6ο Music Highway Festival (Drunken Gramophone, The Big Nose Attack, Mr. Highway Band & Friends) @ Κύτταρο, 01/04/17

Η έκτη κατά σειρά εκδοχή του Music Highway Festival, που διοργανώνουν κάθε χρόνο με επιτυχία οι Mr. Highway Band, έμελλε φέτος να έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χωρίς καμία όμως έκπτωση στα υψηλά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει. Η σημαντικότερη διαφορά ήταν ο αριθμός των συγκροτημάτων που συμπεριλήφθηκαν στο line-up (από τέσσερα έγιναν τρία) για λόγους χρονικής διάρκειας και συνοχής, ενώ η headline εμφάνιση των διοργανωτών συνέπεσε με την επίσημη παρουσίαση του νέου τους δίσκου με τίτλο "The Rebel Artist". Πάμε, λοιπόν, να δούμε αναλυτικά πώς δύο ντουέτα «τέθηκαν αντιμέτωπα» με μια ντουζίνα μουσικών και πώς εν τέλει βγήκε για άλλη μια φορά κερδισμένη η εγχώρια μουσική σκηνή.

Drunken Gramophone

Λίγο πριν το και μισή της ενάτης βραδινής, ανέβηκαν στην σκηνή οι Αθηναίοι Drunken Gramophone, χωρίς μπάσο πλέον. Έτσι έγιναν δύο τα ντουέτα της βραδιάς και το στοίχημα που μπαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή να ξεχωρίζουν οι μπάντες και να μην είναι η μία νοητή συνέχεια της άλλης αλλά να υπάρχει εμφανής στο κοινό η ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους, φάνηκε κερδισμένο εξαρχής, μαζί με το δεύτερο, «προσωπικό», στοίχημα της μπάντας, που ήταν ο γεμάτος και καθαρός ήχος εν τη απουσία δεύτερου εγχόρδου. Πιο ξεκάθαρα, είναι καλύτεροι χωρίς μπάσο!

Ο Θοδωρής Ταλαμάγκας από την κιθάρα και ο Ορέστης Πετικός από τα ντραμς (αλλά και ο Ekelon από την κονσόλα) μας παρουσίασαν ένα καλοδεμένο σαραντάλεπτο set που διέκοψε για λίγο ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα στο μέσο του. Απρόοπτο το οποίο, όμως, δεν διατάραξε σημαντικά τη συνοχή του όλου ακούσματος. Με τα τραγούδια του άρτι κυκλοφορήσαντος EP τους, ολίγον από White Stripes, δύο νέες συνθέσεις και εμφανώς ανεβασμένο το τεχνικό τους επίπεδο, οι Gramophone άνοιξαν τη βραδιά με δυναμισμό και το σωστό attitude.

K.M.

The Big Nose Attack

Μετά από μια πολύ σύντομη διακοπή και λίγο πριν τις 22:30, τη σκυτάλη πήραν τα δύο αδέρφια από το Μπραχάμι που πλαγιοκόπησαν το κοινό με τα ρυθμικά hit και το πιτσεδελικό groove τους. Η άνεση των Big Nose Attack στα live είναι εγγυημένη λόγω των συχνών ζωντανών εμφανίσεών τους που έχουν αποδώσει καρπούς και πλέον η σκηνή γεμίζει εύκολα μόνο από τον Boogieman, τον Little Tonnie και τον πορτοκαλί τους εξοπλισμό.

Με χτισμένη ηχητική ταυτότητα και πιστούς ακολούθους, απέδωσαν εξαιρετικά δέκα δικά τους τραγούδια και ένα των The Jimi Hendrix Experience ("Foxy Lady"), χαρίζοντας άλλο ένα απολαυστικό set για λάτρεις του riff (και της πίτσας). Και παρ' ό,τι ο κόσμος είχε αναπτύξει μια περίεργη κινητικότητα μέσα στο Κύτταρο, χωρίς όμως να δημιουργείται πρόβλημα στην παρακολούθηση του live, δεν ήταν λίγες οι αναξιοποίητες ευκαιρίες για χορό μέχρι τις 23:15.

Οι Big Nose Attack έπαιξαν (τίμια) και κέρδισαν (κοινό) για ακόμη μία φορά. Πρόκειται σαφώς περί μπάντας με σταθερότητα στην καλή της απόδοση και διαρκώς αυξανόμενη αξία για τα εγχώρια μουσικά πράγματα.

Κ.Μ.

Mr. Highway Band

To φετινό φεστιβάλ θα ήταν το πρώτο όπου οι Mr. Highway Band θα αυτοτοποθετούνταν ως headliners, όχι ένεκα κάποιας ξαφνικής μεγαλομανίας, αλλά λόγω της ταυτόχρονης με την εμφάνισή τους παρουσίασης του τρίτου τους δίσκου με τίτλο "The Rebel Artist". Η σχετική καθυστέρηση μέχρι την έναρξη ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, καθώς έπρεπε να ρυθμιστούν όλες οι λεπτομέρειες για την υποστήριξη των αρκετών επί σκηνής καλεσμένων, που θα συμπαρουσίαζαν ζωντανά στο πρώτο μισό του σετ το νέο, μεγαλόπνοο έργο της πεντάδας.

Παρά τις αναμενόμενες απώλειες σε όρους ευκρίνειας, γεγονός αναπόφευκτο όταν έχουμε αρκετούς μουσικούς στο σανίδι, ο ήχος είναι όπως έχουμε συνηθίσει αρκετά δυνατός και βοηθάει τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν το πλούσιο και ανανεωμένο ύφος της μπάντας. Τρομπέτες, πιάνο, slide κιθάρα, μουσικό πριόνι, φυσαρμόνικα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά και κρουστά δίνουν ξεχωριστό χρώμα στις ούτως ή άλλως πιο βαθιές και ατμοσφαιρικές νέες συνθέσεις, που πατούν θαρρώ αρκετά γερά και στo ευρύ rock φάσμα των '90s, με δεδομένη φυσικά την έμπνευση από αμερικάνικη μουσική παράδοση και τη χρυσή εποχή των δεκαετιών του '60 και του '70.

Η πρώτη γερή συναυλιακή επαφή με τα καινούργια τραγούδια μου αφήνουν την εντύπωση πως αν και πιο δύσκολα, θα αγαπηθούν συν τω χρόνω από τον κόσμο που ακολουθεί τους Mr. Highway Band, με πρώτα παραδείγματα το ανεβαστικό country "If You're With Me" και το πάνκικο "Time Machine" που έκλεισαν ιδανικά την παρουσίαση. Χωρίς διακοπή, το σχεδόν δίωρο σετ συνεχίστηκε με αγαπημένα κομμάτια από τους δύο πρώτους δίσκους και δύο ξεχωριστές διασκευές, μηδενός εξαιρουμένου σε απολαυστικές εκτελέσεις.

Πιο ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς ήταν πάντως το "Train To North", που από τραγούδι χυλόπιτας θα μνημονεύεται πλέον ως μουσική υπόκρουση πρότασης γάμου! Μετά από είκοσι χρόνια σε συναυλίες, το είδαμε επιτέλους και αυτό και το σβήσαμε από τη λίστα... Κερασάκι στην τούρτα οι εκτελέσεις του "Turn The Page", ως συνδυασμός της πρωτότυπης εκτέλεσης του Bob Seger και της διασκευής των Metallica, και του "Which Side Are You On" στο φινάλε για ένα ιδανικό κλείσιμο.

Το 6ο Music Highway Festival έριξε αυλαία μιάμιση ώρα μετά τα μεσάνυχτα, επιβεβαιώνοντας την επιτυχία σε καλλιτεχνικό και οργανωτικό επίπεδο, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα την ξεχωριστή σημασία του ως γεγονός. Πάντοτε θα απολαμβάνουμε τους Mr. Highway Band, θα βλέπουμε αξιόλογες νέες μπάντες και μερικές από τις πιο καταξιωμένες. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι νιώθουμε μέρος όχι μόνο της εγχώριας σκηνής που ορίζεται απλά ως άτακτο σύνολο κάποιων συγκροτημάτων, αλλά μιας ευρύτερης ζωντανής ομάδας που περιλαμβάνει ακόμη και το ιστορικό Κύτταρο, τα Αντισώματα, τα παιδιά που διοργανώνουν το Los Almiros Festival και μόνο θα μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής