την Pennsylvania των ΗΠΑ, το ομώνυμο πέμπτο τους άλμπουμ μοιάζει να ανήκει ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία και δεν θα προξενήσει μεγάλη εντύπωση αν αποδειχθεί καταλυτικό προς μια πιθανή ευρύτερη εμπορική επιτυχία.

Ενώ οι Rivers Of Nihil αναγνωρίζονται ως ένα progressive death metal σχήμα, το νέο τους άλμπουμ φανερώνει έναν πιο οικουμενικό metal χαρακτήρα και δραπετεύει από τα σχετικά στενά όρια του extreme metal, σε μια κίνηση που ξεκίνησε από το (αγαπημένο του γράφοντα) "Where Owls Know My Name" και κορυφώνεται εδώ. Δηλαδή, αν χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα, η μπάντα σήμερα δεν μοιάζει ως συγγενής των Gorguts, των Artificial Brain ή των Cynic, παρά μάλλον των Gojira, των Mastodon, των Fear Factory ή του Devin Townsend: μοντέρνο progressive metal, με άπειρη γκρούβα, εντυπωσιακό wall of sound, τυπική εναλλαγή brutal-καθαρών φωνητικών και γερές ενέσεις μελωδίας.

Για να ολοκληρωθεί αυτή η κίνηση, έπρεπε να αποχωρήσει ο προηγούμενος τραγουδιστής Jeff Dieffenbach. Στην θέση του στα brutal βρίσκουμε τον μπασίστα Adam Biggs να καλύπτει επάξια την θέση και τον νεοφερμένο Andy Thomas να προσφέρει, εκτός από την κιθάρα, τα φανταστικά του καθαρά φωνητικά, να μετατρέπεται άθελα του σε νέο πρωταγωνιστή και να αναβαθμίζει απίστευτα τα ρεφρέν του γκρουπ. Ένας Thomas που αποδεικνύει με το performance του πόσο αδικήθηκε η προηγούμενη του μπάντα, οι εξαιρετικοί Black Crown Initiate… αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.

Στα δέκα τραγούδια και στα 50 λεπτά του "Rivers Of Nihil", η μπάντα απλώνει με αυτοπεποίθηση το γυαλισμένο σούπερ metal της. Μιλήσαμε πριν για ρεφρέν. Είναι ορατή η φροντίδα που έδωσαν σε ρεφρέν τραγουδιών όπως το "The Sub-Orbital Blues", το "Water & Time" και το "House Of Light" στο να ακουστούν επιβλητικά και γιγάντια. Τα καταφέρνουν τόσο καλά που συχνά το υπόλοιπο κομμάτι ακούγεται - σε αναλογία - διεκπεραιωτικό. Από εδώ μάλιστα ξεπηδάει ένα ζήτημα που, στα αυτιά μου, ηχεί ως πρόβλημα: τα brutal φωνητικά μπορεί να φαντάζουν απαραίτητα στο να παραμείνει η μπάντα συνδεδεμένη με το παρελθόν της, νομίζω όμως πως δεν είναι στ’ αλήθεια απαραίτητα. Οι νέοι Rivers Of Nihil αν το τολμήσουν, μπορούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο.

Ίσως για αυτόν τον λόγο, τα πιο επιθετικά τραγούδια του άλμπουμ μοιάζουν λίγο σαν fillers. Αναφέρομαι στα "Dustman" και "Evidence", με το "American Death" να ηχεί πιο ενδιαφέρον μουσικά (και σίγουρα πολύ συναυλιακό) όμως να χαντακώνεται λίγο από τους μέτριους στίχους. Αντίθετα, σε κομμάτια που η μπάντα λειτουργεί σε πιο μελωδικά πλαίσια, διαπρέπει. Στο "Despair Church" κυρίως - η τρομερή κορυφή του άλμπουμ - η ρεφρενάρα συνυπάρχει με τρομερή ανάπτυξη και με μια ανεπαίσθητα πειραματική ματιά. Μια ματιά που βρίσκεται κρυμμένη σε ανοιχτή θέα σε αρκετές στιγμές, όπως στο banjo του "Criminals" και στις διάσπαρτες ατμοσφαιρικές πινελιές του σαξοφώνου.

Παρά το γεγονός πως διαισθάνομαι ότι το άλμπουμ θα αποθεωθεί από τους πάντες, θεωρώ πως έχει το ίδιο μειονέκτημα που έχουν πάντα οι δίσκοι των Rivers Of Nihil. Είναι ελαφρώς άνισο. Κι ενώ το πρώτο μέρος του άλμπουμ είναι ένα πραγματικό έπος, στο δεύτερο παρατηρείται μια μικρή πτώση. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι η μεγάλη εικόνα δεν διαταράσσεται και το άλμπουμ ηχεί και είναι εντυπωσιακό. Η αίσθηση ενισχύεται και από την θεόρατη παραγωγή - αν και οι φίλοι των δυναμικών ίσως ενοχληθούν λίγο από τα βαριά επεξεργασμένα τύμπανα.

Με το πέμπτο τους άλμπουμ, οι Rivers Of Nihil θα φτάσουν σε νέες κορυφές και πιθανόν θα μεγαλώσουν το ακροατήριο τους. Δικαίως. Πρόκειται για ένα άλμπουμ σχεδόν υποδειγματικού σύγχρονου progressive metal που διαθέτει πληθώρα χαρισμάτων και μοιάζει έτοιμο να κερδίσει τον ακροατή με την δύναμη και το ταλέντο του. Εδώ όμως που φτάσαμε, έχω μια μικρή ελπίδα πως δεν θα είναι αυτό το καλύτερο τους άλμπουμ, πως ο δρόμος έχει ακόμα κι άλλες κορυφές, ίσως ψηλότερες.

Bandcamp