HIM @ Θέατρο Λυκαβηττού, 15/09/07

17/09/2007 @ 03:33
Σάββατο βράδυ και με το αυτί κολλημένο στο ραδιοφωνάκι καθώς την ίδια μέρα και ώρα η εθνική του μπάσκετ πάλευε με Ισπανούς και διαιτησία, ανέβηκα στον λόφο του Λυκαβηττού για το καθιερωμένο πλέον ετήσιο ραντεβού του ελληνικού κοινού με τους συμπαθείς Φινλανδούς H.I.M.. Το ρολόι είχε δείξει 9, το θέατρο του Λυκαβηττού ήταν μισογεμάτο και πολύ ήρεμο (ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τη δυναμική της... φωνής του γυναικοκρατούμενου κοινού τους) και οι φόβοι μου για μια συναυλία-σούπα ήταν πολύ βάσιμοι.



Η ώρα πλησίαζε 9.30, ο Λυκαβηττός είχε μαζέψει περί τις 3.000 κόσμου (προσωπικά περίμενα περισσότερους) και η περιέργειά μας είχε ανεβεί στα ύψη, καθώς οι Φινλανδοί μπορεί να έρχονταν για πολλοστή φορά στη χώρα μας, αλλά αυτή τη φορά είχαν στις αποσκευές τους ένα δίσκο ιδιαίτερο και σαφέστατα διαφορετικό απ' ό,τι μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα.

Η εθνική παλεύει, η ώρα φτάνει 9.35, τα φώτα κλείνουν και τα κορίτσια (κυριότερα) αρχίζουν να στριγγλίζουν με όλο τους το πάθος, άμα τη εμφανίσει του κ. Valo και της παρέας του. Οι H.I.M. παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή, έχοντας έναν κιθαρίστα (όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να θυμηθώ αν και την προηγούμενη φορά είχαν έναν ή δύο κιθαρίστες) και ξεκινούν με το "Passion's Killing Floor", το νέο hit τους δηλαδή από το πολύ πρόσφατο "Venus Doom". To κοινό ανταποκρίνεται θετικά, το group κομμάτι με το κομμάτι αρχίζει να γουστάρει και να πορώνεται όλο και περισσότερο και αυτό που άρχισε ως ενδεχομένως μια μέτρια βραδιά θα εξελισσόταν σε κάτι πολύ διαφορετικό.

Το έχω ξαναγράψει: το βαρόμετρο του σχήματος στα live ήταν είναι και θα είναι ο Ville Valo, ο άνθρωπος δηλαδή που φοράει τη φανέλα με το νούμερο "10" στην πλάτη και ως εκ τούτου καθορίζει και τις τύχες του πάνω στο σανίδι. Το συγκεκριμένο βράδυ ο κ. Valo λοιπόν είχε κέφια και αποζημίωσε του κοινό του και με το παραπάνω. Παρά την ελάχιστη επικοινωνία του με το κοινό (εν αντιθέσει με τις προπέρσινες πάρλες), ο Valo πούλησε το "rockstarιλίκι" του καταπληκτικά, χρωμάτισε τη φωνή του πολύ και προσεγμένα και απέδωσε στο 101% των δυνατοτήτων του, συμπαρασύροντας την υπόλοιπη μπάντα σε μια πολύ καλή απόδοση. Ο drummer χτυπούσε βαριά και στακάτα, ο μπασίστας τοποθετήθηκε ανάλογα, τα πλήκτρα χρωμάτισαν τον ήχο τους και με αποκορύφωμα έναν κιθαρίστα που έκανε επανειλλημένως solo (!) και σε μια φάση έντασης εκσφενδόνισε την κιθάρα του στο πλάι της σκηνής, μισοδιαλύοντάς την, συντελώντας ο καθένας στο μερίδιο που του αναλογεί σε αυτό που ίσως και να ήταν η καλύτερη συναυλιακή στιγμή του σχήματος στην Ελλάδα.

Και φτάνω στην παράγραφο που ήθελα να γράψω εξαρχής: οι H.I.M. έχουν δεχτεί πολλά πυρά (και από μένα) και πιστεύω σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα. Αλλά με τον τελευταίο τους δίσκο και τη συναυλία που αναλύω σε αυτό το κείμενο νομίζω πως αποδεικνύουν καθαρότατα πλέον και στον πιο εμπαθή ότι έχουν περάσει σε μια εποχή ωριμότητας: ο Sabbathικός ήχος του "Venus Doom", τα solo και οι πειραματισμοί στη συναυλία, ο βαρύς και ακάθαρτος ήχος που μας έδωσαν (ανεξάρτητα πολλές φορές των studio εκτελέσεων) και η αλλαγή στάσης του Valo, όλα συναινούν προς αυτήν την κατεύθυνση: πως οι H.I.M. άλλαξαν πλέον σελίδα, ωρίμασαν και πως πλέον θέλουν να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό στο κοινό τους, το οποίο παράλληλα (όσο και να θέλουμε να το αγνοήσουμε και εμείς) μεγάλωσε και αυτό μαζί τους. Ειδικά η στάση του Valo είναι ενδεικτική: στατικός μεν, σκοτεινός δε, πούλησε τον εαυτό του πολύ καλά και ουσιαστικά, στηρίζοντας ένα live και έναν ήχο που έχει όσο να 'ναι διαφοροποιηθεί.



Τα κομμάτια τους διαδέχονταν το ένα το άλλο (με κάποια έμφαση στο "Venus Doom" φυσικά όπως αναμενόταν), το κοινό ναι μεν ούρλιαζε και επευφημούσε το σχήμα (ακόμα και στις κερκίδες υπήρχαν πολλές κοπέλες που ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας όρθιες), αλλά το χοροπήδημα και το χτύπημα (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) που είχα δει στο «Αθηνών Αρένα» την τελευταία φορά, δεν το είδα. Ο κόσμος ήταν συγκροτημένος σε κινησιολογία, αλλά ασυγκράτητος σε φωνή, αποδίδοντας στο σχήμα πολλή αγάπη και αναγνωρίζοντας πως οι H.I.M. έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους ευχαριστήσουν.

Στις όμορφες στιγμές του live ήταν σαφέστατα όλη η απόδοση του συγκροτήματος και το πάθος του κοινού και στις κάκιστες το γεγονός ότι έπαιξαν μόλις 80 λεπτά και δεν έκαναν καθόλου encore, πράγμα που δυσαρέστησε πολλούς, καθώς έκλεισε απότομα μια πολύ καλή εμφάνιση. Αφού λένε και ξαναλένε πως μας αγαπάνε τόσο πολύ, θα μπορούσαν να προσπαθήσουν λίγο παραπάνω...

Οι H.I.M. συνθετικά μπορεί να έχουν ένα άνω όριο, αλλά συναυλιακά και μουσικά εξελίσσονται και προσωπικά με εξέπληξαν. Σε μια βραδιά που ήταν αν μη τι άλλο επαγγελματική, το σχήμα του Valo έδειξε πως έχει πολύ δικαιολογημένα ένα σκληρό πυρήνα οπαδών που το ακολουθεί και το σέβεται. Μπορεί προσωπικά να μην έφυγα εκστασιασμένος, αλλά εκτίμησα αυτή την εποχή ωρίμανσης των H.I.M., μπορώντας πλέον να μιλάω για τους "νέους H.I.M." των οποίων κάθε νέο βήμα μπορεί να είναι και μια πρόκληση. Ας δούμε αν θα μας εκπλήξουν περισσότερο ή θα παραμείνουν στα αβαθή που κάποιοι φοβούνται και κάποιοι άλλοι εύχονται...

Setlist:
Passion's Killing Floor / (Rip Out) The Wings Of A Butterfly / Buried Alive By Love / Poison Girl / Vampire Heart / Dead Lover's Lane / Your Sweet 666 / Join Me In Death / Soul On Fire / Wicked Game (Chris Isaak Cover) / Killing Loneliness / It's All Tears (Drown In This Love) / Kiss Of Dawn / Under The Rose / Razorblade Kiss / Right Here In My Arms / The Sacrament / Black Sabbath (Black Sabbath Cover)

Υ.Γ.: Νεφέλη σε ευχαριστώ πολύ!

  • SHARE
  • TWEET