«A Buyer's Guide»: Genesis

«The river of constant change»

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 07/10/2014 @ 13:17
Αυτή δεν είναι απλά μια φράση από το κορυφαίο κατά τη γνώμη μου τραγούδι των Genesis, ούτε μονάχα μια παραπομπή σε έναν μνημειώδη δίσκο αναφοράς. Είναι η ουσία του έργου τους μέχρι το 1976. Η απίστευτα πολυδιάστατη μουσική τους, αποδεδειγμένα πλέον, στο πέρασμα των χρόνων γίνεται αντιληπτή με έναν διαρκώς διαφορετικό τρόπο. Κι αν της αφιερώσετε το χρόνο που της πρέπει και της το επιτρέψετε, μπορεί να αποδειχτεί καθοριστική (τουλάχιστον) για τη μουσική σας ευδαιμονία.

GenesisΧμ, τι να πω τώρα για τους Genesis; Ή μάλλον, τι να πρωτοπώ; Όταν έχεις νιώσει κάτι μεγαλειώδες, πρώτος - πρώτος εσύ γνωρίζεις ότι αυτό δε μεταφέρεται με λέξεις. Συχνά αυτές αποδεικνύονται τελείως αδύναμες να μεταφέρουν τα μεγάλα συναισθήματα. Πάρτε τα λεγόμενά μου σαν αφορμή και ψάξτε τους μόνοι σας. Να σας πω ένα μυστικό, τώρα που δε μας ακούει κανείς; Όταν πρωτοάκουσα τους Genesis δε με ενθουσίασαν. Αλήθεια! Μη το πείτε, όμως, πουθενά και με παρεξηγηθώ. Πολύ σύντομα επρόκειτο να κερδίσουν μια τεράστια θέση στο σάουντρακ της ζωής μου, η οποία γίνεται διαρκώς μεγαλύτερη. Μέρα με τη μέρα.

Διακινδυνεύοντας να γίνω γραφικός, θα μπορούσα να υποστηρίξω πως θα χρειαζόμουν πολλά gigabytes για να φτιάξω ένα στοιχειώδες, αλλά σίγουρα τρομακτικά ελλιπές κείμενο. Ποιος θα ήθελε, όμως, να ρισκάρει να γίνει γραφικός; Μα, εγώ, φυσικά, αν μιλάμε για τους Genesis. Οι μυημένοι μπορούν να με καταλάβουν, σε αντίθεση με τους αμύητους. Μη σας κουράζω άλλο: ρίξτε μια ματιά στην εισαγωγική παράγραφο. Αν δε βγάζετε πλήρες νόημα, μην ανησυχείτε: κι εγώ που σας τα λέω αυτά, «παιδεύομαι» πολύ καιρό στο μαγικό τους κόσμο και με συγκίνηση ανακαλύπτω διαρκώς πόσο αληθινή είναι αυτή η δήλωση. Πόσο είπα; «Πολύ καιρό»; Συγνώμη, δεν είπα την αλήθεια: εννοούσα «πάρα, μα πάρα πολύ καιρό»!

Για του λόγου το αληθές, προβάλλω ανερυθρίαστα ενώπιόν σας την «αστάθειά» μου απέναντι στην αξιολόγηση της δισκογραφίας τους. Σε όλον αυτόν τον «πάρα, μα πάρα πολύ καιρό» έχω αλλάξει αρκετές φορές γνώμη σχετικά με το ποιο άλμπουμ είναι το καλύτερό τους ή πιο τραγούδι τους βρίσκεται στην κορυφή. Τώρα όμως που κατέληξα (για σήμερα, τουλάχιστον), βιάζομαι να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας, πριν αλλάξω γνώμη. Κι αν τελικά αλλάξω και πάλι γνώμη (θα μου ξανασυμβαίνει για πρώτη φορά), μην το προσάψετε στα αρνητικά μου. Θα είναι γιατί συνεχώς η μουσική τους ακούγεται καινούργια σε όλες τις αισθήσεις μου.

GenesisΑλήθεια, σας έχει τύχει στο άκουσμα ενός τραγουδιού (εν προκειμένω πολλών) να εξαφανιστούν τα πάντα γύρω σας και να απομείνετε μόνοι σας με τη μουσική; Έχετε νιώσει ένα τραγούδι τόσο, μα τόσο πολύ, κατάδικό σας, σα να το γράψατε εσείς και να σας το έκλεψαν; Πόσες συνθέσεις έχετε ακούσει πάνω από (πχ) τριακόσιες φορές και σας φαίνονται καινούργιες; Πώς είπατε; Δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός, ακόμα και αν ήθελα; Λάθος. Λυπάμαι που το λέω έτσι ωμά. Η μουσική, ό,τι και να γίνει, δε μπορεί να περιγραφεί με απόλυτα αντικειμενικό τρόπο. Πάντοτε υπεισέρχεται το υποκειμενικό κριτήριο του συντάκτη, κατά τη «μεταφορά» των δεδομένων, άρα η αντικειμενικότητα όχι μόνο «πάει περίπατο», αλλά είναι εξ ορισμού ανέφικτη. Ό,τι κι αν διαβάσετε, τελικά εσείς καλείστε να ζήσετε την όποια εμπειρία. Κι αν συμφωνήσετε με τον γράφοντα, μπορείτε να διαβάσετε και άλλα κείμενά του. Αν όχι, του βάζετε firewall. Πώς να το κάνουμε; Σκεφτείτε να προσπαθούσα να μιλήσω για τους Genesis με την ξύλινη γλώσσα κριτικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’80 (εγώ πάντως δεν είπα όνομα...), για να μη σας επηρεάσω. Στην εποχή της διαδικτυακής πρόσβασης σε οποιαδήποτε πληροφορία και μουσική, είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλάμε για σοβαρή δυνατότητα επηρεασμού του κοινού. Δεν πα’ να λέω εγώ… Αν δεν τους έχετε ακούσει ποτέ και ξεκινήσετε ακούγοντας τον Gabriel να «ουρλιάζει», σιγά μην επηρεαστείτε σοβαρά από τα γραφόμενά μου. Κι όμως θα είναι κρίμα. Αρχίστε από το “Ripples” και δε θα καταλάβετε ότι τραγουδά άλλος. Ούτε κι εγώ, που το ξέρω, το συνειδητοποιώ όταν ξεχνιέμαι στη μουσική του. Τέλος, έχετε, επίσης, κατά νου, ότι εδώ αναφερόμαστε σε κυκλοφορίες της δεκαετίας του '70, δηλαδή σε μουσική που κατά κανόνα όχι μόνο «απαιτεί» ολόκληρη την προσοχή σας, αλλά απογειώνεται πραγματικά στο βινύλιο.

GenesisΔεν υπάρχει κανένας λόγος να παραθέσω στοιχεία, τα οποία είναι διαδικτυακά προσβάσιμα σε εξαιρετική αφθονία και πληρότητα. Θα ήθελα μόνο να αναφερθώ επιλεκτικά σε κάποιες πτυχές της πορείας τους μέχρι το 1978. Γιατί μέχρι τότε; Πολύ απλά, διότι από το "Wind And Wuthering" και μετά είναι αδύνατο να μιλάμε για Genesis. Μη ζητάτε εξηγήσεις. Όσοι δεν έχετε εντρυφήσει, θα καταλάβετε εν καιρώ. Κι όλοι εσείς που θεωρείτε πως έχετε post doc στη Genesisλογία και νομίζετε πως ήδη βρήκατε λάθος στην παραπάνω χρονολογία, σας απαντώ μειδιώντας: hold your horses. Οι ανάγκες του συγκεκριμένου άρθρου και οι δεδομένες υποκατηγορίες του, υπαγορεύουν να μην ορίσουμε το τέλος της χρονικής περιόδου στο 1976, αλλά μια διετία αργότερα. Θα δείτε στη συνέχεια το γιατί.

Για να βάλω τέλος στην ακατάσχετη πολυλογία μου, ως νέος Κωνσταντίνος Τσάτσος, περιορίζομαι σε μερικούς «αφορισμούς και διαλογισμούς», για να ολοκληρώσω (χα, χα, εδώ γελάμε τρελά) την εικόνα που οφείλω να δώσω σχετικά με το συγκρότημα, πριν μιλήσω για τους δίσκους τους (Gollum: ας είχες περιορισμό λέξεων και θα σου 'λεγα εγώ...)

GenesisΛίστα αφορισμών (και εν δυνάμει διαλογισμών)

Το μόνο καλό πράγμα που έκανε ο «δραστήριος» Jonathan King ήταν ότι ανακάλυψε και προώθησε τους Genesis. Πιστέψτε με. Αν εκείνη την εποχή ήσασταν αγόρια στην εφηβεία, δε θα θέλατε να σας αφήσουν οι γονείς σας μόνους στο σπίτι μαζί του, ακόμα κι αν σας φορούσαν πανοπλία. Οξυγονοκολλημένη.

«Οι Genesis δεν είναι progressive»! Να κοιταχτείτε από ψυχίατρο (και μάλιστα πιωμένο). Πολλοί θα το ήθελαν, αλλά… Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι είναι μόνο progressive, αλλά κυρίως αυτό, αφού ταυτόχρονα αυτό είναι (σχεδόν) τα πάντα!

Οι Gabriel, Hackett, Banks, Rutherford και Collins αποτέλεσαν τον ορισμό του «συγκροτήματος». Δείτε (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) τι έκαναν μετά το 1976 και τι είχαν κάνει μαζί και θα καταλάβετε...

GenesisΠοιός έχει τα καλύτερα φωνητικά, Ο Gabriel ή ο Collins; Ψευδοπρόβλημα, αφού και οι δύο ακούγονται το ίδιο! (Άντε, ο Gabriel του ρίχνει στ' αυτιά...)

Οι Genesis τελείωσαν με τη φυγή του Gabriel. Παραμύθι! Απλώς, ποτέ δεν ήταν ίδιοι, αλλά μέχρι το 1976 κινήθηκαν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο, λόγω του ότι τα μέλη του γκρουπ ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Μη βρίζετε. Είπα «σχεδόν».

Υπήρξαν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα από πλευράς μουσικής κατάρτισης των μελών του. Δεν είχαν μονάχα πολλά και ετερόκλητα ακούσματα, αλλά -το κυριότερο- ήξεραν όσο λίγοι να παίζουν.

Τα πλήκτρα του Tony Banks ευθύνονται κυρίως για τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάνουν ξεχωριστό και άμεσα αναγνωρίσιμο τον ήχου τους.

Κατά κανόνα, τα εξώφυλλα των δίσκων τους είναι ζωγραφικοί πίνακες (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) σπάνιας ομορφιάς.

Η προσωπικότητα και η συνεισφορά του Gabriel εκτιμήθηκε στον υπέρτατο βαθμό κυρίως μετά την αποχώρησή του από το γκρουπ.

GenesisΣτις συναυλίες τους ήταν πρωτοπόροι στη χρήση laser και ο Gabriel πρωταθλητής στις μεταμφιέσεις (για μένα, σαν την αλεπού, τίποτα).

Το ότι τους συμπεριέλαβαν στο (πανηγυριώτικο, ομολογουμένως) Rock and Roll Hall of Fame μόλις το 2010, δείχνει μεν πόσο γελοία είναι η όλη φάση, αλλά κυρίως πιστοποιεί την ποιότητα της μπάντας (ελαφρά καλοπροαίρετη κακεντρέχεια).

Θυμηθείτε, προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων: Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η άνευ όρων αποδοχή του μεγαλείου της μπάντας στο καθαρά μουσικό κομμάτι, δε σημαίνει απαραίτητα και την εκ μέρους μου υιοθέτηση όλων των στίχων τους και της γενικότερης στάσης ζωής που εξέφραζαν. Μη δέχεστε κι εσείς τίποτα «μασημένο». Ψάξτε μόνοι σας. Θυμηθείτε: αν είχαμε όλοι το ίδιο γούστο, η ζωή θα ήταν πολύ πληκτική. Εκτός κι αν το σάουντράκ της ήταν καμωμένο από τους Genesis.

GenesisΌπως είπαμε, οι προτεινόμενοι δίσκοι αφορούν αποκλειστικά στις κυκλοφορίες τους μέχρι το 1978 (από εκεί και μετά ουσιαστικά μιλάμε για «άλλη» μπάντα, οπότε αυτοί φταίνε που δεν άλλαξαν όνομα). Έτσι, μην διαμαρτυρηθείτε, για παράδειγμα, που στην κατηγορία «Nerd Alert» δεν είναι το "Calling All Stations" ή κάποιος άλλος δίσκος από το "Duke" και μετά. Τι έγραψα τώρα... Μισό λεπτό να πλύνω τα χέρια μου και επανέρχομαι.

Και πριν αρχίσει η κατηγοριοποίηση: Ο χειρότερος δίσκος των Genesis (από αυτούς που θα γίνει παρακάτω λόγος) είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικός για τα σημερινά δεδομένα. Δεν το λέω για να κάνω τον έξυπνο ή τον προνομιούχο. Θέλετε ή δε θέλετε την αλήθεια; Αν απαντάτε «ναι» συνεχίστε την ανάγνωση. Αν απαντάτε «ναι, μόνο αν συμφωνεί με την άποψή μου» φορέστε σακάκι με βάτες, άσπρο σκαρπινάκι και κίτρινη γραβάτα και παίξτε στα κόκκινα το "Sussudio".

Proggers all around the world: rejoice!

Buy Or Die
Genesis - Nursery Cryme Nursery Cryme
Charisma (1971)

Αν το ακούσεις, έστω για πρώτη φορά, και δεν ανατριχιάσεις (στα περισσότερα τραγούδια), μην την ψάχνεις. Άστο καλύτερα. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα να κάνεις. Το "Nursery Cryme" (λογοπαίγνιο μεταξύ του crime και rhyme), ομολογουμένως, εκπέμπει σε δύσκολη συχνότητα. Τι να προσπαθήσω να πω μέσα από λίγες γραμμές; Δεν θα έχω να κάνω απλά το απρόσωπο προσωπικό, αλλά το αισθητό περιγραπτό με λέξεις. Γίνεται; Η πρώτη γροθιά στο στομάχι έρχεται από το "The Musical Box", ένα αξεπέραστο μουσικό έπος που απογειώνεται από τα φωνητικά του Gabriel και διεκδικεί τη θέση του ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής. Την κατακλυσμική έντασή του διαδέχεται το λατρεμένο μου "For Absent Friends", που τραγουδήθηκε από τον Collins, τον έναν από τους δύο νεοφερμένους στη μπάντα. Ο άλλος ήταν ο κορυφαίος κιθαρίστας Hackett. Στο κυριολεκτικά ταξιδιάρικο "Seven Stones" απολαμβάνουμε το τρομερό mellotron του Banks, ενώ στο σουρεαλιστικά αποκαθηλωτικό "Harold The Barrel" βιώνουμε τη θεατρική απαξίωση μιας επικείμενης αυτοκτονίας. Το "The Fountain Of Salmacis" αποτελεί μια ακόμα απόδειξη της αγάπης του Gabriel στην ελληνική μυθολογία, ενώ το "Harlequin" μοιάζει με πυγολαμπίδα στο σκοτάδι, αποκαλύπτοντας δειλά τις αρετές του. Μπορεί το άλμπουμ αυτό να είναι το μικρότερο σε διάρκεια, αλλά κατέχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές των φίλων του γκρουπ ως το μεγάλο «ακατέργαστο» διαμάντι τους.
Genesis - Selling England By The Pound Selling England By The Pound
Charisma (1973)

Το μεγαλείο της (progressive) μουσικής σε 54 λεπτά. Κάτι τέτοιοι δίσκοι (υπάρχουν λιγότεροι από τους μονοψήφιους αριθμούς) είναι πολύ επικίνδυνοι, διότι μιλάνε απευθείας στην ψυχή σου. Σου αποδεικνύουν τη σχετικότητα του χρόνου και την παγκόσμια και υπεράνω πολιτισμικών καταβολών γλώσσα της μουσικής. Ο δίσκος αυτός δεν είναι ο μοναδικός που θα έπαιρνες στο ερημονήσι, αλλά... το ίδιο το ερημονήσι! Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια στη jazz για να κατανοήσω κάτι από το μεγαλείο του. Μη ξεχνάτε ότι το πολυαγαπημένο και αληθινά αξεπέραστο progressive rock κάποτε λεγόταν (πολύ εύστοχα) jazz rock. Είμαι βέβαιος ότι ούτε οι ίδιοι οι Genesis είχαν καταλάβει -τότε- τι έφτιαξαν. Το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους είναι «ανελέητο». Σε κάνει ανατριχιάσεις από την a cappella εισαγωγή του progressive ύμνου "Dancing With The Moonlit Knight", έπειτα σου δίνει μια ελιτίστικη ανάσα με το "I Know What I Like (In Your Wardrobe)", για να σε ταρακουνήσει αμέσως μετά, γεμίζοντας την ψυχή σου με οξυγόνο, μέσα από την πληρέστερη ever σύνθεση του "Firth Of The Fifth". Τι να πει κανείς για το διαμαντάκι "More Fool Me", που σοφά ο Gabriel άφησε να τραγουδήσει ο Collins ή το ανατριχιαστικό "The Cinema Show" που αφηγείται «πειραγμένη» την ιστορία των Μοντέγων και Καπουλέτων να μπλέκεται με το μάντη Τειρεσία. Και να ήταν μόνο αυτά; Μόνο μια φράση ακόμα: «The river of constant change».
 
Must Have
Genesis - Trespass Trespass
Charisma (1970)

Κάτι τέτοιοι δίσκοι κάνουν το σκοτάδι πανέμορφο. Οι Genesis έχουν ενέργεια και πάθος και τον Gabriel στα καλύτερά του. Δεν σου αφήνουν περιθώριο να αναπνεύσεις μέσα από διαρκείς εναλλαγές σε ηχητικές κορυφώσεις και ήπιες στιγμές. Βρισκόμαστε στο 1970, δηλαδή τότε που συνέβαιναν μοναδικά πράγματα στη μουσική. Και οι Genesis ήθελαν να πάρουν ενεργά μέρος στην αλλαγή. Και το έδειχναν με τον πιο περίτεχνο τρόπο, αν και το "Trespass" τότε πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Όταν βάλεις το δίσκο να παίξει κι ακούσεις τη φωνή του Gabriel να φωνάζει: «Looking for someone...» κοιτάζεις αυτόματα πίσω από τον ώμο σου. Λες και η φωνή ακούστηκε από το ίδιο δωμάτιο. Αυτή είναι η όλη αίσθηση του άλμπουμ: μπαίνεις μέσα στη μουσική του. Για αρχή, το "Looking For Someone" σε έχει ήδη βάλει στα βαθιά κι ύστερα έρχεται το επικό "White Mountain" για να ταξιδέψει το μυαλό σου σε άλλες εποχές. Το μεγαλειώδες "The Knife" έδειξε τη βασική οδό όπου έμελλε να πορευθεί ο τραχιά πλευρά του ήχου τους, ενώ το "Visions Of Angels" πιστοποίησε την progressive μεταστροφή τους, που επρόκειτο να απογειώσει τη δημιουργία τους.
Genesis - A Trick Of The Tail A Trick Of The Tail
Charisma (1976)

Κι αυτό ανήκει χαλαρά στα «Buy Or Die». Όχι απλώς δε βγαίνουν πλέον τέτοιοι δίσκοι. Ούτε τότε έβγαιναν (εύκολα). Ο δίσκος αυτός είναι ο ορισμός του δόγματος των καθαρών «music is my drug». Αληθινά, δεν πάει πιο ψηλά. Τόσο απλά. Η μαεστρία και η ευφυΐα του παραγωγού David Hentschel, που είχε πάρει το χρίσμα ως τεχνικός ήχου στο "Nursery Cryme", συνέτεινε στη δημιουργία ενός συγκλονιστικού ηπιότερων τόνων δίσκου που, ενώ αρχικά μοιάζει σταδιακά να αφίσταται από το δυνατό παρελθόν, στη συνέχεια αποκαλύπτει το καθαρόαιμο progressive μεγαλείο του. Ο Collins οδηγεί τα φωνητικά στη θέση του Gabriel, παρά την προτροπή του Banks να γίνουν ορχηστρική μπάντα, και κατορθώνει να ακούγεται ακριβώς το ίδιο συγκλονιστικός με εκείνον. Σχεδόν. To καθηλωτικό "Dance On A Volcano" αναλαμβάνει απότομα να κερδίσει την προσοχή σου, μια και ακολουθούν εμβληματικές ήπιων τόνων συνθέσεις, που ξεδιπλώνουν με δεξιοτεχνία την υπεροχή του progressive, που έμοιαζε να κλείνει τον κύκλο του. Μέσα σε αυτές βάλτε τις "Entangled", "Mad Man Moon" και "Ripples", που σε ανεύθυνη ακρόαση δείχνουν μονάχα τις pop επιρροές τους, αλλά στους έχοντες «καθαρά» αυτιά αποκαλύπτουν μια αβίαστη rock τελειότητα. Τα αγαπημένα του γκρουπ "Squonk" και "Los Endos", μαζί με το φερώνυμο, συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός αληθινά πολύτιμου δίσκου.
 
Other Essentials
Genesis - Foxtrot Foxtrot
Charisma (1972)

Καθηλωτικό και μεγαλειώδες. Πομπώδες, επιβλητικό και ορόσημο της όλης  progressive θεματολογίας. Πατώντας πάνω στην κατακτημένη γνώση του "Nursery Cryme", πέρασε την έκφραση του γκρουπ μέσα από ελαφρώς σκληρότερα μονοπάτια, κερδίζοντας τους πιο αμιγείς ροκάδες φίλους του. Το τέταρτο αυτό άλμπουμ τους ήταν το πρώτο που μπήκε στο UK Top 20, φτάνοντας τη δωδέκατη θέση. Πλέον, το κοινό είχε αρχίσει να εξοικειώνεται με τον ιδιαίτερο και απαιτητικό ήχο τους. Το εξώφυλλο ανήκει στον Paul Whitehead, που έφτιαξε και εκείνα του "Trespass", αλλά και του πολύ συναφούς σε τεχνοτροπία "Nursery Cryme", το οποίο, παρεμπιπτόντως, απεικονίζεται στο οπισθόφυλλό του. Το "Watcher Of The Skies" ξεκινά την επίθεση με αριστοτεχνικό mellotron και τον Hackett σε μεγάλα κέφια, που κορυφώνονται ακάθεκτα στο "Horizons", παράλληλα με τις επιρροές από την πρώτη σουίτα για τσέλο του Bach. Το πολυσύνθετο αριστούργημα του "Supper's Ready", με διάρκεια σχεδόν ολόκληρης πλευράς (θυμηθείτε πως ακούμε σε βινύλιο), αγγίζει τα υψηλότερα στάνταρντ του γκρουπ και παραδίδει progressive μαθήματα. Επίσης, μας βοηθά, παραφράζοντας τον τίτλο του τέταρτου από τα επτά μέρη του, να αναρωτηθούμε: «How dare it be so beautiful?»
Genesis - The Lamb Lies Down On Broadway The Lamb Lies Down On Broadway
Charisma (1974)

Το διπλό αυτό concept άλμπουμ βρίσκεται ψηλά στην εκτίμηση των φανατικών οπαδών. Ξεκινά με τα υπέροχα πλήκτρα του Banks να υποχωρούν σύντομα σε progressive μονοπάτια, για να αφηγηθούν την ιστορία ενός νεαρού με ρίζες από το Πουέρτο Ρίκο, που ψάχνει για να βρει τον αδελφό του στη Νέα Υόρκη. Στην προσπάθειά του αυτή μπλέκει με περίεργα όντα και δύσκολες καταστάσεις, βγαλμένες κυρίως μέσα από τα όνειρα του Gabriel, ο οποίος στη συνέχεια αποχώρησε από το συγκρότημα. Η όλη πολιτική, κοινωνική, σεξουαλική κοσμοθεωρία του Gabriel παντρεύεται με την αγάπη του για τη μυθολογία, συνθέτοντας στίχους που συχνά αφήνουν τη μουσική σε δεύτερο πλάνο, χωρίς όμως να αφαιρούν τη μαγεία της στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Για παράδειγμα, το "Broadway Melody Of 1974" είναι ένα δείγμα κλασικού τσαμπουκαλεμένου τραγουδιού, που προετοιμάζει περίτεχνα το κλίμα για το εξαιρετικό "Cuckoo Cocoon", που μας φέρνει στο νου τις μέρες του "Selling England By The Pound". Εδώ θα τα συναντήσετε όλα. Από την ψυχεδέλεια του "The Waiting Room" και τη ροκάδικη άποψη του "Lilywhite Lilith", μέχρι την εφιαλτική αφηγηματικότητα του "Anyway".
Genesis - Wind And Wuthering Wind And Wuthering
Charisma (1976)

Αυτό θα μπορούσε να είναι το σάουντρακ του βιβλίου "Ανεμοδαρμένα Ύψη" της Emily Bronte. Άντε, μαζί με το φερώνυμο τραγούδι της λατρευτής Kate Bush. Δύο συνθέσεις, μάλιστα, της δεύτερης πλευράς έχουν για τίτλους μέρος από την καταληκτική παράγραφό του βιβλίου: «Unquiet slumbers for the sleepers in that quiet earth». Το όγδοο άλμπουμ τους είναι τόσο διακριτικό και ευαίσθητο, όσο και το εξώφυλλό του. Θεματικό και ταξιδιάρικο, όσο λίγα. Περιέργως, ο δίσκος αυτός άρεσε περισσότερο στους δημιουργούς του, από όσο σε πολλούς φίλους της μπάντας. Ο Banks έχει δηλώσει πως αποτελεί τον ένα από τους δύο πιο αγαπημένους του δίσκους (δεν θα θέλατε να μάθετε τον άλλο - μπορεί, άλλωστε, να ήταν μεθυσμένος όταν το είπε), ο Hackett έχει επίσης δηλώσει την ικανοποίησή του γι' αυτόν, ενώ ο Rutherford έχει πει πως τον θεωρεί χαλαρότερη συνέχεια του "A Trick Of The Tail", που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα. Το "Your Own Special Way" είναι αντιπροσωπευτικό της γλυκόπικρης και σαφώς λιγότερο rock αίσθησης που αναδύει ο δίσκος, ενώ το "Blood On The Rooftops" συνοδεύεται από ομιχλώδη τοπία περασμένων εποχών. Το τέλος των Genesis, όπως τους ξέραμε, είχε φτάσει.
 
Nerd Alert
Genesis - And Then They Were Three And Then They Were Three
Charisma (1978)

Τι Nerd Alert σας λέω τώρα... Ένας τέτοιος δίσκος, αν κυκλοφορούσε σήμερα, θα μπορούσε κάλλιστα να μπει στα καλύτερα της χρονιάς και να μη λέμε τώρα πως απευθύνεται μόνο σε «κολλημένους». Κι αν αυτό δεν είναι κατάντια του παρόντος, τότε θεωρήστε το μεγαλείο του παρελθόντος. Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, το άλμπουμ αυτό βρίσκεται εκτός της περιόδου στην οποία αναφερόμαστε, αλλά κάποιο «έπρεπε» να «στριμωχτεί» στη συγκεκριμένη κατηγορία. Όταν κυκλοφόρησε, σκόρπισε την απογοήτευση στο σκληρό πυρήνα των φίλων τους, κάνοντάς τους να παραβλέψουν τις καλές στιγμές που περιλάμβανε. Βλέπετε, οι proggers τα πήραν με το ύφος και την επιτυχία του "Follow You Follow Me" στην Αμερική, την οποία θεωρούσαν εντελώς ανίκανη να κατανοήσει την ως τότε μουσική του γκρουπ. Παρεμπιπτόντως, το τραγούδι, αν και ακουγόταν πάρα πολύ pop για τα δεδομένα τους, ήταν (σχετικά) καλό. Πολύ καλύτερο ήταν το "Snowbound", που είχε κάτι από την κληρονομιά του παρελθόντος, αλλά και το "Down And Out" που κατάφερε να ξεχωρίσει. Το προχωρημένο εξώφυλλο, που ήταν κύημα του Storm Thorgerson της θρυλικής Hipgnosis (δουλειές με Pink Floyd και Led Zeppelin) αποκηρύχτηκε αργότερα από τον ίδιο το δημιουργό του. Προφανώς, θα έριξε μια ματιά σε κάποια συγκρινόμενα με έργα τέχνης περασμένα. Τουλάχιστον δεν αυτοκτόνησε!
 
Only On Discount
Genesis - From Genesis To Revelation From Genesis To Revelation
Decca (1969)

Η παρέα των Gabriel, Banks, Rutherford και Phillips πήγαινε ακόμα στο σχολείο, όταν έφτιαξε μια μπάντα χωρίς ντράμερ, που έπαιζε καθαρή και απλή pop. Ένα demo τους κέρδισε την προσοχή του Jonathan King, ο οποίος έγινε ο μέντοράς τους. Αφού τους έδωσε το όνομα Genesis, μεσολάβησε να ηχογραφήσουν δύο single. Η μπάντα μπήκε στο στούντιο, έφτιαξε δύο τραγούδια στο ύφος των Bee Gees (που άρεσαν πολύ στον King) και παρά το ότι αυτά πέρασαν απαρατήρητα, με τη μεσολάβηση του μέντορα και τον Silver στα τύμπανα ξεκίνησε το 1968 να ηχογραφεί υλικό για τον πρώτο μεγάλης διάρκειας δίσκο της. Ο King απαίτησε το άλμπουμ να έχει αυτόν τον τίτλο και να βασίζεται -προφανώς για ξεκάρφωμα- χαλαρά στη Βίβλο (πώς το λέει εκεί; Προβατόσχημοι λύκοι;). Ο δίσκος συνήθως τοποθετήθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων που είχαν θρησκευτική θεματολογία, με αποτέλεσμα αρχικά να πουλήσει μόνο 649 αντίτυπα. Ακολούθησαν κι άλλες επανεκδόσεις με διαφορετικούς τίτλους, διότι τα δικαιώματα είχε «παρακρατήσει» από τη θρυλική Decca Records (eternal respect) ο ίδιος ο King. Ο ήχος τους αυτός δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τη μουσική και την ποιότητα του επόμενου. Μόνο στο πολύ καλό "In The Wilderness", που θυμίζει τους καταπληκτικούς Aphrodite's Child, μπορεί να διακρίνει κανείς ψήγματα από τις δυνατότητές τους. Οι οπαδοί τους θα το προτιμήσουν για καθαρά ιστορικούς λόγους.
 
Live
Genesis - Genesis Live Genesis Live
Charisma (1973)

Οι Genesis φημίζονταν για τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Και μάλιστα, όχι μόνο για τη θεατρική διάσταση που τους προσέδιδε ο Gabriel, αλλά και για την ικανότητά τους να αιχμαλωτίζουν το κοινό με τη μουσική τους. Το συγκεκριμένο είναι το πρώτο live που κυκλοφόρησαν. Από τη χρονιά κυκλοφορίας του και μόνο, καταλαβαίνουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Επί σκηνής έπαιξε η κορυφαία σύνθεση της πορείας τους, ήτοι η αποτελούμενοι από τους Banks, Hackett, Rutherford, Collins και Gabriel. Στα 46 του λεπτά απολαμβάνουμε τα "Watcher Of The Skies", "Get 'Em Out By Friday", "The Return Of The Giant Hogweed", "The Knife" και το "The Musical Box", που αν και προλογίστηκε από τον Gabriel, ξεκίνησε μέσα σε απόλυτη ησυχία! Το ξενέρωτο κοινό παρευρισκόταν στις 24 και 25/2/1973 στο Λέστερ και στο Μάντσεστερ. Οι εκτελέσεις των τραγουδιών βρίσκονται πολύ κοντά στις στούντιο, με τον Hackett μονάχα να αυτοσχεδιάζει δειλά. Αν το βρείτε στη σπάνια έκδοση ως διπλό άλμπουμ βινυλίου με την προσθήκη 23 λεπτών του "Supper's Ready", κάντε του λαβή κάτω από τη μασχάλη και βάλτε το στα πόδια - αφού πληρώσετε. Για την ιστορία, η φωτογραφία του εξωφύλλου με τον Gabriel να φορά τη μάσκα Magog έχει τραβηχτεί κατά την εκτέλεση αυτού του τραγουδιού.


A Compilation
Ό,τι και να βάλετε, σίγουρα θα είστε μέσα. Δεν νομίζετε, όμως, ότι είναι λογικό να ξεπεράσουμε λίγο τη διάρκεια ενός ψηφιακού δίσκου; Μόνο και μόνο το "Supper's Ready"...

1. Firth Of The Fifth
2. The Musical Box
3. Dancing With The Moonlit Knight
4. Looking For Someone
5. Watcher Of The Skies
6. Entangled
7. Mad Man Moon
8. Ripples
9. More Fool Me
10. For Absent Friends
11. Dance On A Volcano
12. The Knife
13. Supper's Ready
  • SHARE
  • TWEET