Blood Covered: «Eίμαστε αποφασισμένοι να υπάρχουμε»

Για όσους έχουν ζήσει την ελληνική metal σκηνή της δεκαετίας του '90, οι Blood Covered αποτελούν μία ξεχωριστή περίπτωση μπάντας. Έβγαλαν σε μεγάλο δίσκο τη δουλειά τους όταν οι κυκλοφορίες ήταν μετρημένες στα δάκτυλα, ανέπτυξαν δικό τους ύφος ταιρίαζοντας το thrash με τον επικό ήχο, αλλά δυστυχώς όταν κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ είχαν ουσιαστικά διαλύσει.

Τα τελευταία χρόνια η μπάντα ξαναβρίσκεται και πλέον είναι έτοιμη για την κυκλοφορία νέου δίσκου, ενώ σε λίγες μέρες θα βρεθεί ξανά στη σκηνή, για το Warm Up Show του φετινού Up Τhe Hammers Festival. Με αυτήν την αφορμή συναντήσαμε τον μπασίστα και τραγουδιστή Δημήτρη Σοφρωνά για μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση εφ' όλης της ύλης, προσπαθώντας παράλληλα να καταγράψουμε την πορεία του συγκροτήματος στον χρόνο και εντός των πλαισίων της ευρύτερης σκηνής.

Blood Covered εν έτει 2018. Πώς βρεθήκατε ξανά μαζί;

Το συγκρότημα ουσιαστικά δεν είχε σταματήσει ποτέ να υπάρχει, υπό την έννοια ότι όσο έβγαιναν τραγούδια υπήρχε, πάντοτε όμως μας διέκρινε έλλειψη επαγγελματισμού. Πέρα από το πρώτο σχήμα, έτσι όπως ξεκίνησε, μετά δεν μπορούσαμε να είμαστε αυτό που λέμε συνεπείς ως προς τις υποχρεώσεις μιας επαγγελματικής μπάντας. Αυτό προέκυψε, γιατί η ζωή τα φέρνει όπως θέλει, εσύ μπορεί να κάνεις τα σχέδια σου και η ζωή να γελάει με τα σχέδια σου.

Από ποια μέλη αποτελείται σήμερα το συγκρότημα;

Δεν υπάρχει στάνταρ σχήμα, είμαστε κάποιοι φίλοι, μαζευόμαστε, όποιοι ευκαιρούν έρχονται, και όσοι δεν μπορούν σταματούν, και ξανάρχονται όταν μπορέσουν! (γέλια)

Σαν κολεκτίβα δηλαδή!

Είμαστε σαν κολεκτίβα, και θα μπορούσε αυτή τη στιγμή στη θέση μου να ήταν κάποιος άλλος να μιλάει, και το εύχομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνει αυτό! Οι Power Crue, έχουν βοηθήσει πάρα πολύ την μπάντα όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς τους Power Crue, τουλάχιστον τα μισά πράγματα που έχουμε κάνει δεν θα είχαν υλοποιηθεί. Όλοι τους έχουνε διαδραματίσει έναν ρόλο μέσα στην μπάντα, στο να βοηθήσουν τους Blood Covered να υπάρχουν.

Και ο Άγγελος ο Τσουκαλάς παλιότερα...

Ο Άγγελος παλιότερα, ο Πρίτσης ήταν ο πρώτος μας ντράμερ, λίγος κόσμος γνωρίζει ότι ο Πρίτσης παίζει πολύ καλά ντραμς. Ήταν ο πρώτος μας ντράμερ, έπαιξε και κιθάρα. Ο Οικονόμου έχει παίξει μπάσο κι εγώ έχω παίξει κιθάρα. Παλιότερα ο Ροδόπουλος, ο μακαρίτης, έχει βοηθήσει κι αυτός. Και εμείς βέβαια έχουμε βοηθήσει τους Power Crue, αλλά κυρίως εκείνοι έχουν βοηθήσει εμάς. Στην μπάντα βρίσκονται και άτομα που συνεισφέρουν στον συνθετικό τομέα. Πρέπει να αναφέρω τον Κώστα Ματσούκα, γιατί εκτός του ότι υπήρξε μέλος της μπάντας δυο χρόνια -είχε παίξει και στους Necromantia παλιά- παραμένει στο σχήμα ως συνθέτης όποτε χρειαστεί.

Ποιο όργανο παίζει;

Είναι μπασίστας. Έχουμε μαζευτεί στο μπάσο! (γέλια)

Πρόκειται να εμφανιστείτε στο Warm Up Show του φετινού Up Τhe Hammers Festival. Ήταν να παίξετε και πριν μερικά χρόνια αλλά δεν έγινε.

Δεν έγινε γιατί και εκεί συνέβη αυτό που λέμε «η ζωή να γελάει με τα σχέδια σου». Κάποια αναπάντεχα θέματα υγείας στο σπίτι με τους γονείς μου με ανάγκασαν να φύγω για να μπορώ να δουλέψω κάπου και να έχω μισθό ώστε να μπορώ να αντεπεξέλθω. Αυτό έπρεπε να γίνει χθες, και ειδοποίησα τον Μανώλη τον Καραζέρη αμέσως, μέσα σε ένα λεπτό από την στιγμή που έγινε το deal. Ελπίζω να μην μου ξανατύχει κάτι τέτοιο! (γέλια) Υπάρχουν φορές που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Έχεις παρακολουθήσει κάποιο στο παρελθόν;

Το Up the Hammers δεν το 'χω δει. Ό,τι έχω δει τις λίγες φορές που ήμουν Ελλάδα για λίγες μέρες ήταν κάποιες punk συναυλίες και μια-δυο death metal συναυλίες. Δεν έχω προλάβει να σχηματίσω γνώμη για το τι γίνεται.

Είναι ωραίο να το ζεις. Μακάρι να ήταν και μεγαλύτερο, αλλά το γεγονός ότι μεγαλώνει συνεχώς είναι ενδεικτικό, έρχονται και πολλοί ξένοι.

Είναι υπέροχο, ειδικά όταν ακούω ότι φτάνει και μέχρι Gagarin η φάση. Μακάρι να είμαστε άξιοι να παίξουμε εκεί κάποια στιγμή.

Είναι έτοιμο το άλμπουμ, έχουν ηχογραφηθεί τα περισσότερα μέρη του

Στο Youtube υπάρχουν κάποια καινούρια τραγούδια, με την ένδειξη ότι θα περιλαμβάνονται στο άλμπουμ "Private Hell".

Ναι, είναι έτοιμο το άλμπουμ αυτό, έχουν ηχογραφηθεί τα περισσότερα μέρη του. Μας μένει να δούμε με τι τρόπο θα κυκλοφορήσει μόλις τελειώσουν τα remix και όλα αυτά. Όλα αυτά δεν θα αργήσουν, γιατί τώρα γράφουμε το επόμενο άλμπουμ μας. Το "Private Hell" είναι παλιό άλμπουμ, είναι άλμπουμ που έχει γραφτεί πριν από δέκα χρόνια, και από τότε μέχρι σήμερα μείναμε σχεδόν άπραγοι, γράψαμε μόνο δύο τραγούδια. Τώρα είμαστε στο επόμενο βήμα.

Ένα από τα «καινούρια» τραγούδια είναι και η διασκευή στο Μalagueña Salerosa".

Το "Malagueña Salerosa" δεν θα υπάρχει, ήταν μια διασκευή έτσι, για την πλάκα μας. Ήταν από τα αγαπημένα μου τραγούδια όταν ήμουν πιτσιρικάς, παλιό μεξικάνικο.

Όταν το είχα ακούσει πρώτη φορά λέω «τί επικούρα είναι αυτή»!

(Γέλια) Το 'χει τραγουδήσει και ο Νταλάρας, σε τρομερή εκτέλεση μιλάμε!

Οπότε το "Private Hell" θα πρέπει να το περιμένουμε άμεσα.

Το υλικό είναι έτοιμο, είναι γραμμένο, συγκεκριμένο και πρόκειται να το κυκλοφορήσουμε. Θα ψαχτούμε να το κυκλοφορήσουμε, όσο μπορούμε, με κάποια εταιρεία που θα μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω. Ο στόχος είναι να κυκλοφορήσει μέσα στο 2018.

Σε ποιο ύφος κινείται το υλικό;

Το ύφος θα είναι διαφοροποιημένο σε σχέση με το τι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Θα αναγνωρίσει ότι πρόκειται για την ίδια μπάντα, υπάρχουν όμως πιο πολλές ταχύτητες. Πιο πολύ thrash, περισσότερη επιθετικότητα. Δεν υπάρχει το έπος, ατμόσφαιρα υπάρχει, με την διαφορά ότι είναι ονειρική η ατμόσφαιρα και όχι τόσο επική, είναι «ταξιδιοφευγάρικη»!

Το επικό στοιχείο έχει μεταμορφωθεί

Ο συνδυασμός του επικού με το thrash ήταν ούτως ή άλλως εξαρχής «περίεργος»!

Παραμένει, αυτό το ονειρικό, ξέρεις, παραμένει, το επικό στοιχείο έχει μεταμορφωθεί και δεν είναι πλέον η «επικούρα» που γνωρίζουμε, αλλά έχει μπει και το ματζόρε μέσα και το χει κάνει...

Πιο σκοτεινό, ατμοσφαιρικό;

Πιο σκοτεινό, ναι. Στόχος είναι να γίνουν πιο έντονα τα συναισθήματα, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε. Πάντως διαφοροποιείται η ατμόσφαιρα σε σχέση με το "Wrong Direction".

Ξεκινήσατε παίζοντας κατά βάση thrash, με γερές classic heavy βάσεις, και μετά πηγαίνατε σταδιακά προς το επικό. Μια πορεία ανάλογη αυτής των Bathory κατά κάποιον τρόπο.

Πολύ χαίρομαι που θα σου πω ότι από τις επιρροές που έχουμε, οι Bathory είναι από τις πιο έντονες. Οι Bathory μιας συγκεκριμένης περιόδου. Θα χαρώ πολύ να πω ότι έχουμε επηρεαστεί, μπορείς να το διακρίνεις κιόλας. Μου αρέσουν πολύ οι Bathory της πρώτης περιόδου, της black metal περιόδου και της της επικής, μέχρι το "Twilight Of The Gods". Από εκεί και πέρα για μένα δεν υπάρχουν.

Μετά βγήκε το "Requiem" που το γυρίσανε στο ακραίο.

Δεν ήταν καλό όμως, μακάρι να ‘τανε. Θυμάμαι που έμπαινε και ανατρίχιαζες και μετά... τι μπούρδα ήταν αυτή! Ήμασταν μαζεμένοι όλοι με τους Necromantia για να ακούσουμε το καινούριο Bathory και μείναμε μαλάκες! Γιατί ήταν τελετουργικό, έτσι ακούγαμε.

Στο "Blood On Ice" το ξαναγύρισε στο επικό βέβαια.

Εκεί με χάνεις, δεν μπορώ να ακούσω ούτε νότα από αυτό. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος αυτός. Αυτός που ξέρουμε έχει πεθάνει στο "Twilight Of The Gods" και έχει πλέον γεννηθεί ένα άλλο πλάσμα που έχει κόψει τα ναρκωτικά και δεν έχει πλέον αυτή την οξυδέρκεια στην σύνθεση που είχε πριν. Αυτό πιστεύω, αυτή είναι η γνωμάτευσή μου γιατί τον παρακολούθησα τον τύπο και κάποια στιγμή, εκεί που είπε «κάνω αποτοξίνωση», εκεί έφυγαν και οι ιδέες. Δεν αναγνώριζες τίποτε από αυτόν πλέον.

Περίεργη προσωπικότητα.

Περίεργη προσωπικότητα, αλλά σταμάτησε να γράφει.

Σε μια συνέντευξη, είχα ρωτήσει σχετικά τον Sebastian Ramstedt (Necrophobic, πρώην Black Trip), και μεταξύ άλλων είχε αναφέρει «δεν του είχα μιλήσει ποτέ μου, απλά δεν μίλαγες με τον Quorthon». Πολύ εσωστρεφής, περίεργη προσωπικότητα.

Από μια κοπέλα Σουηδέζα που είχα και τον ήξερε πολύ καλά τον τύπο, μου έλεγε γι’ αυτόν ακριβώες τέτοιες ιστορίες. Έμενε σε ένα κάστρο, είχε χαράξει μια πεντάλφα σούπερ μεγάλη (γέλια) και κάτι τέτοια! Κάτι φήμες λέγανε ότι έκανε εκεί μέσα τελετές και κόλπα τέτοια, και έβγαινε έξω, ήταν ευγενέστατος, πάρα πολύ καλό παιδί, αλλά ήτανε απόμακρος. Τον έβλεπες πάντα σε μία γωνία μόνο του, αυτό που είχαν πει κι εσένα ακριβώς. Και από τους μεγαλύτερους συνθέτες παγκοσμίως ήταν ο άνθρωπος.

Λένε βέβαια ότι αντέγραψε Manowar...

Δεν νομίζω ότι αντέγραψε Manowar, έγραψε μια δική του φόρμουλα ο άνθρωπος, και πολύ ψαγμένη φόρμουλα, είχε και τεχνική κιόλας, γιατί αυτά που παίζονται στο “Twilight Of The Gods” είναι παιξίματα πολύ δύσκολα. Έχουμε ψαχτεί να τα κάνουμε και δεν βγαίνουν. Είχε επιφοίτηση ο άνθρωπος, είχε ενόραση, αυτά δεν διδάσκονται.

Είναι από τους πρώτους δίσκους που αγόρασαμε με τον αδελφό μου και θυμάμαι να το ακούμε με δέος.

Καταρχάς δεν είναι άλμπουμ που θα το βάλεις και θα πεις «να το ακούσω να περάσω την ώρα μου». Πρέπει να μπεις στην ατμόσφαιρα που μπαίνει εκείνος, να απομονωθείς. Ειδάλλως δεν νοείται, πως θα το ακούσεις; Μόνος σου, απομωνομένος, με τον τρόπο που έθεσε εκείνος για να ακουστεί.

Χαίρομαι να λέω ότι με τους Celtic Frost είμαι Άρρωστος! Γιατί δεν είμαι άρρωστος με κάτι άλλο!

Εκτός από τους Bathory;

Η μεγαλύτερή μου αγάπη είναι οι Celtic Frost, στη ζωή μου, αλλά δεν νομίζω ότι θα βρεις τους Celtic Frost στους Blood Covered, μας έχουν επηρεάσει αλλά δεν το έχουμε αποτυπώσει. Έχουμε έτοιμο και ολόκληρο άλμπουμ διασκευών στους Celtic Frost, το έχουμε κάνει με μπάσα αντί για κιθάρες. Επειδή γενικά δεν είναι κανενός χρώματος, ομάδας, κόμματος ή οτιδήποτε άλλο, χαίρομαι να λέω ότι με τους Celtic Frost είμαι Άρρωστος! Γιατί δεν είμαι άρρωστος με κάτι άλλο! (γέλια)

Ας κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν και στα τέλη της δεκαετίας του '80. Πως δημιουργήθηκαν τότε οι Blood Covered;

Ναι, οι Blood Covered δημιουργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '80. Κάναμε ένα demo τότε που θύμιζε black metal. Μετά φανταρικλίκι, σταματήσαμε, και στην επιστροφή ετοιμάσαμε το mini LP "Winterhawk".

Την εποχή εκείνη λίγες metal μπάντες είχαν βγάλει βινύλιο.

Ναι, ήμασταν λίγες.

Ανήκετε κατά κάποιον τρόπο στο δεύτερο κύμα των metal συγκροτημάτων.

Ναι, πρώτο κύμα ήταν οι Flames, οι Vice Human και οι Rust, και μετά ερχόμαστε εμείς, οι Septic Flesh, οι Epidemic, οι Rotting Christ.

Πόσο εύκολο, ή μάλλον δύσκολο ήταν τότε να κυκλοφορήσει βινύλιο;

Θυμάμαι ήταν δύσκολη διαδικασία, γιατί έπρεπε να βγάλεις ΑΦΜ και τα λοιπά, δεν ήταν εύκολο. Ήταν ανεξάρτητο και έπρεπε να βγει στο όνομα ενός ΑΦΜ και ήταν δύσκολο να βρεθεί ο άνθρωπος που θα το έκανε αυτό. Θυμάμαι ότι εκεί είχαμε κολλήσει κυρίως και κατά τα άλλα είχε να κάνει με κωλυσιεργίες της σκηνής και των δεδομένων που είχαμε στα κεφάλια μας τότε. Υπό αυτή την έννοια ήταν δύσκολο, αλλιώς πιστεύω όταν μετά από εμάς τα πράγματα είχαν γενικώς διευκολυνθεί και βγαίναν πιο εύκολα τέτοιες δουλειές. Πάντως ναι, είχε βαθμό δυσκολίας να κάνεις μια τέτοια προσπάθεια.

Οικονομικά ήταν πολύ δύσκολο;

Όχι, δεν ήταν απλησίαστο. Εντάξει, δεν ήταν στα δεδομένα μας, χρειάστηκε να δανειστούμε, να κάνουμε διάφορα τέτοια, αλλά δεν ήταν και εκτός ορίων του να μπορέσεις να τα καταφέρεις, γινόταν.

Και μετά έρχονται τα demo.

Ναι, εμείς πάμε ανάποδα! Ξεκινάμε με παγκόσμιες περιοδείες και καταλήγουμε να παίζουμε σπίτι μας! (γέλια) Μετά βγήκε το demo "An Anthem for the Brave Ones..." και αρχίζουμε πλέον να ακουγόμαστε όπως περίπου πραγματικά θέλουμε. Από εκεί και πέρα αρχίζει το ταξίδι του ψαξίματος μέσα από πνευματικές διαδικασίες, για να γράψουμε μουσική. Είναι σημαδιακό το ντεμάκι αυτό.

Ειδικά το τραγούδι "Wounded Knee" αποτελεί μία κατηγορία από μόνο του και είναι πραγματικά ξεχωριστό για όσους γνωρίζουν την σκηνή και την περίοδο. Πολύ γενική ερώτηση, αλλά πώς προέκυψε;

Προέκυψε από το γεγονός για το οποίο μιλάει. Ήταν μια σφαγή που έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα και πρόκειται ουσιαστικά για την τελευταία πράξη των Ινδιάνικων Πολέμων. Επειδή ήταν επίκαιρο εκείνο τον καιρό, είχε ανασκαφεί η υπόθεση -εγώ την γνώριζα ήδη από μικρό παιδάκι- προέκυψε το κομμάτι εντελώς αυθόρμητα.

Η σχέση με τους Ινδιάνους είναι διαχρονική, το "Winterhawk"...

Ναι, από παιδί παίζει αυτό, δεν ξέρω πως έρχεται. Απλά είναι μία γενετική οδηγία, ότι κάποια στιγμή πρέπει να γράψω κι ένα τραγουδάκι.

Και το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Cabeza...

Cabeza ήταν ένας αρχηγός των Apache Mimbreños, υπαρκτό πρόσωπο, τον φώναζαν Cabeza οι Μεξικάνοι, το οποίο σημαίνει κεφάλι στα ισπανικά.

Είμαστε αποφασισμένοι να υπάρχουμε!

Δεδομένου ότι στα '90s έβγαιναν πλέον αρκετά CD, νομίζω ότι το "Wrong Direction" καθυστέρησε κάπως.

Αργήσαμε, κανονικά έπρεπε να κυκλοφορήσει το 1998. Βγήκε μετά από την εποχή του, και όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα κωλυσιεργιών που είχαν να κάνουν με την εταιρεία. Η εταιρεία δεν ήξερε αν έπρεπε να προχωρήσει ή να σταματήσει, τελικά προχώρησε, μας χρηματοδότησε, και το κάναμε. Τελικά το άλμπουμ όταν η μπάντα είχε διαλυθεί, κάναμε απεγνωσμένες προσπάθειες μήπως ξανακάνουμε το σχήμα, αλλά δεν λειτούργησε. Ήμασταν τότε με τον Φώτη Bernando στα τύμπανα, δεν λειτούργησε, και το αφήσαμε πάλι τότε. Είναι αυτά που σου έλεγα στην αρχή, η έλλειψη επαγγελματισμού και η έλλειψη της αίσθησης του τι θα πει «η μπάντα έχει υποχρεώσεις». Εμείς δεν το βλέπουμε έτσι, μέχρι τώρα δηλαδή. Ότι έχουμε υποχρεώσεις που πρέπει να τις κυνηγήσουμε, ότι έχουμε κόσμο που πιθανότατα θα έπρεπε να το ενημερώνουμε. Δεν έχουμε κάνει τίποτε γύρω από όλα αυτά. Τώρα αρχίζουμε και προσπαθούμε να μπούμε σε έναν ρυθμό. Αποστολή μας είναι να γράφουμε τραγούδια. Τώρα από εκεί και πέρα, το πως θα τα φέρει... θα προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο, αλλά θα παραμείνει ο στόχος το να γράφουμε μουσική. Και θα εξαρτηθούν όλα από το πως φυσάει ο αέρας πλέον. Πάντως είμαστε αποφασισμένοι να υπάρχουμε! (γέλια) Να μην παίζει αυτό που 
έπαιζε μέχρι τώρα.

Αν μου επιτρέπεται η ερώτηση, μετά το 2000 έφυγες από Ελλάδα τελείως;

Σε δύο δόσεις έφυγα. Η πρώτη ήταν το 2004 και η δεύτερη το 2010, και αυτό είχε τις συνέπειές του. Σκέφτηκα σε κάποιες περιπτώσεις μήπως έκανα την μπάντα στο εξωτερικό, αλλά δεν φύσαγε μέσα μου αυτή η φλόγα. Ασχολούμουν με άλλα πράγματα και όσον αφορά την μουσική, έπαιζα άλλα είδη, καμία επαφή με metal ή underground. Έγινε ένα ταξίδι μουσικό σε άλλα πράγματα, και αυτό έφερε τις επιρροές του και τις όποιες αλλαγές στο σχήμα των Blood Covered.

Μας λέγανε «αυτά που παίζετε είναι jazz» και τους λέγαμε «τί λέτε, είστε για ψυχιατρεία»!

Οπότε αυτές τις επιρροές να περιμένουμε να τις ακούσουμε.

Παρότι δεν είναι κάτι καινούριο, το ότι χρησιμοποιούμε jazz ακόρντα, είναι κάτι που έχει επισημανθεί από καλούς μουσικούς ήδη από τα γεννοφάσκια μας. Μας λέγανε «αυτά που παίζετε είναι jazz» και τους λέγαμε «τί λέτε, είστε για ψυχιατρεία»! Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε μέχρι που στο τέλος κατάντησε γελοίο. Όποτε άκουγε την μουσική μας κάποιος άνθρωπος εκτός του κυκλώματος την έλεγε jazz, και τελικά ήταν!

Είχατε τέτοια μουσική παιδεία;

Όχι, όχι. Απλά έχουμε κοινά ακούσματα και προτιμήσεις, γι' αυτό το λόγο και κολλήσαμε μουσικά. Ο Κώστας ο Ματσούκας είναι άνθρωπος της jazz. Σε αυτά έχει δώσει εξετάσεις, αυτά έχει παίξει, έχει ανδρωθεί μέσα στην jazz. Εμένα μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα και κατάλαβα ότι jazz άκουγα πάντα. Οι Police που μου άρεσαν, έπαιζαν jazz, έπαιζαν μια ιδιόμορφη jazz που την σερβίριζαν με έναν rock τρόπο. Ήταν η πρώτη rock μπάντα που άκουσα και πωρώθηκα κιόλας και μου αρέσουν ακόμη και σήμερα, ανατριχιάζω όποτε τους ακούω. Η jazz παίζει μεγάλο ρόλο, παρότι δεν θα την διακρίνεις, δεν θα σου βγάλει το μάτι. Την χρησιμοποιούμε ως φόρμουλα για να περιγράψουμε το σκοτάδι με ακόμα πιο πειστικό τρόπο. Δεν προσπαθούμε να παίξουμε jazz για την jazz. Αυτό ξέρουν οι τζαζίστες να το κάνουν καλύτερα από εμάς! (γέλια)

Λένε ότι η jazz είναι μουσική για μουσικούς και όχι τόσο για ακροατές.

Αναλόγως για ποια jazz μιλάμε. Αν μιλάμε για την fusion μουσική και την κλασική jazz, δεν είναι για πολλούς ακροατές. Η smooth jazz όμως, που μου αρέσει εμένα και με έχει επηρεάσει, είναι μουσική που μπορείς να την ακούσει οποιοσδήποτε γιατί προκαλεί αισθήματα. Έχει ατμόσφαιρα, είναι εύπεπτη, δεν έχει αυτό το πράγμα το jazzοειδές, παρότι μου αρέσουν κι εμένα αυτά. Με έχει επηρεάσει όμως η smooth jazz.

Είμαστε της γνώμης όλα αυτά να γίνονται μια συμπαγής γροθιά, μια συμπαγής ενότητα

Είναι περίεργο ένα κατά κάποιο τρόπο ακραίο metal σχήμα να λέει ότι έχει βασικές jazz επιρροές!

(Γέλια) Όλα αυτά πρέπει να γίνονται με έναν τρόπο. Τώρα ήρθαμε στο πιο σημαντικό θέμα, το πως σερβίρονται όλα αυτά. Είμαστε της γνώμης όλα αυτά να γίνονται μια συμπαγής γροθιά, μια συμπαγής ενότητα. Την επιρροή από την jazz και τους Bathory και το punk να την ακούς μέσα σε ένα riff. Όχι εδώ ξεκινάμε έτσι, μετά επιταχύνουμε, παίζουμε μια thrash αλλαγή για τέσσερα μέτρα και μετά το γυρνάμε στη σάμπα. Μία συμπαγής ενότητα, ένα συμπαγές τραγούδι και όλα σε ένα πράγμα. Η έννοια του συμπαγούς είναι δηλαδή ο στόχος. Τραγουδάκι σύντομο που έχει να τα πει όλα μέσα σε ένα σύντομο διάστημα και όχι αυτά που έχετε μάθει από εμάς, να τραβάμε...

Εξίσου σημαντικό πράγμα με την μουσική είναι και οι στίχοι, η θεματολογία.

Εξακολουθεί, αυτό δεν έχει αλλάξει. Αν δεν υπάρχει το θέμα, δεν ξεκινάμε να γράψουμε τίποτα. Έρχεται το θέμα, ο τίτλος, πιθανότατα ένα τετράστιχο και από εκεί αρχίζουμε και ντύνουμε με riff. 

Πίσω στις αρχές σας, πως ήταν τα πράγματα στη σκηνή;

Τα πράγματα τότε, ως προς τις μεταξύ μας σχέσεις, επιφανειακά μπορεί να μην έδειχναν καλές σε κάποιες περιπτώσεις, όμως πρέπει να τονίσω ότι όποτε κάποιος είχε ένα πρόβλημα και έπρεπε να γράψει, όλοι τον βοηθούσαν, ακόμη κι εκείνοι που τον έθαβαν! Θέλω να τονίσω ότι υπήρχε καλή επαφή στο ουσιαστικό, στο εν κατακλείδι μεταξύ των ανθρώπων, και ας γινόταν επιφανειακά αυτό που βλέπαμε. Ο ένας έθαβε τον άλλον, αλλά δεν ήταν ουσιαστικό, κάτι για να το λάβεις στα σοβαρά. Το ουσιαστικό ήταν αυτό, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Η διαφορά της τότε σκηνής με την τώρα, είναι ότι τώρα έχουμε παραγωγές, έχουμε καλύτερες προϋποθέσεις, περισσότερες διευκολύνσεις, μεγαλύτερη ποικιλία στον τρόπο παρουσίασης, περισσότερα stage για να παίξεις, αλλά έχει χαθεί μου φαίνεται το κέφι και το μεράκι, που τι σημαίνει: ότι γράφω τραγουδάκι - γιατί δεν σου κρύβω ότι προσπαθώ πάρα πολύ να ακούω μέσα από τα μέσα που μου παρέχονται τα ελληνικά σχήματα και έχω ένα μικρό παράπονο. Βέβαια αυτό ισχύει και για την παγκόσμια σκηνή που περνάει μια κρίση μουσικά. Έχει να κάνει με την αλλαγή της εποχής γενικά και όχι ειδικά με την ελληνική σκηνή.

(εκείνη την στιγμή τη συνέντευξη «διακόπτει» ο Γιώργος Θανασόπουλος, ντράμερ των Endomain και παλιός ντράμερ των Blood Covered, κατευθυνόμενος στο studio δίπλα από την Χόβολη, στην Ηλιούπολη)

Έχει εξαφανιστεί ο λόγος για τον οποίο πάμε να γράψουμε μουσική

Και τη δεκαετία του '90 έβγαιναν πολλά καινούρια πράγματα...

Τότε ήταν η εποχή των demo, έβγαιναν μαζικά demo, και μέσα από αυτά έβλεπα ταλέντο, σε κάοιες περιπτώσεις. Συγκριτικά με το σήμερα, έχει εξαφανιστεί ο λόγος για τον οποίο πάμε να γράψουμε μουσική, εκεί το εστιάζω. Πάμε να παίξουμε μουσική για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που θα έπρεπε και ίσως η τεχνολογική εξέλιξη να μην έπαιξε τόσο ευεργετικό ρόλο σε αυτό. Ενώ η παροχή διευκολύνσεων και η έλλειψη δυσκολιών στο να πετύχεις τον σκοπό σου φοβάμαι ότι έπαιξε ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτή βεβαίως είναι δική μου άποψη η οποία μπορεί να είναι τελείως λάθος. Υπάρχουν όμως διαφορές της περιόδου εκείνης με την τωρινή ως προς το συνθετικό αποτέλεσμα και πρέπει να αναζητήσουμε για ποιον λόγο συμβαίνει, γιατί εγώ υποφέρω που δεν ακούω μουσική. Με ενοχλεί πάρα πολύ δηλαδή που δεν ακούω πράγματα να με σηκώσουν, παρά σπανίως, και αυτή η σπάνια εξαίρεση έρχεται να επιβεβαιώσει κανόνες, γιατί αυτός είναι έτσι, γιατί αυτός έχει ταλέντο.

Πολύ καλά πάσα για να σε ρωτήσω τι έχεις ακούσει τα τελευταία χρόνια και σου έχει κάνει εντύπωση.

Είναι διάχυτο το ταλέντο που έχουν οι Nile, δεν κρύβεται, λέω κάτι τυχαίο που μου ήρθε στο μυαλό. Οι Behemoth. Σου λέω αυτές τις μπάντες γιατί μου αρέσει το ακραίο κυρίως στυλ. Οι Septicflesh, για μένα η κορυφαία death metal μπάντα στον κόσμο.

Οφείλω να σε ρωτήσω και για προσωπικούς λόγους τί θυμάσαι από τις συναυλίες στο Αγρίνιο. Η πρώτη θα πρέπει να ήταν αρχές των '90s στα πλαίσια του περίφημου Μαθητικού Φεστιβάλ.

Από την πρώτη φορά αυτό που κρατάω είναι ότι είναι η καλύτερη συναυλία που έχουμε κάνει. Ποτέ στο stage δεν έχω αισθανθεί μεγαλύτερη χαρά. Ήταν σε ένα υπαιθριο σινεμά (Ελληνίς) και ήταν ένα πάρτι, περάσαμε όλοι υπέροχα. Μέχρι τώρα παραμένει η ανώτερη μας στιγμή.

Ήταν με Marauder τότε ή με Γιώργο Τσίγκο και Μαύρους Κύκλους;

Όχι, κάτι πάνκηδες είχαν παίξει οι οποίοι μ’ άρεσαν κιόλας, τοπική μπάντα ήταν. Ούτε ήξερα κάν ποιοι πρόκειται να βγουν, παρά τους άκουσα την ώρα που έπαιζαν και θυμάμαι ότι μου άρεσαν, γιατί με το punk έχω... μ' αρέσει η punk μουσική. Ήταν βέβαια και η τελευταία μας συναυλία με το σχήμα εκείνο. Εκεί διαλύθηκε η μπάντα και ήταν ο πρώτος ισχυρός κλονισμός, να μην ξαναυπάρξει δηλαδή. Παρότι ήταν η καλύτερή μας στιγμή, ήταν ταυτόχρονα και η χειρότερη γιατί γυρίσαμε πίσω χωρίς να μιλάμε ο ένας στο άλλον. Με διαφορετικά πούλμαν γυρίσαμε πίσω, σε τρεις ομάδες! (γέλια)

Από τη δεύτερη, τέλη '90s με αρχές 2000 που ήμουνα κι εγώ στο θρυλικό Dewars, τί θυμάσαι;

Τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Ήμασταν με τον Κώστα τον Ματσούκα που σου έλεγα προηγούμενως, μπασίστας που έπαιζε πλήκτρα, ο Θεόφιλος στην κιθάρα και ο Μάνος Γεωργίου στα τύμπανα, ήταν η πρώτη του συναυλία με το σχήμα αυτό. Από τότε έχουμε συνεχίσει μέχρι σήμερα να συνεργαζόμαστε, με μία εξαίρεση που είχε έρθει ο Φώτης ο Bernando για ένα διάστημα και μετά ξαναγύρισε ο Μάνος. Κάναμε εκείνη την συναυλία, περάσαμε καταπληκτικά, παρεΐστικη φάση, το μαγαζί παραλίγο να το σπάσουμε!

To "Stand Up And Shout" εμείς, τολμήσαμε να κάνουμε τέτοιο πράγμα;

Θυμάμαι και τις διασκευές που είχατε κάνει τότε. Το "Stand Up And Shout" από Dio, Sodom το "Remember The Fallen"...

"Stand Up And Shout"; Είχαμε τολμήσει και κάναμε τέτοια μαλακία;! (γέλια) Τολμήσαμε να έχουμε το θράσος να πιάσουμε κάτι τέτοιο; Και Sodom είχαμε παίξει τότε, Celtic Frost είχαμε παίξει, και Saxon το "Crusader". To "Stand Up And Shout" εμείς, τολμήσαμε να κάνουμε τέτοιο πράγμα; Κάποτε κάναμε κάτι χειρότερο, παίξαμε το "Shame On The Night" από Dio.

Μη σου πω ότι θυμάμαι να είχατε παίξει και το "Shame On The Night" τότε!

Όχι, το "Shame On The Night" το παίξαμε πριν από λίγα χρόνια σε μια συναυλία όπου είχαμε μόνο μπάσο και ντραμς, τίποτε άλλο.

Έχετε σκεφτεί να το δοκιμάσετε σε πιο μόνιμη βάση αυτό, με μπάσα ίσως;

Έχουμε σκεφτεί με τον Κώστα τον Ματσούκα να κάνουμε μία εμφάνιση με μπάσα. Να παίξουμε τα κομμάτια αυτά που παίζονται με μπάσα, γιατί το μεγαλύτερο μέρος του υλικού το έχουμε γράψει με μπάσο, οπότε δεν έχουμε πρόβλημα να βγούμε με δυο μπάσα, για την αλλαγή του ήχου και του τρόπου παιξίματος, και να το δοκιμάσουμε. Το έχουμε κάνει ήδη και θα 'ναι καλό να το κάνουμε και πιο εμπεριστατωμένα στο μέλλον, θα δούμε.

Υπάρχει ένα live video ντοκουμέντο από την εποχή του "Winterhawk" με επαγγελματικό ήχο που αποδεικνύει νομίζω την ποιότητά σας ως μπάντα.

Ήταν το δεκαήμερο της Μολών Λαβέ στο Ρόδον. Τότε η  Μολών Λαβέ έβαζε headliners όσους είχαν βγάλει μια μορφή βινυλίου, και εμείς ίσα που προλάβαμε και μπήκαμε, γιατί εκείνες τις μέρες κυκλοφορούσε το mini LP μας, και αυτό μετά βίας μας δικαιολόγησε για να μπορέσουμε κι εμείς να είμαστε headliners. Δεν το αξίζαμε, υπήρχαν μπάντες που έπαιζαν πολύ καιρό πιο πριν, είχαν πιο πολλά δείγματα γραφής από εμάς και τους ήξερε και περισσότερο ο κόσμος, εμάς δεν μας ήξερε κανένας, μέχρι εκείνη την στιγμή είχαμε κάνει ένα live σε ένα σχολείο. Ήταν μόλις το δεύτερό μας live, αλλά ήμασταν καλά προπονημένοι. Το βλέπω και γελάω με τις ατέλειές μου, πως καθόμουν επάνω στην σκηνή, πως έπιανα το μπάσο, την αγωνία που αισθανόμουν και τώρα ξέρω πολύ καλά πως αισθανόμουν και γυρίζει το μυαλό μου εκεί. Χεσμένος! Και δεν παίξαμε και πολύ για πω ότι προλάβαμε να ζεσταθούμε. Ευτυχώς όμως οι υπόλοιποι που πλαισίωναν την μπάντα, ο Θωμάς και ο Βάκης που έπαιζαν κιθάρα και ο Άγγελος ο Ασημακόπουλος στα τύμπανα ήταν πολύ πιο έτοιμοι και ψημένοι μουσικοί από ότι εγώ και νομίζω ότι αυτοί προσέδωσαν την δυναμική. Για μένα απείχε πολύς δρόμος ώστε να μπορώ να πατάω στα πόδια μου, ευτυχώς όμως καλυπτόταν η κατάσταση.

Θα κυλοφορύσατε ξανά το EP και τα demo για ιστορικούς λόγους, όλα μαζί σε ένα CD ίσως;

Το EP ήταν η δουλειά του ξεκινήματος τεσσάρων πιτσιρικάδων. δεν μπορούμε σήμερα να ταυτιστούμε με αυτό. Με τα demo αλλάζει το πράγμα. Ακόμη και σήμερα παίζουμε κομμάτια και μάλιστα το "One Other View" έχει επανηχογραφηθεί.

Δεν μπορώ να καταλάβω την εξάρτηση που έχει ο άνθρωπος με τα αντικείμενα.

Γνωρίζεις ότι το "Winterhawk" πωλείται πολύ ακριβά.

Ακούω κάτι τιμές τρελές, μου τις στέλνουν που και που. Μου λένε κοίτα πόσο κοστίζει το "Winterhawk" και τρελαίνομαι, λέω δεν είναι δυνατόν. Πώς λειτουργεί αυτό το σύστημα και με ποια λογική δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν ανταποκρίνεται και στο περιεχόμενο μουσικά, δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω την εξάρτηση που έχει ο άνθρωπος με τα αντικείμενα, την συναισθηματική αξία που δίνει σε αντικείμενα. Προσπαθώ να μην δένομαι με αντικείμενα, να τα πετάω όλα, γιατί άμα τα κουβαλάω μαζί μου θα κουβαλώ αναμνήσεις, που θα με βάλουν σε μία ατμόσφαιρα που ενδεχομένως δεν μπορώ να ελέγξω. Θέλω να έχω έλεγχο του τι αισθάνομαι όσο γίνεται και να μην εξαρτώμαι από πράγματα που χαλάνε τον χρόνο μου και τη ζωή μου γενικά, και αυτό είναι η αγάπη προς τα αντικείμενα. Δεν έχω κανένα αντικείμενο υπό την κατοχή μου! (γέλια) Εγώ μάλλον αναγκάστηκα κλωτσηδόν να μάθω σε αυτή την νοοτροπία, γιατί δεν γίνεται να μεταφέρεσαι από το ένα μέρος στο άλλο και να κουβαλάς τα συμπράγκαλα. Βάζεις μια φωτιά και φεύγεις.

Έχω την αίσθηση ότι εδώ, στην Ηλιούπολη, υπήρχε σκηνή.

Εκείνη την περίοδο, υπήρχαν δύο έδρες που βρισκόντουσαν οι μπάντες και συναντιώντουσαν: η μία ήταν στην Νέα Σμύρνη και ή άλλη εδώ γύρω στον Υμηττό. Βεβαίως υπήρχαν και αλλού μέρη που μαζέονταν οι άνθρωποι του metal, στην Πετρούπολη... Πάντως δεν νομίζω ότι στην Ηλιούπολη υπήρχαν τόσες πολλές μπάντες, άμα εξαιρέσεις τους Marauder, τους Mystery γενικά στα προάστια εδώ, τους Spitfire ίσως που ήταν και αυτοί από Γλυφάδα και βάλεις και εμάς τους πέντε έξι. Δεν υπήρχαν και πολλοί, Sound Of Silence, Vice Human από όλη την περιοχή εδώ τριγύρω.

Δεν είναι και λίγοι, από τα πιο γνωστά και σημαντικά ονόματα τότε.

Ναι, είναι, αλλά σκέψου ότι είναι και μία μεγάλη περιοχή. 

Ήταν περισσότερο μαγαζιά ή studio που κινούταν οι μουσικοί;

Ήταν καφετέρεις πιο πολύ, και βεβαίως υπήρχαν και τα μαγαζιά όπως η Victoria και η Ombre που πήγαιναν όσοι ήθελαν να ξενυχτήσουν. Η Christine και όλα αυτά ήταν για τις πιο νωρίς ώρες και μετά έρχονται οι μεταμεσονύκτιες, Χωρίς Ανάσα και όλα αυτά τα γνωστά. Ήταν εκεί, όπως στο Πολυκλαδικό της Ηλιούπολης, μαζεύοταν εκεί κόσμος, όλη η σκηνή ερχόταν εκεί. Εμάς οι σχέσεις μας αναπτύσονταν στην πορεία, κάποιος είχε μια ανάγκη, χρειαζόμουν κάποιος να μου περάσει ένα solo, ερχότανε, κάποιος από τους Septic Flesh. Σε αυτή τη βάση άρχισαν να χτίζονται οι σχέσεις, μετά λέγαμε πάμε να κάνουμε κανένα live μαζί και ξεκινούσε η όλη φάση.

Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη και την κουβέντα, θα σε δω στο Warm Up Show του φετινού Up Τhe Hammers.

Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, θα τα πούμε στο Up The Hammers!