Ihlo

Οι Ihlo είναι ένα νέο progressive metal συγκρότημα από το Λονδίνο, αποτελούμενο από τους Andy Robison (φωνητικά, synths), Phil Monro (κιθάρα, μπάσο, synths) και Clark McMenemy (τύμπανα). Το ντεμπούτο τους "Union" του 2019 μάζεψε πολλά εγκωμιαστικά σχόλια, είναι όμως βέβαιο πως το ολοκαίνουριο "Legacy" θα αποτελέσει για το γκρουπ ένα σημαντικό βήμα προς μια ευρύτερη αναγνώριση. Και δικαίως, αφού το νέο αυτό άλμπουμ παρουσιάζει μια μπάντα που έχει εξελιχθεί πάρα πολύ, σχεδόν ραγδαία.

Το στυλ των Ihlo στηρίζεται περισσότερο στις ατμόσφαιρες και στις βαθιά μελωδικές συνθέσεις, παρά σε εκτεταμένα και τεχνικά instrumental μέρη, όντας τελικά progressive ως προς το βάθος και την διάθεση του κι όχι ως προς τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Χρησιμοποιεί πολλές αιθέριες μελωδίες και τις αναμιγνύει με αρκετά ambient/cinematic στοιχεία και σωστά τοποθετημένες djent εξάρσεις. Αν χρειάζεσαι κάποια ονόματα ως σημείο αναφοράς, νομίζω πως οι επιρροές τους από Tesseract και Haken είναι ιδιαίτερα εμφανείς.

Το "Legacy" φανερώνει την σημαντική εξέλιξη των Ihlo στον τομέα του songwriting. Ήδη από τα "Wraith" και "Replica" που ανοίγουν τον δίσκο, θα διαπιστώσεις πως τα μέρη είναι ευδιάκριτα, τα ρεφρέν αξιομνημόνευτα κι η ανάπτυξη των τραγουδιών αριστοτεχνική. Τα djenty riffs είναι σοφά τοποθετημένα για να χτίζουν ομαλές εξάρσεις και τα φωνητικά του Robinson πλημμυρίζουν την μουσική με συναίσθημα, περισσότερο όμως απ’ όλα προκαλούν εντύπωση τα πλούσια, γενναιόδωρα synths που αποτελούν την ραχοκοκαλιά των συνθέσεων. Παρά το γεγονός πως η μουσική είναι χτισμένη σε συνηθισμένες prog αρμονίες, τα synths τραβούν συχνά την προσοχή και το ενδιαφέρον.

Σε άλλες στιγμές του άλμπουμ, οι Ihlo επιχειρούν να προσδώσουν με τα synths κάποιες υφές από electronica, όπως για παράδειγμα στο "Storm" ή στο "Source" - πριν αυτό εκραγεί. Στον αντίποδα όμως, υπάρχουν και τραγούδια που ακολουθούν με ασφάλεια την πεπατημένη του βρετανικού neo-prog ("Empire") και καταλήγουν να ηχούν ασφαλή και μάλλον χιλιοακουσμένα. Όμως σε περιπτώσεις όπως το μπαλαντοειδές "Mute", η σύνθεση είναι τόσο καλή που καταλήγει να σε γραπώσει.

Παρά όμως πως το γεγονός πως διάφοροι "prog enthusiasts" - ειδικά από Αγγλία μεριά - θα θελήσουν να τους αποθεώσουν ως το νέο μεγάλο γκρουπ του prog, οι Ihlo δεν τα κάνουν όλα τέλεια. Κυρίως, δεν ξεφεύγουν ποτέ από την σχετικά μονοδιάστατη αίσθηση που αποπνέουν, μια αίσθηση ελαφρώς μελιστάλαχτη και γλυκανάλατη που, ενώ από μόνη της είναι εύγευστη, καταλήγει κουραστική. Σε αυτό δεν βοηθούν και τα 68 μακριά λεπτά του άλμπουμ, διάρκεια που μοιάζει απαγορευτική στο να παραμείνεις στενά συνδεδεμένος με το αρκετά ομοιόμορφο υλικό. Επιπροσθέτως, η (κατά την δική μου άποψη) αφόρητα γυαλισμένη και υπέρ-κομπρεσαρισμένη παραγωγή, δεν αφήνει τα παιξίματα να ανασάνουν και κουράζει το αυτί.

Πέρα από αυτές τις λεπτομέρειες όμως, οι ακροατές που αγαπούν το progressive metal στις μοντέρνες του εκφάνσεις και αναζητούν νέα γκρουπ, δεν πρέπει να χάσουν το "Legacy". Τραγούδια όπως το επικό "Cenotaph" δεν μπορούν να γραφτούν εύκολα, ούτε να προσπεραστούν. Σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ, οι Ihlo δείχνουν σημαντικό ταλέντο και δυνατότητες για πολύ όμορφα πράγματα, αρκεί να εμπλουτίσουν λίγο το ύφος τους και να τολμήσουν λίγο περισσότερο σε ζητήματα παραγωγής και πρωτοτυπίας. Ως τότε, το "Legacy" μοιάζει από μόνο του ικανό να τους φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην μεγάλη prog κατηγορία.

Bandcamp