Loathe

I Let It In And It Took Everything

SharpTone (2020)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 03/04/2020
Ένα άλμπουμ που ισορροπεί τέλεια μεταξύ ακραίου ήχου και mainstream συνθετικών επιλογών
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κερνάω μια μπύρα όποιον ξέρει να μου εξηγήσει τι σκατά συνέβη στο Ηνωμένο Βασίλειο και ξαφνικά, στα τέλη των 10s, μια ολόκληρη νέα γενιά μουσικών ανακάλυψε τους Deftones. Μετά λοιπόν το εκπληκτικό "27 Miles Underground" των Higher Power από το Leeds, οι Loathe κυκλοφορούν κι αυτοί τον δεύτερο δίσκο τους. Σε αυτόν, το συγκρότημα από το Liverpool απομακρύνεται από τις καθαρόαιμες metalcore ανησυχίες του ντεμπούτου τους, "The Cold Sun", που κυκλοφόρησε το 2017, και ακολουθούν έναν αρκετά πιο ενδιαφέροντα δρόμο.

Εκεί λοιπόν που οι Higher Power στη νέα τους δουλειά λοξοκοιτάνε προς τα 90s, το grunge και τους Smashing Pumpkins, οι Loathe στρέφουν το βλέμμα τους στις αρχές των 00s όταν η nu metal σκηνή βρισκόταν στο απόγειο της και το emo ετοιμαζόταν να εξελιχθεί στο απόλυτο trend. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ο δίσκος εγκαταλείπει τις extreme hardcore ρίζες τους. Οι συγγένειες εξάλλου με αυτό που κάνουν τα τελευταία χρόνια οι Code Orange ή οι Car Bomb είναι έντονες, όμως οι Loathe στο "I Let It in and It Took Everything" προσεγγίζουν αυτό τον ήχο με τεράστια διάθεση πειραματισμού.

Djent ρυθμικά μέρη και prog ντραμς που φέρνουν στο μυαλό τους Meshuggah συνυπάρχουν με riff που θα μπορούσε να είχε γράψει ο Johnny Marr ενώ, η αόρατη αύρα του Chino Moreno - ο οποίος παρεμπιπτόντως δηλώνει fan τους- πλανάται σχεδόν σε κάθε σπιθαμή του δίσκου. Παράλληλα όμως, το συγκρότημα αναπαράγει shoegaze ατμόσφαιρες και καταφεύγει μέχρι και σε industrial αισθητικές επιλογές που σίγουρα θα κάνουν πολλούς από τους παλιούς τους οπαδούς να προβληματιστούν.

Οι Loathe όμως, στη δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους, δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το πώς θα χαροποιήσουν όσους ενθουσιάστηκαν με το "The Cold Sun" αλλά επικεντρώνονται στο πώς θα διευρύνουν το ακροατήριό τους. Έτσι, ο Kadeem France εναλλάσσει ουρλιαχτά με σπαραχτικά καθαρά φωνητικά, καθώς το υπόλοιπο συγκρότημα αναζητά το μονοπάτι προς τη mainstream αναγνώριση με τρόπους που στο παρελθόν έχουν πετύχει ελάχιστα συγκροτήματα. Και με αυτό εννοώ πως οι Βρετανοί δείχνουν να κατέχουν τα στιλιστικά προσόντα, αλλά και τις συνθετικές ικανότητες, να λειτουργήσουν ως αφετηρία για ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με extreme ιδιώματα προκειμένου να διευρύνουν τα ακούσματα τους.

Πέραν όμως από την απήχηση που μπορεί να έχει ο δίσκος, είναι σημαντικό να γίνει σαφές πως μιλάμε για ένα άλμπουμ όπου το σύγχρονο metal συναντά με μαεστρία τον εναλλακτικό ήχο. Ένα άλμπουμ που συνδυάζει ωμή ενέργεια με συγκινητικές μελωδίες, πανίσχυρα grooves με πιασάρικα ρεφρέν, και black metal επιρροές με δυναμικά breakdowns. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, το "I Let It in and It Took Everything" είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που δεν βγαίνουν κάθε μέρα. Και αυτό, γιατί δεν είναι πολλά τα παραδείγματα καλών δίσκων που μπορούν να μπουν κάτω από την ταμπέλα του «ακραίου» ήχου και, παράλληλα, να είναι τόσο mainstream χωρίς να καταλήγουν γελοίοι. Αυτή η ισορροπία εξάλλου είναι που έκανε συγκροτήματα όπως οι Slipknot να αποδειχθούν τόσο σημαντικά μακροπρόθεσμα, αφού κατάφεραν να τροφοδοτήσουν με νέους ακροατές ολόκληρη τη metal σκηνή.

Προφανώς, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στον τρόπο που οι Loathe δένουν τα κομμάτια τους και τις επιρροές τους όμως το "I Let It in and It Took Everything" είναι μια κυκλοφορία που αξίζει την προσοχή σας είτε ανήκετε στους ακροατές διάφορων παρακλαδιών του metal, είτε σε όσους προτιμούν το σύγχρονο hardcore. Ακόμη όμως και αυτοί που είναι συνηθισμένοι σε πιο εναλλακτικά ακούσματα πιθανά να βρουν εδώ πράγματα που θα τους οδηγήσουν σε πιο extreme δρόμους. Αν πάντως θέλετε να έχετε σφαιρική άποψη για τις τάσεις της σύγχρονης «σκληρής» μουσικής, σίγουρα δεν θα χάσετε τον χρόνο σας ακούγοντας το δίσκο.

  • SHARE
  • TWEET