Iron Savior

Μόλις πέρυσι τα λέγαμε ξανά για τους Iron Savior, το σχήμα του αειθαλούς Piet Sielck που συνεχίζει να βρίσκεται ακμαίο κι ενεργό εντός των δισκογραφικών κλιμακίων, παραδίδοντας συχνά-πυκνά δίσκους που τιμούν κάθε αξία του πατροπαράδοτου, παραδοσιακού ευρωπαϊκού power metal. Στην πραγματικότητα, η παρούσα παρουσίαση δεν έχει να προσφέρει μια διαφορετική γνώμη από εκείνη που είχαμε εκφράσει για το "Kill Or Be Killed" ή το "Titancraft", τα δύο αμέσως προηγούμενα δημιουργήματα της τευτονικής μπάντας, με τα όσα αλλάζουν από δίσκο σε δίσκο να είναι ελάχιστα και να αφορούν κυρίως τα επίπεδα έμπνευσης που έπιασαν αυτή τη φορά οι συμπαθείς βετεράνοι.

Στην παρούσα τους φάση, οι Γερμανοί metallers φαίνονται ελαφρώς πιο ορεξάτοι από τον περσινό τους εαυτό, με μια ντουζίνα συνθέσεις στο γνωστό υμνικό, ανατατικό τους ύφος. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι εντυπωσιακό πως το σχήμα ακούγεται τόσο πιστό και ακλόνητο στα όσα πρεσβεύει μουσικά από το 1997, με τον ίδιο τον Sielck να δείχνει και να ακούγεται ακούραστος, ένας πραγματικός στρατιώτης του είδους που υπηρετεί με συνέπεια από τα τέλη των '70s (όταν και δημιουργούσε με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Kai Hansen τους Gentry/Second Hell - προάγγελο των Helloween).

Σε ένα δίσκο γεμάτο από αυτά τα τευτονικά ρεφρέν που ποτέ δεν βαριέσαι αν και τα έχεις ακούσει σε μυριάδες παραλλαγές, τις πλέον αναμενόμενες συνθετικές νόρμες που εμφανίζει το είδος ξανά και ξανά και αυτήν την αίσθηση της οικειότητας που σε ωθεί να μουρμουράς τραγούδια που ακούς για πρώτη φορά ενώ νιώθεις ότι κάτι σου λένε, οι Iron Savior ήταν, είναι και θα είναι η ηχητική επιτομή του ιδιώματος τους. Ίδιοι και απαράλλαχτοι, με όλα τα καλά και τα κακά τους, αλλά και με την ίδια διάθεση να τα ξανακάνουν ως έχει, δίχως πειραματισμούς και ανούσιες αναζητήσεις.

Προσωπικά, αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που συνεχίζω να ασχολούμαι και να απολαμβάνω τα όσα έχουν να πουν κάθε φορά που δισκογραφούν, αφού θεωρώ προτέρημα τη γνώση του να γνωρίζεις τα όρια σου και να κινείσαι επιτυχώς εντός εκείνων. Η σταθερότητα και το know-how στη δημιουργία μιας καλής power metal σύνθεσης μοιάζουν να υπερτερούν, άλλωστε, έναντι της τυποποίησης και της αναμενόμενης επανάληψης σε στιχουργικά και μουσικά θέματα, με το ζύγι να μην χάνει ποτέ αυτήν του την τάση δίσκο με το δίσκο.

"Skycrest", λοιπόν, κι ακόμη ένα άλμπουμ των Iron Savior που προσφέρει τα αναμενόμενα είναι γεγονός. Και, δεδομένων των χρόνων που περνούν για τον καθένα μας και της αναντίρρητης πτώσης του ευρωπαϊκού power metal, η ύπαρξη ενός σχήματος που δεν έχει αποκλίνει διόλου από τα όσα προσέφερε ήδη από τις χρυσές εποχές του είδους, δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτη, για όσο ακόμη υφίσταται.