Jerry Cantrell

Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωπος είναι ένας τύπος σαν τον Jerry Cantrell. Υπάρχουν τα documentaries, υπάρχουν οι συνεντεύξεις, υπάρχουν ακόμα και οι ιστορίες που έχει ακούσει κάποιος μέσω των οποίων μπορεί να διαμορφώσει μια εικόνα, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να αποκόψω την προσωπικότητα ενός καλλιτέχνη από το έργο του. Στην προκειμένη από την μουσική και τους στίχους που έχει γράψει. Κι έχοντας περάσει 30 ολόκληρα χρόνια συντροφιά με τις μουσικές και τους στίχους των Alice In Chains, πάντα στριφογυρνάει η σκέψη τι είδους τύπος θα μπορούσε να είναι τελικά ο βασικός ιθύνων νους πίσω από αυτούς.

Πως μου ήρθε τώρα αυτό; Πέραν του προφανούς - ότι δηλαδή υπάρχουν πολλά τραγούδια του που μιλάνε το ίδιο μέσα μου, τόσα χρόνια μετά - η αφορμή προέκυψε κατά την ακρόαση του τέταρτου προσωπικού του άλμπουμ, του "I Want Blood", το οποίο με κάποιο τρόπο μου δημιούργησε ξανά αυτές τις σκέψεις. Στην τελική, είναι λογικό σε ένα βαθμό, καθώς τα προσωπικά άλμπουμ του Jerry εφάπτονται όσο τίποτα με τους Alice In Chains κι αναπόφευκτα προκαλούν ανάλογες σκέψεις και συναισθήματα.

«Σαν Alice In Chains στο λίγο πιο βλάχικο» όπως θα έλεγε κι ο Παντελής Κουρέλης, βλέποντας τα κάμποσα redneck στοιχεία στον χαρακτήρα του Jerry πίσω από την κάμερα, και δεν θα είχε άδικο. Αλλά, πιστεύω ότι είναι δευτερεύουσας σημασίας όταν τα riff του είναι εδώ, ο χαρακτηριστικός τρόπος με τον οποίο κάνει layering τις κιθάρες επίσης, τα φωνητικά του παραμένουν σήμα κατατεθέν και οι στίχοι περιπλανιούνται σε συνηθισμένα σκοτεινά μέρη. Είναι πολλά τα κοινά δομικά χαρακτηριστικά για να μην ευχαριστήσουν έναν ήδη οπαδό του. Όσο για την ποιότητα και τα τραγούδια δεν θα έπρεπε καν να αναρωτηθεί κάποιος. Πείτε μου μια οποιαδήποτε δουλειά του που υπήρξε υποψία ότι δεν ήταν υψηλού επιπέδου και πάνω και μετά πηγαίνετε να την ακούσετε ξανά για να αλλάξετε άποψη.

Άσε που σε σχέση με το προ τριετίας (επίσης πολύ καλό) "Brighten", εδώ ο Jerry κινείται εμφανώς λιγότερο με βάση την ακουστική του κιθάρα, και πιο κοντά στον ήχο της DuVall εποχής των Alice In Chains, έχοντας μάλιστα τον τεράστιο Joe Baressi στην παραγωγή. Επίσης, σε τρία τραγούδια έχει στο μπάσο τον Robert Trujillo των Metallica και σε άλλα τρία τον Duff McKagan των Guns N Roses, ενώ σε δυο τραγούδια συμμετέχει στα drums ο Mike Bordin των Faith No More. Για όσους δεν το γνωρίζουν, πριν 20κάτι χρόνια στο "Degradation Trip" ο Jerry είχε ως rhythm section τους Bordin και Trujillo (ο οποίος έπαιζε τότε με τον Ozzy), ενώ πρόσφατα συμμετείχε ο ίδιος ως guest στο προσωπικό άλμπουμ του McKagan, οπότε δεν προκαλεί έκπληξη η παρουσία τους. Και δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής στο άλμπουμ είναι ο ίδιος ο Jerry.

Κυρίως, διότι το συνθετικό επίπεδο είναι στα γνωστά του standard. Δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να είναι μια χαρά τραγούδια των Alice In Chains, το "Off The Rails" και ειδικά το πιασάρικο "Afterglow"; Ακόμα και το "Echoes Of Laughter". Επίσης, κάπου στο τρίτο λεπτό του "Throw Me A Line" (στο οποίο θυμίζει πόσο συνεχίζει να αγαπάει Iommi) υπάρχει μια φωνητική γραμμή που νιώθεις ότι μπορεί να πεταχτεί ο Layne από κάπου και σκιάζεσαι, ενώ το φινάλε του "It Comes" θυμίζει το υπέρτατο φινάλε του "Rainier Fog" με το "All I Am", με τον Cantrell να θυμίζει περιέργως Cornell σε σημεία με την ερμηνεία του και να μας σκίζει λίγο την ψυχή… αφού μπορεί.

Το μόνο που δεν έχει - κι αυτό σε σημεία - το "Vilified" είναι το κάτι παραπάνω που δίνουν πάντα στα τραγούδια του οι βράχοι Mike Inez και Sean Kinney και η παρουσία ενός DuVall - πόσο δε ενός Staley - στα φωνητικά δίπλα του, οπότε συνολικά στέκεται ένα σκαλί κάτω από Alice In Chains. Και πάλι, όμως, ο απαραίτητος πυρήνας είναι εδώ και φέρει τη σφραγίδα ενός σπουδαίου μουσικού και δη τραγουδοποιού.

Πιθανότατα δεν θα μάθω ποτέ τι είδους άνθρωπος είναι ο Cantrell και μάλλον δεν με απασχολεί και τόσο εν τέλει. Αντ’ αυτού προτιμώ να κλείνω τα μάτια και να φαντάζομαι να παίζει σε ένα γεμάτο club και να μπαίνει το σημείο που λέει «Every minute I want blood, every second I want blood» του γαμάτου ομότιτλου τραγουδιού, και να γίνονται όλα πόπα από κάτω. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που φανταζόμουν κάποτε τι μπορεί να γινόταν στις συναυλίες των Alice In Chains όταν ανακάλυπτα τις μουσικές τους, όντας μικρό παιδί… Μου αρκεί.