Rise Against

Ας μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας, φίλες και φίλοι, οι περιπτώσεις καλλιτεχνών και συγκροτημάτων που μετρούν δυόμισι δεκαετίες παρουσίας και καταφέρνουν να τρυπήσουν ταβάνια με το δέκατο δίσκο τους μετριούνται στα δάχτυλα. Ανεξαρτήτως είδους, χωρίς αυστηρότητα και με όσες δόσεις φανμποϊσμού περάσουν στην εξίσωση. Οι πιθανότητες να σκάρωναν κάτι τέτοιο οι Rise Against ήταν εξαρχής χαμηλές. Συνυπολογίζοντας τη μετά-"Endgame" πορεία, ακόμα λιγότερες.

Οι μέρες που τα "Revolutions Per Minute" και "Siren Song Of The Counter Culture" έσταζαν μικρά κλαμπ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, και δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό. Η παρέα από το Σικάγο μεγάλωσε, είδε τον κόσμο γύρω της να αλλάζει και άλλαξε μαζί του. Η ψυχή και η ουσία της πρότασής τους, κόντρα σε εγκάθετες punk rock φωνές, δεν χάθηκε ποτέ. Ακόμα κι αν ο ήχος με τον καιρό μαλάκωσε, ο λόγος και η καρδιά παρέμειναν σα σημεία αναφοράς.

Μια ματιά στο "Ricochet", έστω επιφανειακή, αρκεί για να ξεχωρίσει μία σειρά από στοιχεία που πιθανώς να ξενίσουν ή/και να προβληματίσουν. Περισσότερο κι από το "Wolves". Οι εντάσεις δεν ανεβαίνουν παρά ελάχιστα. Τα hooks σπανίζουν όσο ποτέ. Η παραγωγή αφήνει μια επιτηδευμένα-πειραγμένη-θαρρείς-για-να-θυμίζει-ηχογράφηση-από-γκαράζ αίσθηση. Η σφραγίδα της τετράδας δεν εξαφανίζεται, αλλά κρύβεται κάτω από ένα παράταιρα εναλλακτικό, ελλείψει πιο δόκιμου όρου, πέπλο.

Έχοντας σημειώσει τα παραπάνω, δεν υπάρχουν πολλά ευκολότερα πράγματα για περίπου τον οποιονδήποτε από το να κατεβάσει τυφλά το φτυάρι. Από την άλλη, υπάρχει ένας διττός αστερίσκος που είναι πέρα για πέρα άδικο να προσπεραστεί. Αφενός, ιδιαίτερα μετά την επιστροφή στις πιο κλασικές φόρμες του "Nowhere Generation", η αλλαγή πορείας δείχνει μια μπάντα που αρνείται να μείνει στάσιμη. Αφετέρου, υπάρχουν τραγούδια εδώ που θα έχουν κάθε λόγο να σταθούν ζωντανά.

Σε σύγκριση με τις κορυφές του παρελθόντος, το νέο άλμπουμ βγαίνει χαμένο από χέρι. Οι αδυναμίες γίνονται εμφανείς και χωρίς αυτές. Την ίδια στιγμή, μέσα στην ανισότητά του, το σύνολο καταφέρνει κάτι διόλου αμελητέο· να μην ακούγεται προβλέψιμο ή αδιάφορο. Σίγουρα, τα μετρημένα ξεσπάσματα του Tim McIlrath χτυπάνε. Δεκτό, το πέρασμα του Andy Hull (βλ. Manchester Orchestra) δεν βρίσκει ακριβώς στόχο. Στο τέλος της μέρας όμως, we're all just holding onto threads.