Plini

Impulse Voices

Self Released (2020)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 28/12/2020
Djent meets Jazz
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα λέμε και τα ξαναλέμε για το νερό της Αυστραλίας και την prog παραγωγή της χώρας, που φαίνεται να γιγαντώνεται σε μέγεθος και ποιότητα ολοένα και περισσότερο. O Plini έχει πλέον καθιερωθεί ως ένας φοβερά ταλαντούχος κιθαρίστας και συνθέτης, και το όνομά του ακούγεται συχνά από τα στόματα μεγάλων καλλιτεχνών ως το "next big thing". Ο ίδιος διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ, και προτιμά να ακούγεται μέσω της μουσικής του.

Τέσσερα χρόνια μετά το φανταστικό "Handmade Cities", κι έχοντας πλέον στην πλάτη του περιοδείες κι ένα EP, επανέρχεται με τη νέα του δουλειά, συνεχίζοντας να πειραματίζεται και να απλώνει τα όρια του prog ήχου. Αυτή τη φορά, η μουσική του είναι πιο χαλαρή, πιο «απλωμένη» και σίγουρα κλείνει περισσότερο το μάτι στις jazz επιρροές.

Ας τελειώνουμε από νωρίς με τα προφανή. Ναι, ο τύπος είναι φοβερός κιθαρίστας. Ναι, όποιος είναι «συμπάσχων» θα ακούσει όλα αυτά που θα ήθελε, από τα πιο απαλά περάσματα μέχρι τα πιο δύσκολα σόλο, και τις διαρκείς αλλαγές ρυθμών. Βέβαια αυτό που ξεχώρισε τον Plini δεν είναι μόνο η τεχνική του αρτιότητα, αλλά η ικανότητά του να γράφει όμορφες μελωδίες. Αυτό συνεχίζεται κι εδώ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομότιτλο κομμάτι που παντρεύει το ρυθμό με την πιο πιασάρικη μελωδία.

Οι πιο μεταλλικές αποχρώσεις του ήχου ξεδιπλώνονται στο φοβερό "Pan", που djent-ίζει ενώ το σαξόφωνο δένει τόσο αρμονικά με το groov-ατο riff. Το καλύτερο σημείο του δίσκου για μένα, και εικάζω πως όταν με το καλό αποδοθεί και ζωντανά θα αποτελεί σημείο αναφοράς στις συναυλίες.

Η λίγο πιο jazzy προσέγγιση ίσως να αφήνει τις εντάσεις σε δεύτερη μοίρα, και αυτό είναι και κάτι που κρατάει το άλμπουμ από το να είναι αδιαπραγμάτευτα εξαιρετικό. Ότι κερδίζει σε μουσικό βάθος και εξερεύνηση, το χάνει λίγο σε αμεσότητα και μετά από κάποιες ακροάσεις, τα σημεία που μένουν στο μυαλό είναι λιγότερα από τα αντίστοιχα του "Handmade Cities". Βέβαια το κλείσιμο με το επικό "Τhe Glass Bead Game" διαλύει τις όποιες αμφιβολίες και τη χαλαρότητα που υπάρχει διάχυτη σε όλο τον δίσκο.

Σε κάθε περίπτωση, ο Plini συνεχίζει να αποτελεί ένα από τα δυνατότερα χαρτιά του ιδιώματος, και εξακολουθεί να δοκιμάζει, να πειραματίζεται και να τολμά, κρατώντας φρέσκο έναν ήχο που πάντα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ιδιοτελής και αυτοαναφερόμενος.

  • SHARE
  • TWEET