AC/DC @ DatchForum (Μιλάνο, Ιταλία), 21/03/09

Πόσοι από σας έχουν βιώσει την πραγματοποίηση του μεγαλύτερου ονείρου τους; Αυτό είναι το μόνο ερώτημα που μπορώ να κάνω ως αρχή αυτού εδώ του κειμένου. Και είμαι σίγουρος πως όσοι απάντησαν «ναι» στην παραπάνω ερώτηση μπορούν να καταλάβουν πλήρως τα όσα θα ακολουθήσουν. Οι υπόλοιποι απλά προσπαθήστε να καταλάβετε το κλίμα που με τόση δυσκολία θα επιδιώξω να μεταφέρω. Και η αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να συντάξω αυτό το κείμενο, αναρωτήθηκα αμέσως τι θα γράψω. Και οι λέξεις, φίλοι μου, έβγαιναν πολύ δύσκολα. Ας ξεκινήσω με ένα μόνο όνομα και όσοι αντέξετε στο άκουσμά του συνεχίστε να διαβάζετε. AC/DC!

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το συγκρότημα. Θρύλοι; Τιτανοτεράστιοι; Ιερά τέρατα; Ό,τι και να γράψω μου φαίνεται πολύ μικρό και, σκεπτόμενος ότι είχα την ευκαιρία να τους δω ζωντανά μπροστά μου, ακόμα και τώρα, μου προκαλεί ρίγος και ανατριχίλα. Από εκείνο το βράδυ της 21ης Μαρτίου του 2009 τα πάντα κατατάσσονται στο πριν και το μετά από αυτή την ημερομηνία. Δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω απλά μία περιγραφή της συναυλίας, αλλά θα επικεντρωθώ περισσότερο στο τι μου άφησε αυτή στο πέρασμά της. Ξεκινάμε λοιπόν.

Πάμε κατευθείαν στις 21.00 το βράδυ εκείνου του καταπληκτικού Σαββάτου που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Το τι προηγήθηκε δεν αξίζει παρά μία απλή αναφορά, γιατί αυτό που ακολούθησε το έσβησε τελείως. Support group της βραδιάς, όπως και σε όλη την υπόλοιπη περιοδεία, ήταν οι Ιρλανδοί The Answer που έδωσαν ένα τίμιο live, άλλα σβήστηκαν πριν ακόμα βγουν στη σκηνή οι AC/DC. Το να παίζεις support σε αυτή τη θρυλική μπάντα μόνο να παρατηρηθεί δε μπορεί. Αρκετά όμως είπαμε για το πριν. Πάμε στο κυρίως πιάτο τώρα. 15 λεπτά πριν από την έναρξη με είχε πιάσει ένα σπαστικό τρέμουλο από την ανυπομονησία. Η παρέα με ρώταγε αν είμαι καλά και το μόνο που μπορούσα να ψελλίσω ήταν ότι το πέρασμα της ώρας ήταν εντελώς ψυχοβγαλτικό. Το πώς πέρασε εκείνο το τέταρτο και το πόσο μου φάνηκε, η ψυχούλα μου το ξέρει. Και κατά τις 21.00 τα φώτα σβήνουν και αυτό που νιώθω να κάνω είναι να κραυγάζω με όλη μου τη δύναμη. Εκείνη τη στιγμή βγήκαν όλα τα χρόνια αναμονής, όλη η τρέλα του παρελθόντος, όλη η προσπάθεια για εύρεση εισιτηρίου, όλα τα απανωτά search στο διαδίκτυο για νέα του συγκροτήματος όταν αυτά δεν υπήρχαν, τα πάντα. Και όταν το εκπληκτικό intro video τελείωσε, σαν άλλος Οβελίξ που ορμάει στους Ρωμαίους, έφυγα μπροστά. Όσο για το video, τι να πω; Πραγματικά ένιωθες ότι το τρένο περνάει από δίπλα σου. Ήχος μπόμπα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας και οργάνωση στο full. Τα πάντα συνωμοτούσαν για την καλύτερη εμπειρία της ζωής μου.



Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Και τα πέντε μέλη του συγκροτήματος έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και έδειχναν ότι τα χρόνια δεν έχουν καμία επιρροή πάνω τους. Ένας αγέραστος Angus Young να τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή και να κάνει τον κεντρικό διάδρομο σαν κατοστάρης. Ένας Brian Johnson να μην τον χορταίνεις. Άψογος τραγουδιστικά, υπερκινητικός και πάντα με αυτή την τρομερή ικανότητα να ξεσηκώνει το κοινό. Φυσικά να μην ξεχάσω τον ιθύνοντα νου όλων αυτών. Τον δημιουργό της μεγαλύτερης μπάντας στον πλανήτη, Malcolm Young. Πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αφήνει το νεότερο αδερφό του να κάνει το show και αυτός αρκείται στη γωνία του, γνωρίζοντας πως αυτοί που ξέρουν, εκτιμούν. Cliff Williams στο μπάσο και πραγματικά μόνο συγχαρητήρια αξίζουν σε αυτό τον άνθρωπο, που ενώ ξέρει πως δεν πρόκειται να είναι ποτέ το κεντρικό πρόσωπο, παραμένει εκεί γιατί καταλαβαίνει σε ποιο συγκρότημα παίζει. Και φυσικά ο κύριος Phil Rudd. Ο νευρικός drummer. Ο άνθρωπος με το τσιγαράκι πίσω από το drum kit των AC/DC. Πάντα αγέρωχος και ήρεμος. Οι πέντε αυτοί άνθρωποι μαζί συνθέτουν το μεγαλύτερο πόθο μου και την εγγύηση για μία ξεχωριστή εμπειρία.



Και πώς να μην είναι ξεχωριστή όταν έχεις την ευκαιρία όχι μόνο να τους δεις, αν και αυτό ακόμα θα μου έφτανε, αλλά και να ακούσεις live μερικούς από τους μεγαλύτερους ύμνους που γράφτηκαν ποτέ στη rock μουσική. Από τα classic Bon Scott κομμάτια, όπως τα ''Highway To Hell'', ''T.N.T.'', ''Whole Lotta Rosie'', ''Shot Down In Flames'' και ''Let There Be Rock'', στα Brian Johnson era ''Back In Black'', ''Thunderstruck'', ''For Those About To Rock'', ''Shoot To Thrill'', ''Hells Bells'', ''You Shook Me All Night Long'' και μέχρι τα νεότερα κομμάτια του νέου τους album ''Black Ice''. Και όταν όλα αυτά διανθίζονται με το, μοναδικό κάθε φορά, show που προσφέρουν, τότε μόνο δύο πράγματα μπορείς να κάνεις. Ή να μείνεις με το στόμα ανοιχτό ή να χτυπηθείς μέχρι τελικής πτώσεως. Το τρένο που σκίζει τη σκηνή και βγαίνει σαν από σύγκρουση, η τεράστια φουσκωτή Rosie να το καβαλάει, οι φωτιές στο ''T.N.T.'', τα διαβολικά κέρατα του Angus στο ''Highway To Hell'', η καμπάνα της κολάσεως και φυσικά τα κανόνια στο τελείωμα του ''For Those About To Rock''. Όλα ήταν εκεί να τα απολαύσουμε. Και φυσικά μην ξεχνάμε τα περιβόητα duck steps του Angus Young, παγκοσμίως γνωστά πλέον. Μου έλειψαν πολλά κομμάτια βέβαια, αλλά δε μπορώ εγώ να θεωρηθώ κριτήριο, για τον πολύ απλό λόγο ότι θα ήθελα να τα δω όλα live. Το σίγουρο είναι ότι οι AC/DC συνδύασαν πανέμορφα την παρουσίαση της νέας τους δουλειάς με τα κλασικά, παλαιότερα κομμάτια τους. Αγαπημένη στιγμή δε μπορώ να βρω, αλλά θυμάμαι ότι τα εντονότερα συναισθήματα ήρθαν στο τελείωμα του ''For Those About To Rock (We Salute You)'', όπου σκάνε τα κανόνια και γίνεται ένας πραγματικός χαμός επί σκηνής. Εκεί έδωσα και τις τελευταίες δυνάμεις που μου είχαν απομείνει. Μετά μπορούσα να θεωρηθώ άνετα νεκρός και υπάρχουν και φωτογραφίες που το αποδεικνύουν.



Το να βλέπεις live τους AC/DC δε μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη συναυλιακή εμπειρία, κατά τη γνώμη μου. Θα ήθελα εδώ να γράψω μερικά επίθετα που να τους χαρακτηρίζουν, αλλά και πάλι δε μπορώ να βρω κανένα. Το αφήνω λοιπόν σε εσάς να το κάνετε, όμως να θυμάστε πως όποιο επίθετο και να χρησιμοποιήσετε, το πολύ πολύ να φτάνει το 10% αυτών που τους αξίζουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ένιωθα με το που τελείωσε η συναυλία. Έκλαιγα σα μικρό παιδί από τη συγκίνηση και δεν πίστευα το τι είχα μόλις δει. Καθόμουν και κοίταζα για ώρα τη σκηνή που μάζευαν τα μέλη του crew και δε μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από εκεί. Συναισθήματα που λίγες γραμμές είναι ανίκανες να περιγράψουν και που εύχομαι σε όλους να ζήσουν κάποια στιγμή. Οι AC/DC είναι το απόλυτο rock 'n' roll πάρτι και το σίγουρο είναι πως όποιος έχει την ευκαιρία να τους δει θα περάσει τέλεια και θα το θυμάται για όλη του τη ζωή. Και όσοι δεν το έχετε κάνει ως τώρα, φροντίστε το συντομότερο να το κάνετε. Αν σέβεστε τον εαυτό σας και είστε φίλος αυτής της μουσικής, δε θα πιστεύετε σε αυτό που θα δείτε και εγγυημένα θα περάσετε καλά. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να συμβουλέψω. Όσο για μένα; Ένα πράγμα θα πω και απευθύνεται σε αυτούς που συνέβαλαν, άμεσα ή έμμεσα, ώστε να βρεθώ εκεί που βρέθηκα στις 21/3, καθώς και σε αυτό το συγκρότημα που σημαίνει πολλά παραπάνω από μουσική για μένα. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Setlist:
01. Rock N' Roll Train
02. Hell Ain't A Bad Place To Be
03. Back In Black
04. Big Jack
05. Dirty Deeds Done Dirt Cheap
06. Shot Down In Flames
07. Thunderstruck
08. Black Ice
09. The Jack
10. Hells Bells
11. Shoot To Thrill
12. War Machine
13. Anything Goes
14. You Shook Me All Night Long
15. T.N.T.
16. Whole Lotta Rosie
17. Let There Be Rock
---------------------------------------
18. Highway To Hell
19. For Those About To Rock (We Salute You)