Το τέλος που δεν έρχεται

Με αφορμή την απόσυρση των θρύλων Black Sabbath, ο Κώστας Πολύζος προσπαθεί να καταλάβει γιατί παρόμοιες αποφάσεις συγκροτημάτων δεν τηρήθηκαν κατά το παρελθόν

Από τον Κώστα Πολύζο, 08/02/2017 @ 12:30

Ένα σημαντικό κεφάλαιο για την ιστορία του σκληρού ήχου φαίνεται πως έκλεισε στις 4 του φετινού Φλεβάρη στο Birmingham, την γενέτειρα των Black Sabbath, του συγκροτήματος που οι περισσότεροι θεωρούν υπεύθυνο για την δημιουργία της heavy metal μουσικής.

It’s Zep all over again...

Διατηρώ κατά πολύ τις επιφυλάξεις μου αν όντως αυτό ήταν το τελευταίο show τους, ενώ η απουσία του Ward και το πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα γι' αυτόν με κάνει να νιώθω περίεργα και να σκέφτομαι πως κάτι μας (και του) χρωστάνε ακόμα. Τέλοσπάντων, μπορεί να μην είναι το τελευταίο show ή μπορεί και να είναι... Γι' αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως αυτή ήταν η τελευταία τους περιοδεία.

Όποιος, λοιπόν, πρόλαβε τον Κύριο είδε, γιατί αν μιλάμε για μεμονωμένες εμφανίσεις μέσα στα επόμενα κάποια χρόνια... χέσε ψηλά και αγνάντευε, που λέει και ο πατέρας μου! Τα εισιτήρια θα εξαφανίζονται σε νανοδευτερόλεπτα, οπότε it’s Led Zeppelin all over again.

«Για τα φράγκα!»

Όμως γιατί οι μπάντες βγάζουν ανακοινώσεις πως αποσύρονται και μετά θυμούνται κάτι που -και καλά- είχαν ξεχάσει και που τους «αναγκάζει» να βγουν στον δρόμο και πάλι;

Τρανό παράδειγμα η περίπτωση Scorpions. Διαβάσαμε ανακοινώσεις περί τελευταίας περιοδείας και πως μετά το κλείνουν το μαγαζί και ξαφνικά... ΜΠΟΥΜ! Ως εκ του θαύματος ο Schenker θυμήθηκε πως κλείνουν πενήντα χρόνια από τη δημιουργία του συγκροτήματος (μάλλον εννοούσε τη δημιουργία της ιδέας στο μυαλό του πιτσιρικά Rudolph να φτιάξει ένα συγκρότημα και να παίζει με την κιθάρα που κάποιος μόλις του είχε κάνει δώρο) και τι καλύτερο από το να γιορτάσουν την επέτειο με την κυκλοφορία ενός μετριότατου δίσκου και μια παγκόσμια περιοδεία;

Τα παραδείγματα είναι πολλά και η πιο εύκολη απάντηση σε αυτό είναι το πιο εύκολο κι από ασπιρίνη πλέον «για τα φράγκα». Σίγουρα υπάρχει και αυτό - ο παράγοντας χρήμα δεν είναι αμελητέος-, αλλά από πίσω κρύβεται και κάτι άλλο.

Οι βίλες και η κυβίστηση

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να κάνουν κάτι άλλο. Η ζωή τους όλη ήταν η σύνθεση/ηχογράφηση δίσκων και οι περιοδείες. Όταν τους το πάρεις αυτό, τους στερείς ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητάς τους και όσο γαμάτη κι αν φαίνεται η υπόθεση «θα κάτσουν να φάνε τα φράγκα στις βίλες τους», για τους μουσικούς η απραξία οδηγεί σε μιζέρια.

Τι το αρνητικό μπορείς να προσάψεις άραγε σε μια τέτοια άτακτη υποχώρηση μπροστά σε όσα είχαν προαναγγείλει; Ότι βγάζουν τη δήλωση περί τελευταίας περιοδείας για να εκβιάσουν συναισθηματικά τον κόσμο και να πάει να τους δει «για τελευταία φορά»; Μα αυτό θα λειτουργούσε όποτε κι αν το έλεγαν ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι; Άρα γιατί να δημιουργήσουν ένα τέτοιο ζήτημα στην υστεροφημία τους;

Αυτό που πιστεύω είναι πως όταν λένε πως πρόκειται για το τέλος, εκείνη τη στιγμή όντως το πιστεύουν και πως απλά στην πορεία το μετανιώνουν, μιας και βαριούνται να τη βγάζουν στο σπίτι με τις παντόφλες και την ρόμπα όλη μέρα! Έτσι, γινόμαστε μάρτυρες γυμναστικών επιδείξεων από μέρους τους στη γνωστή σε όλους μας κυβίστηση, a.k.a. κωλοτούμπα...

Προσωπικό δράμα Pt.1

Δεν θα πάω μακριά και θα χρησιμοποιήσω ένα προσωπικό παράδειγμα.

Πριν 10 χρόνια όταν άλλαξα δουλειά, θα ξεκινούσα μετά από δύο μήνες από τη στιγμή της παραίτησής μου από την προηγούμενη. Γαμώ, σκέφτηκα, θα αράξω και θα κάνω ό,τι γουστάρω. Σας πληροφορώ πως μετά τον πρώτο μήνα είχα σκυλοβαρεθεί τη ζωή μου. Αν ΕΓΩ βαρέθηκα να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω και να ασχολούμαι με ό,τι θέλω, φανταστείτε τι μπορεί να συμβαίνει και με τους μουσικούς μας.

Όσα χρήματα και αν έχουν κερδίσει στη ζωή τους, έχουν συνηθίσει να κάνουν τη ζωή του μουσικού. Δεν μπορούν να κλειστούν σε ένα σπίτι και ξαφνικά να αρχίσουν να το παίζουν full time οικογενειάρχες. Μάλιστα όσο πιο διάσημος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο δύσκολο είναι να αποδεχτεί τη συνταξιοδότηση, γιατί όλο αυτό έχει γίνει το ναρκωτικό τους.

Μπες στα παπούτσια τους

Τα ταξίδια, η φήμη, το να σε θαυμάζουν, να σου συμπεριφέρονται με το σεις και με το σας. Σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Εσείς δεν θα κολλούσατε με αυτό το ναρκωτικό; Θα προτιμούσατε να κάθεστε σπίτι και να ακούτε την γκρίνια του/της συντρόφου σας για την ανακαίνιση του ξενώνα που αργεί να ολοκληρωθεί ή να παίζετε μπροστά σε χιλιάδες οπαδών που σας λατρεύουν;

  • SHARE
  • TWEET