Nuvolascura

How This All Ends

Zegema Beach Records (2025)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 12/08/2025
Το πιο απαραίτητο ξέσπασμα οργής της χρονιάς, που σκάει στα μούτρα δίχως έλεος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πέντε χρόνια μετά το "As We Suffer From Memory And Imagination", οι Nuvolascura επιστρέφουν ακόμη πιο επιθετικοί, πιο φορτισμένοι και με περισσότερο πολιτικό λόγο από ποτέ. Ό,τι βίωσαν στο μεταξύ, πανδημία, καραντίνες, αρρωστιες, κοινωνική και πολιτική ασφυξία, ξεσπά εδώ με μια εκρηκτική μουσική βία. Ο ήχος τους παραμένει στο όριο του screamo και αγγίζει το ακραίο emoviolence, αλλά οι συνθέσεις έχουν αποκτήσει μια περισσότερη μελωδική κατευθυνση, χωρίς να χάνουν ίχνος από την παρανοϊκή ένταση που τους χαρακτηρίζει.

Τα εικοσιτρία λεπτά του "How This All Ends" είναι μια συνεχόμενη επίθεση από mathcore εξάρσεις, post-hardcore θραύσματα, blast beats που δεν σου αφήνουν περιθώριο ανάσας και τα φωηνητικά της Erica που ξεσκίζουν το μικρόφωνο με μια από τις πιο δηλητηριώδεις φωνητικές ερμηνείες του είδους. Τραγούδια-αστραπή όπως τα "If Portals Are Linear, You'll Die Soon Enough", "And Ιn Τhe End, You Threw It All Away" , "Before You Disappeared" και "Last Embers of Awareness" χτυπούν σαν σύντομες εκρήξεις, ενώ το κλείσιμο με το εξάλεπτο "Polar Destinies" κλείνει απροσδόκητα τον χορό με μελωδία και μια σάπια δραματική κορύφωση, αφήνοντάς σε να συνειδητοποιήσεις (ή και όχι) τι πέρασες.

Υπάρχει καλύτερο κομμάτι; Ναι. Αυτό είναι το "Figment Οf Reality" το οποίο στριφογυρίζει ανάμεσα σε τρελαμένες κιθάρες και φωνές από Julia Spewak, SKIPPER και hynoki, στήνοντας ένα χαοτικό αλλά απολύτως ελεγχόμενο metal ξέσπασμα που θυμίζει οδομαχία μέσα σε καταιγίδα. Ξύλο ρε.

Παντού κιθάρες που άλλοτε πετσοκόβουν με θόρυβο και άλλοτε χαράζουν καθαρές μελωδίες. Μπάσο που δίνει σώμα σε κάθε επίθεση και τύμπανα που μεταπηδούν χαοτικά από μια τεχνικότητα σε μια ωμή δυναμική. Συνολικά είναι ένας δίσκος που δεν μιλά για συναισθηματική εκτόνωση μόνο, αλλά για πολιτική οργή και επιβίωση, φτύνοντας κατάμουτρα την καταπίεση και τη διαφθορά αυτού του γαμημένου κόσμου του καπιταλισμού.

Οι Nuvolascura δείχνουν πως το screamo του σήμερα μπορεί να είναι ταυτόχρονα ανελέητο και πολυεπίπεδο. Ένα διαμάντι φτιαγμένο από θόρυβο, μελωδία και θυμό. Γνήσιο θυμό.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET