Nails

Και όμως, ο νέος δίσκος των Nails είναι πλέον γεγονός. Ο πολυαναμενόμενος διάδοχος του σαρωτικού "You Will Never Be One Of Us" κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες και βρίσκει τον ιθύνοντα νου Todd Jones, με μια νέα ομάδα μουσικών, να συνεχίζει την θορυβώδη και βίαιη ηχητική επίθεση του κορυφαίου σχήματος. Κάτι που φαίνεται και από το εξώφυλλο του δίσκου, δια χειρός του Jeff Whitehead των Leviathan, που αποτελεί αισθητική συνέχεια του προκατόχου του. Το "Every Bridge Burning", τέταρτο full-length του τρομερού σχήματος είναι ένα ακόμη extreme hardcore μανιφέστο με συγκεκριμένη απεύθυνση, πεισματάρικο, μα και άκρως ουσιώδες.

Αν είσαι εξοικειωμένο με την μουσική των Nails, τότε γνωρίζεις τι να περιμένεις. Από το εμβληματικό τους ντεμπούτο, "Unsilent Death" του 2010, ένα μανιφέστο ηχητικής βίας, το σχήμα εξελισσόταν με κάθε κυκλοφορία, κινούμενο από powerviolence προς hardcore/grindcore απολήξεις, έχοντας σταθερά ως γνώμονα έναν ανελέητο κιθαριστικό τόνο καθώς και τιτάνια εξάχορδα μερακλώματα. Το "Every Bridge Burning", από τις λεπτομέρειές του, αναδεικνύεται ως ένας δίσκος με μεγάλη έμφαση στην τραγουδοποιία, η οποία μετατρέπει το τελικό αποτέλεσμα σε κάτι ιδιαίτερα εθιστικό.

Βέβαια, αν αντιμετωπισθεί ως ένας δίσκος επανένωσης, το "Every Bridge Burning", πιθανώς να απογοητεύσει εν μέρει όσο κόσμο ανυπομονούσε για ένα εκρηκτικό ολιγόλεπτο ξέσπασμα τυφλού ισοπεδωτικού μίσους. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν έβαλαν νερό στο κρασί του ηχητικού τους τυφώνα οι Nails. Τα 18 λεπτά του δίσκου παραμένουν μια ατόφια ηχητική έκρηξη, η οποία διασπάται σε 10 συνθέσεις, βγαλμένες από τον ηχητικό πυρήνα της μπάντας. Έτσι, από την εκκίνησή του με το "Imposing Will", το άλμπουμ ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του. Ο Todd Jones με έναν τρομερό ηχητικό όγκο δεν έχει αφήσει τίποτα στην τύχη, προσεγγίζει μπάσο και τύμπανα με έναν τρόπο που ενισχύουν το αγχώδες αίσθημα ακατάπαυστης μανίας.

Οι Nails όμως, όπως προανέφερα, δεν επιστρέφουν στις αξεπέραστες ρίζες τους. Κομμάτια όπως το "Give Me The Painkiller" ή το προσωπικό αγαπημένο "Lacking The Ability To Process Empathy", φανερώνουν τις παλαιομοδίτικες death/thrash επιρροές τους (τι ugh! Και breakdown ήταν αυτό στο δεύτερο μα τον Προφήτη), ενώ το τρίλεπτο φινάλε του δίσκου με το "No More Rivers To Cross" που αγγίζει και sludge ηχοτοπία, επισφραγίζει την διάθεση των Nails να αφεθούν ελεύθεροι εκφραστικά, ερμηνεύοντας τις διάφορες εντάσεις υπό ένα πιο έμπειρο πρίσμα. Μεταξύ μας όμως, όταν ανατινάσσονται τα ηχεία από το ομότιτλο άσμα ή τον grindcore ορυμαγδό του "Dehumanized", τότε είναι που η πεμπτουσία του σχήματος απελευθερώνεται σε όλη της την μεγαλοπρέπεια.

Η δισκογραφική επιστροφή των Αμερικανών δεν τους βρίσκει «σκουριασμένους» ή αποκομμένους από τις εξελίξεις του ήχου που οι ίδιοι οικοδόμησαν. Με τις εναλλαγές του "I Can’t Turn It Off" να ηχούν ακόμη στο κεφάλι μου έπειτα από το πέρας των ακροάσεων ως πιστοποίηση της συνθετικής δεινότητας του σχήματος, δεν μπορώ παρά να αφεθώ στην ακαταμάχητη ηχητική βία του "Every Bridge Burning". Οι Nails παραμένουν μοναδικοί και κυρίως πειστικοί στο πεδίο δράσης τους, διαχωρίζοντας εαυτούς από την πρώτη νότα. Οκτώ χρόνια μετά, τίποτα δεν άλλαξε αλλά όλα είναι διαφορετικά. Το σχήμα του Todd Jones όμως παραμένει εμπνευσμένο, αδιαφορώντας για πάσα προσδοκία, παρά μόνο την εσωτερική του δημιουργική φλόγα. Η οποία εκ νέου σκεπάζει τα πάντα.